Morgunblaðið - 29.10.1999, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 29. OKTÓBER 1999 55
-
OLOF
BRIEM
+ Ólöf Briem var
fædd á Melstað í
Miðfirði 23. septem-
ber 1914. Hún lést í
Kaupmannahöfn 24.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jóhann Kr.
Briem prestur á
Melstað, f. 3.12 1882,
d. 8.6. 1959, og k.h.
Ingibjörg- Briem, f.
3.9. 1889, d. 7.7
1979. Systkini Óla-
far voru: Steindór
Briem, f. 3.9. 1913,
d. 25.8. 1987, Kam-
illa Briem f. 5.11. 1916 og Sig-
urður Briem, f. 11.9. 1918, d.
þess að geta ekki
lengur hringt í Olöfu
systur.
Að endingu vil ég
þakka Olöfu vináttu
og tryggð í gegnum
árin og ég veit, að þó
hún sé nú komin á
annað tilverustig, þá
mun hún halda áfram
að hjúkra og líkna
þjáðum. Blessuð sé
minning Ólafar
Briem.
Anna
Guðmundsdóttir.
fyrir stundirnar sem við áttum
með þér, þín verður sárt saknað.
Elsku afí minn, ég votta þér samúð
mína og bið Guð að veita okkur öll-
um styrk í sorg okkar.
Guð vertu í höfði mínu og skilningi.
Vertu, Guð, í augum mínum og sjón.
Guð, vertu í munni mínum og máli.
Vertu guð í hjarta mínu og hugsun.
Vertu Guð, við leiðarlok og burtför mína.
(sarum missal)
Stefán Ragnar.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja,“ er texti sem oft heyrist
sunginn og eitt er víst, það er
nokkuð sem ekkert okkar getur
flúið. En samt er það sárt þegar sú
stund rennur upp, að þurfa að
kveðja einhvern, sem er manni
kaer, í hinsta sinn.
Asta „uppáhalds frænka", eins
og ég og systur mínar kölluðum
hana, var stór þáttur í mínu lífi al-
veg frá því að ég man eftir mér.
Asta og Margeir eiginmaður henn-
ar bjuggu í sömu götu og foreldrar
mínir þegar ég ólst upp. Aðeins
voru tvö hús á milli okkar svo sam-
gangurinn var mikill og hefur allt-
af verið. Mér fannst húsið þeirra í
Háholtinu afskaplega stórt og fullt
af fólki, enda fjölskyldan stór. Eg
hef oft undrast hve þessi lágvaxna
myndarlega kona var mikill dugn-
aðar forkur með þetta stóra heim-
ili. Ég man ekki eftir að hafa komið
til Astu öðruvísi en að hún væri
eitthvað að sýsla, baka, prjóna eða
sinna öðrum húsverkum.
Ef eitthvað stóð til hjá okkur
systrum var Ástu og Margeiri allt-
af boðið og oftar en ekki stakk ein-
hver okkar upp á því að bjóða þeim
í heimsókn þegar við vorum stadd-
ar hjá foreldrum okkar. Ásta var
svo sérstaklega ung í anda og
fylgdist vel með öllu svo auðvelt
var fyrir okkur unga fólkið að
spjalla við hana. Hugsun hennar
hélst skýr allt til dauðadags og
kom það glöggt í ljós þegar ég
heimsótti hana á spítalann fyrir
þremur vikum. Ég var þá í nýrri
kápu sem hún hreifst a£pg sagðist
hún ætla að kaupa eins flík þegar
hún færi heim af spítalanum. En
heilsunni hrakaði hratt og tveimur
dögum fyrir andlát hennar heim-
sótti ég hana og vissi ég þá að þetta
væri kveðjustundin og sjálfsagt
vissi hún það líka.
Við systurnar eigum eftir að
sakna hennar sárt, en vitum jafn-
framt að við eigum eftir að hittast
aftur á öðrum stað.
Elsku Margeir og allir aðrir
aðstandendur, ég votta ykkur inni-
lega samúð mína.
Góður Guð geymi Ástu frænku.
Nú lýkur degi sól er sest.
Nú svefnfrið þráir jörðin mest.
Nú blóm og fuglar blunda rótt,
en blærinn hvíslar góða nótt.
Guðs friður signi foldarrann,
guðs friður belssi sérhvem mann.
Kom, engill svefnsins undurhljótt
og öllum bjóð þú góða nótt.
Hvil hjarta rótt. Hvíl höndin þreytt,
þér himins styrk fær svefninn veitt.
Hann gefur lúnum þrek og þrótt.
0, þreytti maður - sof nú rótt.
(Valdimar V. Snævar)
Þóra Harðardóttir.
Hún Ásta frænka hefur kvatt
okkur að sinni. Það er svo margs
að minnast frá því við vorum litlar
stelpur og fram til dagsins í dag.
Það vekur svo hlýjar tilfinningar
þegar hugsað er til æskuáranna
þegar Háholtið iðaði af lífi og leik
okkar krakkanna. Oft sagði
svengdin til sín, en þá var ávallt
hægt að koma við hjá Ástu frænku
og fá eitthvað í gogginn og voru þá
mest spennandi normalbrauð-
sneiðar með þykku lagi af smjöri
og enn þykkara af sykri. Svoleiðis
góðgæti var einungis í boði hjá
Ástu frænku. Hún var alltaf svo
ung bæði í anda og útliti. í minn-
ingunni er hún alltaf fín og glæsi-
leg, sannkölluð hefðarkona.
Skemmst er að minnast, er hún
hafði betur en við hinar yngri í lim-
bo-dansi á fjörugu kvöldi er við átt-
um saman frænkurnar á Bermuda-
eyjum fyrir fjórum árum, er við
hittumst þar til að vera viðstaddar
brúðkaup Karenar dótturdóttur
hennar. Fjölskyldan er stór, en
ávallt hafði hún tíma og áhuga á lífi
okkar og starfi og var hún óspör á
að segja sína meiningu allt fram á
síðustu stund. Okkur var það ætíð
mikilvægt að hafa Ástu frænku og
Margeir hjá okkur á gleðistundum
og urðum himinlifandi að fá þau í
óvæntar heimsóknir, bæði svo ynd-
isleg og skemmtileg hvort á sinn
hátt.
Elsku Margeir og fjölskylda,
megi Guð vera með ykkur og gefa
ykkur styrk.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur.
Halla og Helga Harðardætur.
Elskuleg móðursystir mín Ásta
Ragnheiður Guðmundsdóttir er
látin eftir stutt og erfið veikindj.
Það er mikil eftirsjá að Ástu
Margeirs eins og hún var kölluð
eftir manni sínum Margeiri Jóns-
syni fv. útgerðarmanni í Keflavík.
Þau hjón eignuðust átta börn og
eru afkomendur þeirra orðnir hátt
á annað hundrað talsins. Ásta var
lítil og fíngerð kona, og féll henni
sjaldan verk úr hendi. Hún var
stöðugt með eitthvað á prjónunum
og vel vakandi yfir sinni stóru fjöl-
skyldu. Ásta sýndi mér og mínu
fólki jafnan áhuga og gáfu þau
hjónin okkur ríkulpga af vináttu
sinni. Oft hringdi Ásta til mín og
spurði frétta, þá jafnan létt í lund
og björt i tali, þótt ýmsar hefði hún
áhyggjurnar og undir lokin þá sár-
þjáð. Ekki gaf hún neitt eftir í
veikindum sínum og bauð til veislu
þótt sjúkdómurinn væri þá tekinn
að buga hana.
Það er erfitt að kveðja og ein af
hinum óhrekjandi staðreyndum
lífsins er hinsta kveðjan. En það
sem auðveldar okkur hinum að
kveðja hana Ástu er hin fallega
minning hennar og hinn tæri sann-
leikur hennar um það, að við meg-
um ekki gleyma þeim er standa
okkur næst.
Jónína H. Jónsdóttir
og fjölskylda
28.10.1994.
Minningarathöfn um Ólöfu fer
fram frá Fossvogskapellu í dag
og hefst klukkan 15.
Þegar ég minnist Olafar frá
Melstað sé ég íyrir mér unga og
glæsilega stúlku. Hún átti sín
æsku- og bemskuár á heimili for-
eldra sinna, sem unnu henni mjög.
Stutt var á milli bæja okkar og þess
vegna áttum við oft ánægjulegar
samverustundir, sem ég minnist
með hlýju, en gott samband var á
milli heimilanna alla tíð.
Ekki áttum við samleið í barna-
skóla vegna þess að Olöf var nokkr-
um árum eldri. Hún var mjög góð-
um gáfum gædd og átti mjög gott
með að læra. Bernskuárin liðu og
unglingsárin tóku við, en þá fór hún
að taka þátt í ýmsum félagsstörfum
og einnig frá þeim tíma á ég góðar
minningar. En hún undi ekki lengi í
sveitinni, þráði ung að verða sjálf-
stæður einstaklingur og fara sínar
eigin leiðir. Þegar hún var 22 ára
tók hún sig upp og fór til Danmerk-
ur og skömmu síðar hóf hún nám í
hjúkrunarfræðum og lauk prófi í
þeirri grein og starfaði við hjúkrun
eftir það á meðan heilsa og kraftar
entust. Olöf var mjög farsæl í starfi
og eignaðist marga trausta og góða
vini, sem stóðu með henni þegar
erfiðleikar steðjuðu að. Því rniður
átti hún ekki afturkvæmt til ís-
lands nema í stuttar heimsóknir til
að sjá fjölskylduna, foreldra og
systkinin þrjú.
Kamilla stendur nú ein eftir af
systkinahópnum og votta ég henni
innilega samúð. Á miUi þeirra
systra var mjög kært og oft töluðu
þær saman í síma, en nú er sam-
bandið rofið og Kamilla saknar
Ólöf Briem var ung stúlka þegar
hún kom til Kaupmannahafnar, til
þess að læra hjúkrun. Fyrst var
hún í eitt ár á heimUi prests sem
hét Leths og bjó í Ballerup. Síðan
hóf hún hjúkrunarnám á Gentofte
Amtssjúkrahúsinu í Kaupmanna-
höfn.
Strax eftir stríðið sneri Ólöf heim
til íslands með fyrsta skipi. Um
tíma dvaldi hún heima á Islandi, en
fór síðan aftur tU Danmerkur. Þar
vann hún í nokkur ár á ýmsum
dönskum sjúkrahúsum og tU fjölda
ára var hún fastráðin á Radium-
stationen í Kaupmannahöfn, þar
sem hún starfaði við geislameðferð
á krabbameinssjúkum. Ólöf var
sérstaklega góð og hjartahlý kona.-i
Þetta kom sérstaklega vel í ljós í
starfi hennar, þar sem hún var
mjög vel liðin bæði af sjúklingum
og starfsfélögum sínum.
Okkur í vinahópnum þótti mjög
vænt um hana. Hún gat ávallt kom-
ið okkur á óvart með glaðværð sinni
og sínum skemmtilegu uppátækj-
um.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um hana á fallega heimilinu
hennar þar sem ávallt var tekið vel
á móti öUum sem til hennar komu
af mikilli gestrisni.
Ég þakka þér, Ólöf, fyrir góða
vináttu sem stóð í 55 ár. Ég vil
þakka þér fyrir ferðimar sem við
fórum í til Frakklands og Sviss
þegar við voram ungar, en fyrst og
fremst vil ég þakka þér fyrir ferð-
ina sem við fórum í saman til Is-
lands 1951.
Þakka þér fyrir að sýna mér
stórbrotna landið þitt,.þakka þér
fyrir að kenna mér íslensku söngv-
ana, og sögu ykkar og menningu.
Ég og allir dönsku vinirnir þínir
munum sakna þín.
Heiðruð sé minning þín.
Edith Poulsen
Kaupmannahöfn.
t
Ástkær faðir okkar og afi,
SIGVALDl J. DAGSSON,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Borgarneskirkju laugar-
daginn 30. október kl. 14.00.
Guðný B. Sigvaldadóttir,
Vigdís G. Sigvaldadóttir
Arnfríður Aradóttir,
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför hjartkærs
eiginmanns míns og föður okkar,
INGÓLFS SIGURÐSSONAR,
Kleppsvegi 6.
Sesselja Guðmundsdóttir,
Margrét Ingólfsdóttir,
Elín Lára Ingólfsdóttir,
Sigurður Ingólfsson.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, afi
og langafi,
BJARNI H. GUÐMUNDSSON,
Suðurgötu 12—14,
Keflavík,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 27. októ-
ber.
Ingi Þór Bjarnason,
Ingveldur L. Bjarnadóttir, Þröstur B. Einarsson,
Fríða Bjarnadóttir, Sigurður Kr. Herbertsson,
Guðbjörn B. Bjarnason, Sigurlaug N. Þráinsdóttir,
Þóra Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
INGÞÓR HARALDSSON
kaupmaður,
Víghólastíg 21,
Kópavogi,
sem lést á heimili sínu þriðjudaginn 26. októ-
ber. verður jarðsunginn frá Digraneskirkju
mánudaginn 1. nóvember kl. 15.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeir, sem vildu minnast
hans, eru vinsamlega beðnir að láta Heimahlynningu Krabbameinsfélags
(slands njóta þess.
Þorbjörg Daníelsdóttir,
Haraldur Arnar Ingþórsson, Guðlaug Sigurðardóttir,
Daníel Örn Ingþórsson, Sólveig Skúladóttir,
Gréta Ingþórsdóttir, Gísli Hjartarson,
Halldóra Ingþórs-Cabrera, Carlos Cabrera
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
NÖNNU INGIBJARGAR EINARSDÓTTUR
frá Brekku,
Bæ í Lóni,
Digranesvegi 40,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Vífilsstaðaspítala fyrir sýndan hlýhug og
einstaka umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helena Á. Óskarsdóttir,
Díana R. Óskarsdóttir,
Birna H. Christian Óskarsdóttir, Don E. Christian,
Erna M. Óskarsdóttir, Haukur F. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.