Morgunblaðið - 15.04.2000, Síða 83

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 15. APRÍL 2000 83
FÓLK í FRÉTTUM
ERLENDAR
ooooo
★★★★
Sigurður Sverrisson var popp-
skríbent Morgunblaðsins á ár-
unum 1982-84 og stýrði rokk-
þáttum á Rás 2 frá 1986 með
hléum til 1990.
Hann starfar nú hjá PR al-
mannatengslum & útlitshönnun
og fjallar hér um nýjustu plötu
AC/DC, Stiff Upper Lip.
blús sem eiga sér sterka skírskotun
í elstu plötunum. Sumt gæti verið
af „Back in Black“ (Satellite Blues
(You Shook Me All Night Long?)),
annað af „Highway to Hell“ (Safe
in New York City) eða þaðan af
eldra.
AC/DC hefur ekki fremur en
aðrar þungarokkssveitir verið mik-
ið fyrir tilraunir. Þessi tónlist er í
eðli sínu afar íhaldssöm, hvort held-
ur er í hljómauppbyggingu eða
textagerð. Mörg gítarstefm hljóma
æði kunnuglega, ekkert þó eins og
upphafið að „Can’t Stand Still“,
sem er eitt af skemmtilegustu lög-
unum á diskinum. Þó örlar hér á
nýjungagirni af og til, eins og í lag-
Það besta frá AC/
DC í tutt
EG MAN enn kvöldið í Glasg-
ow Appollo forðum daga er
við félagamir störðum opin-
mynntir á sviðið þegar upphafstón-
ar langþráðra tónleika með AC/DC
beinlínis skóku undirstöður þessa
gamalfræga húss. Þungur hljómur
tveggja tonna eirbjöllu lagðist yfir
áhorfendur eins og kæfandi reykur
og andartak var sem áhorfendur
týndu áttum.
Tjaldið féll og ljósin beindust að
Brian Johnson, þar sem hann stóð
vígreifur með sleggju og barði á
klukkunni! Augnabliki síðar upp-
hófst “Hells Bells“ af „Back in
Black“. Lýðurinn trylltist en við
stóðum enn eins og nátttröll. Svona
nokkuð höfðu ungir menn frá Isl-
andi ekki séð áður! Það eru tæp 20
ár frá þessum tónleikum og senni-
lega munu þeir í minningunni
flokkast sem þeir eftmminnilegustu
sem undiiritaður hefur enn orðið
vitni að. Við félagarnir vöknuðum
til lífs í þriðja lagi og tókum eftir
það fullan þátt í luftgítaræfingum,
„heddbangi" og öðru því sem
áheyrendur gripu til í hita leiksins.
Og við vorum enn með hellu í eyr-
unum á brautarstöðinni klukku-
stund eftir að tónleikunum lauk.
Sjö tíma lestarferð til London um
nóttina þótti okkur ekki tiltökumál
- ekki íyrr en daginn eftir! Þessir
tónleikar komu óneitanlega upp í
hugann við að hlusta á nýjasta
hljómdisk Angusar Young og félaga
í AC/DC. „Stiff
Upper Lip“
heitir hann
og er sann-
ast sagna
það lang-
besta
sem
sveitin
hefur
gert frá
því Back
in Black
kom út
1980. Hvort
það er end-
urkoma
trommar-
ans Phil
Rudd,
sem ger-
ir útslag-
ið veit ég
ekki, en
tónlistin á
„Stiff
Upper
Lip“ gæti
rétt eins
hafa verið tekin
upp íyrir 20 ár-
um, utan hvað
rödd Brians
Johnson er ekki
eins öflug og þá.
Hér ægir saman
hljómum, taktbreyt-
ingum (þögnum!)... og
Þegar golfið er best
SJÓNVARP A
LAUGARDEGI
Þeir sem fylgjast af einhverju ráði
með sjónvarpi hljóta að taka eftir
því hvað dagskráin er misjöfn.
Suma daga eða kvöld er hún svo af-
spymu léleg, að hún er ekki einu
sinni móðgun við almennan áhorf-
anda; hún vekur grunsemdir um að
golfið á Sýn sé besti sjónvarpsþátt-
urinn. Þetta stafar
af því að þeir sem
véla um dagskrám-
ar sitja fastir í ein-
hveijum þátta-
normum, þar sem einn étur
þáttaval eftir öðmm uns alveg er
sama hvar drepið er niður, uns eftir
situr „hlass á eigin rassi“ svo notuð
sé gömul líking. Þó væri engin
sanngirni í því að halda því fram að
aldrei örlaði á neinu bitastæðu í
sjónvarpi. Það er bara svo mikið
minna um það en vanaverkin (fjós-
verkin), sem ætla allt lifandi að
drepa. Og er þá átt við þá þætti, þar
sem einhverjir strákar koma sam-
an til að vera fyndnir og ætla allt að
drepa úr leiðindum eða klámi, sem
nú er það „skemmtiefni" sem svona
kamraskáld halda að sé svo menn-
ingarlegt. Er jafnvel tekið til við að
ljúga klámi upp á virðulega og
næstum því púritaníska staði, þar
sem íbúarnir hafa verið aldir upp
við kurteisi og aðrar venjur siðaðra
manna. Það er kannski einmitt
þess vegna, sem einhveijir perrar
úr Reykjavík telja við hæfi að nið-
urlægja staðinn. Þeir ættu að byrja
á því að gera úttekt á sínum heima-
bæ, þar sem „ó, þér unglingafjöld"
hangir slefandi við dyr öldurhúsa
eða gengur örna sinna í hólfum
Hraðbanka um nætur, sé þeim
komið fyrir við and-
dyri í læstum klefum,
sem opnaðir eru með
greiðslukorti. Þeir
segjast vera fyndnir,
en alvaran er stundum
perrarmr,
alveg ófyndin.
Akureyri er fallegur bær með
fjallstind yfir sér (Súlur) og sjávar-
poll við fætur, svo lýst sé hvernig
bærinn liggur í friðsæld í faðmi
nátturunnar. Þar hafa aldrei verið
framdir neinir stórglæpir og íbúrn-
ar bera með sér kyrrlátan blæ stað-
arins og eru besta fólk. Það mátti
raunar sjá eitt exemplar af Akur-
eyringi í þættinum Maður er
nefndur í sjónvarpinu fyrra mið-
vikudagskvöld, þegar Hannes
Hólmsteinn ræddi við Magnús
Óskarsson, lögfræðing og rithöf-
und, en Magnús fæddist við Ráð-
hústorgið á Akureyri þar sem nú
stendur Landsbankinn. Óskar fað-
ir hans rak um áratugi verslunina
Esju. Magnús er nú látinn. Gaman
var að hlusta á spjall þeirra og kom
þar vel í ljós sú hógværa kímni,
sem einkennir margan Akureyr-
inginn. Hverjum þeim sem hlustaði
á þetta samtal mun ekki hafa komið
í hug að á Akureyri byggi einhver
ruslaralýður.
Sá flokkur kaffihúsadela, sem
heldur að hann sé svo fýndinn, að
sjónvörpin verði að sjónvarpa
kjaftæðinu úr þeim eins og íþrótta-
kappleikjum, tók sig til og gerði
klámmynd um Akureyri, sem átti
að vera fyndin. En fyndni þessara
manna er svo vesöl, að það verður
að taka fram í kynningu fyrir sýn-
ingu, að nú skuli fólk hlæja eins og
vitlaust uns það vætir sætin. Hins
vegar hló enginn að klámmyndinni
um Akureyri, af því þess var hvergi
getið að þetta ætti að vera grín og
fólk ætti að hlæja. Þessir perrar,
höfundar myndarinnar, ættu að
hætta að vera fyndnir á meðan þeir
gera ekki greinarmun á illum rógi
og fyndni. Þeir komu úr Reykjavík,
er sagt, til að ljúga upp á Akureyri
og væru menn að meiri ef þeir
bæðu afsökunar, nema þeir séu svo
önnum kafnir við að gera þarfit' sín-
ar í Reykjavík út um víðan vang
eins og hundar, að þeir komist ekki
í síma. Stöð gæti að ósekju bætt
fyrir glappaskotið með einhveijum
hætti.
Indriði G. Þorsteinsson
inu Come And Get It (ef flokka má
„lán“ frá ZZ Top í upphaftöktum
lagsins sem nýjung!) og All
Screwed Up. Þar kveður við gítar-
yfirbragð sem ég minnist ekki frá
Angusi fyrr. Og ólíkt því sem verið
hefur á síðustu plötum takast til-
raunirnar vel.
í raun er það svo að ekki eru
nema tveir veikir blettir á „Stiff
Upper Lip“.
Sjálft titillagið og svo Damned.
Það síðara hefði betur verið látið
kyrrt liggja. Á heildina litið er
„Stiff Upper Lip“ kjarnagripur.
Hann greip mig engum heljartök-
um við fyrstu yfirreið en vinnur
stöðugt á.
Kannski er
maður
bara orð-
inn svona
gamall?
En á tím-
um sífelldra
tækninýjunga er
það hreint og beint
notalegt að fá í hend-
urnar eitthvað, sem
ekki krefst þess að
maður setji sig í sér-
stakar stellingar til þess
að geta meðtekið það.
„Stiff Upper Lip“ er
uppfull af gamalkunn-
t um töktum sem
þjóna ekki neinum
öðrum tilgangi en
þeim að gleðja eyru
rokkunnenda. Þótt
yfirbragðið sé þungt
er hætt við því að
unnendum Machine
Head eða Pantera
þætti tónlist AC/DC í
dag léttmeti. Þyngslin
eru þó ekki meiri en
svo, að ég yrði illa svik-
inn ef a.m.k. tvö laganna á
„Stiff Upper Lip“ næðu að komast
inn á vinsældalista, áðumefnt
„Can’t Stand Still“ og „Hold Me
Back“.
Ekki verður svo skilið við þessa
umfjöllun, að ekki sé minnst á
skelfilega rýrar upplýsingar í inn-
legginu sem fylgir diskinum. Eng-
ir textar (þeir eru sumir skondn-
ir, þótt þeir fái seint
viðurkenningu fyrir bragfræði-
tilþrif, sbr. “I’ve got a stiff upp-
er lip and I shoot from the
hip“) fylgja með og engar
frekari upplýsingar er að
finna. Þetta breytir því þó
ekki að „Stiff Upper Lip“ er
fínn gripur, sá besti frá AC/
DC í 20 ár!
MYNPBONP
Vekur
lítinn hroll
THE HAUNTING_____
HROLLVKKJA
★%
Leikstjóri: Jan De Bont. Handrit:
Shirley Jackson, David Self. Aðal-
hlutverk: Lily Taylor, Liam Nee-
son, Catherine Zeta-Jones. (112
mín.) Bandaríkin 1999. Sam-
myndbönd. Bönnuð innan 16 ára.
MIKIÐ langaði mig að hafa
gaman af henni þessari. Það eru ár
og aldir síðan gerð var almennileg
draugamynd; svona með alvöru
draugahúsi og tilheyrandi reim-
leika, braki og
brestum og hvísl-
andi röddum.
Efniviðurinn,
skáldsaga Jack-
son, býður líka
upp á þessháttar
veislu. En eitthvað
virðast menn hér
hafa misskilið eðli
slíkrar myndar.
Hér gildir nefni-
lega ekki reglan um að meira sé s
betra. Hrollvekja vekur ekkert
meiri hroll þótt draugahúsið sé það
stærsta og draugalegasta sem sést
hefur, með fleiri draugalegum
göngum en nokkuð annað og leyni-
hólfum við hvert fótmál. Skelfingin
verður ekkert meiri við það að
draugurinn vondi sé í hverjum
myndramma að hrella fórnarlömb-
in með tilþrifameiri brellum en áð-
ur hafa sést. En Jan De Bont virð-
ist hafa bitið í sig eftir velgengni
„Speed“ (sem reyndar er hans eina
góða mynd) að því meiri læti því
betri mynd og sú ranghugsun feyk-
ir „The Haunting" beint á rassinn.
Skarphéðinn Guðmundsson

HOTELS & RESORTS
MIMISBAR
lifandi tónlist
um helgina
O|)i0 föstudags-
laui»ardaj»skv<>ld
E' IH fr *
EROTÍSKL JR SKEMMTISTAÐUR
Grensasvegi 7
, cc
BOH
★ár r
Glœsileg „Betri stofa'
Opið frá kL20 alla daga og til kl. 6 um helgar
Lokað á mánudögum
Nœturqadnn
í kvöld leikur hin eldhressa
hljómsveit Hafrót
Ókeypis aðgangur til kl. 24. Sími 587 6080.
^ W
ASGARÐUR
— GLÆSIBÆ
FÉLAG
ELDEI
BORGARA
Caprí tríó
leikur öll sunnudags-
kvöld frá kl. 20.00.
Ath. í kvöld frá kl. 21.00
vegna óviðráðanlegra að-
stæðna.
ár