Morgunblaðið - 05.05.2000, Side 48

48 FÖSTUDAGUR 5. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Hulda Ingvars-
dóttir fæddist í
Birtingarholti í Vest-
mannaeyjum 10. maí
1927. Hún le'st á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 28. aprfl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Ing-
var Þórólfsson, f. 27.
marz 1896, d. 13. ap-
rfl 1975 og Þórunn
Friðriksdóttir, f. 28.
aprfl 1901, d. 13. júní
1972. Systkini henn-
ar: Þórhildur, f. 1922;
Þórunn, f. 1923;
Friðrik, f. 1926; Vigfús, f. 1928;
Hafsteinn, f. 1932; Hafdís, f. 1935,
d. 1997; Ingi, f. 1937; Jóna, f 1939
og Þórólfur, f. 1944.
Hulda giftist Ingva Reyni
Berndsen, f. 8. aprfl 1924, d. 8.
marz 1967, í október 1947. Þau
bjuggu lengst af á Bústaðavegi 97
og eignuðust sex börn. Þau eru: 1)
Herdís, f. 22.4. 1947, gift Ingva
Hrafni Magnússyni. Þeirra böm:
Elsku mamma, þá er þrautum þín-
um lokið. Það er eríitt að sætta sig við
fíð geta ekki tekið upp símtólið og
hringt í þig til að vita hvernig þú hafir
það.
Það var mikið áfall þegar þú veikt-
ist fyrir þremur árum og endaðir í
hjólastól. En þú varst ákveðin í því að
sigrast á öllu og fara allra þinna ferða
og það sést best þegar þú ákvaðst að
fara til útlanda og það alla leið til
Kanada. Það voru þung spor fyrir
okkur bömin þín að íara með þér inn
á Bústaðaveg 97, sem hafði verið
heimili þitt í rúm 45 ár, til að ganga
frá eigum þínum, því væntanlegt
- heimili þitt átti að verða á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ og það var ekki
mikið sem þú gast tekið með þér, en
þú komst þér samt vel fyrir á nýja
heimilinu. Það var yndislegt að sjá þig
þessi ár á Skógarbæ, þar sem þú fórst
í stólnum þínum niður í handavinnu,
til að prjóna trefla, sem þú síðan gafst
um allan bæ, eða mála bæði slæður og
aðra muni. Þú heilsaðir líka upp á alla
á heimilinu og vorum við að gantast
með það að þú færir á stofugang, en
það voru margir sem kunnu að meta
það og eiga eftir að sakna þín. Ég
minnist líka mánudaganna, þar sem
við sátum og spjölluðum um allt
mögulegt á meðan ég gekk frá trefl-
um, eða þá að við röltum um gangana
, og spjölluðum við fólkið. Nú er því
^öllu lokið. Mamma mín, faðmur þinn
var stór og alltaf tilbúinn að taka á
móti öllum sem til þín leituðu, hvort
sem var á Bústaðaveginum eða í
Skógarbæ, enda var alltaf gestkvæmt
hjá þér. Okkur Ingva þótti líka gaman
að fá þig heim í mat og mikið þótti
okkur vænt um að þú gast komið til
okkar upp í sumarbústað í fyrrasum-
ar, og þú varst svo ánægð, en hafðir
samt á orði að þér, þætti verst að geta
ekki skriðið í moldinni til að taka til í
beðunum. Minningin um þig er góð
og erum við Ingvi einnig þakklát fyrir
að hafa átt ánægjulega stund með þér
annan páskadag og þú tókst í hendur
okkar og sagðir okkur hvað þér þætti
vænt um okkur. Okkur langar að
"'koma á framfæri sérstöku þakklæti
til alls starfsfólks á Heiðabæ, sem var
svo gott við þig og þér þótti svo undur
vænt um. Þín verður sárt saknað og
langar okkur að kveðja þig með sömu
orðum og þú endaðir svo mörg símtöl
á, Guð geymi þig.
Herdís.
Mig langar að minnast ástkærrar
móður minnar Huldu Ingvarsdóttur
með nokkrum orðum.
Hún fæddist í Birtingaholti í Vest-
imannaeyjum og ólst þar upp hjá for-
eldrum sínum og níu systkinum. Á
heimili hennar var mikill kærleikur
og endurspeglaði það allt hennar líf.
Það hjálpaði henni að komast yfir erf-
iðleika seinna á lífsleiðinni.
Hún giftist föður mínum Reyni
Bemdsen og eignuðust þau sex böm.
Hún varð ekkja mjög ung, aðeins 39
ára gömul. Það var mikið áfall fyrir
Hulda, Guðrún og
Guðni Magnús. 2)
Þórunn, f. 9.1. 1949,
gift Ólafi Jóni Áma-
syni. Þeirra barn er
ívar Þór. 3) Þór, f.
24.6. 1950, kvæntur
Maríu Balcik. Þeirra
börn eru Ester Lind
og Hlynur Steinn. 4)
Hulda Fríða, f. 15.12.
1951, gift Vilhjálmi
SveinssynL Barn
þeirra er ísak. Börn
Huldu Fríðu frá
fyrra hjónabandi:
Ingvi Reynir, Míkael
og Lilja. 5) Herborg, f. 29.6. 1960,
gift Aðalsteini Ásgrúnssyni. Þeirra
böm: Anna Diljá, Andri Daði, An-
íta Dögg og Fannar. 6J Ingvar, f.
23.1. 1963, kvæntur Olínu Hans-
dóttur. Þeirra börn eru Aron,
Ingvi Reynir og Sandra. Hulda átti
einnig níu langömmuböm.
Útför Huldu fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
hana að standa ein uppi með sex böm
á unga aldri. Þurfti hún að fara í
íyrsta skipti út á vinnumarkaðinn að
færa björg í bú.
Reyndist það henni mjög erfitt því
hún þurfti að skilja tvö yngstu bömin
eftir ein heima. Þegar móðir hennar
lést tók hún föður sinn inn á heimilið
og annaðist hann allt til dauðadags.
Ég minnist þess hve móðir mín
annaðist okkur systkinin af mikilli al-
úð. Hún saumaði og prjónaði allt á
okkur og var allt heimilið alltaf strok-
iðogfínt.
Mamma var mjög listræn, sást það
best í hannyrðum og fallegu hehnili.
Var hún mjög gestrisin og var ávallt
mikill gestagangur á Bústaðavegin-
um. Hún sýndi fólki mikinn áhuga og
átti mjög auðvelt með að sýna fólki
samkennd. Oft þurftum við systkinin
að ganga úr rúmi því alltaf var hægt
að taka á móti næturgestum. Var
heimili foreldra minna rómað fyrir
hlýleik og ástúð.
Fyrir þremur árum veiktist móðir
mín og þurfti í meðferð en hún steig
aldrei í fætuma eftir það, lamaðist
hún hægra megin og var það mikil
sorg. Hún gafst ekki upp, hélt lífsbar-
áttunni áfram og eignaðist hún nýtt
heimili í Skógarbæ. Þar byrjaði nýr
kafli í lífi hennar. Þar var allt gert til
að létta undir með henni. Mamma
lagði hart að sér og stundaði reglu-
lega sjúkraþjálfun. Vinnusemin lét
ekki á sér standa og hóf hún að pijóna
trefla af miklum krafti og fékk hún
um leið útrás fyrir gjafmildi sína. All-
ir sem hún var í sambandi við fengu
gefins trefil.
Við systkinin vildum allt íyrir hana
gera, lærðum við það af henni. Sögð-
um við stundum að hún væri búin að
vinna fyrir því að við hugsuðum vel
um hana.
Margt sem hún hafði ekki gert áð-
ur en hún veiktist, áorkaði hún síð-
ustu árin. Mamma eignaðist marga
góða vini í Skógarbæ, bæði heimilis-
menn og starfsfólk. Mömmu leið
mjög vel í Skógarbæ og var hugsað
um hana af mikilli ástúð og glensi.
Sjálf var hún mikill gleðigjafi og hafði
góð áhrif á fólk í kringum sig. Átti
hún hugmyndina að því að nokkrir
heimilismanna í Skógarbæ tækju sig
saman, pöntuðu kjúkbng og var það
kallað kjúklingapartí. Eins gerði hún
sér reglulega ferð um húsið og heim-
sótti heimilismennina og kallaði hún
það stofugang. Varð ég stundum þess
heiðurs aðnjótandi að fá að fara með
henni. Hún átti líka sínar erfiðu
stundir og þegar þannig lá á henni lét
hún þessi orð falla: „Ég vildi að guð
tæki mig til sín.“ Nú er lífskraftur
þessarar kjamakonu á enda. Mun ég
minnast hennar móður minnar með
djúpri virðingu og þakklæti fyrir allt
sem hún gaf mér.
Þín ástkæra dóttir,
Þórunn.
Elsku mamma mín, mikið er gott
að þessari þrautagöngu þinni er lokið.
Það er svo ótrúlegt hvað þú ert búin
að vera jákvæð þessi þrjú ár sem þú
ert búin að vera lömuð, ég veit að vist-
mennirnir á Skógarbæ hafa bæði
fengið að njóta umhyggu þinnar og
jákvæðni, ég tala nú ekki um stuðið
sem alltaf var í kringum þig.
Það var alltaf ánægjulegt að koma
til þín, eins og þegar mikið stóð til
þegar þú og viskí-gengið (eins og ég
kallaði ykkur) komuð saman og pönt-
uðu ykkur mat og hélduð „partý“.
Það var orðin hálfgerð regla að hafa
þessa uppákomu einu sinni í mánuði.
Við systkinin höfum notið mikillar
umhyggju frá þér, þú varst ekki göm-
ul þegar pabbi okkar dó, aðeins 39
ára. Þú sýndir mikinn styrk þá þótt
það hafi verið erfitt bæði fyrir þig og
okkur. Þú varst eins öm með þína
stóru amarvængi, sem litlu fiður-
lausu ungamir þínir flúðu til, og þú
reyndir eftir bestu getu að hafa okkur
undir vængjum þínum. Það hefur oft
verið minnst á það að þú hafir mest
þurft að hafa fyrir mér enda er talað
um að ég sé lík þér bæði í útliti og
mörgu öðm. Ef vandamál koma upp
hef ég reynt að hoppa í „trúðinn" sem
hefur verið mér mjög eiginlegt.
Ég er þér mjög þakklát fyrir allt
sem þú hefur gefið mér, eins ogþegar
við voram að vinna saman hjá ISI þá
var oft glatt á hjalla hjá okkur. Það
sem gaf mér mest var að þá gátum við
gert upp marga hluti sem bæði létti á
mér og þér. Á þessum tíma mynduð-
ust mjög náin tengsl milli okkar, þau
vora bæði hrein og bein, og kann ég
vel að meta það, mamma mín (eða
höfðinginn eins og ég kallaði þig). Þú
gafst mér líka mikið sem barni, þú
sagðir oft að þú hefðir mest þurft að
hafa fyrir mér, þú sagðir oft að þú
vildir eiga tíu af hinum bömunum, en
eitt eintak dygði af mér. Aldrei tók ég
þessu sem galla heldur var ég upp
með mér.
Ég elska þig, mamma mín, verst
finnst mér að eiga ekki foreldra og
geta ekki fundið mömmu-lyktina sem
mér þótti svo vænt um, en svona er
það, lífið hefur afmarkaða stund. Þú
eignaðist mjög góða vinkonu á Skóg-
arbæ, hana Ingibjörgu, það ríkti mik-
ill kærleikur milli ykkar. Það er mikill
missir íyrir hana, hún saknar þín
mikið. Mér þótti mjög vænt um að sjá
hana sitja í sætinu þín daginn eftir að
þú varst farin, og var ég ekld lengi að
krýna hana sem höfðingja. Ég spurði
hana líka hvort hún væri til í að taka
að sér munaðarleysingja, hún hélt
það nú. Ég veit að þú hefðir viljað að
við hugsuðum um hana og ég skal
gera það.
Ég kveð þig að sinni, elsku mamma
mín, sé þig síðar, Guð geymi þig.
Þín dóttir
Hulda Fríða.
Nú er rannin upp sú stund sem ég
óttaðist alltaf mest þegar ég var lítið
barn. Ég var alltaf svo hrædd um
hana eftir að hann pabbi dó, ég óttað-
ist hvað mest að verða foreldralaus.
Svona hugsaði ég sem lítil stelpa. Mér
fannst hræðilegt ef ég ætti enga
mömmu og pabba svo ég passaði
mömmu vel, enda ekki erfitt, mamma
var svo yndisleg kona og ég er svo
þakklát fyrir að ég skuli hafa fengið
að ganga með henni í tæp 40 ár, ég
var algjör mömmustelpa. Og elsku
mamma mín var alltaf tilbúin að fóma
sér fyrir allt og alla, það sá maður
best þegar hún flutti á nýja heimilið
sitt, Skógarbæ, þar fór hún á stofu-
gang til að gá hvemig öllum heilsaðist
svo sat hún í símanum og hringdi í
vini og ættingja til að vita hvernig
þeim liði, en sjálf var hún að basla við
mikil veikindi og sína fötlun síðastlið-
in þijú ár. Já, það var erfið stund að
upplifa þessa glæsilegu konu verða
svona hjálparvana sem hún varð. Og
fyrstu mánuðina hringdi hún oft grát-
andi í mig og sagði: Elsku Herborg
mín, nú get ég þetta ekki lengur, ég
hljóp út í bil og keyrði rakleiðist til að
hugga hana, en þurfti svo oftast að
brynna músum sjálf einhvers staðar í
laumi, en svo sættist þessi elska við
sitt hlutskipti og stundimar með
henni eru mér yndislega dýrmætar.
Mamma kenndi mér svo margt, t.d.
þegar ég var að aðstoða hana sagði
hún alltaf: Herborg mín, þú ert svo
dugleg að leggja inn, en ég er alltaf að
taka út, já, við áttum bók í huga okkar
þ.e.a.s.ef ég gerði eitthvað gott fyrir
hana lagði ég í þessa bók, en mamma
var búin að leggja svo mikið inn í
gegnum ævina að hún átti svo sannar-
lega skilið að taka út alla þá aðstoð og
hjálp sem hún þarfnaðist.
Mamma var alltaf að takast á við
lífið, hún var jafn gömul mér þegar
hún varð ekkja með sex böm og það
var ekki alltaf auðvelt en hún gafst
ekki upp og henni tókst að verða
skemmtileg kona og alltaf með húm-
orinn á réttu augnablikunum. Ég
man þegar við Hulda systir fóram
með hana fyrir ekki svo löngu í
Kringluna. Við áttum að hitta hana í
hjólastólabílnum klukkan tvö en þeg-
ar við komum á staðinn var alls eng-
inn mamma. Við gerðum, eins og okk-
ur einum er lagið, allt vitlaust,
hringdum á Skógarbæ og mamma
varlöngu farin, við voram svo hrædd-
ar en viti menn, eftir dágóða stund
kemur hún rúllandi á stólnum sínum
og spyr: Erað þið að leita að mér? Já,
mamma, við voram skíthræddar en
það stóð ekki á svari: Hvað er að ykk-
ur, ég þurfti bara í apótekið, næst fer
ég ein, ég nenni ekki með ykkur aftur.
Elsku mamma mín, ég er svo fegin að
þú fékkst hvíldina áður en ég flyt til
Kaupmannahafnar, en ég fékk sko oft
að heyra að það væri ekki fallegt af
mér að yfirgefa þig, en ég vissi nú
kannski líka hvert heilsa þín stefndi
svo mér fannst ég ekki vera að yfir-
gefa þig en þú sást nú húmor í þessu
líka og þú vildir flytja með mér til að
kenna Dönum að drekka meiri Carls-
berg, þú ætlaðir að bjarga Carlsberg-
verksmiðjunni og taka Clinton með.
Núna segi ég eins og ég sagði þegar
ég var lítil, ég átti bestu mömmu í öll-
um heiminum og ég á eftir að sakna
orðanna, ég vildi að ég ætti tíu Her-
borgur. Æi, hvað það var sárt að
kveðja gamla heimilið okkar á Bú-
staðaveginum, og núna get ég ekki
heimsótt þig og hringt í þig á Skógar-
bæ til að spjalla og fá góð ráð.
En ég á góða, dýrmæta trú sem
hefur kennt mér að allir þeir sem í
gröfunum era munu ganga fram, og
þá dýrmætu von hef ég að geta tekið á
móti þér og pabba til að lifa með ykk-
ur í Paradís. Ég sakna þín.
Þín dóttir,
Herborg.
Elsku besta amma mín, nú ertu
sofnuð og þarft ekki að kveljast leng-
ur, þó ég eigi eftir að sakna þín mikið
og samverastunda okkar. Þú varst
svo yndisleg og góð. Ég man hvað
mér fannst gaman að koma og gista
hjá þér á Bústaðaveginum, þú dekr-
aðir svoleiðis við mann, þú komst með
morgunmat í rúmið og mér fannst ég
„prinsessan á bauninni" þegar ég var
hjá þér.
En síðustu þijú ár hafa bæði verið
erfið og skemmtileg. Þú breyttist
mikið eftir að þú veiktist, en þú gast
fundið húmor á bak við alla hluti. Það
var líka alveg stórkostlegt að sjá þig
rápandi um í hjólastólnum Skógarbæ
og vildir helst stjóma öllu, þú varst
oft eins og við kölluðum þig „Höfðing-
inn“.
Núna síðustu daga varstu búin að
vera mjög veik og þegar ég kom til
þín um daginn sagðirðu við mig: „o,
hvað ég vildi að ég væri orðin svona
ung eins og þú aftur“ og horfðir á mig
með þessum stóra fallegu augum. Og
eins þegar ég kom til þín aðfaranótt
föstudags, þú hafðir sofnað hinum
langa svefni, þú varst svo falleg, húð-
in þín var svo slétt og stóra augun þín
vora lokuð.
Nú vona ég að þér líði betur og við
eigum eftir að hittast aftur þegar
þessu heimskerfi lýkur.
Þú verður alltaf ofarlega í huga
mér.
Þitt barnabam,
Aníta Dögg.
Með örfáum orðum vil ég kveðja
elskulega ömmu mína! en í huga minn
koma fram ótal minningar, minningar
um stórkostlega konu sem aldrei
kvartaði þótt líf hennar væri oft erfitt.
Hún mátti aldrei neitt aumt sjá og var
ætíð reiðubúin að hjálpa öðram. Gott
dæmi um það var þegar ég lenti í bíl-
slysi og hún var þá sjálf veik, samt var
hún íyrsta manneskjan til að hringja í
mig og vita hvemig mér liði og til að
segja mér að hún ætlaði að láta biðja
fyrir mér, en við amma töluðum oft
HULDA
BERNDSEN
um trúna og bænina. Hún spurði mig
oft hvort ég færi ekki alltaf með bæn-
irnar mínar á kvöldin. Hún var ekki
bara svona við mig, hún var svona við
alla. Síðustu æviárin sín var hún
bundin við hjólastól og bjó á Skógar-
bæ en ég veit að þar eiga margir eftir
að sakna hennar, því hún fór svo oft í
heimsókn til fólks á öðram deildum til
að vita hvernig það hefði það, en sjálf
kallaði hún þetta stofugang. Já, minn-
ingarnar era margar, en þó er ein
sem er mér ofarlega í huga en það er
frá sumrinu sem ég var 17 ára þá unn-
um við, ég og amma, saman. Það var
svo skemmtilegt enda töluðu stelp-
umar um það sem unnu með okkur
hvað ég ætti hressa og skemmtilega
ömmu og ég varð svo montin af því að
eiga svona stórkostlega ömmu. Þú
kallaðir mig alltaf nöfnu og ég skrif-
aði í gestabókina þína að ég væri
reglulega stolt af að heita sama nafni
og þú og það gladdi þig að heyra það.
Já, elsku amma, ég vil kveðja þig með
þessum ljóðlínum.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
núsællersigurunnin
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin
hvað getur grætt oss þá?
oss þykir þungt að ski(ja,
enþaðerGuðsaðvilja,
og gott er allt, sem Guði er frá
Nú héðan lík skal hefja
eihérmálengurtefja
ídauðans dimmumval.
Ur inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Hulda Ingvadóttir.
Þær era ofarlega í huga mínum
þær góðu stundir sem ég átti með
ömmu. Mig langar með fáeinum orð-
um að segja frá þeim. Allt frá unga
aldri man ég eftir öirimu þar sem hún
átti heima á Bústaðaveginum. Oft fór
ég með foreldram mínum þangað í
heimsókn. Amma var þannig mann-
eskja að hún var ávallt hress og kát.
Ekki vantaði gestrisnina. Á mínum
yngri áram fékk ég stundum að gista
hjá ömmu. Þá leið manni ávallt einsog
maður væri kóngur í ríki sínu. Þar
sem amma var, var ávallt glens og
gaman. Hún átti auðvelt með að smita
annað fólk með hlátri og góðum húm-
or. Ég gæti skrifað heilu bækurnai’
um það sem amma gerði fyrir mig.
Það var mikið áfall fyrii- mig þegar
ég frétti að amma væri orðin veik.
Hún þurfti að flytja frá Bústaðaveg-
inum. Skógarbær var sá staður sem
varð heimili hennar síðustu árin.
Amma var bundin við hjólastól síð-
ustu þrjú árin en það hindraði hana
ekkert. Ég dáðist að henni og geri en
meir í dag, hversu dugleg hún var að
bjarga sér. Þegar ég skrapp til henn-
ar á Skógarbæ þá heyrði maður oft
hlátur koma úr herbergi hennar eða
úr setustofu heimilismanna. Þar sat
amma oft.í essinu sínu, sagði brand-
ara við starfsfólk og heimilisfólk.
Marga fallega muni á ég sem hún gaf
mér, sem hún gerði sjálf. Treflar,
kertastjakar og margt fleira. Ég hef
aldrei séð ömmu eins montna og þeg-
ar ég sagði henni að unnusta mín
gengi ávallt með trefil sem amma
gerði og gaf henni. Ég er þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast og
eiga ómetanlegar stundir með ömmu
minni. Henni Huldu Ingvarsdóttur.
Hún kenndi mér að meta lífið. Guð
blessi hana.
Þittbamabam
ívan Þór Ólafsson.
Elsku besta amma í heimi, ég á eft-
ir að sakna þín mjög mikið, sérstak-
lega að fá að heimsækja þig þegar þú
varst hress eins og þú varst oftast.
Enda varst þú aðalmanneskjan á
Skógarbæ. Takk fyrir allt sem þú
gafst mér, ég fór sjaldan út án þess að
hafa fengið einhvað hjá þér, amma
mín.
Þinn,
ísak (bamabani).