Morgunblaðið - 18.02.2000, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 2000
J
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hólmfríður Þu-
ríður Guðmun-
dsdóttir fæddist á
Raufarhöfn 19. apríl
1936. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 12. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Halldór Jó-
hannesson, f. 16.10.
* 1903, d. 7.7. 1980, og
Sigríður Magnús-
dóttir, f. 3.3. 1915, d.
11.11. 1979. Systkini
Hólmfríðar eru Jó-
hannes Kr. Guðmun-
dsson, f. 13.10. 1934, maki Guð-
laug Guðlaugsdóttir, Árni H.
Ámason, f. 10.10. 1943, maki Hlín
Pálsdóttir Wium; Ingigerður R.
Ámadóttir, f. 21.7. 1947, maki
Ámi Sigurðsson; Magnea R.
Ámadóttir, f. 21.6. 1957, maki
Pétur Þorgrímsson.
Böm Hólmfríðar em: Sigrún
Guðmundsdóttir, f. 28.4. 1953, d.
** Elsku mamma mín. Nú ertu farin,
laus við allar þrautir. Nú getur þú
hlaupið um og dansað eins og þú
hafðir svo gaman af að gera.
Alltaf hélt ég nú að þú yrðir 100
ára eins og langamma. Þitt lífshlaup
var nú oft á tíðum afar erfitt, en þú
hafðir þó krafta og þol til að koma
okkur öllum til manns. Það var með
ólíkindum hvað þú varst dugleg.
Margt fleira gæti ég nú skrifað um
en það og allar góðu og yndislegu
1959; Sigríður Ragn-
heiður Guðmun-
dsdóttir, f. 21.11.
1955, sambýlismað-
ur Guðmundur Emil
Hjaltason; Antonia
Escobar Bueno, f.
25.7. 1967, börn
hennar eru Iris
Fríða, f. 22.6. 1986,
og Aron Logi, f. 20.4.
1992; Haukur
Hauksson, f. 10.4.
1970, sambýliskona
Sigurrós Friðbjarn-
ardóttir, börn þeirra
eru Alexander, f.
9.9. 1997, og Tinna, f. 2.5. 1999;
Gunnar Öm Gunnarsson, f. 18.2.
1972, sambýliskona Steinunn Ósk
Arnarsdóttir; Inga Lind Gunnars-
dóttir, f. 14.10. 1973, bara hennar
er Andri Már, f. 14.3. 1990. Sam-
býlismaður Arnar Helgason.
Útför Hólmfríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
stundirnar geymi ég í hjarta mínu.
Hafðu þökk fyrir allt og ég veit að
það var tekið á móti þér opnum örm-
um hjá góðum guði sem geymir þig.
Margt er það, og margt er það,
sem minningamar vekur,
ogþæremþaðeina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Sigríður Ragnheiður.
Elsku besta mamma mín, þessi
kveðjuorð eru mér svo erfið. Það er
svo margt sem ég vildi hafa sagt en
ég er svo tóm, en ég veit að nú líður
þér vel og ég á svo óteljandi margar
góðar minningar um þig sem ég
varðveiti í hjarta mínu alltaf.
Veikindi þín voru erfið en þú varst
svo sterk, þessi ótrúlegi styrkleiki,
sem einkenndi þig, lifir í mér og
hann mun ég varðveita, alveg eins
og orðin þín: „Það á að gera hlutina
vel eða bara að sleppa þeim.“
Takk fyrir allt, elsku mamma mín.
Hvíl í friði.
Þín dóttir
Inga Lind.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivörnínótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elsku mamma mín, nú ertu farin,
aldrei mun ég gleyma þér. Þú lifir
alltaf í hjarta mínu.
Hvíl í friði.
Þinn sonur
Haukur.
Elsku mamma. Ég á í erfiðleikum
með að finna réttu orðin sem segja
hvaða hug ég ber til þín. Ég bjóst
aldrei við að þurfa að kveðja þig
þennan laugardag, laugardag sem
byrjaði eins og hver annar dagur en
endaði hörmulega á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur. Æðri máttarvöld hafa
haft annað í huga með þig.
Ég vil trúa því að þér líði betur
núna og með tímanum sætti ég mig
við þitt skyndilega fráfall.
Elsku mamma, þakka þér fyrir
alla aðstoðina sem þú veittir mér, þá
sérstaklega með börnin mín írisi
Fríðu og Aron Loga. Ég man að
þegar ég var að þakka þér fyrir
pössun sagðir þú: „Það er nú létt í
vasa,“ og auðvitað hlógum við að
þessu.
Elsku hjartans mamma mín og
amma. Hvíl í friði.
Antonia, íris Fríða
og Aron Logi.
Elsku systir, komið er að kveðju-
stund. Þú fæddist við hið ysta haf
þar sem sólin aldrei gengur undir á
sumrum, en kolsvart myrkrið grúfir
yfir allan sólarhringinn á vetrum.
Þar varð að búa þrautseigt fólk og
þú fékkst þrautseigjuna í arf. Þótt
lífið væri ekki alltaf dans á rósum
léstu aldrei bugast, enda voru sólsk-
insstundimar miklu fleiri en myrk-
ursins.
Saga þín var hljóðlát, yfirlætis-
laus og fögur mynd um lífshamingju
sótta beint að eigin barmi. Sorgin
situr í hjartanu en minningarnar lifa
og ylja okkur um hjartarætur.
Élsku Fríða, við þökkum fyrir að
hafa fengið að ganga með þér á
þessari jörð og kveðjum þig í þeirri
vissu að lífið hér er ekki nema hluti
tilverunnar og við eigum eftir að
hittast aftur.
Börnum þínum, barnabörnum og
þeirra fjölskyldum vottum við okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
styrkja þau á þessum erfiðu tíma-
mótum.
Jóbannes (Nenni) og Guðlaug.
Systir mín,
ÞÓRUNN HALLBERG, fædd THEÓDÓRSDÓTTIR,
er látin.
Hún verður jarðsett miðvikudaginn 23. febrúar kl. 13.00 frá Norre
Kapellet, Trelleborg, Svíþjóð.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín Theódórsdóttir, Kirkjuvegi 1, Keflavík.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ást-
kærrar eiginkonu, móður, dóttur, tengdadóttur,
systur og mágkonu,
ÖNNU MARGRÉTAR PÉTURSDÓTTUR,
Einihlíð 12,
Hafnarfirði.
Páll Kristjánsson,
Kristján Pálsson,
Fjóla Gunnarsdóttir, Pétur Valdimarsson,
Ása Heigadóttir.
systkini, tengdasystkini
og fjölskyldur þeirra.
HOLMFRIÐUR
, ÞURÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
+
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
ÞÓRU HANNESDÓTTUR,
Vallargerði 40,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til líknarfélagsins Karitas og
starfsfólks deildar A7 á Sjúkrahúsi Reykjavíkur.
Guðjón Aðalsteinn Guðmundsson,
Guðmundur Guðjónsson, Tove Bech,
Gísli Guðjónsson, Julia Guðjónsson,
Þóra Margrét Guðmundsdóttir,
Guðjón Aðalsteinn Guðmundsson.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt fá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín - í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson.)
Þínar
systur.
Ó, elsku amma, ég fékk þær frétt-
ir seinasta laugardagskvöld að eitt-
hvað alvarlegt hefði gerst, að amma
mín væri dáin, að Hólmfríður amma
væri dáin. Sjokk. Ég fékk sjokk, ég
vissi ekki hvernig ég ætti að bregð-
ast við en ég gerði eins og flestir, ég
fór að gráta, ég grét eins og lítið
barn. Ég trúði þessu ekki þá og trúi
þessu ekki enn. Að amma Éríða væri
farin, það er nær óhugsandi að vita
að þú sért ekki hérna hjá mér.
Það var sagt við mig að þú lifðir
ávallt í hjarta mínu, það er satt en
þar get ég ekki snert þig, talað við
þig og beðið um ráð.
Ég hafði hræðst þetta í langan
tíma að þú myndir fara og ég gæti
ekki kvatt þig og sagt þér hversu
heitt ég elska þig og hvað ég vildi að
ég hefði sinnt þér betur, en það má
góður Guð vita, að ég átti ekki von á
þessu strax, svona fljótt.
Þegar svona lagað gerist þá fljúga
minningarnar um hugann og allar
minningarnar um þig flugu 1 gegn
hjá mér, allar stundirnar sem við
eyddum saman.
Þú varst alltaf tilbúin að gera allt
fyrir mig og gerðir allt til að láta
mér líða sem best.
Eiginlega var ég ofdekruð hjá
þér, þér fannst svo gaman að troða í
mig mat því ég tók endalaust við
honum.
Núna loksins skil ég afhverju ég
er svona þybbin! Þú sagðir alltaf að
ég væri „spes“ enda var ég þitt
fyrsta bamabarn og plús það heiti
ég í höfuðið á þér, það fannst þér
nógu góð ástæða til að dekra mig.
Núna á seinni ámnum varstu allt-
af að gefa mér pening til að kaupa
nammi eða föt, þú varst alltaf að
hugsa um heilsuna mína og það
hvort mér liði ekki vel. T.d. varstu
fljót að gefa mér pening til að kaupa
önnur föt en þessar „kúkabuxur”
eins og þú vildir kalla það.
Fyrir fjómm ámm veiktistu mjög
mikið, sem varð til þess að þú lamað-
ist algerlega hægra megin og í
fyrstu gastu ekki talað en þér fór
fram smátt og smátt, skriftin batn-
aði stöðugt með vinstri hendinni og
gangurinn var orðinn mjög góður
undir það síðasta.
Þú tókst framförum og varst svo
stolt að sýna okkur árangurinn. En
samt sem áður lamaðist hluti af
hjartanu þínu með og það var eini
líkamshlutinn sem aldrei læknaðist,
því miður.
Þú lést okkur barnabörnin aldrei
vita en af andlitinu að dæma varstu
ekki ánægð með þá braut sem Guð
hafði ætlað þér í lífinu. Eins og ein-
hver sagði lifðir þú fyrir okkur
barnabörnin og samt vomm við svo
léleg að sýna þér hvað okkur þætti
vænt um þig.
Laugardaginn 5. febrúar kom ég
til þín og gisti hjá þér, við vomm
þvílíkt fegnar að Sigga ætlaði að
losa okkur við Aron Loga og það að
við yrðum bara tvær ásamt fjölvar-
pinu! Þú spurðir mig út í allt, skól-
ann, ferminguna, hvernig ég hefði
það og svo framvegis.
Við töluðum í smástund saman en
fóram svo að horfa á sjónvarpið. Þar
sem það eru nærri 50 ár á milli okk-
ar vorum við að vonum að rífast um
fjarstýringuna og hvað við ættum að
horfa á. Ég gafst á endanum upp
fyrir frekjunni í þér og horfði á leið-
inlegar myndir það sem eftir var af
kvöldinu, reyndar með þér.
Um nóttina svaf ég á sófanum
vegna þess að það var ekki h'ft vegna
hrotnanna í þér. Þú hafðir miklar
áhyggjur af mér og vildir allt gera
til að mér liði sem best, þú varst
óvenju hugulsöm við mig og vildir að
ég fengi bara það besta.
Daginn eftir töluðum við meira
saman um ferminguna mina og þú
talaðir um það að þú yrðir að kaupa
þér einhver föt. Hvað um dragt?
spurðirðu mig, og við töluðum sam-
an heillengi þangað til Sigga fór með
okkur í bfltúr til Ingu Lindar. Þegar
þangað kom reyndi amma að gera
sitt besta til að reyna að ráða fram
úr vandamálum allra og gaf ráð af
miklum heilhug þótt lítil glæta væri
íþeim!
Við komum heim og ég fór heim
til mömmu, þaðan fór ég til þín aft-
ur. Eftir að hafa verið hjá þér í smá-
stund kvöddumst við, ég kyssti þig
og knúsaði og sagði bless, ég sé þig
ekkert aftur - fyrr en eftir hálfan
mánuð. Láttu þér líða vel þangað til
- og það seinasta sem ég sá var löpp-
in þín í hvíta inniskónum dinglandi
til og frá. Þetta var það síðasta sem
ég sáafþér.
Það er sagt að þér líði betur þar
sem þú ert núna og að sál þín hafi
loksins fengið frið og hvfli nú í friði.
Ef til vill trúi ég því með tímanum
en núna kemst ekkert að nema
söknuður og sorg - ætli það sé sjálf-
selska? Vildiru fara? Hvernig leið
þér? Saknarðu mín? Vonandi líturðu
eftir mér og hjálpar mér á þessari
erfiðu lífsbraut, kennir mér að velja
og hafna.
Ég vil enda þetta á ljóði eftir
Tómas Guðmundsson og mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til barna
hennar, sem ég veit að hún elskaði
og dáði.
Ó, dauði, taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín í huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans
auður,
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
Þá hefnir sín að hafa margs að sakna.
En hinn, sem aldrei líf sitt jörðu batt,
fær sofnað rótt án óskar um að vakna,
fær óttalaust án fyrirvara kvatt.
Hann á hér engu framar til að tjalda
og trúir ekki á neitt, sem glatast má,
og þarf því ekki á heiminum að halda,
en heilsar glaður því, sem koma á.
Ei spyr ég neins, hver urðu ykkar kynni,
er önd hans, dauði, viðjar sínar braut,
og þú veizt einn, hvað sál hans hinzta sinni
þann sigur dýru verði gjalda hlaut.
En bregztu þá ei þeim, er göngumóður
og þjáðri sál til fundar við þig býst.
Ó, dauði, vertu vini mínum góður
og vek hann ekki framar en þér lízt.
Elsku amma, nú er þín erfiða ævi
að enda komin og ekki veit ég hvort
ég eigi að verða glöð og gleðjast með
þér eða verða sár og reið út í allt.
Ég sakna þín og elska þig meir en
orð fá lýst, þú munt ávallt lifa inni í
mér.
Hvfl í friði.
Þín dótturdóttir,
íris Fríða.
Elsku Fríða, mig setti hljóða þeg-
ar ég heyrði andlátsfrétt þína, því í
mínum huga var það óhugsandi
möguleiki að Fríða frænka myndi
einhvern tímann deyja. En þegar ég
hugsa um það nú veit ég að þú munt
aldrei deyja. Ekki í huga okkar sem
þekktum þig dáðum þig, virtum þig
og elskuðum.
Minning þín mun lifa um aldur og
ævi.
Börnin þín, sem ég veit að vom
þinn fjársjóður, munu segja börnun-
um sínum og barnabörnum frá þess-
ari ótrúlegu konu. Konu sem barðist
í gegnum hverja þrautina á fætur
annarri hvað sem á dundi. Hvorki
fötlun þín né annað mótlæti stöðvaði
lífsgleði þína. Hvar sem þú varst
geisluðu augu þín og dillandi hlátur
þinn gat komið hverjum manni til að
hlæja.
Fyrsta minning mín um þig er
þegar við Sigga Ragga voram litlar
að leika okkur niðri í Brunnvör, þar
sem þið bjugguð, og þú baðst okkur
að greiða þér. Við Sigga nutum þess
alltaf að geiða þykka síða hárið þitt
á meðan þú sagðir okkur einhverjar
skemmtilegar sögur sem við hlógum
okkur máttlausar að. Þannig var það
líka þegar ég hitti þig á frænkuk-
völdinu forðum, þegar við fóram út
að borða saman og síðan í Naust-
kjallarann. Byijaðir þú ekki að
hlæja að einhverju og við hinar vor-
um farnar að veltast um af hlátri án
þess að vita að hverju við vorum að
hlæja. Bara fallega brosið þitt og
dillandi hlátur veitti okkur þá ómet-
anlegu gleði sem enginn þakka kann
að fullu.
Kæra Fríða frænka, það era for-
réttindi að hafa kynnst konu eins og
þér. Ég kveð þig með trega og bið
góðan Guð að geyma þig. Einnig
votta ég börnum þínum og barna-
börnum, systkinum þínum og öðrum
ástvinum mína dýpstu samúð og bið
Guð að styrkja þau í sorginni.
Þín frænka,
Særún.