Morgunblaðið - 29.10.1999, Qupperneq 52

52 FÖSTUDAGUR 29. OKTÓBER 1999
3-------------------------
MORGUNBLAÐIÐ
+ Gunnar Hafsteinn
Magnason fædd-
ist, á Akranesi hinn 3.
nóvember 1962.
Hann lést í Reykjavík
20. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Sigríður Elíasar-
dóttir sjúkraliði, f.
j25. júlí 1943 á Akra-
^ nesi, og stjúpfaðir
Eiríkur Valdimars-
son verkstjóri, f. 24.
desember 1943 á
Akranesi. Systir
Gunnars er Salóme
Eiríksdóttir, f. 9.
febrúar 1965, maki Hólmsteinn
Brekkan, f. 18. nóvember 1962
og dætur þeirra Tinna Brekkan,
f. 2.desember 1985, Sara Brekk-
an, f. 20. maí 1988 og Ólöf Eir
Brekkan, f. 28. júní 1991.
Að loknu grunnskólaprófi
starfaði Gunnar lengst af sem
verkamaður við ýmis störf í
Reykjavík og Akranesi, lengst
við veiðarfæragerð, en einnig
’^sem ráðsmaður í sveit.
Útför Gunnars fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku bróðir.
Þú hefur gengið í gegnum súrt og
sætt núna síðustu ár.
Eg get ekki hugsað það til enda að
eiga aldrei eftir að sjá þig aftur.
Mér finnst ég eiga svo margt eftir
ósagt við þig. Gunni, ég vil að þú
Hiitir að mér þótti alveg óheyrilega
vænt um þig.
Það sem stendur upp úr eru góðu
stundimar sem við áttum saman.
Þú varst mér alltaf svo góður, vildir
allt fyrir mig gera og ég trúði því
ekki þegar mér var sagt að þú vær-
ir dáinn. En elsku bróðir, dauðinn
gerir víst engin boð á undan sér og
voru síðustu vikurnar mjög strang-
ar hjá þér og heyrði ég oft í þér í
síma og þú sparaðir ekki þín fallegu
orð til mín.
Við áttum það sameiginlegt að vera
með bíladellu og gátum við oft setið
yfir kaffibolla og rætt bíla og höfð-
um gaman af.
Gunni, þegar þú hringdir í mig um
kvöldmatarleytið, þá vissi ég hvað
'Viukkan sló; byrjaðir á því að
spyrja kurteisislega hvað væri í
matinn hjá mér og ef þér leist á
matseðilinn þá spurðirðu hvort ég
ætlaði ekki að bjóða þér í mat. Þú
vissir að þú varst alltaf meira en
velkominn á okkar heimili og höfð-
um við mjög gaman af því að hafa
þig í okkar návist.
Þegar þú komst úr sveitinni þá
komstu iðulega fyrst til mín áður en
haldið var annað. Ó, elsku Gunni,
nú ertu farin frá okkur til Guðs.
Stelpumar eiga mjög erfitt með að
skilja það því þú varst þeim svo
góður frændi og varst alltaf að
gleðja þær á ein-
hvern hátt.
Eg vil koma á fram-
færi þakklæti mínu
til SÁA fyrir alla þá
hjálp, stuðning og
umhyggju sem þið
hafið veitt bróður
mínum, Gunnari
Hafsteini.
Það hefur verið okk-
ur styrkur að vita af
Gunna í öruggum
höndum hjá ykkur og
ómetanlegt það fórn-
fúsa starf sem unnið
er til hjálpar og að-
stoðar í bata.
Þegar vel gekk glöddumst við yfir
þeim árangri sem Gunni náði og er-
um þakklát fyrir hvert það tímabil
sem hann átti frá vímuefnum. Á
þeim stundum er auðvelt að gleyma
því að alkóhólismi er grimmur
sjúkdómur og hlífir engum sem
hann hefur virkilega náð tökum á.
Þú varst búinn að berjast af lífi og
sál við þinn sjúkdóm í svo mörg ár
en nú ertu kominn í hendur Guðs
og hann passar þig, bróðir sæll, og
megir þú hvfla í friði.
„Guð gef mér æðruleysi til að sætta
mig við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get
breytt og vit til þess að greina þar í
milli.“ (Æðruleysisbænin)
Gunni, ég sá þessa bæn fyrst hjá
þér í bílnum. Ég nota hana mikið
sjálf og þykir vænst um hana allra
bæna.
Þín ástkæra systir,
Salóme.
Elsku vinur.
Enginn á skilið að deyja, enginn
á heldur skilið að lifa í kvöl, hvoru-
tveggja urðu þó þín örlög.
Þegar við kynntumst síðsumars
1984 hafði Bakkus þegar krækt í
þig og þvingað í þrældóm alkóhólis-
mans. Oft herjaði sjúkdómurinn en
oftar náðir þú góðum tímabilum
með góðri aðstoð og eigin eljusemi.
Ég bar gæfu til þess að geta horft
framhjá sjúkdómnum, séð þig sjálf-
an bak við okið og fann strax að þú
hafðir að geyma einstaklega góða
sál.
Góðu stundimar vora margar og
aldrei mun gleymast hlýhugur,
væntumþykja og velvilji í okkar
garð. Þú reyndist okkur ævinlega
vel og varst alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd ef á þurfti að halda.
Það leyndist engum að þér þótti
sérstaklega vænt um frænkur þín-
ar og fyrir þær vildir þú allt gera.
Þín sterka lflið var ekki að tjá til-
finningar þínar en hugur þinn og
framkoma sögðu allt sem segja
þurfti.
Aldrei áður hafði ég kynnst öðr-
um eins áhugamanni um fótbolta
og þér. Þitt lið var IA og ekki er of-
sagt að þú hafir tekið þátt í leik
MINNINGAR
liðsins af lífi og af sál. Á kappleikj-
um leyndir þú ekki tilfinningum
þínum og lést óspart í þér heyra,
æptir, hoppaðir, klappaðir og
stappaðir. Þú settir ekki vega-
lengdir fyrir þig til þess að komast
á leik og aldrei sást þú eftir því að
hafa farið, sama hvernig gekk.
Gleði þín yfir unnum leik var ein-
læg og skein af þér langar leiðir.
Sama hvar leikið var komstu til
okkar eftir leik til að deila með okk-
ur gleðinni og oftar en ekki dansað-
ir þú um íbúðina með litlu frænkur
þínar á öxlunum. Oft fengu þær að
fara með þér á leiki liðsins og ekk-
ert skrítið að þær halda allar með
Skagaliðinu þó svo að fæddar séu
og uppaldar í Reykjavík.
Við áttum saman margar góðar
stundir og fann ég oft hversu mikil-
vægt það var þér að njóta samvista
í þögn. Tjáning var ekki þín sterka
hlið en auðvelt var að heyra sál þína
tala, gjörðir þínar og góðverk. Þú
vildir aldrei neinum illt og viljandi
vildir þú ekki særa neinn. Oft
komst þú til mín, baðst um mitt álit
og var mér Ijúft að ráðleggja þér og
ræða um hin ýmsu málefni.
Ef ég ætti eina ósk myndi ég
óska þess að ég hefði geta hjálpað
þér meir og verið þér betri vinur.
Þetta er auðvelt að segja eftir á en
það er því miður ekki hægt að sjá
inn í framtíðina sem gerir okkur
enn meðvitaðri um að hvers augna-
bliks í lífinu ber að njóta og ekki
taka neitt fyrir gefið. Sá sem er hér
í dag getur verið þar á morgun.
Hálmstráið sem skilur að líf og
dauða er auðslitið. Hvenær við fá-
um að kveðja ástvini okkar og hve-
nær ekki getur enginn sagt til um.
Ég er þakklátur Guði fyrir að
hafa fengið tækifæri til þess að
hitta þig í lífi, hafa fengið tækifæri
til þess að hjálpa þér og hitta þig
öðru hvoru þessar síðustu vikur.
Þessi síðasta orrusta við Bakkus
stóð lengi og var hörð en þrátt fyrir
það hélst þú í vonina um leið til þess
að losna frá miskunnarleysi alkó-
hólismans. Það er sárt að heyra
góða sál grátbiðja kvalara sinn um
miskunn og enn sárara að sjá að
það er á kvölinni sem sjúkdómur-
inn nærist.
Um tíma virtist sem allar bjargir
væru þér bannaðar en loksins tókst
þú þá ákvörðun að reyna leið trúar-
innar, gefa trúnni á Guð þinn Jesú
Krist tækifæri til lækninga.
„Ég er ljós heimsins, sá sem
fylgir mér mun ekki ganga í myrkri
heldur hafa ljós lífsins." (Jóh.8.12)
Það er sorglegt að líkaminn gafst
upp þegar sálin var reiðubúin en
huggun í harmi að þú fékkst að
njóta þeirrar umhyggju að fara í
faðmi góðhjartaðra.
Það er mér heiður að hafa fengið
að fylgja þér gegnum þinn síðasta
dag, drekka með þér þinn síðasta
kaffibolla, taka við kveðjum þínum
til allra og sérstaklega til Tinnu,
Söru og Eirar, hugga og fyrirgefa.
Ég er þakklátur fyrir að hafa faðm-
að þig, fengið að kveðja þig þennan
dag þó svo að mér byði ekki í grun
að sá dagur yrði þinn síðasti hér á
jörð.
Ég græt þig, góði vinur og mág-
ur, dýrmæt minning þín býr mér í
hjarta til eilífðar.
Þinn vinur og mágur,
Hólmsteinn Brekkan.
Tárin renna, myndir minning-
anna fljúga hjá. Þetta er svo sárt og
svo ósanngjarnt. Þú sem varst á
leiðinni að reyna nýjar leiðir til
betra lífs, en kallið kom áður en á
það reyndi.
Þegar ég sit hér og rifja upp
minningar um þig bæði sárar og
Ijúfar þá standa sem betur fer Ijúfu
og góðu minningarnar upp úr. Ég
og fjölskylda mín höfum átt með
þér margar góðar og ljúfar stundir,
elsku frændi. Það var alltaf svo að
þegai- leikur var með liðinu okkar
IA þá átti maður alltaf von á þér
upp á Skaga og ég held að ég halli
ekki á neinn þegar ég fullyrði að fá-
ir stuðningsmenn Skagaliðsins hafi
lagt eins mikið á sig til að sjá leiki
eins og þú. Þú fórst á alla þá leiki
sem þú mögulega komst á og
stundum þurftir þú að keyra lang-
an veg til þess. Éinu sinni man ég
eftir að þú keyrðir alla leið norður á
Ólafsförð og aftur til baka sama
daginn og fannst þér það ekkert
stórmál, það varð að hvetja strák-
ana til sigurs. Ég held að það séu
fáir leikimir sem fjölskylda mín
hefur farið á sem ég hef ekki spurt
hvort þeir hafi séð frænda á leikn-
um, og stundum var svarið „nei“.
Þá varð ég hrædd um að ekki væri
nú allt í lagi hjá þér, en þú kæmir
bara á næsta heimaleik og litir þá í
kaffi til mín eða pabba og mömmu
því það gerðir þú nánast í hvert
sinn.
Þegar ég hugsa til baka og man
eftir þér litlum fallegum snáða
heima hjá ömmu og afa á Heiðó,
man ég hvað mér þótti þú sætur
strákur og þótti mér mikið til þess
koma að þú hétir sama nafni og
pabbi minn og hefur mér alltaf þótt
mjög vænt um það og veit ég að
honum pabba finnst það líka.
Lífið þitt, elsku frændi, hefur
ekki alltaf verið dans á rósum nema
síður sé. Hinn illvígi sjúkdómur al-
kóhólismi hefur sett sitt mark á líf
þitt, og segir það manni að alkóhól-
isminn fer sko ekki í manngreinar-
álit, því ljúfur og hlýr drengur eins
og þú verður fyrir barðinu á þess-
um vágesti sem leggur svo margan
manninn. Þér tókst ekki að feta þig
áfram í lífinu, elsku Gunni minn, en
stundum rofaði til og allt gekk vel
og mikið var ég ánægð þegar svo
var því voninni má maður ekki tapa
því þá er allt farið. Ég man hvað við
áttum margar góðar stundir saman
þegar þú fluttir upp á Skaga og
bjóst þá í næsta nágrenni við mig
og komst svo oft í kaffi til okkar.
Þessi tími var alveg yndislegur fyr-
ir okkur bæði og stóru strákarnir
mínir, þeir Halli og Gunnar, muna
svo vel eftir þessum tíma og höfum
við verið að rifja hann upp núna
undanfarið. Þú varst alltaf svo góð-
ur við þá, fórst með þá í sjoppuna
og fleira. Eins man ég þegar þú
komst og gafst þeim allar mynda-
bækumar þínar, og sagði það mér
hversu vænt þér þótti um þessa
litlu frændur þína. Snyrtimenn-
skan var þér í blóð borin, og hafði
ég oft á orði hvað þú værir alltaf
snyrtilegur og vel til hafður og ég
held að stundum hafi, þegar illa
áraði peningalega hjá þér, skórnir
þínir jafnvel hangið saman á skós-
vertunni einni saman, því alltaf
varstu í gljápússuðum skóm þannig
að það mátti auðveldlega spegla sig
í þeim.
Síðasti fundur okkar var aðeins
fyrir um tveimur til þremur vikum
og brá mér þá að sjá hvernig komið
var hjá þér, elsku vinur, en þegar
við kvöddumst þá föðmuðumst við
eins og svo oft áður og sögðum
hvort öðru hversu vænt okkur
þætti um hvort annað, og er ég svo
þakklát fyrir það, elsku vinur, því
samskipti okkar þar á undan voru
ekki góð, því þá var ég reið og pirr-
uð út í þig.
Ég veit að það verður tekið vel á
móti þér á nýjum slóðum. Þar bíða
amma og afi og umvefja þig ást og
hlýju eins og þau gerðu þegar
þeirra naut við hérna megin. Eins
er gott til þess að vita að þú átt eftir
að vaka yfir mér og mínum og mun
ég örugglega tala við þig í bænum
mínum.
Ég kveð þig, elsku Gunni minn,
með bæninni góðu, og bið algóðan
Guð að blessa þig og sálu þína.
Mér þykir vænt um þig.
Elsku Sirrý, Eiríkur, Salome,
Hólmsteinn, Tinna, Sara og Ólöf
Eir. Guð geymi ykkur öll og gefi
ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Minningin um góðan dreng mun
lifa.
Þín frænka
Sigþóra.
Elsku Gunni frændi. Á stundu
sem þessari fyllist hugur manns
spurningum á borð við: Af hverju
er lífið svona óréttlátt? En þegar
stórt er spurt þá er oft fátt um svör.
Hugur manns fyllist á nýjan leik
af minningum um þig „frændi" er
þú bjóst í næsta nágrenni við okkur
á Skaganum. Þá röltum við bræð-
urnir oftar en ekki yfir götuna í
heimsókn, belgdum okkur út af kók
og flettum Tinnabókum, sem þú
svo seinna gafst okkur. Þó svo að
minningaraar séu ekki ýkja skýrar
t
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir okkar
og afi,
BÖÐVAR BJÖRGVINSSON
símaverkstjóri,
Jöldugróf 22,
áður til heimilis í Flúðaseii 12,
Reykjavík,
lést af slysförum þriðjudaginn 26. október.
Anna Nína Stefnisdóttir,
Selma Böðvarsdóttir,
Styrmir Freyr Böðvarsson, Helga H. Gísladóttir,
Selma Kristín Böðvarsdóttir, Paul H. Murphy,
Regína Böðvarsdóttir, Sigtryggur A. Árnason,
Stefnir Þór Kristinsson, Margrét V. Friðþjófsdóttir,
Þorvaldur Ægir Harðarson, Guðný H. Helgadóttir,
Böðvar Freyr, Runólfur Stefnir, Freyja Sif
og Hörður Fannar.
GUNNAR
HAFSTEINN
MAGNASON
frá þessum tíma munum við hvað
þú hafðir gaman af því að hafa okk-
ur skæruliðana í kringum þig.
Fljótlega fluttist þú svo til Reykja-
víkur en oft rákumst við á þig á
vellinum upp á Skaga þar sem þú
varst nánast fastagestur. Svo feng-
um við nú fréttir af þér frá fjöl-
skyldunni. Þó svo að þær fréttir
hafi nú ekki alltaf verið góðar þá
trúðum við og héldum i vonina um
að einhvem daginn myndirðu vinna
sigur á óreglunni og hefja nýtt líf.
Svo kom að því að þú komst aftur
á Skagann og fórst að beita hjá
pabba okkar. Þá hafði líf þitt tekið
rétta stefnu og við fundum að þér
leið vel. Þá var ég, Hallgrímur, að
róa með pabba og var því oft í
beitningaskúmum. Þar spjölluðum
við mikið saman um fótbolta sem
þú hafðir brennandi áhuga á. Svo
sagðir þú svo skemmtilegar sögur
um hitt og þetta sem gátu verið
drepfyndnar.
Svo fluttist þú aftur til Reykja-
víkur og við fengum fréttir af þér af
og til. Þessai- fréttir af þér gátu
stundum verið góðar en því miður
oftast slæmar og ein af þeim var nú
á miðvikudaginn í síðustu viku er
mamma okkar hringdi og sagði
okkur að þú værir dáinn.
Elsku frændi, við bræðurnir vilj-
um þakka þér samverustundirnar
sem allar voru góðar og þurfum
ekki að vona því við vitum að nú líð-
ur þér vel.
Élsku Sirrý, Eiríkur, Salome,
Hólmsteinn, Tinna, Sara og Olöf
Eir, við vottum ykkur dýpstu sam-
úð okkar í þessari miklu sorg. Megi
sorgin breytast í ljúfar minningar
um ljúfan mann._
Hallgrímur Ólafsson og Gunn-
ar Hafsteinn Ólafsson.
Elsku frændi.
Okkur þykir mjög vænt um þig
og þökkum þér fyrir góðu stundim-
ar. Þú varst okkur góður frændi og
vinur. Við vitum að þú ert farinn til
Guðs en þú ert líka hjá okkur.
Ó, Jesús, bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
ábarnæskunamína.
(Páll Jónsson)
Guð geymi þig, Gunni, óska þínar
frænkur,
Tinna, Sara og Ólöf Eir.
Nú er komið að því að kveðja vin
okkar Gunnar Magnason eða
Gunna Magna eins og hann var
kallaður meðal okkar félaganna.
Sárt er að sjá á eftir svona ungum
manni. Gunnar hafði mjög sterka
nærveru, bjó yfir mikilli þraut-
seigju og vissi varla hvað það var að
gefast upp. Miðað við það að honum
var ekki gefin jafngóð heilsa og
flestum okkar, bæði í æsku og á ful-
lorðinsáram sínum, höfðu þessir
eiginleikar ansi sterk áhrif á okkur
samferðarmenn hans. Það var því
líka oft erfitt að horfa upp á glímu
hans við öryggisnet okkar í þjóðfé-
laginu, og oft hvarflaði sú hugsun
að manni hvort hann væri að fá
bestu meðhöndlun sem þekking
okkar mannanna býður upp á í dag
í heilbrigðismálum, eða hvort hann
væri ef til vill að fást við fordóma
þar líka. Líf Gunnars var oft á tíð-
um undirlagt af veikindum hans og
var hann örugglega að fást við fleiri
en einn sjúkdóm þar. En þessar
hugsanir lýsa kannski Gunnari
best, að hann bjó einmitt yfir þeim
persónuleika að skilja menn eftir
með spurningar og hvatningu til að
leysa úr þeim, en það verður verk-
efni okkar sem eftir sitjum í fram-
tíðinni.
Að lokum viljum við félagarnir
segja að okkur þótti vænt um þig
og hefðum viljað að samverastun-
dirnar hefðu orðið fleiri.
Við vottum foreldrum og frænd-
um dýpstu samúð okkar.
„Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina þar
á milli.“
Bjarni Sigurðsson, Guð-
mundur Orn Ingólfsson, Jó-
hann Örn Héðinsson, Þór-
oddur Þórhallsson.