Morgunblaðið - 19.11.1999, Blaðsíða 47

öiðAjaviuoáoM
‘'MOfteONBÁA'Ðíí)- '
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við systkinum og frændfólki Jó-
hannesar og fjölskyldum þeirra.
Gísli Olafur Pétursson og
Ragna Freyja Karlsdóttir.
Elsku Jói.
Eg er hvorki penni né pensill eins
og þú.
Mig langar samt að skrifa nokkr-
ar ljnur, þó ekki myndskreyttar.
Ég átti ekki von á því að þú færir
frá okkur, svona snögglega.
Ég sem var alltaf að plana eitt-
hvað.
Og nú verður ekkert úr neinu.
Það er orðið langt síðan ég sá þig.
En ég var á leiðinni heim, og þá
átti margt að breytast.
Mér þykir verst, að hafa ekki náð
að segja þér frá því líka.
Manni lærist seint að lifa í núinu
og njóta þess sem maður hefur.
Sumt má ekki bíða.
Nú verð ég að láta minningarnar
nægja.
Og myndimar og ljóðin.
Sem minna mig á þig.
Hæfileika og erfiðleika, blessun
þína og bölvun.
Ég mun sakna þín.
En held samt í vonina.
Og læt þig hafa síðustu orðin:
Vonin er komin og grundimar gróa.
Guð er oss næstur og allt er í sóma.
Sorgin er sest að langt út í móa.
Fuglamir syngja og margt ber á góma.
(J.Ó.).
Ásdís.
Skyndilegt fráfall Jóhannesar
minnir okkur á að við eigum að
njóta lífsins meðan það er. Hann
kom prúðmannlega fram við alla þá
sem hann umgekkst, var hjálpsam-
ur o g ræðinn en lét þó skoðanir sín-
ar í ljós, samt friðsamlega. Áhuga-
málin voru mörg þrátt fyrir
veikindin. Hann var mikill gniskari
í bókmenntum og myndlist, auk
þess sem hann málaði í frístundum
sínum þegar vel lá á honum. Alltaf
glöddumst við yfir að sjá myndimar
I
í
I
enda vanur maður á ferð.
Gaman hafði hann af ökuferðum
að Gróttuvita úti á Nesi. Þar var
stunda þar sem fjölskyldur okkar
komu saman, hvort sem það var
hjá ömmu í Lönguhlíð eða hjá ein-
hverri systranna.
Kiddý var framúrskarandi sam-
viskusöm, vandvirk og dugleg,
enda var líka allt mjög snyrtilegt
umhverfis hana. Heimilið sem þau
Geir bjuggu sér og börnum sínum
bar þess merki. Hún var félags-
lynd og gladdist alltaf yfir því að fá
að vera með eins og hún orðaði það
sjálf af eðlislægri hógværð. Hún
var alin upp á góðu menningar-
heimili þar sem heilbrigðar skoð-
anir og réttlæti voru dygðir. Geir
sínum kynntist hún í gegnum for-
eldra okkar, en faðir okkar og Geir
voru skólabræður og vinir. Sú eldri
okkar var boðin í brúðkaup þeirra
og þegar frumburðurinn, Pétur,
kom til sögunnar fór hún í „vist“
hjá þeim. Sú yngiá man marga
góða gistinguna og samveruna með
Onnu Kristínu og ídu Hildi þegai-
foreldrarnir fóru í siglingu.
Þau systkinin hafa erft ágæta
eiginleika foreldra sinna, því þegar
þau uxu úr grasi voru þau boðin og
búin að hjálpa þegar tilefni hafa
gefist innan fjölskyldunnar - og
sjálfsagt utan hennar líka. A þessu
ári minnumst við gleðistunda með
þeim hjónum í faðmi barna sinna
og barnabarna ásamt vinum og
kunningjum þegar þau héldu upp á
stórafmæli Geirs og eins í brúðka-
upi dóttur þeirra. Sömuleiðis
glöddust þau mjög yfir fæðingu
yngsta barnabarnsins fyrr á árinu.
Við biðjum almættið að veita styrk
sinn og huggun elsku Geir, Pétri,
Önnu, ídu og fjölskyldum þeiiTa
ásamt systkinum Kiddýjar.
Guð geymi frænku okkar.
Arndís og Hildigunnur.
Elsku amma Kiddý. Við viljum
þakka þér allt það sem þú hefur
gefið okkur og vonum að þér líði
MINNINGAR
g6gí aaaMavöM .gí auoAauTgöa öÞ
-FÖSTUÐAGUR 19. NOVEMBER 1999 47
stoppað og fjörur gengnar með
fram strandlengjunni til að sjá
þennan fallega fjallahring. Liðveislu
naut Jóhannes hjá Þór Kolbeinssyni
starfsmanni Kleppsspítala sem
reyndist honum frábærlega. Var
enn fremur farið í Kolaportið til að
sjá mannlífið og eitt og annað skoð-
að. Stundum var ferðinni heitið nið-
ur á BSÍ og slegið á létta strengi yf-
ir kaffibolla og meðlæti ef þannig
stóð á.
Enginn vafi er á því að það er
tómlegra á sambýlinu eftir að Jó-
hannes hefur kvatt endanlega, en
vonandi hefur allt sinn vanagang
áfram, eins og hefur verið hingað tíl.
Nú er komið að leiðarlokum og
vil ég senda systkinum Jóhannesar
samúðarkveðjur.
Grímur Þ. Jónasson.
Við Jóhannes Ólafsson náðum vel
saman á menntaskólaárunum og
urðum fljótlega góðir vinir. Við vor-
um þó óíkir að upplagi og ekki féllu
skoðanir okkar alltaf saman. En á
hinn bóginn deildum við ýmsum
áhugamálum er tengdust listum og
bókmenntum. Gamli Menntaskól-
inn í Reykjavík hefur löngum ýtt
undir áhuga stúdentsefna á þeim
sviðum. Það var ekki stofnunin sjálf
sem stuðlaði að þeirri breytni í
gegnum stundaskrána, heldur ein-
hver óáþreifanlegur arfur, einhver
samfella í sögunni sem þar var að
verki. Ólíklegustu menn tóku að
leita inn í sig eftir andlegu atgervi -
tóku að yrkja, mála, leika og skrifa
og samsama sig stóru nöfnunum -
sextán skáldunum í fjórða bekk til
að mynda. Menn sem síðar verða
grandvarir og stöndugir lögfræð-
ingar og endurskoðendur setja um
hríð stefnu sína á örlög hins mis-
skilda snillings, sem úr kvisther-
bergi sínu í einsemd h'tur í meða-
umkun á villuráfandi
velferðarhjörðina. Langir treflar,
alpahúfm-, síðir frakkar og peysu-
fatakápur af ömmu urðu að ein-
kennisbúningum. Menn komu sér
jafnvel upp listrænu göngulagi og
voru með absúrd tilsvör á hrað-
bergi. Fáeinum árum eftir útskrift
voru þó flestir komnir á annað spor
og með ábyrgara göngulag.
Innst inni finnst okkur þó flest-
um að við hljótum að vera örlítið
betra fólk, vegna þessarar fortíðar,
þessa stutta spretts á Pegasusi eða
annars listræns gönuhlaups. En á
öllum tímum hefur í skólanum verið
annar hópur og fámennari sem sker
sig úr. Hann er nefnilega ekta. Það
rann ekki á það fólk stundarvíma í
vísindum og listum, eins og við hin
lentum flest í. Snilldin var þeirra
eðlilega ástand. Jóhannes Ólafsson
tilheyrði þessum hópi. Sem ungur
námsmaður skaut hann öllum öðr-
um aftur fyrir sig. I menntaskóla
sneri hann sér að öðra. Hann var
listateiknari, sá langbesti í sinni tíð í
skólanum, ritsnjall mjög og fram-
legur. Jóhannes var ótrúlega vel
lesinn af svo ungum manni. Það var
nánast sama hvar borið var niður í
bókmenntum, heimspeki, listum eða
sögu - alls staðar var hann heima.
Við hinir lærðum stikkorðin og
fleyttum okkur á frösum og þótt-
umst nokkuð góðir. Jóhannes var
annarrar gerðar. Hann var sjálfum
sér óvæginn gagnrýnandi. Hann
var tregur til að láta frá sér full-
gerða hluti. Þeir urðu að hans mati
ekki nægjanlega góðir en tóku þó
annarra efni oftast langt fram. Jó-
hannes var dulur pOtur. Það kom þó
ekki að sök í okkar kynnum þegar
frá leið. Við umgengumst mikið á
þessum áram. Sátum við löngum
stundum einir yfir kaffibollum og
settum okkar mælistiku á lífið og til-
veruna. Ég vildi ekki hafa farið á
mis við þau samtöl og þá samveru.
Jóhannes Ólafsson var vænn maður
og viðfelldinn og þegar best lét
bráðskemmtilegur.
Eftir menntaskóladvöl skildi leið-
ir eins og verða vill og nú hefur hann
kvatt þennan þátt eilífs lífs fyrir
fullt og fast.
I minni minningu verður hann
listræni ljúflingurinn, sem litaði svo
vel marga dagana, þegar við voram
ungir og áttum heiminn, sem oftast
var þó ekki stærri en eldhúskompan
hennar Þorgerðar í Þrúðvangi við
Laufásveg.
Davíð Oddsson.
í lok sjöunda áratugarins var
Café Tröð ein helsta menningar-
miðstöð Reykjavíkur og félags-
heimili bókmenntalega sinnaðra
nemenda í Menntaskólanum í
Reykjavík. Menn sátu þar oftast
lengur en á skólabekknum og lærðu
oft meira, að minnsta kosti um fagr-
ar listir. Christel, Hulda og hinar
stúlkurnar veittu Traðarlífinu
trausta umgerð og staðurinn var af-
ar mörgum það athvarf sem gerði
vistina í íhaldssömustu menntast-
ofnun landsins bærilega.
Óskráðar reglur mæltu íyrir um
mátulega kæruleysislegan klæða-
burð og strákar gengu flestir þar
um í molskinnsbuxum og peysum. I
hópnum skar sig úr lágvaxinn og
snaggaralegur piltur, sem alltaf var
í vel sniðnum og snyrtilegum jakka-
fötum, leiftraði af meiri greind en
flestir aðrir í þessu gáfumannasam-
félagi og bar með sér fas evrópskra
menntamanna. Ég hélt lengi vel að
Jóhannes Ólafsson væri nýfluttur til
landsins frá einhverri þýskri menn-
ingarborg þar sem foreldrar hans
hefðu verið prófessorar eða stjóm-
endur listamiðstöðva. En hann
reyndist vera úr Kópavoginum úr
stórum systkinahóp sem hafði misst
föður sinn í sjóslysi, enda var mestu
menningarheimilin á þessum ái’um
oft að finna þar sem engar vora há-
skólagráðurnar.
Veturinn 1968-69 stýrði Jóhann-
es Skólablaði MR og ég varð hans
hægri hönd. Ég fór fúsari en nokkru
sinni fyrr eða síðar í hlutverk læri-
sveinsins þegar Jóhannes hjálpaði
mér að opna leynardóma skáldskap-
ar og formskyns. Hann kynnti mig
fyrir verkum erlendra ungskálda,
einkum þýskra, sýndi mér bækur
um nútíma málara og útskýrði list
þeirra og saman krafðum við verk
íslenskra skálda. Stúdentaupp-
reisnin var í fullum gangi í Evrópu
og^ Ameríku á meðan stúdentar við
HI ræddu um það að setja bókvitið í
askana - án þess að spyrja hverra.
Við þessar aðstæður var ómetanlegt
að þekkja mann sem las erlend blöð
að staðaldri, og saman gátum við
reynt að átta okkur á hugmyndum
Adomos, Marcuses og annarra sem
erlendir stúdentar hrifust af. Og all-
ar þessar samverastundir mótuðust
af andríku og fáguðu fasi manns
sem var estetíker inn að beini. Svo
virtist sem mesti vandi Jóhannesar
væri að velja gáfum sínum farveg,
hann hafði jafnan brillerað í skóla,
var góður stærðfræðingur og las
erfiða texta á mörgum tungumál-
um, auk þess að vera efnilegur
myndlistarmaður. Hann talaði'
stundum um að fara í arkitektúr að
loknum menntaskóla. Eða lesa fag-
urfræði.
Undir því yfirskini að við væram
að fylgja Skólablaðinu eftir á fjölrit-
unarstofu sátum við Jóhannes ótal
morgna einir á Café Tröð og auðg-
uðum anda okkar á kjambetra efni
en boðið var upp á við Lækjargöt-
una. En svo fór það að gerast að
suma dagana kom Jóhannes ekki,
hvarf í tvo þrjá daga í einu og þegar
hann birtist næst sagði hann að sér
hefði liðið illa á sálinni. Það þótti
ekkert tiltökumál á Café Tröð, þar
stærðu upprennandi skáld sig af því
að vera svo þjáðir að þeir hefðu
þurft að fara til geðlæknis og fá pill-
ur. Og alltaf kom Jóhannes aftur,
glaðbeittur og gjaman með teikn-
ingu í farteskinu, sem hann sagðist
hafa gert til að hrekja demónana úr
sálarlífinu. Myndir sem minntu mig
á Alfreð Flóka, unnar með ástríðu-
fullri áherslu á smáatriðin.
Svo kom sumar og næsta vetur
var Jói æ meira fjarverandi. Hann
hvarf úr skóla, kom svo aftur næsta
vetur og í sjötta A þótti okkur vænt
um að hann tók stúdentspróf með
okkur. Honum leið þó ekki vel og
andlitssvipurinn að breytast úr ,
íhygli í þjáningu. Eftir stúdentspróf
lokaði Jói sig að mestu frá umheim-
inum. Þau fáu skipti sem ég hitti
hann var erfitt að ná sambandi. Þó
virtist stundum rofa til, og ég minn-
ist þess sérstaklega þegar við hitt-
umst í Kaupmannahöfn þar sem
hann dvaldist hjá systur sinni. Við
fóram saman í bæinn og tókum
nokkrar skákir og þar fann ég fyrir
hinni andlegu snerpu sem oftast var
undir fargi.
Nú eru vonirnar um bata þessa
gáfaða drengs úti, og fyrir hönd ,
gamalla vina vil ég votta systkinum
Jóhannesar samúð mína um leið og
ég þakka fyrir samverastundir sem
áttu ríkan þátt í að búa mig út fyrir
lífið.
Gestur Guðmundsson.
vel þar sem þú ert núna. Við biðj-
um algóðan Guð að styrkja afa
Geir í sorginni og að blessa minn-
ingar okkar allra um góða konu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivörnínótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(S.E.)
Guð geymi þig.
Úlfhildur, Geir Torfí
og Kristjana.
Tæpu ári eftir að ég skrifaði
minningarorð um svilkonu mína
Ki-istínu Finnsdóttur Fenger
kveður sorgin enn dyra hjá fjöl-
skyldu okkar og ég býst til að
kveðja með nokkrum orðum aðra
svilkonu mína, Kristínu Guðmun-
dsdóttur Fenger, sem lést eftir
stutta legu á Landspítalanum 18.
þessa mánaðar.
Kristín var fædd í Reykjavík 18.
febrúar árið 1930, ein af fimm
börnum Önnu Maríu Gísladóttur
og Guðmundar Guðjónssonar
kaupmanns sem lengst af verslaði
á Skólavörðustígnum. Kristín lauk
verslunarprófi frá Verzlunarskóla
Islands árið 1948 og vann síðan á
skrifstofu hjá versluninni 0. Elli-
ngsen þar til hún giftist Geir Ul-
rich Fenger verslunarmanni 2. ap-
ríl 1955. Þau hjónin eignuðust þrjú
mannvænleg börn sem öll hafa nú
stofnað fjölskyldur. Þau eru Pétur
Ulrich, Anna Kristín og Ida Hild-
ur. Barnabörnin eru nú orðin átta
og öll í miklu uppáhaldi og tíðir
gestir hjá afa og ömmu.
Eftir að börn þeirra hjóna kom-
ust á legg hóf Kristin störf að nýju
utan heimilis og þá á skrifstofu
vélsmiðjunnar Héðins hér í borg.
Þar vann hún óslitið þangað til fyr-
ir tveimur árum að hún hætti störf-
um vegna aldurs.
Kynni okkar Kristínar hófust er
ég tengdist Fenger-fjölskyldunni
fyrir röskum þrem áratugum og
hafa þau kynni orðið mér bæði dýr-
mæt og ánægjuleg, eins og kynnin
af öllum Fenger-systkinunum og
fjölskyldum þeirra. Fyrir tæpum
tveim áratugum urðum við hjónin,
Unnur Fenger systir Geirs og ég,
svo nágrannar þeirra Geirs og Kri-
stínar á Lynghaga 7. Styrktist þá
enn vinskapurinn og var gagn-
kvæmt traust og hjálpsemi ríkj-
andi á heimilum okkar.
Kristín var einstaklega vönduð
kona í hvívetna. Hógværð og still-
ing einkenndi alla hennar fram-
komu, bæði utan heimilis og innan.
Vinnuveitendur virtu hana líka að
verðleikum fyrir sérstaka skyldur-
ækni í störfum. Heimili þeirra
Geirs var fágað og bar vitni mynd-
arlegri húsmóður og lögnum hús-
bónda.
Geir og Kristín bjuggu allan sinn
búskap á Lynghaganum í Reykja-
vík. Fyrstu árin á númer 12 og síð-
ar á númer 7. í götunni bjuggu
einnig tvær systur Kristínar með
fjölskyldum sínum, þær Karítas og
Borghildur. Börn þeirra áttu sam-
leið í leik og skóla, enda á svipuðu
aldursskeiði. Frá Lynghaganum
var stutt í þægilegar gönguleiðir
við Ægisíðuna, undurfögur fjalla-
sýn í suðri og víðsýnt í vestur.
Þarna gengu þau hjónin oft hönd í
hönd á meðan heilsan leyfði, enda
mikið ástríki milli þeirra alla tíð og
virtu þau hvort annað mikils.
Þau hjónin fóru í ferðalög bæði
innanlands og utan, og voru það fá-
ar VR- og Varðarferðir sem þau
tóku ekki þátt í með vinum og fé-
lögum. Bæði stunduðu þau félags-
líf, Kristín í Oddfellowreglunni og
Geir í Lionshreyfingunni, og þann-
ig létu þau gott af sér leiða.
I maí sl. hélt Geir myndarlega
upp á 75 ára afmæli sitt með fjöl-
skyldu sinni og hópi vina, og minn-
umst við þeirrar stundar með
þakklæti.
Það ríkir söknuður á Lynghaga
7 um þessar mundir en minningin
um' heilsteypta, vandaða konu er
rík í huga okkar og gleymist ei. Við
Unnur vottum Geir bróður og
mági, og öllum öðrum ástvinum
Kristínar Guðmundsdóttur Feng-
er, innilega samúð og óskum þeim
guðs blessunar.
Ingólfur Viktorsson.
Ervið lítum umöxl
til ljúfustu daga liðinnar ævi
þá voru það stundir í vinahópi
sem veittu okkur mesta gleði.
Við minnumst elskulegrar vin-
konu okkar Kristínar G. Fenger
eða Kiddýjar eins við kölluðum
hana.
Við höfum þekkst síðan við vor-
um ungar og höfum alltaf haldið
þétt saman, ekki síst þegar erfið-
leikar og sorgir hafa sótt okkur
heim. Það á eftir að taka tíma að
aðlagast þeirri hugsun að hún sé
ekki lengur á meðal okkar. Minn-
ingarnar streyma fram og þær all-
ar af því góða. Hún hafði einstak-
lega hrífandi hlátur sem smitaði út
frá sér. Við munum hennar trausta
og fallega æskuheimili sem við vor-
um alltaf velkomnar á.
Margar skemmtilegar ferðir fór-
um við saman gegnum árin og síð-
ast en ekki síst var ferðin til Port-
úgals sem við fórum fyrir nokkru
sérlega skemmtileg og eftirminni-
leg. Hið fallega heimili þeirra
hjóna Kiddýjar og Geirs á Lyng-
haganum bar vott um smekkvísi og
hlýju. Þar áttum við margar gleð-
istundir. Sólargeislarnir þeirra,
börnin þrjú, eru sérlega mannvæn-
leg og gott fólk. Síðan komu
tengdabörnin og barnabörnin sem
þau lifðu fyrir. Einkennandi fyrir
Kiddý þegar hún talaði um þau var
að þá sagði hún „minn“ eða „mín“,
sem ber vitni um samheldni í þess-
ari góðu fjölskyldu.
Við kveðjum með djúpum sökn-
uði okkar ástkæru vinkonu og vott-
um þér, kæri Geir, og fjölskyldu
þinni djúpa samúð. Guð gefi ykkur
styrk á þessari sorgarstundu og
haldi verndarhendi yfir ykkur öll-
um. Blessuð sé minning Kiddýjar
okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þínar vinkonur,
Helga, Margrét og Dóra.
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi.