Morgunblaðið - 14.03.2000, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 14. MARS 2000 43
vinum hennar var Jóhannes Kjar-
val. Stundum greiddi hann fyrir
matinn með málverkum og við það
vaknaði áhugi Onnu á myndlist.
Hún fylgdist allar götur síðan með
þvi sem var að gerast í íslenskri
myndlist, átti mörg málverk eftir
eldri og yngri málara. Erindi henn-
ar við mig þennan dag í London, var
einmitt að kaupa af mér myndir og
mér þótti mjög vænt um þann lif-
andi áhuga sem hún sýndi verkum
mínum, bæði þá og síðar. Vinátta
hennar við mig og fjölskyldu mína í
bráðum tvo áratugi hefur verið ein-
stök.
Anna Maack var mjög óvenjuleg
kona. Af hlýju og glaðlegu viðmóti
hennar hefði mátt draga þá ályktun
að lífíð hefði farið um hana mildum
höndum, en því fór fjarri. Samt um-
faðmaði hún lífið. Hún var mann-
blendin, listelsk, greiðvikin og góð-
viljuð, en fyrst og fremst var hún
úrræðagóð og dugleg. Hálfvelgja
var ekki hennar stíll, hvorki í vin-
áttu, né þeim verkum sem hún tók
að sér. Bak við orð hennar og gerðir
var fágæt einbeiting og innri kraft-
ur, og hún kunni því yfirleitt betur
að fá sínu framgengt.
Aldurinn beit ekki á Önnu fremur
en andstreymið. Á níræðisaldri var
andinn ungur sem fyrr og hvergi
slegið af. Kvik og keik mætti hún á
hvers kyns menningarviðburði og
ræddi mál líðandi stundar af áhuga
og þrótti. Hún flutti í nýja íbúð í há-
hýsi með útsýni til allra átta. íbúðin
var í hennar anda, málverk, bækur
og glæsileg húsgögn. Þegar ég
heimsótti hana þangað síðsumars
var hún hálflasin, en að öðru leyti
eins og hún átti að sér að vera, glað-
vær og gestrisin. Nokkrum vikum
síðar var hún komin á sjúkrahús og
átti ekki þaðan afturkvænt.
Á kveðjustund þakka ég af alhug
samfylgd og vináttu Önnu Maack,
sem æðraðist aldrei, lifði hvern dag
af öllum lífs og sálar kröftum og
vildi vera öllum góð.
Karólína Lárusddttir.
Hún var ekki hávaxin en stór var
hún nú samt. Ótrúlegur persónu-
leiki sem laðaði að sér unga sem
aldna.
Ég og fjölskylda mín vorum svo
heppin að búa í sama hverfi og Anna
og hún varð vinkona mín og amma
barnanna minna frá fyrstu kynnum.
Það var gott að hitta Önnu yfir
kaffibolla og spjalla um lífið og til-
veruna og hún var hafsjór af fróð-
leik um allt mögulegt.
Hún hafði unun af góðri tónlist og
vildi alltaf fylgjast með því sem ég
var að gera og mikið þótti mér vænt
um það. En það var myndlistin sem
var númer eitt.
Anna átti mikið safn góðra verka
eftir marga listamenn. Karólína
Lárusdóttir var vinkona hennar og
hjá Önnu kynntist ég hennar verk-
um því Anna hafði tekið að sér að
selja myndir eftir hana.
Anna var eins við alla, unga sem
aldna, og bamabörnin hennar voru
dugleg að heimsækja hana í Kringl-
una. Ekki þótti henni mikið mál að
skreppa á Hard Rock í mat með
þeim eða á djasstónleika þar sem
dóttursonur hennar spilaði listavel á
bassann sinn. En það voru ekki bara
hennar börn og barnabörn sem voru
velkomin til hennar því bömin í
hverfinu voru alltaf velkomin og
ófáar kexkökurnar sem hurfu í
svanga munna.
Fyrir nokkrum árum flutti Anna
síðan á Skúlagötuna og var erfitt að
sjá á eftir henni þó að nýir nágrann-
ar væm mjög gott fólk. Ég veit að
hún var aldrei sátt við þann flutning
en veikindi voru farin að hrjá hana
og stigar orðnir erfiðir.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég frábæra konu sem ég hef
lært mikið af. Hún var sátt við að fá
að fara og er örugglega að tala um
myndlist og annað skemmtileg þar
sem hún er nú.
Megi Guð styrkja fjölskyldu
hennar á þessum erfiðu tímum í
þeirri trú að henni líði vel í himna-
ríki.
Elsku vinkona! Þú kenndir mér
svo margt, svo ótrúlega margt. Hvíl
í friði.
Helga Möller.
GUNNAR WEDHOLM
STEINDÓRSSON
+ Gunnar Wed-
holm Steindórs-
son fæddist í Reykja-
vík 17. nóvember
1922. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 7. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Andrea
Soffía Wedholm, f. 5.
júlí 1901 á ísafirði, d.
15. ágúst 1966, hár-
greiðslukona og hús-
móðir og Steindór
Sigurbjöm Gunnars-
son, f. 26. maí 1889,
d. 29. mars 1948,
prentsmiðjustjóri í Reykjavík.
Soffía giftist síðar Marinó Jónssyni,
f. 4. nóvember 1906 á Bfldudal, d. 6.
febrúar 1974, forstjóra í Reykjavík.
Bróðir sammæðra: Om Marinós-
son, f. 17. október 1940 x Reykjavík,
framkvæmdastjóri hjá Landsvirkj-
un, kvæntist 15. júní
1963 Ragnheiði Þor-
geirsdóttur, f. 30. maí
1942 í Reykjavík. Böm
þeirra: Soffía, Örn
Marinó, Þór og Hörð-
ur. Systkini samfeðra
em: Höskuldur, f. 9.
september 1918, d. 3.
aprfl 1967, Arrna Ama-
Iie, f. 2. apríl 1921, d.
19. júlí 1979, Ingi-
björg, f. 28. janúar
1923 og Stella Þor-
björg, f. 25. júh' 1926.
Gunnar kvæntist 25.
janúar 1947 Jónu Sig-
urbjörgu Jóhannesdóttur, f. 24.
október 1924 á Fáskrúðsfirði. For-
eldrar hennar vom Jóhannes
Michelsen, f. 3. október 1891, Vík í
Fáskrúðsfirði, skipstjóri og Guðf-
inna Ámadóttir, f. 26. september
1899, frá Eyri í Fáskrúðsfirði, hús-
móðir. Böm Gunnars og Jónu em:
1) Bjarney Kristín Wedholm, f. 15.
ágúst 1946, skrifstofumaður og
húsmóðir, gift Gunnari Vilhelms-
syni, f. 26. nóvember 1948, fram-
kvæmdastjóra. Böm þeirra:
Hmnd, f. 3. október 1969, gift Ein-
ar Magnúsi Magnússyni, f. 10. októ-
ber 1966 og Amar, f. 14. max' 1972,
sambýliskona Guðlaug Elliðadótt-
ir, f. 28. október 1974. Bam þeirra:
Melkorka, f. 13. september 1995.
2) Soffía Wedholm, f. 13. október
1950, skrifstofumaður, gift Helga
Björnssyni f. 12. janúar 1952, yfír-
flugumferðarstjóra. Böm þeixra:
Gurrnai-, f. 16. febrúar 1975, sam-
býliskona Þóra Eysteinsdóttir, f.
17. janúar 1975, Ólöf, f. 21. janúar
1980 og Erlen Björk, f. 19. febrúar
1981. 3) Regína Wedholm, f. 13.
desember 1957, keimari, gift Bimi
Gunnlaugssyni, f. 8. febrúar 1956,
lækni. Böm þeirra: Jóna Karen, f.
26. mars 1981, Stella, f. 9. júlí 1986
og Gunnlaugur, f. 13. september
1991.
Útför Gunnars fer fram frá Sel-
Ijamarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Fyrstu kynni mín af tengdaföður
mínum Gunnari Wedholm vom
sumarið 1972 er ég og dóttir hans
Soffía voram að byrja sambúð. Gunn-
ar var þá að flytja tH Reykjavíkur frá
Eskifirði ásamt Jónu tengdamóður
minni og yngstu dóttur þeirra
Regínu. Ástæður þessara búferla-
flutninga má rekja til þess að Regína
var þetta haust að hefja nám í
menntaskóla og að eldri dæturnar
Soffía og Bjarney vora þegar fluttar
að austan til Reykjavíkur. Það hefur
örugglega verið erfið ákvörðun hjá
tengdaforeldrum mínum á þessum
tíma að segja skilið við æskustöðv-
amar, vini og fallegt heimili á friðsæl-
um stað og flytja í eril borgarinnar.
Fjölskyldan var þó í þeirra augum
öðra mikilvægari og fyrir mig og fjöl-
skyldu mína hefur það verið afar dýr-
mætt að njóta nærvera þeirra og að-
stoðar allt frá fyrstu kynnum.
Gunnar var rólegur og yfirvegaður
en umfram allt traustur vinur. Hann
var heimakær og hafði yndi af lestri
góðra bóka, ekki síst eftir að hann fór
á eftirlaun.
Ég á afar kærar minningar frá
samverustundum og samræðum okk-
ar Gunnars, einkum þeim er tengd-
ust veiði og útiveru. Mínar fyrstu
göngur til rjúpna vora undir hans
handleiðslu hér á suðvesturhomi
landsins. Nam ég margt af honum í
þessum ferðum og þó að aflinn væri
ekki alltaf mikill bættu veiðisögur
hans að austan upp aflaleysið. Marg-
ar veiðiferðir fóram við Gunnar sam-
an austur í Grenlæk. Gerði Gunnar
ekki mikið úr hæfileikum sínum á
sviði stangveiði í fyrstu. Hann færðist
þó allur í aukana með áranum og var
orðinn öðram iðnari á árbakkanum
enda árangur hans oft eftir því. Mér
er ógleymanlegt brosið sem Gunnar
sendi mér þegar hann hafði landað
vænum laxi sem tók agn sem tengda-
sonurinn taldi með öllu tilgangslaust
að reyna. Veit ég að við Einar Jón
eigum eftir að sakna góðs vinar og fé-
laga í komandi veiðiferðum.
Þá áttum við Gunnar einnig saman
margar ánægjustundir í sumarbú-
stað okkar Soffíu austur í Landbroti
þar sem tengdaforeldrar mínir lögðu
oft hönd á plóginn við gróðursetning-
ar, trjáklippingar og önnur störf.
Söknuður er mikill við skyndilegt
fráfall föður, tengdaföður og afa en
ég og fjölskylda mín kveðjum Gunnar
með þakklæti efst í huga fyrir
ánægjulegar samverastundir þar
sem aldrei bar á skugga.
Ég veit að það stóra skarð sem nú
myndast á heimili tengdaforeldra
minna í Tjamarbóli 6 verður ekki
fyllt. Megi góður Guð styrkja tengda-
móður mína á þessum kaflaskilum í
lífi hennar.
Helgi Björnsson.
Elsku afi.
Okkur systkinin langai’ með þess-
um fáeinu orðum að kveðja þig og
þakka þér samferðina. Betri afa var
ekki hægt að hugsa sér. Þú sagðir
fyndnar og oft ótrúlegar sögur í hvert
skipti sem við hittumst og við sátum
gapandi og gleyptum í okkur hvert
orð. En þegar á leið fóram við að átta
okkur á því að oft vora sögumar
hressilega kryddaðar eða jafnvel til-
búningur frá granni, en allt gert til að
skemmta og hafa gaman af. „En
þetta er dagsatt," sagðir þú og glottir
eða hallaðir þér fram og sagðir í lág-
um hljóðum „ég skal segja þér eina
lygasögu sem er dagsönn.“ Fyrstu
bemskuminningar okkar af þér
tengjast óneitanlega ís. Þú varst mik-
ill sælkeri og þótti ísinn einstaklega
góður. Það þótti okkur líka og fannst
það mikill kostur að þú stundum virt-
ir ekki óskir foreldranna og laumaðir
að okkur ísnum.
Oft héldum við líka að þú værir
göldróttur, þú gast hreyft eyran, lát-
ið putta hverfa eða keyrt bQ án þess
að nota hendurnar. Þetta þótti okkur
tilkomumikið.
Þú varst skemmtilegur, öriátur og
góður afi og minningin um þig lifir
áfram í hjarta okkar.
Hrund og Amar.
í mörg ár bjuggum við fjarri þér,
en það var alltaf svo gaman þegar þú
komst í heimsókn. Þá var mikið spil-
að og þú sagðir okkur sögur af því
þegar þú varst yngri. Svo hittum við
þig miklu oftar eftir að við fluttum
suður. Það var gaman í ferðalaginu
austur á land með þér og ömmu í
fyrra.
Þú varst alltaf svo greiðvikinn og
gott var að geta leitað til þín þegar
við þurftum á aðstoð að halda.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
okkur. Við munum sakna þín.
Gunnlaugur, Jóna Karen og
Stella.
Það er alltaf mikið áfall þegar ná-
komnir falla frá og gildir þá einu
hvort um er að ræða unga eða aldr-
aða. Eftir að Regína frænka hringdi
og tilkynnti mér fráfall Gunnars
bróður tók það mig langa stund að
átta mig á því að þetta væri hinn ís-
kaldi veruleiki sem ekki yrði undan
vildst. Manni finnst að það hljóti að
vera auðveldara að sætta sig við
brottför þeirra sem era komnir á effi
ár en reyndin er önnur. Það er erfitt
að sætta sig við þetta. Þegar ég hitti
Gunnar bróður á bókamarkaðnum
nýverið var ekkert sem gaf til kynna
að í þetta stefndi.
Gunnar var hálfbróðir minn, sam-
mæðra. Ég hefi oft hugsað um hvern-
ig móður okkar var innanbrjósts þeg-
ar hún fór til hárgreiðslumeist-
aranáms í Danmörku um miðjan
þriðja áratug þessarar aldar. Hún
hafði dvalið á Eskifirði hjá Ágústínu
systur sinni og Þorgilsi Ingvarssyni
mági sínum. Það varð úr að Gunnar
varð eftir á Eskifirði enda ógjöming-
ur fyi’ir hana að stunda nám í ókunnu
landi og jafnframt að sjá fyrir bami.
Það hljóta að hafa verið erfið spor
þegar hún gekk til skips án Gunnars.
Sem betur fer hafa tímamir breyst
og ungt fólk hefur í dag meiri mögu-
leika á að annast framfærslu barna
sinna við þessar aðstæður. Ég ræddi
einhvem tíma við Gunnar um þennan
atburð og ég man að okkur varð báð-
um þungt fyrir bijósti af tilhugsun-
inni um hvernig mömmu hlyti að hafa
liðið. Hún var afar ljúf kona, mjög
viðkvæm og mátti ekkert aumt sjá.
En hún átti ekki annan kost tíl að
tryggja lífsviðurværi þeirra beggja í
framtíðinni. Gunnar var tveggja ára
þegar leiðir skildi á Eskifirði.
Forlögin höguðu því svo til að
Gunnar var tekinn í fóstur á Eskifirði
af hjónunum Símoni Jónasssyni og
Kristínu Eiríksdóttur frá Vattamesi
og sýndu þau honum mikla um-
hyggju og væntumþykju. Gunnar
ræddi alltaf um fósturfjölskyldu sína
af miklum hlýhug. Þegar móðir okk-
ar kom heim frá námi og hóf störf í
Reykjavík varð það úr. að Gunnar
dvaldi áfram á Éskifirði, enda leið
honum afar vel þar. Gunnar hafði
þegar hann komst á unglingsár góð
samskipti við móður okkar. Eftir
skyldunám stundaði hann nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni og
kom þá oft á heimili foreldra minna.
Það var mikið gæfuspor þegar Gunn-
ar giftist Jónu Sigurbjörgu Jóhann-
esdóttur, eftirlifandi konu sinni, sem
reyndist honum góður og traustur
lífsföranautur. Þá vora dætumar
þrjár augasteinar hans og síðar
bamabömin, sem urðu 8 talsins, auk
eins bamabarnabarns. Gunnar fylgd-
ist vel með afkomendunum og ræddi
oft um þá.
Að námi loknu sneri Gunnar sér
fljótlega að sjómennsku og stundaði
hana í allmörg ár. Ég man vel þegar
hann var á sfld á aflaskipinu Guðrúnu
Þorkelsdóttur. Þá fylgdist maður
með aflafréttunum í útvarpinu og ég
man glöggt hversu ánægður ég var
og stoltur af að eiga bróður á afla-
hæsta skipi vertíðarinnar. Á fyrri
hluta sjöunda áratugsins réðst Gunn-
ar til starfa á sýsluskrifstofunni á
Eskifirði. Hann starfaði einnig í
Lionshreyfingunni og fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn á Eskifirði. Á árinu
1972 flutti Gunnar með fjölskyldu
sinni til höfuðborgarsvæðisins og hóf
störf hjá tollgæslunni þar sem hann
starfaði þar til hann fór á eftirlaun.
Þegar Gunnar og Jóna fluttu suður
fór það svo að við bræðurnir urðum
sveitungar og varð svo tíl dauðadags
Gunnars. Við höfum báðir búið á
Seltjamarnesi í nálægt 30 ár og var
því samgangur talsverður. Kynni mín
af Gunnari hófust þegar ég var bam
að aldri og má segja að bróðurþel hafi
ríkt okkar í milli frá upphafi. Það var
okkur hjónunum mildl ánægja að
Gunnar gisti oft hjá okkur í ferðum
sínum til Reykjavíkur en þangað
þurftí hann að koma reglulega bæði
vegna starfa sinna á sýslu-
skrifstofunni og vegna starfa sinna
fyrir Morgunblaðið en Gunnar var
fréttamaður blaðsins um árabil.
Þegar ég hugsa til Gunnars þá
kemur það fyrst í hugann að hann var
bróðir minn og önnur systkini átti ég
ekki. Gunnar var myndarlegur mað-
ur, bar sig vel og var í útliti mjög lík-
ur afa okkar Viggó Wedholm sem dó
fyrir aldur fram á ísafu-ði árið 1901,
sama ár og móðir okkar fæddist.
Gunnar reyndist mér og minni fjöl-
skyldu afar vel alla tíð og sýndi okkur
einlæga ræktarsemi. Þrátt fyrir átj-
án ára aldursmun fann ég aldrei fyrir
honum í okkar samsldptum. Hanijr
var í reynd stóri bróðir þó svo að mitt
hlutskipti hafi orðið að vera umfangs-
meiri í bókstaflegum skilningi. Gunn-
ar var afar rólegur maður og fliugull
og var h'tíð gefinn fyrir að taka of
mikla áhættu í lífinu, enda urðu axar-
sköftin í hfi hans fátíð. Það var gott
að ræða við hann um eigin vandamál
og lagði hann þá ævinlega gott eitt til.
Hann sýndi bömum okkar hjónanna
mikla umhyggju og fylgdist náið með
hvernig þeim reiddi af í lífinu.
Gunnars verður sárt saknað af öll-
um í fjölskyldu minni. Við færum
Jónu, dætranum, tengdabörnunurat'
og afkomendum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Okkur er vel ljóst
hve mikið þau hafa nú misst. Eftir lifa
þó endurminningar um góðan mann
sem við getum öll verið þakklát fyrir.
Megi góður guð blessa minningu
hans.
Om Marinósson.
Hvað er með þig?! Með þessum
orðum höfum við ávarpað hvor annan
um áratuga skeið, eða hklega alveg
síðan við urðum samskipa með Esj-
unni síðsumars 1939, en með þeirri
skipsferð flutti ég, þá 16 ára gamall,
ásamt foreldram mínum suður til
Reykjavíkur, alfarinn frá Eskifirðfyo
Mér féll það þungt að yfirgefa fjörð-
inn minn, sem hafði gefið mér svo
margt gleðilegt í uppvexti mínum,
þar á meðal góða leikfélaga. Allar
þessar góðu minningar sóttu að mér,
þar sem ég sat á kassa aftast á skip-
inu, í bhðskaparveðri og horfði tár-
votum augum Eslöfjörð hverfa ásamt
minningum í blámóðu fjarskans úti í
mynni Reyðarfjarðar. Utí undir Vatt-
amesi hrekk ég upp úr minningaflóð-
inu við þetta ávarp: Hvað er með þig,
gæskur? Það var Gunnsi, hann hafði
verið að skima eftir mér um skipið, (áti
fann mig ekki fyrr en hann kom auga
á mig þama afturá. Það tók hann
ekki langan tíma að koma mér aftur
niður á jörðina. Hann var þá að fara
suður líka, að mig minnir til að heim-
sækja Soffiu, móður sína, í Reykja-
vík. Ég var ákaflega feginn að hafa
hann sem samferðamann; hann sem
auk þess var einn af bestu vinum
mínum á Eskifirði. Ég kom ungur til
Eskifjarðar og ungur kynntíst ég ná-
grannastrákunum á Kirkjutungunni,
þar á meðal Gunnsa Símonar, eins og
hann var kahaður eftir stjúpa sínum
Símoni Jónassyni.
Ekki rofnaði vinátta okkar Gunnsa
við komuna til Reykjavíkur. Og þó að
hann færi aftur austur og við yxur^i
upp sinn í hvorum landsfjórðungi
áratugum saman, og áhugamál okkar
og lífsstörf væra ólík, var vináttan
traust eins og Hólmatindurinn.
Þegar fram liðu stundir eignuð-
umst við konur og böm og hús. Og
þegar tími og efnahagur leyfðu að
farið væri í ferðalag, lá leiðin oftast
austur og var þá ekki við annað kom-
andi en að gista hjá Gunnsa og
Diddu, þ.e. Jónu konu hans, þó að við
Stella og bömin okkar væru með í
ferðinni - og Didda og Gunnsi með
fullt hús af bömum sjálf. Já, það var
oft gaman á þeim árum. Svo fluttu
þau líka suður til Reykjavíkur. En
eins og stundum vill verða í slíkum
tilfellum rofnaði sambandið ekki, þfy,
að við gegndum ólíkum störfum,'
hann í Tollþjónustunni og ég í Þjóð-
leikhúsinu. Þar sem við áttum heima
á Eskifirði var stutt á milh okkar og
þegar hann fluttí til Reykjavíkur fór
liann til starfa hjá Tolhnum, sem
hann hafði reyndar gert fyrir austan
líka, en minn vinnustaður var þar
skammt frá, í Þjóðleikhúsinu. Svona
breytast stundum fjarlægðir á milli
vina í veraldlegum skilningi, en eins
og nú er komið, kæri vinur, get ég
ekki annað en gripið til þinna orða og
sagt: Hvað er með þig?!
Minningin um þig, Gunnsi minn|í
verður okkur Stellu og bömunum
okkar ávallt kær. Og við þökkum þér
og fjölskyldu þinni fyrir það að sam-
band okkar rofnaði aldrei, hvorki í
tíma né síma.
Kæra Jóna og fjölskylda, innilegar
samúðarkveðjur.
Róbert Amfinnsson.
<