Morgunblaðið - 19.12.1999, Page 43

V
MORGUNBLABIB____________________________________________________SUNNUBAGUR 19. BESEMBER 1999 43
MINNINGAR
þegar Ulla og Gunnar giftust. Jafn-
vel það að flytja til íslands varð skilj-
anlegt þegar í hlut átti Gunnar, sem
þeim fannst að helzt mætti líkja við
stjörnur kvikmyndanna.
Það varð honum þungbært er Ulla
lézt um aldur fram fyrir rúmum tíu
árum, en börnin og fjölskyldur þeirra
reyndust honum ákaflega vel og
gerðu sitt til að fylla upp í það tóma-
rúm sem myndaðist.
Heiðursmaður hefur kvatt og við
erum honum þakklát fyrir samfylgd-
ina.
Kristúi Guðmundsdóttir,
Bjarni Þórðarson.
Kveðja frá Tannlækna-
félagi fslands
Látinn er góður kollegi og sam-
ferðamaður, Gunnar Skaptason
tannlæknir.
Gunnar útskifaðist frá Tann-
læknaháskólanum í Kaupmannahöfn
í júní 1940 og hóf tannlæknastörf í
Kaupmannhöfn og Koge á Sjálandi.
Stríðið var skollið á og 1943 voru að-
stæður með þeim hætti að Gunnar
tók þá ákvörðun að koma sér úr
landi. Með aðstoð dönsku
andspyrnuhreyfingarinnar tókst
honum að flýja yfii' til Svíþjóðar, fal-
inn um borð í smáskipi. Þetta var
flóttaleið allmargra annarra Islend-
inga. í Svíþjóð fékk hann með aðstoð
Sveins Bjömssonar sendiherra starf
á Gotlandi þar sem hann starfaði þar
til stríðinu lauk. í júní 1945 sigldi
Gunnar heim á leið með Esjunni
ásamt væntanlegu kvonfangi sínu,
Ullu-Lill, sem hann kynntist á Got-
landi. Þau gengu í hjónaband í des-
ember sama ár.
Fljótlega eftir að heim kom setti
Gunnar á fót tannlæknastofu við
Skólavörðustíg 3 í Reykjavík og rak
þar stóra stofu með aðstoðartann-
læknum og tannsmíðaverkstæði. Um
16 tannlæknar hófu starfsferil sinn
sem aðstoðartannlæknar hjá Gunn-
ari. Er ljóst að Gunnar hafði veruleg
áhrif á mótun nýútskrifaðra tann-
lækna á þessum árum þegar tann-
læknar vora allt of fáir og þörfin á
þjónustunni geysimikil.
1947 byggði Gunnar raðhús í
Snekkjuvogi og um 1960 þegar hann
missti húsnæðið við Skólavörðustíg
byggði hann annexíu við raðhúsið
fyrir tannlæknastofu. A þessum ár-
um var Vogahverfið að myndast í út-
jaðri bæjarins og var engin byggð
austan Elliðaáa. í Snekkjuvoginum
stai-faði og rak Gunnar stóra tann-
læknastofu ásamt aðstoðartann-
læknum í tæp 30 ár eða allt til ársins
1989. Á þvi ári lést Ulla og tók Gunn-
ar þá ákvörðun að selja allar eigur
sínar þar og hætta tannlæknastörf-
um. Ulla hafði unnið meira og minna
með Gunnari á tannlæknastofu hans
öll árin og er það mál manna að þegar
Ulla féll frá hafi Gunnar talið tíma-
bært að ljúka farsælum starfsferli
við tannlækningar. Fluttist Gunnar
þá í háhýsi við Ljósheima og taldi sig
heppinn að fá boðlegt útsýni enda
mikill útivistarmaður, en hesta-
mennska vai- hans helsta áhugamál
frá erilsömu starfi. Síðustu árin sótt-
ist Gunnar mest eftir samveru við
börn sín og bamabörn.
Gunnar var mjög virkur í félags-
starfij einkum innan Tannlæknafé-
lags Islands. Hann gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir félagið og var í
nánast öllum nefndum þess og ráðum
um árabil. 1959-61 var Gunnar vara-
formaður Tannlæknafélagsins og
fomaður 1962-65. Um árabil var
hann í stjórn Skandinavíska tann-
læknafélagsins. 1985 hlaut Gunnar
fyrir trúnaðarstörf sín æðstu viður-
kenningu Tannlæknafélags íslands
er hann var kjörinn heiðursfélagi. Sá
heiður hefur aðeins 10 tannlæknum
hlotnast. Eftir að Gunnar lét af störf-
um hélt hann ætíð sambandi við félag
sitt og kollega. Hann sótti reglulega
fundi og uppákomur í félaginu.
Gunnar var heiðursmaður og stétt
sinni til sóma.
Gunnar lést á Landspítalanum 9.
desember sl. eftir skamma legu. Við
kveðjum kollega Gunnar með miklu
þakklæti og virðingu og sendum ætt-
ingjum og vinum samúðarkveðjur.
F.h. Tannlæknafélags fslands,
Svend Richter.
Mánudaginn 20. desember verður
Gunnar Skaptason tannlæknir
kvaddur hinstu kveðju frá Ðómkirkj-
unni í Reylgavík.
Hann andaðist 9. desember sl. á
Landspítalanum eftir stutta en erfiða
legu á 85. aldursári. Fyrir skömmu
hafði Gunnai- dottið illa í íbúð sinni í
Seljahlíð og bar ekki barr sitt eftir þá
áverka, er hann hlaut. Andlátsfregn
Gunnars kom okkur að vísu ekki á
óvart, því við vissum að hverju dró.
En eftirsjáin er söm, er við nú sjáum
á bak traustum vini og ég ágætum
starfsbróður. Hann hefur nú öðlast
langþráða hvíld enda vegmóður orð-
inn.
Upp í hugann leita hinar fogra
ljóðlínur úi' pílagrímssöngnum úr
Tannhauser eftir R. Wagner, „Nú
hýmar geð, ég sé heim inn í dalinn, í
himinfrið lít ég bláfjallasalinn“.
Nú þegar Gunnar Skaptason er
allur og horfinn dauðlegum sjónum
okkar yfir móðuna miklu - á vit hins
óræða - er svo margs að minnast og
margt að þakka.
Lausleg kynni okkar Gunnars hóf-
ust fyrst á skólaárum okkar í MR en
hann var 1. ári á undan mér og út-
skrifaðist 1936. Strax að afloknu
stúdentsprófi hóf Gunnar nám í
tannlækningum við Tannlæknahá-
skólann í Kaupmannahöfn. Á náms-
árum sínum þar átti hann við að
stríða veikindi, sem tóku mjög á
hann, en hann þó náði sér að mestu
af. í síðari heimsstyrjöldinni hafði
Gunnar, eins og fleiri íslendingar,
orðið innlyksa í Ðanmörku, en komst
þó með hjálp góðra manna yfir til
Svíþjóðar árið 1943 og starfaði sem
héraðstannlæknir í Klintehamn á
Gotlandi til stríðsloka. Þar kynntist
hann sænskri stúlku, Ullu Lill, sem
átti eftir að verða lífsförunautur
hans og hjálparhella í gegnum langt
og gæfusamt líf þeirra.
Það varð Gunnari þungt áfall er
hann og fjögur börn þeirra svo og
barnabörn misstu Ullu, langt um
aldur fram, árið 1989. Náin kynni
okkar Ullu og Gunnars hófust eigin-
lega er við hittumst um borð í
strandferðaskipinu Esju árið 1945,
er hafði verið sent til Norðurlanda
eftir að friður komst á til að safna
saman þeim Islendingum er heim
vildu fara. Gunnar kynnti mig fyrir
heitmey sinni, Ullu, sem mér fannst
mikið til um og persónuleiki hennar
heillandi við nánari kynni. Þarna um
borð í yfirfullu litlu skipi m-ðum við
Gunnar að liggja úti á þilfari alla
ferðina til íslands, ásamt öðram
körlum, þar sem annað pláss var ætl-
að konum og börnum. Þar varð til sú
vinátta og samstaða, er aldrei á
langri ævi okkar Gunnars bar neinn
skugga á. Svo var og um vináttu Ullu
og Friedel, konu minnar, er líka var
af erlendu bergi brotin. Ætíð var
mikill samgangur á milli þessara
tveggja fjölskyldna og náin sam-
skipti, sem við nú minnumst með
þakklæti.
Að félagsmálum, einkanlega innan
Tannlæknafélags íslands, starfaði
Gunnar ötullega og gegndi mörgum
trúnaðarstörfum innan þess í mörg
ár, var m.a. varaformaður félagsins
og formaður þess 1962-65, svo fátt
eitt sé upp talið. Gunnar var gerður
að heiðm'sfélaga TFÍ 1985.
Rotary-félagi var hann í mörg ár.
Gunnai' Skaptason var maður
heldur hlédrægur að eðlisfari, að ég
held, en þó glaðsinna á góðri stund
og í góðra vina hópi. Þau hjónin
höfðu fyrir mörgum árum komið sér
upp myndarlegu sumarhúsi á Berg-
stöðum í Biskupstungum, ásamt öðr-
um ættingjum. Þar undu þau sér vel
og lögðu mikla vinnu í trjárækt, sem
nú ber þeim fagurt vitni. Þai' var oft
gestkvæmt á sumrin, enda höfðing-
skapur og gestrisni húsráðenda mik-
il. Við hjónin áttum þai' með þeim
marga gleðistund og þökkum þær nú
af heilum huga.
Eftir að Gunnar var orðinn ekkju-
maður og bjó einn, hittumst við oft
og skröfuðum margt, m.a. um dæg-
urmálin og stjórnmál, en Gunnar var
alla tíð mikill sjálfstæðismaður, þótt
ekki hefði hann hátt um það. Eilífð-
armálin bar stundum á góma og er
mér nær að halda að Gunnar hafi
undir niðri trúað og vonað að tilvera
héldi áfram í einhverri mynd, þótt
hann færi með löndum í þeiiri um-
ræðu.
Nú, þegar komið er að kveðju-
stund er fjölskyldu minni og mér
söknuður í huga. Við þökkum Gunn-
ari og fjölskyldu hans áralanga vin-
áttu um leið og við biðjum honum
fararheilla inn í nýja og bjartari til-
vera.
Með þessum minningarbrotum
langar okkur, einnig fyrir hönd fjöl-
skyldunnar, að votta eftirlifandi
dætram, sonum og öðram aðstand-
endum Gunnars Skaptasonar inni-
lega samúð.
Kæri Gunnar, þessar ljóðlínur
Herdísar Andrésdóttur langar okk-
ur að helga þér að leiðarlokum:
Lækkarlífdagasól.
Löngerorðinmínferð.
Faukífarandaskjól,
feginnhmldinniverð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gledduogblessaðuþá,
semaðlögðumérlið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
Vinur, hvíl þú í friði, friður Guðs
þig blessi.
Friedel og Geir.
Með Gunnari Skaptasyni, tann-
lækni, er góður drengur genginn. Ég
var svo lánsamur að eiga með honum
samleið um hálfrar aldar skeið.
Fundum okkar bar fyrst saman
hjá vinafólki fyrir réttum 50 árum.
Hann hafði þá nokkram áram áður
komið heim frá námi og störfum í
Ðanmörku og Svíþjóð en í Danmörku
dvaldi hann öll stríðsárin. Hafði hann
þá nýlega þá opnað tannlæknastofu
sína.
Ekki flaug mér í hug þá að við ætt-
um eftir að bindast fjölskyldubönd-
um, en sonur hans, Gunnar, kvæntist
Nú sit ég hér og reyni að útskýra
með fáum orðum hve yndisleg mann-
eskja þú varst. Það er ekki auðvelt
því svo margt kemur upp í huga mér.
Nú er þessari þrautagöngu þinni
lokið og þú kominn til foreldra þinna,
móður minnar og annan'a ættingja
okkar sem dóu í blóma lífsins eins og
þú nú.
Fyrir aðeins tæpum þremur áram
sat ég í sömu sporam og skrifaði
minningargrein um Eyrúnu frænku
okkar sem einnig lést úr sama sjúk-
dómi aðeins að verða 21 árs. Það er
svo ósanngjarnt hve mikið er lagt á
eina fjölskyldu. Þessi hörmulegi
sjúkdómur hefur tekið allt of mikið
frá okkur og skrítið hve við hin sem
eftir eram höfum þraukað ótrúlega í
gegnum þessa miklu sorg sem virð-
ist aldrei ætla að taka enda.
En nú er von um að þessu sé að
ljúka og við hin sitjum með fullt af
íállegum minningum um ykkur sem
sjúkdómurinn tók.
Það er ekki annað hægt en að dást
að afa okkar. Missir hans í gegnum
tíðina er svo mikill að ótrúlegt er að
þessi yndislegi maður skuli standa
ennþá á fótunum og takast á við lífið.
Ég er viss um að enginn hefur misst
eins mikið og hann.
Ég þurrka nú saknaðartár af kinn-
um mínum til þess að að þau hindri
ekki framgang þinn þar sem þú tek-
ur fyrstu skrefin á nýjum stað.
Ég kveð þig nú, Leifur minn, og
það huggar mig að vita það að þú
dóttur minni, Gerði, allmörgum ár-
um síðar.
Hamingjusamur var Gunnar, hann
átti því láni að fagna, að vera kvænt-
ur einstakri konu, Ullu Lill Ohlén,
sænskri ágætiskonu, sem var honum
mjög samhent. Þau nutu bamaláns,
eignuðust fjögur mannvænleg böm.
Gunnar var náttúraunnandi, mikil
útivistar- og hestamaður. Á Bergs-
stöðum í Biskupstungum reistu þau
hjón sér sumarbústað, sannkallaðan
sælureit. Þangað var gott að koma og
þaðan eigum við hjónin margar
skemmtilegar minningar.
Á kveðjustund minnist ég Gunn-
ars með virðingu og söknuði. Við
Núra sendum bömum hans og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hannes Guðmundsson.
Þegar ég minnist Gunnars vinar
míns kemur hún Úlla mín strax upp í
huga minn, því Gunnar og Úlla vora
eitt og nú era þau saman á ný. Þegar
ég var 18 ára byrjaði ég í tannsmíða-
námi hjá Gunnari og varð hans fyrsti
nemi.
Tannlæknastofan í Snekkjuvogi 17
var ekki eins og hver annar vinnu-
staður því heimili þeirra var við hlið-
ina á tannlæknastofunni og ég hitti
nánast alla fjölskylduna daglega og
hef fylgst með þeim öllum í þau rúmu
þrjátíu ár sem liðin eru frá okkar
kynnum. Gunnar reyndist mér góður
lærifaðir, vandvirkur og smekkmað-
ur mikill. Ef mér varð á að gera mis-
tök, eins og nemendum er títt, átti
hann til að verða fljótur upp en það
var búið um leið. En þegar erfiðleik-
ar komu upp stóð Gunnar alltaf eins
og klettur. Gunnar var mikill heims-
borgari, talaði mörg tungumál og fór
sért kominn í faðm foreldra þinna
aftur. Ég vona að eftirfarandi hjálpi
mér og öðrum sem þekktu þig í þess-
ari miklu sorg:
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með táram. Hugsið ekki um dauðann
með hanni og ótta. Ég er svo nærri
að hvert ykkar tár snertir mig og
kvelur. En þegar þér hlæið og syngið
með glöðum hug, lyftist sál mín upp í
mót til Ijóssins. Verið glöð og þakklát
fyrir allt sem lífið gefur og ég mun
taka þátt í gleði ykkar yfir lífinu."
(Höf.ók.)
Ásta Lovísa Vilhjálmsdóttir.
Kæri vinur. Við hittumst fyrst í
sjö ára bekk í Seljaskóla en kynnt-
umst ekki almennilega fyiT en í 6.VJ
og urðum þá fljótt ágætir vinir.
Þú varst góður námsmaður og
vel með íslenska tungu. Gunnar hafði
mjög fallega rithönd og hafði ég allt-
af gaman að lesa kortin frá honum.
Þegar við hjónin hófum búskap tók
ég Úllu mér til fyrirmyndar, hún var ^
mikil húsmóðir og móðir og bar hag
allra íyrir brjósti. Ég segi oft, þvílíkir
bolludagar þegar ég minnist þess
þegar hún birtist á stofunni með full-
an bakka af heimabökuðum bollum
til okkar og ég tala nú ekki um smá-
kökurnar hennar þegar jólin nálguð-
ust. Það eru svona minningar sem
ylja manni um hjartarætur. Eftir að
ég hætti hjá þeim, 1979, höfðum við
alltaf samband og fylgdust þau alltaf
með mér og mínum. Gunnar missti
mikið þegar Úlla lést langt fyrir ald-
ur fram. Síðustu árin hringdi ég allt-
af í Gunnar daginn sem Úlla hefði átt %
afmæli og einnig á hans afmæli. Mér
finnst það forréttindi að hafa kynnst
Gunnari og Úllu, blessuð sé minning
þeirra.
Við Óskar vottum bömum,
tengdabörnum og afkomendum
þeirra okkar innilegustu samúð.
Sigþrúður Stefánsdóttir.
Elsku afi minn, þú varst mér svo
náinn. Við áttum margar stundir
saman, eins og í bústaðnum og í Dan-
mörku. Það er tómlegt að sjá þig ekki
núna í stólnum þínum heima hjá okk-
ur. Ég sakna þín mikið. Gleðileg jól
afi minn, Guð blessi þig og varðveiti.
Þín
Linda Björk.
• Fleiri minaingargreinar
um Gunnar Skaptason bíða birt-
ingar ogmunu birtast íblaðinu
næstu daga.
stakkst upp á því að við færam að
læra þýzku í Námsflokkunum. Þetta
var fín hugmynd og sóttum við tíma í
Miðbæjarskólanum veturinn sem við * "
fermdumst.
Svo kom að því að þú fórst í MR,
hafðir stundum orð á því hvað staf-
setningin væri erfið þar en allt gekk
þetta skínandi vel.
Við fundum okkur sameiginlegan
ökukennara þegar að bílprófinu kom
sumarið ’91 og tókum alltaf ökutíma
á sama tíma, ýmist þú á undan eða
ég. Þetta sumar voram við mikið
saman, fóram í fótbolta niðri á fót-
boltavelli, í ísbíltúra með Rolling
Stones í útvarpinu, enda uppáhalds
hljómsveitin þín, kíktum niður á höfn
á skipið hans pabba þíns, svo fátt eitt
sé nefnt. Það var gaman að koma inn
í togarann og skoða vélarrúmið og öll
tækin, þetta hafði þú allt á valdi þínu
meðan þú vaktaðir skipið. Og nú á
næstunni gerðir þú ráð fyrir að ljúka
sjávarútvegsfræðinni í Háskólanum
á Akureyri, þegar kallið kom.
Síðustu vikurnar dvaldir þú á
Reykjalundi en þetta var bara gam-
alt fólk sem var þar og þú passaðir
engan veginn inn í það umhverfi og
fórst heim um helgar, enda alltaf að
taka framföram.
Þú talaðir um að það hefði verið
frábært að fá Nerissu til íslands og
að vera með henni þessa fáu daga í
nóvember. Mér virtist þú vera búinn
að sætta þig fullkomlega við ástandið
þegar við töluðum síðast saman, þú
varst hreinskilinn.
Leifur, nú getur þú fengið að hitta •%.
foreldra þína á ný og sagt þeim frá
því sem á daga þína hefur drifið.
Fagnaðarfundir.
Kæra Nerissa og aðrir aðstand-
endur, ég votta ykkur samúð mína.
Guð styrki ykkur.
Haraldur Á. Sigurðsson.
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara á höfuSborgarsvæðinu.
Þar starfa nú 15 manns við útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
Alúíleg þjónusta sem byggir á langrí reynslu
*
Utfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266-www.utfarastofa.com
LEIFUR ORRI
ÞÓRÐARSON
+ Leifur Orri Þórð-
arson fæddist í
Reykjavík hinn 1.
júní 1974. Hann lést á
Landspítalanum
fimmtudaginn 16.
desember 1999. For-
eldrar hans voru
Unnur Ragnhildur
Leifsdóttir, f. 25.10.
1958, vélfræðings
Steinarssonar, d.
21.2. 1988, og Þórður
Arnar Höskuldsson,
f. 14.11. 1950, vél-
fræðings Þórðarson-
ar, d. 28.4.1997. Unn-
usta Leifs Orra er Nerissa Brown,
frá Jamaíka, en hún stundar nú
nám í Bandaríkjun-
um. Leifur Orri varð
stúdent frá Mennta-
skólanum í Reykja-
vík árið 1974. Hann
stundaði siðan nám í
sjávarútvegsfræði
við Háskólann á Ak-
ureyri og hafði rétt
ólokið við lokaverk-
efni sitt þaðan. Leif-
ur vann á sumrin
samhliða námi sínu
hjá Granda hf.
Útför Leifs Orra
verður gerð frá
Seljakirkju á morg-
un, mánudaginn 20. desember, og
hefst athöfnin klukkan 15.
I