Morgunblaðið - 19.11.1999, Blaðsíða 52

I
52
8ö„ eeer 5iaaM3VÖH ,er huoagut8
FOSTUDAGUR 19. NOVEMBER 1999

MINNINGAR
EYRÚN
GUNNARSDÓTTIR
Eyrún Gunnars-
dóttir fæddist í
Reykjavík 2. sept-
ember 1972. Hún
lést 9. nóvember síð-
astliðinn. Fósturfor-
eldrar hennar voru
Eyjólfur Arthúrs-
son og Hrefna
Svava Þorsteins-
dóttir. Foreldrar:
Guðrún Gerður Eyj-
ólfsdóttir og Gunn-
ar L. Benidiktsson.
Útför Eyrúnar fer
fram frá Bústaða-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ogklæðiéggerði’mér
snotur og fín.
En mömmu úr silki ég
saumaði margt
með silfri og gulli, hið
dýrasta skart.
(PállJ.Árdal.)
Hvíl þú í friði. Al-
góður Guð og björt
minning um Eyrúnu
mun styrkja okkur í
sorginni.
Mamma
og Ólafur.
Elsku besta Eyrún mín.
Brosið þitt bjarta, hláturinn,
stríðnin og krafturinn gerðu það að
verkum að við áttuðum okkur ekki
á því hversu alvarlegur sjúkdómur
þinn var.
Minningar okkar Olafs bróður
þíns tengjast sveitinni og öllum
stundunum sem við áttum saman.
Þú ólst upp hjá pabba og Svövu og
varst þeim sem góð dóttir.
Þú hafðir mjög gott hjartalag og
vildir leyfa öllum að njóta með þér
þegar vel gekk. Þú varst alla tíð
“•Peglusöm og hafðir unun af öllu fé-
lagsstarfi. Þú komst víða við, en
skátahreyfíngin átti hug þinn og
hjarta frá bamæsku. Þar nutu sín
margvíslegir hæfileikar þínir svo
sem í myndlist, ljósmyndun og
ljóðagerð.
Störf þín fyrir Björgunarsveitina
í Garðabæ tengdust áhuga þínum á
útivist.
Elsku besta Snúllan mín. Hvert
líf sem kviknar hefur tilgang
hversu stutt sem það er. Þú gafst
okkur Olafi svo mikið og fyrir það
viljum við þakka þér. Elsku Eyrún
mín, ég bið Guð að geyma þig og
kveð þig með laginu okkar:
Ef væri ég söngvari syngi ég ljóð,
um sólina, vorið og land mitt og þjóð.
En mömmu ég gæfi mín ljúfustu ljóð,
hún leiðir mig, vemdar, og er mér svo góð.
Ef gæti ég farið sem fiskur um haf,
ég fengi mér dýrustu perlur og raf.
Og rafið ég geymdi og gæfi’ ekki’ á braut
en gerði’ henni mömmu úr
perlunum skraut.
Kveðja frá
fósturforeldrum
Þú komst til okkar bam svo björt og góð
hvert bros, hver hreyfmg gaf þá fyrirheit.
Það rættust draumar, óviss ævislóð
varð ömggt skref í góðra vina sveit.
Við undmmst þó hve ævi líður fljótt
og endalokin hvergi greind né skýr.
Og blómin fógm fólna á einni nótt
í frosti sem í lífsins Veröld býr.
En ljúft er það að þakka allt sem var
og þungu sporin léttast enn á ný.
Og samfylgdin sem birtu með sér bar
er blessun sú er verður alltaf hlý.
Og hugljúf minning vakir ein og ein
sem aldrei gleymist, læknar kvöl og sár.
Svo björt og fógur, blíð og engilhrein
á bak við alla sorg og okkar tár.
Ekki hefði ég trúað því að fyrsta
minningagremin mín ætti eftir að
vera um hana Eyrúnu frænku
mína. Frænku mína sem ég hafði
svo mikil samskipti við í æsku, en
þegar unglingsárin skullu á þá
minnkaði sambandið, áhugamálin
urðu mismunandi, eins og oft vill
verða.
Nú er hún dáin og þá streyma
minningamar fram og þær ófáar.
Við Eyrún að ganga ó móti hvor
annarri á hitaveitustokknum í
Fossvoginum, ég annaðhvort að
fara í heimsókn til hennar eða hún
til mín.
Við Eyrún úti að ganga í háum
snjósköflum þegar mamma og
pabbi héldu eitt af jólaboðunum
sínum.
Við Eyrún inni í Asgarði fyrir
jólin, ég að gista hjá henni og fékk
að taka með mér jóladagatalið mitt.
Við stóðumst ekki mátið og ákváð-
um að opna dagatölin okkar að aft-
an og athuga hvort allir molamir
brögðuðust eins, þeir gerðu það.
Við Eyrún að hengja upp til-
kynningu úti í Lindusjoppu um
tombóluna sem við ætluðum að
halda og við hittum á strák þar,
sem sagði okkur að enginn myndi
mæta því þeir félagarnir ætluðu að
halda bíósýningu á sama tíma. Við
létum þetta ekki á okkur fá og héld-
um hana samt, en viti menn það
mætti enginn svo mamma og Gerð-
ur keyptu nánast alla miðana,
þannig að það bjargaðist. Við Ey-
rún í sveitinni hjá Gerði og Jakobi
að gera okkur bú uppi í fjalli og að
fara til Húsavíkur með Gerði að ná í
pakkana að sunnan.
Við Eyrún að gista hjá hvor ann-
ari og að leika þann leik að þykjast
vera sofnaðar og vakna svo hálfri
mínútu seinna skellihlæjandi.
Núna ert þú sofnuð, elsku Eyrún
mín, og vaknar ekki aftur í þessum
heimi, heldur vaknar þú hjá ömmu
Guðrúnu, langömmu og Steina. Ég
veit að þú ert komin í Guðs ríki og
ert umvafin örmum yndislegs fólks.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gakktu hér inn og geymdu mig,
Guð, í faðmi þínum.
Hvíl í friði, hjartans Eyrún mín.
Þín frænka,
Guðrún.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan: „Kom til mín!“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(BjömHalld.)
Elsku frænka. Ég vil minnast þín
með nokkrum línum. Minningarnar
streyma fram og ég veit varla hvað
ég á að skrifa. Við áttum okkar
góðu stundir og einnig áttum við að
glíma við svipaðan sjúkdóm sem
heitir þunglyndi. Því miður þá er
mjög erfitt að útskýra fyrir öðrum
þennan sjúkdóm sökum þess að við
berum hann ekki utan á okkur og
fordómar virðast enn ríkja, en það
er fáfræði annarra, en sem betur
fer hefur mikið breyst. Þú virtist
vera á góðri leið þegar sviplegt
andlát þitt bar að. Við vorum sam-
an á Reykjalundi og þú varst út-
skrifuð og nýbyrjuð að vinna.
Þú varst náttúrubarn og undir
þér vel í skátunum og starfaðir
mikið fyrir þá hreyfíngu. Einnig
varstu mjög Ustræn og hafðir mikl-
ar gáfur til að bera. Þú varst mjög
hreinskilin og sagðir þína meiningu
og stóðst með þeim sem minna
máttu sín. Þú leitaðir mjög mikið til
mín og við höfðum ráðgert svo
margt sem við ætluðum að gera
saman. Mér fannst líka gott að tala
við þig um hin ýmsu mál. Ég veit að
þegar þú veiktist í fyrra var það
mikið áfall fyrir þig, því þú varst
svo virk í hinum ýmsu félagsstörf-
um og þú áttir erfitt með að sætta
þigvið þín veikindi.
Ég á eftir að sakna þín en lífið
heldur áfram og ég mun halda
áfram að byggja mig upp sem hefur
haft mjög góð áhrif á mig.
Pabbi og stjúpa sem ólu þig upp
og einnig móðir þín og bróðir eiga
um sárt að binda, en við tökumst á
við að styrkja hvert annað. Ég vil
þakka allan þann samhug sem sam-
sjúklingar ásamt hjúkrunarfólki
hafa sýnt mér. Hvíl í friði, elsku
frænka, og hafðu þökk fyrir allt.
Ásta St.
Við hittumst síðast í ágúst, þá
höfðum við ekki talað saman í tvö
ár. Mér fannst svo gaman að hitta
þig aftur og ég hlakkaði til að end-
umýja kynnin við þig. Ég hafði
týnt þér alltof lengi úr lífi mínu. Við
skiptumst á símanúmerum og þeg-
ar við kvöddumst horfði ég á eftir
þér og hugsaði með mér hvað það
yrði gaman að rifja upp allt það
skemmtilega sem við brölluðum,
Ef kynni’ ég að sauma ég keypti mér lín,
Þökkum af alhug þeim, sem sýndu okkur
samúð og hlýju við andlát og útför afa okkar
og langafa,
EYÞÓRS STEFÁNSSONAR
tónskálds,
Fögruhlíð,
Sauðárkróki.
Bestu þakkir fær starfsfólk á deild 2 á Sjúkra-
húsi Sauðárkróks fyrir umhyggjuna við hann síðustu árin.
Eyþór Einarsson, Ásgerður Gísladóttir,
Sigríður Einarsdóttir, Óli Páll Engilbertsson,
Atli Stefán Einarsson, Ingunn Helgadóttir,
Auðunn Einarsson
og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og
afa,
HANS KARLS TÓMASSONAR
vélstjóra,
Hraunbæ 86, Reykjavík,
áður til heimilis
á Grenivöllum 30, Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heimahlynningar Krabbameinsfélagsins.
Jastrid Ó. Pétursdóttir,
Pétur V. Hansson, Sigurlína Valgeirsdóttir,
Tómas R. Hansson, Steinunn Sigurbjörnsdóttir
og barnabörn.
GIGAJaVIUOHOM -44
MORGUNBLAÐIÐ . '
líka það sem við hefðum betur
sleppt. Þá grunaði mig ekki að ég
væri að hitta þig í síðasta sinn
hérnamegin. Það er svo margt sem
ég átti eftir að segja þér, svo margt
sem ég vildi vita um þig. Við vorum
góðar vinkonur. Báðar jafn frekar
og þrjóskar og stundum gátum við
verið hundleiðinlegar hvor við aðra.
En góðu stundirnar eru mér efstar
í huga núna. Við áttum sameigin-
legt áhugamál, ljóð. Báðar sömdum
við ljóð en þú varst mér framtaks-
samari. Það vantaði ekki í þig
metnað og kraft. Þú gafst út ljóða-
bók sem heitir Nótt. Þegar ég les
ljóðin þín rifjast margt upp. Hvert
Ijóð hefur sína sögu og geymir
hugsanir þínar og tilfinningar.
Ég þakka þér, Eyrún mín, fyrir
að vera besta vinkona mín ungl-
ingsárin okkar. Ég geymi í hjarta
mínu hláturinn þinn, brosið og allar
skemmtilegu minningarnar sem ég
á um þig. Guð geymi þig.
Tilveran
Herbergið fer í 14 hringi
Samt sitégkyrr
Þaðsnýstumsjálftsig
Með mig í miðjunni
Það er hverfult eins og tilveran
Allt breytist, þó ekki ég
Ég er aðeins hlutlaus áhorfandi að
skrýtnum leik
(Eyrún Gunnarsdóttir.)
Hulda Hauksdóttir.
Elsku Eyrún mín. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum og
þakka fyrir allar samverustundirn-
ar í Asgarðinum forðum daga. Þeg-
ar ég flutti á númer 11 varst þú
fyrsta stelpan sem ég kynntist og
urðum við fljótt miklar vinkonur.
Við máttum varla hvor af annarri
sjá og gekk það svo langt að þú
varðst að koma með mér í sveitina
tO ömmu og afa og ég varð að fara
með þér og foreldrum þínum í
veiðiferð í Skorradalinn.
Það var margt brallað í Ásgarð-
inum forðum daga. Osjaldan gist-
um við hvor hjá annarri og var þá
spjallað og flissað fram eftir allri
nóttu. Við spáðum í lífið og tilver-
una og létum okkur dreyma stóra
framtíðardrauma. Við vorum sam-
an öllum stundum og gekk það svo
langt að þú lést færa þig yfir í minn
bekk í skólanum. Svo skildi leiðir
þegar ég flutti á Sogaveginn og við
fórum hvor í sinn menntaskólann.
Við hittumst samt stundum á förn-
um vegi og spjölluðum saman og
rifjuðum upp góðar stundir. En nú
ert þú horfin og ég sit hér ein og
rifja upp góðar minningar síðan við
vorum litlar. Ég mun eiga þær ævi-
langt og geyma á sérstökum stað í
huga mér.
Kæru Svava og Eyvi, Gerður, Óli
og Gunnar. Ykkur sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur og
megi Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg. Ég á minninguna um
góða vinkonu í hjarta mínu.
Þín vinkona,
Berglind Ósk.
málum og upp í bókmenntir og list-
ir. Kaffiklúbburinn leystist upp
vegna þess að tveir meðlimir hans
drógu sig saman og hófu í fram-
haldi af því sambúð og síðan hjú-
skap. En þessar stundir mörkuðu
tímamót i lifi okkar, enda áttum við
aldrei von á að fyrsta kvöldið okkar
á þessu kaffihúsi myndi leiða til
vináttu, sambúðar og hjónabands.
Við erum og verðum alltaf innilega
þakklát fyrir þrautseigju þína og
áhugann á að koma okkur saman.
Því miður misstum við þráðinn
vegna misskilnings en við fylgd-
umst alltaf með þér úr fjarlægð.
Bókmenntir og fagurfræði voru
þér alltaf hugleikin og voru ljóðin
þín falleg og persónuleg, enda í stíl
við lífsskoðun þína og tilfinningar.
Það var alltaf von okkar að þú héld-
ir áfram á þeirri braut, enda hæfi-
leikarnir og tOfinningamar miklar,
en þetta eru eiginleikar sem mörg
ljóðskáld búa ekki yfir í dag. Við
eigum mörg hver í miklum vand-
ræðum með að tjá tilfinningar okk-
ar í orðum eða í tali en þú áttir allt-
af jafn auðvelt með það. Þetta er
hæfileiki sem ekki allir búa yfir.
Fyrir stuttu hittumst við og var
um ánægjulega endurfundi að
ræða. Rætt var um að endurtaka
fljótlega aftur ýmsar gleðistundir
úr lífi okkar og jafnvel endurvekja
kaffiklúbbinn, en þetta reyndist
vera síðasta skiptið sem við hittum
þig, elsku vinkona, en þú verður
ávallt í hug okkar og hjarta.
MikOl hraði og gleði fylgdi þér
oft og alltaf vildir þú gera vel við
vini þína og hjálpa þeim eftir bestu
getu - oft á þinn persónulega
kostnað - en gleði og hamingja vina
þinna skipti þig miklu máli. Eitt af
því, sem skiptir miklu máli, er að
vinskapur getur verið takmarkaður
og í skamman tíma en minningarn-
ar vara að eilífu.
Við vottum fjölskyldu þinni okk-
ar dýpstu samúð. Við vitum að þú
ert hamingjusöm og í friði að sinna
nýju verkefni á æðri vígstöðvum.
Við vOjum kveðja þig með þess-
ari setningu, sem þú hafðir oft á
orði: „If you don’t know me by now,
you’ll never, never know me at all.“
Guð veri með þér og blessi þig að
eilífu, elsku vinkona.
Þínir vinir úr kaffiklúbbnum á
Café Paris,
Hildur Ruth
og Amar.
Snert hörpu mína himinboma dís
svo hlusti englar guðs í paradís
við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(D.Stef.)
Fyrir viku fengu við hjónin þær
sorglegu fréttir að vinkona okkar,
hún Eyrún, hefði látist. Við upp-
lifðum hræðsluna og tómarúmið
sem fylgir því að missa vin eða ætt-
ingja, enda var það hún sem kynnti
okkur hjónin á sínum tíma. Við er-
um hrygg í hjarta og slegin yfir
þessum fréttum. Fortíðin helltist
yfir okkrn- með öllum þeim góðu og
sérstöku minningum, sem við eig-
um um Eyrúnu. Hugurinn leitaði
strax sex ár aftur í tímann þegar
hún vildi ólm kynna okkur. Ókkur
fannst lítið til þessarar tillögu
hennar koma þannig að Eyrún varð
fyrir vikið ágengari og ákveðnari í
að kynna okkur. Á endanum tókst
henni ætlunarverkið með þraut-
seigjunni og sannfæringunni sem
einkenndu hana.
Okkur verða alltaf minnisstæðar
allar yndislegu gleðistundirnar,
sem við áttum á kaffihúsinu Café
Paris. Þar stofnuðum við þriggja
manna kaffiklúbb sem hittist alltaf
þar á sunnudögum. Þar upplifðum
við mikla gleði og fjörugar samræð-
ur um allt milli himins og jarðar,
allt frá tilfinningamálum og stjórn-
Eyrún vinkona mín er látin. Og
sama hvað ég reyni að kyngja mér
finnst það alltaf jafn sárt.
Þú varst svo ung, áttir svo margt
eftir. Það var alltaf svo gaman þeg-
ar þú varst annars vegar, því af
hugmyndum varst þú ótæmandi
brunnur. Mínar skemmtilegustu
minningar eru samt sumarið sem
ég, þú og Stebba eyddum flestum
stundum saman. Við fengum hug-
myndir, og við framkvæmdum þær
hversu fáránlegar sem þær voru.
Svo hlógum við að öllu saman.
En veikindi þín tóku stóran toll,
alltof stóran, og voru síðustu tvö ár
þér oft erfið. En aldrei hefði ég
trúað því að þau ættu eftir að verða
þinn endir. Éyrún, ég sakna þín og
það gera einnig svo margir aðrir.
Ég óska þess að þú hafir fundið
þína paradís, Eyrún mín.
Megi Guð vera með þér og þín-
um, því missir þeirra er mikill.
Vita skaltu vinur minn
fyiir ofan himininn
er einn sem ofar öllu er
sásemgafþérljósið.
(B.M.)
Þín,
Hulda.
Elsku Eyrún.
Nú ertu farin heim. Það er svo
sorglegt að hugsa til þess að þú
svona ung skulir ekki vera með
okkur lengur. Þegar við félagar
þínir hittumst og rifjuðum upp
þann tíma sem við áttum með þér