Morgunblaðið - 30.01.2000, Blaðsíða 38

38 SUNNUDAGUR 30. JANÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Gunnlaugur
Jónsson fæddist í
Reykjavík 9. janúar
1943. Hann lést hinn
20. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Elias
Helgason, sjómaður
og síðar deildarsljóri
hjá Ríkismati sjáv-
arafurða, f. 15. júlí
1912, d. 2. febrúar
1998 og Margrét'Jó-
hannesdóttir frá Hlíð
í Álftafirði, f. 9. sept-
ember 1912, d. 28.
mars 1999. Gunn-
laugur var næstelstur Qögurra
systkina 1) Sigurrós, lyQatæknir, f.
30. október 1937, gift Páli V. Jóns-
syni vélfræðingi, 2) Jóhannes, flug-
virki, f. 19. febrúar 1945, kvæntur
Ingigerði Sigurðardóttur leik-
skóiakennara. 3) Magnús tækni-
fræðingur, f. 17.12. 1949, kvæntur
Sigrúnu Knútsdóttur, sjúkraþjálf-
ara. Eftirlifandi sambýliskona
Gunnlaugs er Anna Soffía Óskars-
dóttir sérkennari. Hennar foreldr-
ar eru Pálína Þorsteinsdóttir, f. 12.
apríl 1927 og Óskar Ögmundsson
frá Kaldárhöfða í Grímsnesi, f. 2.
júní 1923, d. 4. apríl 1996. Barn
Gunnlaugs og Önnu Soffíu, er Ósk,
f. 29. apríl 1979. Árið 1964 kvænt-
ist Gunnlaugur Margréti Kristins-
Við felum Guði genginn öðlingsmann
Góð er heimavon, það er alira vissa
Samt spyr ég stöðugt: Hvers vegna
einmitthann.
Hann sem vildi ég síst af öllu missa.
(J.J.)
Elsku pabbi. Ég hef aldrei óskað
þess eins heitt og nú að geta fært tím-
ann aftur. Ég gæfi hvað sem er fyrir
eitt símtal, svo ég gæti sagt þér í orð-
um það sem ég skrifa núna. Þú ert
stór persóna í mínu lífí, stóri sterki
pabbi. En bak við sterkt yfirborðið
bjó viðkvæmt hjarta, og einhver
byrði hefur verið þér of þung og
myrkrið fyllt huga þinn sem annars
var svo bjartur.
Þú varst ríkur maður maður, áttir
stóran barnahóp sem þú varst svo
stoltur af, svo yndislega konu og fullt
af bamabörnum sem áttu í þér hvert
bein.
Ég veit þú munt vaka yfir okkur
öllum og við munum láta minningu
þína lifa. Missir okkar allra er mikill
en fyrir þau tuttugu og þrjú ár sem
ég fékk að eiga með þér vil ég inni-
lega þakka þér.
Allar minningar mínar mun ég
geyma og deila með bömunum mfn-
um og ég veit að það munu systldnin
mín líka gera.
Eitt sagði vitur maður við mig: „Þú
skalt aldrei dæma mann fyrr en þú
hefur gengið daglangt í skóm hans.“
Ég vil að þú vitir að þótt ég skilji ekki
hvers vegna þú tókst þessa ákvörðun
þá verð ég að virða það og sætta mig
við að þú hafir valið dauðann þótt þú
hafir viljað lifa. Ég hafði alltaf
áhyggjur af þvi að þú ynnir of mikið
en þú hlóst og sagðir alltaf að ein-
hvem daginn myndir þú fá þér vinnu
í skóbúð og vinna frá tíu til tvö og
taka klukkutíma í mat, en þú hefðir
aldrei fundið þig í því, þú þurftir allt-
af að hafa eitthvað fyrir stafni, og allt
sem þú tókst þér fyrir hendur gerð-
irðu vel. Þú gast alltaf framkvæmt
það sem öðrum fannst ómögulegt. Þú
passaðir vel upp á okkur öll og varst
alltaf tilbúinn að hjálpa okkur í öllu
og hafðir óbifandi trú á okkur.
Ég man svo vel eftir því þegar þú
fórst með mig og bömin mín að skoða
haustlitina í Heiðmörk, ég hafði
dóttur frá Brautarhóli
i Biskupstungum.
Börn þeirra eru: 1)
Jónína Hulda, f. 7.
aprfl 1965. Sambýlis-
maður hennar er
Steinn Þórarinsson.
Börn Jóninu eru Rut
Margrét, Amleif Mar-
grét, og Kristrún
Dagmar Friðriksdæt-
ur. Börn hennar og
Steins eru Gunnlaug-
ur Steinn og Páll Árni.
2) Jón Elías, f. 20.
september 1971. Hans
sambýliskona er Þór-
hildur Rúnarsdóttir. 1976 hóf
Gunnlaugur sambúð með Auði
Strandberg. Börn þeirra eru 1)
Guðrún Erla, f. 11.6.1976, sambýl-
ismaður hennar er Heiðar Reynis-
son. Börn hennar era Róberta Sól
Bragadóttir og Sigurður Sævar
Bragason. 2) Friðþjófur Helgi, f.
25. október 1980. 3) Hrafnhildur
Björg, f. 2. nóvember 1983. Gunn-
laugur ólst upp við Skeijaljörðinn
í Vesturbæ Reykjavíkur. Hann hóf
sjómennsku ungur að árum, eftir
grunnskólapróf vorið 1958 réðst
hann sem háseti á bv. Úranusi síð-
ar á bv. Hallveigu Fróðardóttur og
starfaði hann við fiskimennsku og
farmennsku til ársins 1962. Nám í
pípulögnum hóf hann árið 1964,
aldrei komið þangað áður en nú mun
ég minnast þessarar stundar hvert
haust með börnunum mínum.
Elsku pabbi, heimurinn verður fá-
tækari án þín og það er svo margt
hægt að segja og margt sem mig
langar að þakka þér fyrir en við hitt-
umst á ný, þar til óska ég þér alls hins
besta og bið þess að þér líði vel. Kaffi-
bollann sem við ætluðum alltaf að
skreppa saman og fá okkur mun ég
rukka þig um seinna. Mig langar að
kveðja þig um sinn með laginu sem
þér þótti svo fallegt.
Eg sem í fjarlægð ijöllin bakvið dvelur
og fagi'ar vonir tengdir líf mitt við.
Minn hugur þrárir, hjartað ákaft saknar
er horfnum stundum ljúfum dvel ég hjá.
Heyrirðu ei hvem hjartað kallar á?
Heyrirðu storminn kveðju mína ber?
M fagra minning eftir skildi eina
sem aldrei gleymi meðan lífs ég er.
(Karl 0. Runólfsson.)
Ég elska þig, pabbi minn, alltaf.
Þín dóttir
Guðrún Erla.
Elsku pabbi. Ég hefði aldrei trúað
því síðast þegar ég talaði við þig að
það yrði í síðasta skipti sem ég myndi
tala við þig. Og núna þegar hugurinn
er svo fullur af svo mörgum spurn-
ingum og söknuðurinn er svo mikill
þá eru allar yndislegu minningarnar
um þig sem fá okkur til að brosa í
gegnum tárin. Minningamar um þig
eru svo ótal margar, þegar ég var lítil
til pabbastelpa og þú bjóst alltaf til
töfrakakóið okkar sem var búið til úr
okkar leyniuppskrift, ferðalögin okk-
ar og bara allt sem við höfum gert
saman. Þú varst alltaf svo sannur og
alltaf svo hjálpsamur og þú varst allt-
af tilbúinn að gera allt sem þú gast
fyrir alla. Þú lagðir alltaf allan þinn
metnað í allt sem þú tókst þér fyrir
hendur og varst svo duglegur og fyrir
þér var ekkert ómögulegt. Þú hafðir
alltaf óbifandi trú á okkur systkinun-
um, eins og þegar við hittumst fyrir
jól rétt áður en ég fór í próf og ég
kveið fyrir en þá sagðir þú mér að
hafa engar áhyggjur því ég gæti
þetta alveg. Þetta lýsir þér svo vel, þú
varst alltaf svo stoltur af okkur syst-
stundaði búskap með tengdaföður
sinum 1965 og 1966. Tekur síðan
til við nám og lýkur sveinsprófi í
pípulögnum árið 1971. Á samdrátt-
artíma í byggingariðnaði árin
1968-1970 starfrækti hann ásamt
Margréti eiginkonu sinni fiskbúð í
Árbæjarhverfí í Reykjavík sam-
tímis pípulagningarstörfum sín-
um. Hann stofnar fyriríækið Stál-
ofna árið 1976 ásamt Gunnari
Þormóðssyni. Árið 1980 hóf hann
starf sem verksmiðjustjóri í físki-
mjölsverksmiðju útgerðarfélags-
ins Njarðar í Sandgerði og starfaði
þar til ársins 1987, með þessu erils-
ama starfi setur hann upp harð-
fiskþurrkun og pökkun í bflskúr
við íbúðarhús sitt og starfaði við
það ásamt sambýliskonu sinni Auði
Strandberg, koma þau sfðan upp
fullkominni harðfiskverkun við
Hafnargötu í Sandgerði. Hannaði
hann þá verksmiðju sjálfur, smíð-
aði hús og búnað, einnig stundaði
hann róðra á eigin bát ásamt eldri
syni sfnum. Árið 1994 starfar hann
sem verksmiðjustjóri við fiski-
mjölsverksmiðju Lóns hf. á Vopna-
firði, síðar starfar hann við upp-
setningu á fiskimjölsverksmiðju í
Sinaloc-héraði í Mexfkó árin 1995-
1996. Eftir heimkomu frá Mexfkó
hefur hann störf við fiskimjöls-
verksmiðju á Djúpavogi og vann
meðal annars við uppbyggingu
þeirrar verksmiðju og starfaði þar
til æviloka.
Útför Gunnlaugs fer fram frá
Fossvogskirkju mánudaginn 31.
janúar og hefst athöfnin klukkan
13.30.
kinunum og efaðist aldrei um að við
gætum það sem við ætluðum okkur.
Það var ekki til neitt bam sem ekki
hændist að þér og þú sagðir okkur
alltaf hlæjandi sögumar af bama-
bömunum sem þú varst líka alltaf svo
stoltur af.
Ég vildi óska að ég hefði nokkrar
mínútur í viðbót með þér til að segja
þér hvað mér þótti ofboðslega vænt
um þig og þótt það sé erfitt verð ég að
sætta mig við ákvörðun þína.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minnmgum hlýjum.
(Hailgrímur J. Hallgr.)
Elsku pabbi minn, ég þakka þér
fyrir yndislegu sextán árin sem við
áttum saman. Minningarnar um þig
munu alltaf eiga stóran hluta af
hjarta mínu.
Þín dóttir
Hrafnhildur Björg.
Faðir minn.
Hvaðseméggeri,
hvertsemégfer,
þaðégframkvæmi
meðþér,
þvíþúáttþinnstað
héríhugamér.
Þínsártmunégsakna
ensælqamunfram
þvíégveithvarégget
gengið að ömggri hjálp.
Pabbi, takk fyiir allt.
Friðþjófur Helgi.
Það fá ekki allir uppskorin laun
erfiðisins. Pabbi var einn af þeim.
Það er margt gott hægt að segja um
hann, of margt til að segja í stuttu
máli. Hann hafði þann góða sið að
tala aldrei illa um fólk. Eitt sinn sagði
hann við mig, „Ef þú ert staddur þar
sem tveir hópar manna eru saman og
annar hópurinn er að tala um veðrið
en hinn að tala illa um fólk, sestu þá
hjá þeim sem eru að tala um veðrið.“
Góð speki. Hann hafði endalausa
starfsorku, sennilega of mikla. Hann
hlífði sér aldrei þegar vinna var ann-
ars vegar. Hún skyldi ganga fyrir.
Hann vann oft sólarhringum saman
án mikillar hvfldar, það varð jú að
redda hlutunum. Ef hver maður hefði
til að bera þá vinnusemi sem hann
hafði, þá væri ísland öðruvísi. Ég
þyrfti að ganga ævina tvisvar á enda
til að vinna þau handtök sem hann
vann. Það var lítið um frí.
Hann vildi öllum vel, það var alveg
sama hvað borið var undir hann,
hann vildi ávallt hjálpa, sama hvort
það var til að redda horuðum unglingi
plássi á sjó eða aðstoða við pípulagn-
ir. Við reddum því, sagði hann. Þá var
því reddað. Þetta reddast, elskan,
þetta reddast, sagði hann þegar eitt-
hvað bjátaði á. Það var ekki til það
vandamál sem ekki var hægt að
leysa, það var ekkert óleysanlegt. Því
miður varð það ekki hinn stóri sann-
leikur. Það reddast því miður ekki
aJlt. Um jólin hittumst við öll, börn
pabba og barnabörn, hann hafði á
orði að þar færi fríður og vandaður
hópur. Það voru orð að sönnu. Það er
óhætt að segja að hann hafi skflið eft-
ir sig mikil verðmæti í ómetanlegum
mannauð þótt hann sé til feðranna
genginn. Það hafði lengi verið draum-
ur pabba að róa á trillu, honum leið
vel á hafinu, frjáls eins og múkkamir,
mávamir og riturnar, óháður öflu og
öUum nema veðri og almætti. Fyrir
nokkram áram lét hann drauminn
rætast. Ég fékk það hlutverk að vera
háseti á trillunni. Þá kynntumst við
fyrst. Tvö sumur, tveir á báti. Hann
lagði allt undir. Sá draumur fjaraði
þó út smám saman, það var nefnilega
að mati sumra ekki talið skynsamlegt
að slíkir menn skyldu eiga þau for-
réttindi skilin að mega lifa af því sem
hafið gefur. I sátt við guð og náttúr-
una. Það var ekki nógu hagkvæmt.
Það er engum manni hollt að vera
sviptur draumum sínum og frelsi.
Nú rær hann á æðri miðum, laus
við lénsherra, undir eftirliti almættis-
ins. Það er nokkuð víst að sólin held-
ur áfram að koma upp á morgnana,
það verður bara ekki eins gaman. Ég
þakka fyrir samverana, pabbi minn,
og þær góðu, en of fáu stundir sem
við áttum saman.
Ég kveð þig með miklum trega.
Jón Elias.
Elsku pabbi, þakka þér fyrir síð-
ast, þegar þú komst hér við hjá okkur
í Rauðholtinu að kveðja á leiðinni
austur. Við kvöddumst innilega og
vel. Það var svo gott að hafa þig hjá
okkur á jólunum og yndisleg stund
sem við áttum saman systkinin með
þér og Önnu Soffíu. Alltaf hefur þú
verið svo duglegur að hafa samband,
að heyra hvernig við hefðum það, og
sýnt okkur og okkar högum mikinn
áhuga. Þar af leiðandi hafðir þú góða
innsýn í öll okkar störf og líðan.
Hvernig stelpumar spjöraðu sig í
skólanum, hvar strákarnir væru
staddir á þroskaferlinum, hvað
Steinn væri að braska og hvernig ég
hefði það. „Hvemig hefurðu það,
elskan mín?“ spurðir þú gjaman,
enda vora þér töm hlýleg orð til sam-
ferðamanna þinna.
Að hlusta var einn af þínum góðu
eiginleikum og af góðum ráðum áttir
þú nóg. Sá lærdómur sem lífið gaf
þér, honum miðlaðir þú til mín og ég
er ríkari fyrir bragðið.
Þinn lífsins skóli var oft erfíður og
þrautimar sífellt þyngri. En þú með
þína skemmtilegu lífssýn sást
skondnu hliðamar á henni „tóru“.
Sagðist vera búinn að sjá það að þetta
yrði erfitt svona fyrstu hundrað árin.
Ég þekki ekki marga sem hafa
steytt á svo mörgum skerjum á líf-
sleiðinni. Nú ert þú róinn, pabbi
minn, vonandi á fengsæl mið án allra
skerja og óveðra. Við óskum þér
góðrar ferðar, þú munt ávallt vera í
hugum okkar og hjörtum. Guð geymi
þig-
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt,
kjark til að breyta þvi sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Þín dóttir,
Jónína, Steinn, Ruth,
Amleif, Gunnlaugur og Páll.
Hjartkæri afi, far í friði,
fóðurlandiðhimnesktá,
þúsundfaldar þakkir hljóttu,
þínumlitluvinumfrá.
Vertu sæll um allar aldir,
alvaldshendi falinn ver,
innílandiðunaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Elsku afi, takk fyrir stundirnar
sem við áttum saman.
Guð geymi þig.
Sigurður Sævar og Róberta Sól.
© ÚTFARARÞJÓNUSTAN
EHF.
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is
Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri_________________útfararstjóri
GUNNLAUGUR
JÓNSSON
Elsku afi, nú veit ég að vegú- Guðs
eru órannsakanlegir. Og ég veit líka
að þér á ég aldrei eftir að gleyma. Og
Guði vil ég þakka fyrir að hafa fengið
að kynnast þér. Það var alltaf svo
gaman að fá að hafa þig hjá okkur um
jólin. Manstu núna síðustu jól þegar
Kristrún var að líma fiðrildið á hár-
spöngina fyrir mig með naglalíminu.
Og þetta límdist allt fast á puttana á
henni þegar klukkumar hringdu inn
jólin. Mamma hringdi upp á sjúkra-
hús eftir að við vorum búin að reyna
öll sterk efni sem við fundum til að
reyna að ná spönginni af henni. En á
meðan hún hringdi notaðir þú „afa-
sálfi'æðina og náðir að mjaka þessu af
á meðan hún öskraði eins og Ijón. Svo
era nú óteljandi ólsen ósen spil sem
við spfluðum hér við eldhúsborðið.
Stundum birtist þú óvænt frá Djúpa-
vogi og ef ég spurði þig hvaða ferða-
lag væri á þér sagðir þú að þig hefði
bara langað til að spila ósen. Ég á
alltaf eftir að hugsa til þín þegar ég
sæki einkunnimar mínar því þú
minntir mig alltaf á að taka með mér
prik til að skoppa núllunum í tíunum
mínum heim. Það vora svo skemmti-
leg ferðalögin sem þú fórst með okk-
ur Hrafnhildi í. Gerðir þér lítið fyrir
og keyrðir alla leið á Akureyri með
okkur, bara vegna þess að okkur
langaði að prófa sundlaugina þar. Svo
þegar við foram í Vík í Mýrdal og þú
fórst og skoðaðir allt og gerðir allt
sem hægt var að gera þar í kring. Afi,
ég vona að þér líði betur núna þar
sem þú ert og fáir að hvfla í friði. Ég
veit að þú fylgist með okkur í hverju
fótspori þótt við sjáum þig ekki.
„Jesús bróðir vor og frelsari. Þú
þekkir dánarheiminn. Fylgdu vini
voram, þegar við getum ekki fylgst
með honum lengur. Miskunnsami
faðir, tak á móti honum. Heflagi andi,
huggarinn, vertu með oss. Amen.“
Afi, þú veist að mér mun alltaf
þykja vænt um þig og ég gleymi þér
aldrei. Mundu mig og ég man þig.
Takk fyrii' að fá að kynnast þér. Þín
dótturdóttir,
Ruth Margrét.
Elsku afi.
Ég veit að þú ert í góðum höndum
núna. Ég veit líka að þér mun ég
aldrei gleyma. Ég man svo vel eftir
því þegar við fóram að heimsækja þig
á Vopnafjöi'ð. Við spiluðum Ólsen
Ólsen og yddjódd og svo gafstu okkur
kfló af lakkrís. Ég man líka eftir því
þegar þú komst til okkar á Þorláks-
messu og Kristrún hljóp til mín og
sagði mér að þú værir kominn. Þú
varst svo glaður og allir vora svo
glaðir þegar þú komst til okkar. Þú
spurðir mig hvort ég vildi spila og við
fóram í keppni og þú vannst með smá
svindli og auðvitað svindlaði ég líka
smá. Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að hafa þig á jólunum. Það
verður svo tómlegt á næstu jólum
þegar þú verður ekki hjá okkur. Þeg-
ar ég græt heyri ég þig segja „Ekki
gráta, elskan, þá gerir þú meira úr
því sem minna er.“ Guð, ég þakka þér
að í þínum höndum er bæði líf og
dauði. Þú annast um okkur í lífinu og
þú annast líka um okkur þegar við
deyjum. Ég bið þig, leyfðu afa sem er
farinn frá okkur að vera hjá þér um
alla eilífð, svo við getum glaðst þó að
við séum sorgmædd.
Elsku afi, þú munt ávallt búa í
hjarta mínu.
Þín dótturdóttir,
Arnleif Margrét.
Hann var alinn upp við slark,
útilegur, skútuhark.
Kjörin settu á manninn mark,
meitluðu svip og stældu kjark.
(Öm Arnarson)
Þar kom að því, Gulli minn, að ég
settist niður og páraði þér nokkrar
línur. Svei mér, en ég held að þessar
h'nur séu þær fyrstu sem ég skrifa
þér ef frá eru talin nokkur póstkort.
Þú hefur verið mér ofarlega í huga
undamfama daga og hugurinn hefur
reikað til liðins tíma. Mínar fyrstu
skýra minningar um þig era frá þeim
tíma þegar ég var bam og þú ungl-
ingur. I bamsminni varst þú mikill
harðhjaxl og töffari og vinahópurinn
þinn var af því tagi sem við pollarnir í
„Skeijó" voram hálf smeykir við,
enda margir þeirra „stórtöffarar af