Morgunblaðið - 19.12.1999, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 19. DESEMBER1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
A
GUÐBRANDUR
GUÐMANN
GUÐJÓNSSON
Guðbrandur
Guðmann Guð-
jónsson fæddist í
Reykjavík 10. sept-
ember 1935. Hann
lést á gjörgæsludeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur 9. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guðjdn
Júlíusson, bifreiða-
stjóri frá Reynis-
vatni, og Marta Eb'n-
borg Guðbrands-
dóttir, húsmóðir frá
Loftsölum í Mýrdal.
Guðbrandur eignað-
ist þrjú systkini, en tveir bræður
létust í bernsku. Eftirlifandi syst-
ir Guðbrandar, er Guðbjörg Guð-
jónsdóttir, f. 22.8. 1928, maki
Einar H. Hjartarson, f. 2.5. 1925,
d. 28.1. 1995.
Árið 1953, eftir útskrift frá
Verslunarskóla íslands, hóf
Guðbrandur störf hjá Lands-
banka íslands og starfaði þar alla
sína starfsævi, fyrst
í Langholtsútibúi,
síðan sem gjaldkeri
í aðalbanka frá
1959-1962. Þá lá
leiðin til veðdeildar
bankans og var
hann forstöðumaður
þeirrar deildar frá
1980-1982. Stöðu
útibússtjóra
Landsbankans á
Hvolsvelli gegndi
Guðbrandur í átta
ár eða til ársloka
1990. Eftir það
starfaði hann í af-
greiðslustjórn aðalbanka og var
þar til ársins 1998 er hann lét af
störfum. Einnig var Guðbrandur
virkur í Glímufélaginu Ármanni
og starfaði innan sunddeildar fé-
lagsins í áraraðir.
Guðbrandur verður jarðsung-
inn frá Hallgrímskirkju mánu-
daginn 20. desember og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kveðja frá systur:
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkertbresta.
A grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég
má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir
nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert
hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú smyrð höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla
ævidagamína.
I húsi Drottms bý ég langa ævi.
Far þú í friði, minn kæri bróðir,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðbjörg.
Látinn er náinn frændi okkar,
Guðbrandur G. Guðjónsson, eftir
stutta, snarpa og hetjulega baráttu,
aðeins 64 ára að aldri. Hann var öll-
um þeim er til hans þekktu harm-
dauði, því hæverskari og vandaðri
mann var vart hægt að hugsa sér.
Það ríkir sorg og söknuður í huga
fjölskyldunnar og á kveðjustund eru
margar minningar sem koma upp í
hugann. Minningar, sem eru ekki of-
arlega í huga dags daglega, en koma
fram við missi hjartkærs frænda.
Þannig er okkur systrum innan-
brjósts þessa dagana, þegar við
kveðjum Badda frænda, eins og við
kölluðum hann alltaf, frænda sem
hefur fylgt okkur frá blautu barns-
beini og tekið þátt í öllum þeim
gleði- og sorgarstundum sem við
höfum átt á lífsleiðinni.
Baddi var sérstakur maður, hann
flíkaði ekki tilfinningum sínum,
hann hafði ákveðnar skoðanir á
flestu en kom þeim á framfæri á
sinn hæverska hátt.
Hlýjar minningar eigum við syst-
ur frá bernskuheimili hans og móð-
ur okkar en milli þeirra hefur alltaf
verið sérstakt samband, ekki síður
vina- en systkinasamband, sem að
hluta skapaðist þegar tveir bræður
þeirra létust í barnæsku með aðeins
tveggja ára millibili. Þau hafa alltaf
staðið þétt saman og er missir þinn,
elsku mamma, mikill nú þegar
Baddi hefur kvatt. Heimili afa Guð-
jóns og ömmu Mörtu var okkur
systrum alltaf opið og er mikils virði
sú minning að hafa átt skjól hjá
ömmu og afa á Skeggjó, þar sem
amma var heima, óteljandi köku-
sortir á borðum, saumaðir öskupok-
ar fyrir öskudag, gerðar svuntur
fyrir litlar stelpur og margt fleira.
Baddi er órjúfanlegur hluti af þess-
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS GUÐJÓNSSON,
Hrafnistu í Reykjavík,
áður búsettur á Hvammstanga,
lést fimmtudaginn 16. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Börn hins látna.
+
Okkar ástkæri,
LEIFUR ORRI ÞÓRÐARSON,
Kambaseli 53,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn
16. desember.
Útför bans verður gerð frá Seljakirkju mánu-
daginn 20. desember kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
minningarkort Heilaverndar, sími 588 9220.
Fyrir hönd aðstandenda,
Leifur Steinarsson, Ingibjörg Brynjólfsdóttir,
Höskuldur Þórðarson, Hafdís Guðmundsdóttir,
Dagný Hildur Leifsdóttir, Nerissa Brown.
um minningum þar sem hann bjó
alla tíð á Skeggjagötunni með for-
eldrum sínum og síðan með ömmu
eftir að afi dó, að undanskildum 8
árum þegar hann var útibússtjóri
Landsbankans á Hvolsvelli.
Eftir að heilsu ömmu hrakaði og
hún dvaldi síðustu æviárin á Drop-
laugarstöðum leið ekki sá dagur að
hann kæmi ekki til hennar, og ef
hann var ekki viðlátinn hringdi hann
í okkur systur, til að ti'yggja að ein-
hver færi til hennar. Tryggð hans og
umhyggja við ömmu var slík að
sjaldgæft er.
Baddi kvæntist ekki og eignaðist
ekki börn, en við systurdætur hans,
börn okkar og barnaböm fengum að
njóta samvista við hann, stuðnings
og væntumþykju, og má líta á hann
sem okkar helsta velgjörðarmann
alla tíð. Fyrir það ber nú að þakka
við leiðarlok.
Við systur kveðjum Badda með
versi úr Passíusálmunum, sem við
vitum að var honum kært, og biðjum
guð að styrkja okkur öll í sorginni
sem fráfall Badda veldur.
Ég fel í sérhvert sinn,
sál og líkama minn,
ívaldogvinskapþinn,
vemd og skjól þar ég fínn.
Margrét og Guðrún Ina.
Hugsun og óskii' mannsins eru lít-
ils megnugar móti skapadómi al-
mættisins. Með söknuði og trega
kveðjum við nú elskulegan vin og
frænda, Guðbrand Guðjónsson eða
Badda eins og hann var ætíð kallað-
ur af vinum sínum og ættingjum.
Hann er fallinn í valinn langt um
aldur fram aðeins 64 ára gamall, eft-
ir erfiða baráttu við skæðan sjúk-
dóm. Baráttu sem Baddi tókst á við
af æðruleysi og seiglu eins og hon-
um var tamast í lífinu, bjartsýnn og
vongóður um að takast mætti að
sigra og halda áfram lífsgöngunni.
En honum hefur verið ætlað annað
hlutverk í þeim heimi sem við ekki
þekkjum og er okkur jarðarbörnum
hulinn.
Baddi var sérstaklega frændræk-
inn og hafði yfirsýn yfir alla ættingj-
ana og tengsl við þá, allt frá smá-
börnum til þeirra sem komnir eru til
elliára, hann var sá sem sameinaði
frændfólkið. Hann skilur eftir sig
tómarúm sem seint eða aldrei mun
fyllast, var sannarlega höfðingi og
sómi ættar sinnar.
Ekki barst hann mikið á eða var
gefinn fyrir að trana sér fram eða
hreykja sér af verkum sínum, það
var ekki hans stíll. Fyrir fáum árum
gaf hann sóknarkirku sinni hér í
Reykjavík fagurt og vandað hljóð-
færi, en vildi ekki að haft væri hátt
um það. Þannig var hann í stóru sem
smáu, gjafmildur á sinn hlédræga
hátt.
Fyrstu kynni mín af frænda mín-
um voru tengd sveitinni okkar Mýr-
dalnum, þegar hann var að koma til
að heimsækja frændur sína sem þar
bjuggu. Hár og grannur, dökkhærð-
ur, íþróttamannslega vaxinn enda
sundkappi, dálítið strákslegur og
stríðinn eins og fleiri frændur hans,
en ávallt brosmildur og glaður eins
og hann var alla sína ævi.
Hjá afa og ömmu sinni á Loftsöl-
um hafði hann oft verið í sumardvöl
sem barn með móður sinni sem eins
og svo margt af því fólki tengdist
tryggðaböndum við æskustöðvarn-
ar. Það gerði Guðbrandur líka, hann
tók þar heima, hafði þar sterkar og
djúpar rætur sem aldrei slitnuðu, þó
svo að frændgarðurinn þynntist
smátt og smátt eftir því sem árin
liðu. Hann hafði það fyrir fastan sið
að fara í Mýrdalinn á hverju sumri
og stundum oftar en einu sinni. A
meðan móðursystur hans lifðu bauð
hann þeim með ásamt móður sinni.
Það voru hátíðisdagar hjá frænd-
fólkinu á Loftsölum þegar slíkir au-
fúsugestir komu. Baddi var þá oft
beðinn að útrétta eitthvað í höfuð-
borginni, sem hann var ætíð fús til.
Þá var líka gripið í að hjálpa eitt-
hvað til enda Baddi kunnugur öllu
því sem gera þurfti frá unglings- og
æskuveru sinni þar.
Seinna urðu samskipti okkar
meiri þegar við vorum bæði búsett í
Rangárþingi, á söguslóðum Njálu,
hann var útibússtjóri Landsbankans
á Hvolsvelli, undirrituð búsett í
Landeyjum. Þá var skipst á heim-
sóknum, Baddi var höfðingi heim að
sækja, örlæti og gestrisni þar í fyr-
irrúmi.
Otal blómvendi og ýmislegt góð-
gæti færði hann af rausnarskap inn
á mitt heimili og sá jafnvel um það
til margra ára að saumaklúbbar
nytu góðs af.
Ymsum þótti Baddi vera fullnýt-
inn á bíleign sína. Til margra ára ók
hann um á gömlum Saab, sem virtist
gera það af þægð við eiganda sinn að
endast. Badda fannst það meira um
vert að gleðja aðra.
Baddi lét sér ekkert óviðkomandi
hvað mín börn varðaði, spurði og
spekúleraði við þau, hver staðan
væri í námi eða starfi þeirra. Það
voru góðar stundir þegar tími gafst
til að spjalla saman, um heima og
geima, íþróttir, stjórnmál, búskap
og mannlífið yfirleitt.
Baddi varð ekki dreginn í dilka
ákveðinna stjórnmálaflokka, fór eft-
ir sinni eigin sannfæringu og dóm-
giæind, húmorinn ofarlega og kímdi
þegar menn voru ekki sammála í
umræðunni.
A aðventu er hann kallaður í sína
hinstu för, yfir í æðri heima, til ljóss-
ins. Við sem eftir stöndum eigum
minningar um góðan dreng sem ljós
í myrkrinu og treystum því að hann
Baddi okkar komi fagnandi heim til
horfinna ástvina.
Hrafnhildur Stella.
Fyrstu minningar okkar um
Guðbrand, frænda okkar og vin, eru
frá því að við lékum okkur saman
börn heima hjá afa og ömmu,
Guðbrandi og Elínu á Loftsölum í
Mýrdal. Heimilið á Loftsölum var
þá mannmargt, einkum á sumrin og
þar var oft glatt á hjalla. Mörg
barnaböm þein-a hjóna höfðu þar
sumardvöl svo sem títt var um börn
úr þéttbýli á þeim tíma. Guðbrandur
var mörg sumur í sveit á Loftsölum
og kynntist þar sveitastörfum og
lærði að meta íslenska náttúru, því
óvíða er náttúrufegurð meiri en í
Mýrdal. Afi á Loftsölum hafði mikl-
ar mætur á nafna sínum og hafði oft
á orði hvað hann væri skapgóður og
viljugur til allra verka. Eins og öðr-
um í ættinni þótti Guðbrandi alltaf
vænt um Mýrdalinn og var mikill
Skaftfellingur í sér.
A Skeggjagötu 10, bernskuheimili
Guðbrands, þar sém hann bjó lengst
af, var gott að koma. Foreldrar
hans, Marta og Guðjón, voru sam-
hent og hjá þeim ríkti einstök gest-
risni og hlýja. Nú þegar jólin nálg-
ast minnumst við jólaboðanna á
Skeggjagötunni þar sem alltaf var
veitt af mikilli rausn. Eftir lát föður
síns bjó Guðbrandur með móður
sinni að undanteknum nokkrum ár-
um sem hann var bankaútibússtjóri
á Hvolsvelli. Þegar móðir hans flutti
á dvalarheimilið á á Droplaugar-
stöðum heimsótti hann hana nánast
daglega og vakti það athygli starfs-
fólksins hversu mikla ræktarsemi
hann sýndi henni. Ræktarsemi og
góðvild voru hans aðalsmerki. Eftir
að systkinin fimmtán frá Loftsölum
sem alltaf höfðu haldið mikið saman
hurfu af sjónarsviðinu varð Guð-
brandur eins konar tengiliður og
sameiningartákn í stórfjölskyld-
unni. Hann fylgdist vel með okkur
frændfólki sínu og tók þátt í öllum
athöfnum fjölskyldunnar, bæði gleði
og sorg. Ef okkur vantaði upplýs-
ingar um ættartengsl og fjölskyld-
umál var leitað til hans. „Baddi
frændi" var sá sem allir þekktu,
ungir og gamlir, og öllum þótti vænt
um hann og mátu hann mikils. Enda
þótt hann ætti við vanheilsu að
stríða hin seinni ár lét hann það ekki
aftra sér ef eitthvað var á döfinni,
hann vildi standa meðan stætt var.
Það var öllum gleðiefni að hann gat
tekið þátt í ættarmóti okkar í Vík
síðastliðið haust þótt hann gengi
ekki heill til skógar.
Meðal áhugamála Guðbrands
voru ferðalög um landið. Hann tók
virkan þátt í ættarferðum okkar
fyrr á árum og minnumst við
margra góðra stunda með honum
frá þeim tímum. Við, nokkrir vinnu-
félagar úr Landsbankanum, stofn-
uðum lítinn ferðaklúbb fyrir nokkr-
um árum og höfum ferðast saman
vítt og breitt um landið og var
Guðbrandur með í flestum ferðum.
Hann fór með okkur í Ingólfshöfða
nú síðsumars, þá meira af vilja en
mætti. Þegar við gengum á höfðann
lagði hann áherslu á að hann vildi
ekki vera samferðafólkinu til byrði
og fór sér hægt, því þrekið var á
þrotum. Upp komst hann samt, á
þrjóskunni einni saman, eins og
hann sagði sjálfur á sinn góðlátlega
kímna hátt.
Guðbrandur var fróður og vel les-
inn. Hann var áhugamaður um þjóð-
legan fróðleik og var fastagestur á
námskeiðum Jóns Böðvarssonar um
Islendinga sögur í mörg ár. Hann
var líka tryggur gestur í Hall-
grímskirkju, það var kirkjan hans,
og sýndu hann og Guðbjörg, systir
hans, kirkjunni margan virðingar-
vott.
Nú þegar Baddi frændi hefur lagt
upp í sína hinstu för er okkur efst í
huga þakklæti fyrir langa og góða
samfylgd og velvild við okkur og
okkar fólk. Við geymum minning-
amar um góðan dreng sem með ljúf-
mennsku sinni og hógværð ávann
sér traust og vináttu þeirra sem
honum kynntust. Þar sem góðir
menn fara em Guðs vegir. Systur
hans Guðbjörgu og hennar fjöl-
skyldu og Höllu Einarsdóttur, hans
tryggu vinkonu til margra ára,
sendum við samúðarkveðjur.
Halla og Sigrún
V aldimarsdætur.
Kæri Baddi frændi.
Við „dótið“ eins og þú varst vanur
að kalla okkur, viljum kveðja þig
með fáum orðum.
Takk fyrir fáar en góðar samver-
ustundir í gegnum tíðina.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku amma, megi góður Guð
styrkja þig í þmni sorg.
Einar Ólafur, Erla, Guðjón
Valur og fjölskyklur.
í minningunni er bernskuheimur
Skeggjagötunnar í Norðurmýri svo-
lítið samfélag þar sem næstum allir í
þessum fimmtán húsum þekktu alla.
Þá var bílaeign íbúanna ekki til traf-
ala og umferðin ekki meiri en svo, að
gatan og gangstéttir voru vettvang-
ur boltaleikja frameftir björtum
sumarkvöldum þar sem hægt var
strika potta og parís í mölina því
ekki var malbiki eða hellulögn fyrir
að fara. Guðbrandur Guðjónsson,
Baddi, á Skeggjagötu 10 var hluti af
þessum bernskuheimi. Hann er nú
horfinn héðan, langt um aldur fram.
Þótt aldursmunur væri nokkur,
eða fjögur ár, sem er mikið á þess-
um árum, höfðum við heilmikið sam-
an að sælda um skeið, enda háttar
svo til á Skeggjagötu að heimili hans
númer 10 var nánast beint á móti
æskuheimili mínu númer 19.
I minningunni er einn vetur,
1948-9 eða þar um bil, þannig, að
margt kvöldið sátum við saman í
stofunni hjá honum og spiluðum
matador, slönguspil og myllu. Hann
kenndi mér mannganginn, en hafði
ekki erindi sem erfiði og aldrei varð
mikið úr taflmennskunni því þeim
sem þetta skrifar gekk svo einstak-
lega illa að forðast heimaskítsmát.
En hann leyfði mér stundum að
vinna. Marta móðir hans, sú ein-
staka gæðakona, sparaði heldur
ekki góðgerðimar þessi kvöld með
ýmsu sem var mér nýmæli eins og
eggjadrykk sem var hreint sælgæti
enda þótt meðal krakkakenja minna
væri að borða ekki egg. Baddi átti
mikið af bókum sem hann var óspar
á að lána mér, Bennabækurnar og
Bláu bækurnar, sem opnuðu ævin-
týraheima.
Foreldrar Badda, þau Guðjón og
Marta, sýndu móður okkar systkin-
anna margt vinarbragðið eftir að
faðir okkar lést 1947. Hjá þeim var
sími, sem þá var munaður og ekki á
allra færi. Þar fengum við að hringja
ef mikið lá við og þangað mátti líka
hringja í okkur í viðlögum. I síma-
línusamfélagi nútímans eiga sjálf-
sagt ýmsir erfitt með að trúa því að í
Reykjavík skuli hafa