Morgunblaðið - 04.01.2000, Blaðsíða 58

■58 ÞRIÐJUDAGUR 4. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Magnús Guðna-
son var fæddur í
Kirkjulækjarkoti í
Fljótshlíð 25. septem-
ber 1919. Hann lést í
Hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi
23. desember 1999.
Foreldrar Magnúsar
voru Guðni Markús-
son, bóndi og trésm-
iður í Kirkjulækjar-
koti, f. 23.7. 1893, d.
4.3. 1973 og Ingi-
gerður Guðjónsdóttir
frá Brekkum í Hvol-
hreppi, f. 1.5.1897. d.
19.2.1984. Þau eignuðust níu börn
og var Magnús næstelstur þeirra.
Systkini Magnúsar eru Guðni,
Markús Grétar, Guðrún, Guð-
björg Jónfna, Oddný Sigríður,
Margrét, Guðný og Þuríður sem
léstíjúlí 1999.
Magnús kvæntist Hrefnu Magn-
úsdóttur 20. júní 1942. Hún er frá
Langabotni í Geirþjófsfirði. Börn
þeira eru. 1. Hildur, f. 1942. Maki
Jóhann Birkir Steinsson og eiga
þau 3 syni og 2 barnabörn. 2.
^ Hjálmar, f. 1943. Maki Sigrún
Björg Ingþórsdóttir og eiga þau 2
syni. Frá fyrri hjónaböndum á
Hjálmar 4 böm og 8 bamabörn. 3.
Hans Guðni, f. 1945. Maki Auð-
björg Vordís Óskarsdóttir og eiga
þau 1 son. Frá fyrra hjónabandi á
Hans 4 böm og 5 barnabörn. 4.
Ingigerður, f. 1949. Maki Sigur-
hans Wium. Þau eiga 4 börn og 5
bamabörn. 5. Daníel, f. 1952.
Hann á 2 börn frá fyrra hjóna-
bandi og sambúð. 6. Benjamín, f.
1953. Maki Una Björg Gunnars-
dóttir. Benjamín á 4 syni frá fyrra
hjónabandi og sambúð. 7. Erling,
f. 1959. Maki Erla Birgisdóttir og
í barnshuganum fá forgengilegir
hlutir oft eilífðargildi. Margt verður
eins og klettur í hafinu sem ekki er
hægt að hugsa sér neinn endi á.
Einhvern veginn þannig upplifði ég
foreldra mína á uppvaxtarárum
mínum í hlíðinni fögru, Fljótshlíð-
inni. Allt var í föstum skorðum,
ekkert virtist geta farið afvega.
Pabbi féll einhvernveginn óafvit-
andi vel að þessari barnslegu hug-
mynd um eilífðina. Fastur punktur í
tilverunni sem aldrei myndi nokkru
sinni raskast. En allt er í heiminum
. hverfult og á sér sitt upphaf og endi
nema kannski Guð einn. Seinni
hluta septembermánaðar héldum
við uppá 80 ára afmæli pabba með
veglegri afmælisveislu, þá brá svo
við að hann átti mjög góðan dag
hvað heilsuna varðar og naut þess
mjög að dvelja í faðmi stórfjöl-
skyldunnar og vina sinna. Þann dag
lét hann þau orð falla að hann lang-
aði svo heim um jólin. Pabbi átti
mjög einlæga trú á Guð og vitnaði
oft í orð Biblíunnar þegar hann vildi
segja okkur eitthvað sem honum lá
á hjarta. Eitt var það vers sem
hann vitnaði oft í: „Verið þér og við-
búnir því þér vitið ekki daginn eða
stundina.“ Þá var hann að tala um
daginn sem við færum „heim“ til
" himins. Pabbi talaði oft um eilífa líf-
ið sem tekur við eftir dauðann og
hversu mikilvægt það er að gera
köllun sína og útvalningu vissa,
m.ö.o. að taka orð Guðs alvarlega.
Hann trúði orðum Biblíunnar
bókstaflega og var viss um að allt
orð Guðs væri sannleikur. Orð
pabba í afmælisveislunni eru okkur
því umhugsunarefni sem eftir sitj-
um þegar hann leggur í sína hinstu
ferð og „fer heim“ á Þorláksmessu,
daginn fyrir jól. Mér er sem ég geti
séð himnaföðurinn taka á móti hon-
~vum opnum örmum’ og segja við
hann: „gott þú góði og trúi þjónn,
yfir litlu varstu trúr, yfir mikið mun
ég setja þig“. Þegar ég nú hugsa til
baka og fer yfir safn minninganna
sé ég að ég átti einstakan föður.
Eitt það fyrsta sem ég man eftir er
pabbi á hnjánum kvölds og morgna
við rúmið sitt að biðja til Guðs fyrir
•okkur ættfólki sínu, vinum sínum,
iandinu okkar og ýmsu öðru sem
eiga þau 4 dætur. 8.
Hlynur, f. 1963.
Hann var í sambúð
og á 2 dætur. Af-
komendur Magnús-
ar og Hrefnu eru nú
orðnir 58.
Magnús ólst upp í
Kirkjulækjar koti.
Hann lauk iðnskóla-
námi frá Iðnskólan-
um á Eyrarbakka og
fékk meistararétt-
indi í húsasmíði árið
1949. Magnús og
Hrefna byggðu
heimili sitt í Kirkju-
lækjarkoti og ráku þar búskap
ásamt því að Magnús starfaði við
húsasmíðar. Með bræðrum sínum
stofnaði hann síðar verkstæði fyr-
ir bílayfirbyggingar og viðgerðir í
Kirkjulækjarkoti og vann við það
um árabil mcð bústörfunum. Árið
1949 gekk Magnús í Hvítasunnu-
söfnuðinn og byggði með foreldr-
um sínum, bræðrum og fjölskyld-
um þeirra safnaðarhús í Kirkju-
lækjarkoti. Magnús ferðaðist víða
um og kynnti starf hvítasunnu-
manna meðal annars með barna-
starfi og heimsóknum í sjúkrahús
og fangelsi. Eftir að Magnús og
Hrefna fluttu frá Kirkjulækjar-
koti bjuggu þau á Akranesi í rúm-
an áratug eða þar til þau keyptu
sér íbúð í Engihjalla 7 í Kópavogi
árið 1998. Magnús átti við van-
heilsu að stríða síðstliðin ár og
dvaldi á sjúkrastofnunum og nú
siðast á Hjúkrunarhcimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi.
títfór Magnúsar fer fram frá
Fíladelfíukirkjunni, Hátúni 2,
Reykjavík, þriðjudaginn 4. janúar
og hefst athöfnin klukkan 15.
honum lá á hjarta. Enginn nema
Guð einn veit hverju það verk hefur
komið til leiðar eða forðað. Þremur
dögum fyrir andlátið vildi hann enn
láta lesa í Biblíunni og biðja með
sér þó hann gæti einungis gefið það
til kynna með því að kinka kolli og
mynda veikt já með vörunum.
Hjálpsemi við náungann var honum
í blóð borin. Fáir komu þar að tóm-
um kofunum og skipti þá minna
máli hvort viðkomandi var borgun-
armaður fyrir „greiðann" eða ekki.
Hann vildi „safna fjársjóðum á
himni þar sem hvorki eyðir mölur
né ryð“, en skeytti minna um ver-
aldarauð. Margir sem orðið höfðu
undir í lífinu eða minna máttu sín á
einhvern hátt fundu skjól og vin-
skap hjá pabba, lét hann sér fátt
um finnast álit annarra á því. Marg-
ir þessara syrgja nú góðan vin og
sálusorgara. Mér er efst í huga
þakklæti fyrir allt sem hann kenndi
mér á bernsku- og unglingsárum
mínum og lagði sem grunn undir þá
byggingu sem líf mitt er í dag. Fyr-
ir bænirnar hans og þá staðfestu
trúarinnar sem ég fékk að sjá í lífi
hans. Það eitt, þó af nógu öðru sé að
taka gerir pabba að einstökum föð-
ur í mínum huga. Ég bið góðan Guð
að hugga og styrkja mömmu mína,
systkini mín og alla aðra sem misst
hafa góðan vin og félaga.
Pabbi minn! Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Erling Magnússon.
Það var fatlegur þessi síðasti
dagur fyrir jól, Þorláksmessa, og
allir á þönum út um allt. I stofu
þrjú á Hjúkrunarheimilinu Sunnu-
hlíð var hins vegar ró og mikill frið-
ur, við vorum þar samankomin við
dánarbeð tengdaföður míns, Magn-
úsar Guðnasonar. Þennan dag
kvaddi hann og fór heim til Drott-
ins. Hann hafði fullnað skeiðið,
varðveitt trúna og var nú genginn
inn til fagnaðar Herra síns. Hann
hafði lifað samkvæmt Orði Drott-
ins, verið trúr allt til dauða og feng-
ið kórónu lífsins og ekki þarf nokk-
ur að efast um að hún hafi verið
skreytt mörgum gimsteinum. Þótt
ótrúlegt sé þá eru nú liðin um 23 ár
síðan ég, þá 16 ára unglingur, kom
fyrst á heimili þeirra Hrefnu með
Erling syni þeirra og var að vonum
mjög kvíðin og feimin. Ég hefði get-
að sparað mér þær áhyggjur því
þau tóku mjög vel á móti mér en
fannst við að vísu nokkuð ung og nú
þegar ég sjálf á uppkomnar dætur
get ég vel skilið þau. Þau bjuggu í
Fljótshlíðinni og þær eru óteljandi
helgarnar sem við dvöldum þar
meðan þau bjuggu þar og ég varð
fljótlega eins og ein af börnunum
þeirra, þeim munaði ekki um að
bæta einni við þó þau ættu átta
börn. Mér er mjög minnisstætt
þegar við hjónin komum 1 fyrsta
sinn með frumburðinn austur í Kot,
Maggi var farinn að sofa en fljót-
lega eftir að við komum inn heyrð-
ist innan úr svefnherbergi, „er ekki
lítil afastelpa hér sem vill hitta mig“
og í sömu orðum var hann kominn
fram og búinn að klæða sig. Hann
vildi helst alltaf hafa krakkana sína
hjá sér um helgar og ef við hringd-
um austur til að spyrjast fyrir um
veðrið, hvort við gætum komist
svaraði hann alltaf, „það er fínt veð-
ur hér“, hann tímdi ekki að við
myndum hætta við að koma. Það
brást ekki að hvern sunnudags-
morgun sem barnabörnin voru hjá
honum fór hann með þau upp í stofu
og hafði sunnudagaskóla fyrir þau
en hann var einnig með sunnudaga-
skóla á Hellu á vegum Hvítasunnu-
kirkjunnar en þar hann var virkur
meðlimur meðan heilsa og kraftar
leyfðu það. Stelpurnar mínar „Litlu
lömbin hans afa“ eru enn að tala um
þessar stundir með afa sínum. Svo
tóku þau sig upp og fluttu til Akra-
ness og þá hættum við nú að gista
hjá þeim en fórum gjarnan á Skag-
ann á sunnudegi og eyddum degin-
um þar. Osjaldan kom þá fyrir að
einhver bankaði og bað Magga að
gera sér greiða og ekki veit ég til
þess að nokkur hafi farið frá honum
án þess að hann leysti úr málum
viðkomandi ef það á annað borð var
á hans færi. Ekki hvað síst áttum
við hjónin öruggan og bjargfastan
stuðning hjá honum og Hrefnu þeg-
ar eitthvað bjátaði á hjá okkur.
Maggi átti einlæga trú á Frelsara
sinn Jesú Krist og var mjög dugleg-
ur að segja frá fagnaðarboðskapn-
um og víst er að hann leiddi marga
inn á veginn sem liggur til lífsins.
Við töluðum oft um trú og ég var nú
ekki alltaf sammála honum en þó
hefur eitthvað setið eftir í kollinum
á mér og sjálfsagt hafa fáir glaðst
meira en hann tengdapabbi þegar
við hjónin ákváðum fyrir rúmum 10
árum að feta í fótspor hans og eign-
uðumst lifandi trú á Jesú Krist.
Elsku Hrefna mín, nú er hann
Maggi á himnum þar sem hann er
laus við allar þrautir, og okkar
huggun er sú að við munum hitta
hann þar. Megi Drottinn gefa okk-
ur öllum styrk og frið. Blessuð sé
minning Magnúsar Guðnasonar.
Erla Birgisdóttir.
í dag kveðjum við, með miklum
söknuði, Magnús Guðnason frá
Kirkjulækjarkoti. Magnús lést í
Hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð á
Þorláksmessu. Hann hafði átt við
veikindi að stríða undanfarin ár og
þegar hann gat ekki verið heima
sökum lasleika dvaldi hann á öldr-
unardeild Landakots um tíma og nú
síðast í Sunnuhlíð í Kópavogi. A
báðum þessum stöðum naut hann
hlýleika og góðrar hjúkrunar sem
fjölskyldan þakkar af alhug.
Fyrstu kynni mín af Magnúsi og
fjölskyldunni í Kirkjulækjarkoti
voru fyrir 39 árum er ég kynntist
Hildi dóttur hans sem síðar varð
eiginkona mín: Mér var strax tekið
einstaklega vel og sem einum úr
íjölskyldunni, á það hefur aldrei
borið skugga og vil ég þakka þá vel-
vild af heilum hug. Arið 1942 giftist
Magnús Hrefnu Magnúsdóttur frá
Langabotni í Geirþjófsfirði. Hjóna-
band þeirra hefur einkennst af
gagnkvæmri ást og umhyggu.
Magnús og Hrefna eignuðust átta
börn og ólu þau öll upp í Kirkju-
lækjarkoti. Það hefur því þurft á
öllum þeirra krafti, hans og Hrefnu,
við að afla svo stóru heimili lífsvið-
urværis. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og í Kirkjulækjarkoti
var og er fjölskyldureitur afkom-
enda foreldra Magnúsar, þeirra
Guðna og Ingigerðar.
Magnús var bóndi og lærður
húsasmiðameistari. Hann vann við
hvorttveggja stærstan hluta ævi
sinnar. Hann rak búskap í Kirkju-
lækjarkoti, um tíma í samstarfi við
bræður sína. Hann vann víða við
húsasmíðar og viðgerðir. Með
bræðrum sínum stofnuðu þeir fyrir-
tæki í Kirkjulækjarkoti fyrir bílayf-
irbyggingar og viðgerðir. Magnús
var feiknalega vinnusamur maður
og var röskur til vinnu.
Magnús var áhugasamur um
ræktun og byggði gróðurhús í
Kirkjulækjarkoti. Þar ræktaði
hann plöntur til eigin nota og seldi
sumarblóm í nokkur ár. Þarna naut
hann sín vel og nýtti þar frístundir
frá smíðum og búskap. Á seinni ár-
um gaf Magnús sig að öðru áhug-
máli, en það var myndlist. Á skóla-
árum sínum hafði hann sýnt leikni í
teikningu. Lítill tími gafst til slíks á
meðan verið var að vinna fyrir
stórri fjölskyldu, en eftir að börnin
komust á legg hóf Magnús aftur að
mála. Hann hélt margar málverka-
sýningar og nutu myndir hans vin-
sælda og seldust vel. Magnús var
trúaður maður, hann gekk til liðs
við Hvítasunnuhreyfinguna, vann
þar mikið starf við boðun Guðs
orðs. Hafði umsjón með barna-
starfi, hélt samkomur, fór í heim-
sóknir á sjúkrahús og í fangelsi til
að hugga og styrkja. Ásamt foreldr-
um sínum, bræðrun og fjölskyldum
þeirra var byggt samkomuhús í
Kirkjulækjarkoti. Þar hittust þess-
ar fjölskyldur og áttu sameiginleg-
ar bænastundir og haldnar voru
samkomur fyrir alla þá sem koma
vildu og í dag er í Kirkjulækjarkoti
glæsileg aðstaða fyrir Hvítasunnu-
hreyfinguna á Islandi.
Magnús og Hrefna fluttu frá
Kirkjulækjarkoti fyrir rúmum ára-
tug og bjuggu nokkur ár á Akra-
nesi. Þegar heilsu Magnúar hrak-
aði, keyptu þau íbúð í Engihjalla 7 í
Kópavogi til þess að vera nær börn-
um sínum sem hafa aðstoðað þau og
hjálpað af sömu umhyggju og þau
Hrefna og Magnús hafa sýnt sínum
nánustu alla tíð.
Magnús var hlýlegur maður og
góðviljaður. Hann var orðvar og já-
kvæður. Hann er nú kvaddur með
söknuði af stórfjölskyldunni frá
Kirkjulækjarkoti, öllum vinum og
vandamönnum með virðingu og
fullvissu um að nú hafi hann mætt
frelsara sínum og laus við þjáningar
þessa heims.
Ég kveð Magnús tengdaföður
minn með þakklæti fyrir allt það
góða er hann var mér og fjölskyldu
minni.
Jóhann B. Steinsson.
Þegar ég sest hér niður að kveldi
annars jóladags, til þess að minnast
tengdapabba míns, Magnúsar
Guðnasonar, koma svo ótrúlega
margar myndir og minningar upp í
hugann. Ég man það svo vel, þegar
ég kom fyrst á heimili hans á Akra-
nesi, hvað hann tók mér vel, og mér
fannst ég svo innilega velkomin þá
og ávallt síðan. Þau voru líka bæði
mjög gestrisin og vildu veita öllum
vel sem komu til þeirra. Þegar þau
vissu að einhver var væntanlegur,
varð helst að standa heitur matur á
borðum, sem hefði dugað fyrir þrjá-
tíu manns, svo ekki sé minnst á kaf-
fihlaðborðin, sem alltaf voru tilbúin
þegar við komum. Annars var nú
mest gaman að birtast bara svona
óvænt, þegar við áttum leið um. Það
var svo gaman að sjá undrunarsvip-
inn á tengdapabba þegar hann opn-
aði hurðina, síðan breyttist svipur-
inn í eitt sólskinsbros og hann sagði
alltaf. Nei, eruð þið bara komin. Við
vorum auðvitað ekki daglegir gestir
hjá þeim, þar sem um langan veg
var að fara, en í endurminningunni
voru þessar heimsóknir mér mjög
kærar, og ég vildi óska þess, að þær
hefðu verið fleiri, því þarna var í
raun hans síðasta heimili. Heilsa
hans var að mestu þrotin þegar þau
fluttu frá Akranesi og festu kaup á
fallegri íbúð í Kópavogi fyrir tæp-
lega tveimur árum. Hann var mjög
hreykinn þegar að fólk var að koma
og dást að nýja heimilinu þeirra,
MAGNUS
GUÐNASON
þar sem þau höfðu vonast til að
eyða næstu árum. Þar sem börnin
þeirra bjuggu í næsta nágrenni og
gátu nú loksins haft þau nálægt sér
og litið til með þeim, ef á þyrfti að
halda.
Því miður gat hann ekki dvalið í
nýju íbúðinni sinni nema örfáar vik-
ur, því að heilsu hans var þannig
komið að hann varð að leggjast inn
á sjúkrahús, en síðustu mánuðina
dvaldi hann á hjúkrunarheimilinu í
Sunnuhlíð í Kópavogi. Það var
ógleymanlegur dagur, þegar haldið
var upp á 80 ára afmælið hans í
september sl. Þá átti hann góðan
dag, var óvenjuhress og gladdist
með allri fjölskyldunni sinn, systk-
inum og vinum. Hann var stoltur af
börnunum sínum átta og öllum af-
komendunum, sem er orðin stór og
myndarlegur hópur.
Mig langar að minnast Magga í
örfáum orðum eins og hann var,
þegar ég kynntist honum fyiár um
það bil níu árum, en þá var hann
rúmlega sjötugur. Ég held að ég
hafi borið hálf óttablandna virðingu
fyrir honum til að byrja með. Hann
gat virkað mjög strangur á svipinn,
hafði mjög sterkt augnaráð og kvað
mjög fast að orði þegar hann talaði.
Hann gat líka oft talað mikið og
lengi. Eins og allir vita sem þekktu
hann var trúin hans hjartans mál,
og hann vildi miðla henni til allra
sém á vegi hans urðu. Hann hafði
líka mjög gaman af því að segja
sögur, og það var allt í lagi þótt að
þær væru sagðar aftur og aftur,
þær urðu bara skemmtilegri við
það. Frægust er auðvitað sagan af
stóra laxinum, sem hann veiddi með
berum höndunum undir bakkanum
í Kvoslækjaránni. Hann lék þetta af
svo mikilli innlifun, þegar hann var
að lýsa því, þegar hann greip þétt-
ingsfast um sporðinn og náði hon-
um upp á bakkann, síðan sýndi
hann alltaf með höndunum hvað
hann hafði verið langur. Kannski
lengdist hann um nokkra senti-
metra í hvert sinn, sem sagan var
sögð. Hann gat líka alveg séð
spaugilegu hliðarnar hjá sjálfum
sér. Eins og sagan um það þegar
Hrefna var ekki heima og hann ætl-
aði að vera myndarlegur og þvo all-
ar lopapeysurnar af krökkunum.
Hann lagði þær í bleyti í stóran
bala og slurkaði úr fullri dós af vít-
issóda út í, og lét þetta liggja í yfir
nóttina, svo að það næðist nú al-
mennilega úr þeim. Um morguninn
þegar hann stakk þvottaprikinu of-
an í balann, var eins og hann væri
að hræra í sultu, en peysurnar voru
horfnar. Ég held að hann hafi ekki
komið mikið nálægt þvottum eftir
þetta.
Mér er líka mjög ofarlega í huga,
þegar ég hugsa til tengdapabba,
málverkið sem hann gaf okkur, en
það var síðasta myndin sem hann
málaði. Þessi mynd er af æsku-
heimilinu mínu, og hún er mér mjög
mikils virði. Hann málaði þessa
mynd eftir ljósmynd. Oft hringdi
hann á meðan hann var að mála, til
að spyrja um eitthvað smáatriði
sem hann var í vafa um. Einu sinni
spurði hann hvort ég vildi hafa
þvottinn úti á snúrunni af því að
hann var það á myndinni. Jæja, ég
tek hann þá bara inn sagði hann.
Já, og þú mátt líka loka fjárhús-
hurðinni, og það gerði hann líka.
Hann vandaði sig svo vel, enda
finnst mér ég vera komin heim í
hvert sinn sem ég horfi á myndina.
Hann málaði mikið og það eru orðn-
ir margir sem eiga mynd eftir hann
í dag. Það er bæði góð og ljúfsár til-
finning, þegar ég skrifa þessi
kveðjuorð hér í húsinu sem hann
byggði sjálfur og bjó í lengstan
hluta ævi sinnar. Hér vann hann
sitt ævistarf og verk hans sjást enn-
þá hvert sem maður lítur, bæði úti
sem inni. I þessu húsi átti hann sína
gleði og eflaust líka stundum sorg-
ir. Lífið er margslungið og fæstir
vita hvað í huga annars býr. Hér í
Kirkjulækjarkoti eru barnsspor
hans og rætur.
Ég hugsa oft til þess tíma, þegar
við fórum að breyta og brjóta og
snúa öllu við hér. Það hlýtur að hafa
verið erfitt fyrir tengdaforeldra
mína, þau voru þá um haustið búin
að koma sér fyrir í kjallaranum og
ætluðu upp á Akranes eftir nokkra