Morgunblaðið - 02.02.2000, Síða 50

50 MIÐVIKUDAGUR 2. FEBRÚAR 2000
A-
Grettir
( JÓN SESIR AÖ MATSRÆöeiN ) V EISI EFTIR Aö ÖREPA Mie^ O O £! ( /s, (PAÖ ER EINMITT ÞAÖ SEM KOm) 1 1 V FYRIT MATTA FRÆNÖA J | I § I ° HANN RpYNÖI Aö STELA MATN- UM FRA RISASTÓRRI 6ÓRILLU o o
lo I7AV?S fl-lfe
Hundalíf
Ó, ÓI M/lt draslið sem dtti
S að fara í Sorpu ! r-

I JU5T DON'T THINK YOU 5H0ULD L0R.ITE TO 5ANTA CLAU5 AND CALL HlM"5N0OTr.:/ _ U)HY N0T7HE MADE ME MAD LA5TYEAR.. I REFU5ET0CALL HIM MR.CLAU5' U)ELL,6I\/E Y i ^
Æ M ■2L% -j 1
Þú ættir ekki að skrifa jóla- Hvers vegna ekki? Hann En, Þaðmun Kæri Stubbur.
sveininum og kalla hann gerði mig fokreiða í fyrra. hugsaðu ég gera.
snobbaðann. Eg neita að ávarpa málið.
hann, Hr. Svein.

MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Hinir ósnertanlegu
Frá Pórdísi Ba.chma.nn:
TÖLUVERÐ umræða er nú uppi um
útburði Félagsbústaða og hefur hinn
vaski þingmaður vinstri-grænna
gerst sjálfskipaður talsmaður 50-
menninganna. Er það vel að einhver
taki upp hanskann fyrir smælingjana
og vafalítið eru 49 hinna 50 mesta
sómafólk sem, eins og þingmaðurinn
bendir á, einungis hefur lent í alvar-
legum hremmingum. Svo vill þó tál að
allt öðru gildir um þann aðila sem eft-
ir stendur. Látum nú vera að aðilinn
skuldi tæpa milljón í húsaleigu, þar
er einungis um peninga að ræða sem
borgin getur alltaf tekið sér með
meh'i álögum á almenning. Þama er
hins vegar um að ræða skjólstæðing
sem stundað hefur sjúklegt áreiti á
fólk í sama stigagangi árum saman
og valdið því, sem vitund alls starfs-
fólks Félagsbústaða og annarra
borgarstarfsmanna, að saklausir og
löghlýðnir nágrannar hafa lent í svo
alvarlegum hremmingum að þeir
munu seint eða aldrei bíða þess bæt-
ur. Þessum vanda hafa borgaryfír-
völd alfarið neitað að taka á en hins
vegar velt honum yfir á fólk sem veit
ekki hvaðan á sig stendur veðrið og
beitt til þess ýmsum óvönduðum
meðölum. Meðal þeirra er að bera
upp á fólk lygar og móðursýki en
dugi það ekki til eru bomir upp á
nágranna vágrannans glæpir til þess
að þagga niður í þeim. Þrátt fyrir að
nágrannar vágrannans missi öll afnot
af heimili sínu vegna sjúklegra árása
vágrannans em engin grið gefin hjá
borginni í innheimtu fasteignagjalda
né á nokkum annan hátt. Hver vísar
á annan að vanda borgaryfirvalda.
Félagsbústaðir, sem þó hafa viður-
kennt opinberlega að hafa leyft öllu
vanskilafólkinu sjálftöku á húsaleigu,
benda á Félagsþjónustuna, sem læt-
ur sér fátt um finnast eða grípur til
heillaráðsins að bera lögbrot upp á
fólk. Æðstu menn borgarinnar veita
skjólstæðingnum hundaleyfi í blóra
við vilja þeirra sem í húsinu búa. Lög-
menn Félagsbústaða meina meðeig-
endum sínum að setja húsreglur og
Félagsbústaðir hafna því með öllu að
setja viðkomandi skjólstæðingi um-
gengnisreglur, svo líft sé á staðnum.
Félagslegi geirinn hefur þannig kom-
ið þessum skjólstæðingi sínum upp á
það, ekki einungis að sjálftaka sér
húsaleigu ámm og áratugum saman,
heldur einnig með synjun afskipta,
gefið vágrannanum leyfi til að áreita
nágranna sína þannig að þeir missa
heilsuna unnvörpum. Þeir missa
einnig atvinnuna og að lokum heimili
sín, allt vegna þess að stofnanir borg-
arinnar synja því alfarið að takast á
við vandann sem stafar af vágrann-
anum. Fæst þeirra bama sem lent
hafa í áreiti vágrannans munu nokk-
um tíma bera þess bætur og vom þó
kjörgróður fyrir. Nú er komið mál að
linni og borgaryfirvöld taki á sínum
eigin vanda á annan hátt en að velta
honum yfir á saklausa borgara sem
ekki em menntaðir í að fást við fólk
með svo alvarleg hegðunarvandamál
og raun ber vitni. Það er fallegt að
vilja hjálpa þeim sem minna mega sín
og ber vitni um sanna menningu.
Engum skyldi þó líðast að stunda sitt
hjálparstarf á kostnað fólks sem búið
er að leggja sinn skerf af höndum
með sköttum, fasteignagjöldum, ær-
unni og blóði sínu og barna sinna.
Þingmaðurinn vaski bendir á að „allir
einstaklingar eigi rétt til að hafa þak
yfir höfuðið". Vonandi telur hann það
einnig gilda um þá sem strituðu tií að
kaupa sér þak yfir höfuðið en ekki
einungis um þá sem vora svo kræfir
að koma sér í ókeypis leigu hjá
Reykjavíkurborg og öðluðust þar
sem stöðu hinna ósnertanlegu.
ÞÓRDÍS BACHMANN,
Danmörku.
Islensk fyndni -
íslensk sorg
Frá Margréti K. Sverrisdóttur:
LAUGARDAGINN 29. janúar sl.
birti DV frétt af uppnámi í Ása-
prestakalli í Skaftártungum. Þar seg-
ir í stuttu máli af því, að presturinn
þar, sem er kona, hafi „sagt sig frá
kjóli og kalli í kjölfar erfiðleika í starfi
sökum óreglu. Konan er nafngreind
og mynd fylgir fréttinni svo ekki leiki
vafi á því um hvaða prest er að ræða.
Þá er það rifjað upp að hún hafi áður
„hrökklast úr starfi.
Síðan segir orðrétt: „Um þverbak
keyrði þó þegar hún gleymdi að mæta
í jarðarfor í Langholtskirkju í Meðal-
landi og prestlærður kirkjugestur
þurfti að taka að sér að jarðsyngja
með nokkurra mínútna fyrirvara.
Á öðrum stað kemur fram að sendi-
boði prests hafi, fáum mínútum áður
en jarðarför skyldi hefjast, tilkynnt
að presturinn væri veikur og kæmist
því ekki til kirkju.
Mér fannst átakanlegt að lesa
þessa frétt, ekki síst í Ijósi þess að
öldum saman hafa íslenskir prestar
iðulega átt við drykkjuvandamál að
stríða og það hefur þótt sjálfsagður
hlutur hingað til. Ég veit ekki betur
en bækumar „íslensk fyndni gangi
meira og minna út á góðlátlegt grín í
þeim dúr. En ég fullyrði að þegar
presturinn er kona gegni öðra máli.
Það er t.a.m. fullyrt að hún hafi
„gleymt jarðarförinni og lesendur
jafnframt upplýstir óþarflega mikið
um aðrar aðstæður, svo sem að hún
hafi átt við þessa sömu örðugleika að
etja í kennslustarfi sínu og að hún eigi
þrjú böm á gmnnskólaaldri sem sæki
þann sama skóla!
Ég sé ekki tilganginn með svo ítar-
legri frétt. Það eina sem hefur bæði
frétta- og jafnvel skemmtigildi í mín-
um augum er að prestur skuli lenda í
því að jarðsyngja fyrirvaralaust þeg-
ar hann ætlar sér að fylgja kunningja
til grafar. Finnst mér það vel af sér
vikið af séra Hirti Hjartarsyni og
sjálfsagt að nafngreina hann, enda
brást hann mjög rösklega við óþægi-
legum aðstæðum.
En er hægt að draga það í efa að
konan hafi verið veik umræddan dag
þó svo óregla hafi kannski valdið
þeim veikindum? Hún missti hemp-
una fyrir vikið og æmna gagnvart
sveitungum sínum. Þetta er sorgar-
saga sem ég hefði kosið að væri ekki
borin á borð fyrir alþjóð, hvort sem í
hlut á karl eða kona.
Og að lokum: Þessi sóðafrétt Eir-
íks Jónssonar blaðamanns er hvorki
meira né minna en tveggja ára gömul.
Og dæmi svo hver fyrir sig um slíka
blaðamennsku.
MARGRÉT K. SVERRISD.,
Grenimel 29, Reykjavík.
Allt efni sem birtist i Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að iútandi.