Morgunblaðið - 05.05.2000, Side 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR-6. MAÍ 2000 53
langa yfír móðuna miklu. Okkur sem
fengum fregnina setti hljóð og spyrj-
um af hverju?
Var ekki komið að honum að taka
við smiðjunni af föður sínum sem
hafði unnið langan vinnudag? Hví er
manni í blóma lífsins kippt svo
skyndilega í burt frá konu og bömum
sem enn þurfa mikið á honum að
halda? Hví er nú sonarmissir líka
lagður á föður hans sem mátti þola að
sjá á eftir þriðja maka sínum jafn
skyndilega, Ingibjörgu Jónsdóttur, í
nóvember si. Spurningamar hrann-
ast upp en svörin fást engin. Jens
lauk aldrei degi án þess að biðja bæn-
ir sínar. Leitum því svara í hæðum
hjá Jesaja: Svo miklu sem himinninn
er hærri en jörðin, svo miklu hærri
era mínir vegir yðar vegum og mínar
hugsanir yðar hugsunum. Segir
Drottinn.
Guðríði, konu Jens, börnum hans
Hafdísi og Óskari, Sjöfn systur hans
og fjölskyldu, Hafsteini föður hans
biðjum við guðs blessunar sem nú
syrgja sárt. Fagra eigið þið minningu,
mætti það sefa ykkar sorg. Og leiða
nú hugann að hvað Jens hefði viljað.
Kæri vinur og frændi, þetta verður
mín hinsta kveðja, þakka þér fyrir allt
og allt, ljúf er þín minning og þitt hlý-
lega bros. Til era menn sem bara
koma en aldrei fara þótt ásýndin
hverfi.
Ólafur Jóhannsson.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast vinar míns Jens G. Friðriks-
sonar sem lést skyndilega og langt
um aldur fram miðvikudaginn 26.
apríl sl.
Kynni okkar Jens hófust íyrir um
það bil 20 árum er við tengdumst fjöl-
skylduböndum og ævinlega síðan fór
ákaflega vel á með okkur.
Jens lærði vélvirlgun og starfaði
lengst af hjá föður sínum í vélsmiðju
Jens Ámasonar
Jens var sérstaklega vinnusamur
maður og féll sjaldan verk úr hendi.
Hann var gríðarlega útsjónarsamur
smiður, bæði á tré og jám. Það kom
sér vel því sum þeirra viðfangsefna
sem þeir feðgar fengu til úrlausnar
vora flókin og þung og kröfðust mik-
illar nákvæmni. Vinnuvikan var því
oft æði löng hjá honum þó svo að hann
gengi ekki heill tíi starfa síðustu æv-
iárin.
Jens var sérlega greiðvikinn og
góður drengur svo af bar. Hann taldi
aldrei eftir sér að hjálpa vinum sínum
við hvaðeina sem við var að fást. Hvar
og hvenar sem var og var þá ekkert
fengist um þó komið væri fram á nótt.
Alltaf var hann reiðubúinn að aðstoða
gæti hann því við komið að leggja lið
eða gefa góð ráð. Jens átti víða inni
vegna greiðvikni sinnar og fengu
margir er hann þekktu að njóta
þeirra sambanda.
Ég'vil að lokum þakka honum fyrir
trygga vináttu og allt það sem hann
hefur gert fyrir mig og fjölskyldu
mína í gegnum árin, einnig vii ég
þakka fyrir alla göngutúrana og sam-
verastundimar-.
Við sem voram svo lánsöm að hafa
kynnst Jens og fengið að njóta vin-
áttu hans höfum misst góðan og
traustan vin sem verður ævinlega
minnst með hlýju og þakklæti.
Guð blessi minningu hans.
Fjölskyldu hans og vinum votta ég
einlæglega samúð mína.
Sigurður Bjöm Bjömsson.
Kær vinur og kunningi Jens Frið-
riksson er í dag borinn til grafar langt
íyrir aldur fram. Ég vil gjaman minn-
ast hans með nokkrum orðum og
kveðju frá félögum í blak-hópi B-hóps
HL-stöðvarinnar. HL-stöðin er end-
urhæfingarstöð hjarta- og lungna-
sjúklinga á höfuðborgarsvæðinu.
Er mér barst sú sorgarfrétt að
Jens vinur minn væri látinn setti mig
hljóðan og ég máttí vart trúa. í hópi
okkar blak-félaga var Jens skeleggur
stuðnings- og hvatamaður þess að við
reyndum eitthvað á okkur, hreyfðum
okkm’ og hefðum yndi og gleði af leik
okkar. Það vantaði ekki að við fengj-
um það óþvegið ef við sýndum linkind
í leik því ákafí hans fyrir velferð hóps-
ins var mikill og einlægur. Þegar Jens
kvaddi okkm- fyrir páskana hvarflaði
ekki að neinum okkar að það væri í
síðasta sinn sem við væram saman
komnir í leik, en hann fór til útlanda
með eiginkonu sinni um páskana. Það
er oft erfitt að sætta sig við orðinn
hlut en minningin um góðan dreng
mun ávallt lifa.
Pótt kveðji vinur einn og einn
ogaðrirtýnistmér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
ogaldreiburtufer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
ogdimmimeirogmeir,
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós, er aldrei deyr.
Þótt hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit að yfir dauðans djúp
mig Drottins leiðir hönd.
í gegnum lif í gegnum hel
er Guð mitt skjól og hlíf,
þótt bregðist, glatist annað allt,
hannermittsannalíf.
(Margr. Jónsd.)
Við félagarnir í blak-iiópnum send-
um eiginkonu, bömum, föður og öðr-
um ástvinum innilegar samúðar-
kveðjm-.
Bjöm Kristmundsson.
Ég sit hér heima í stofu og horfi á
blómin sem hafa borist okkur síðustu
daga. Það er ákaflega erfitt að kveðja
þig, elsku frændi, þar sem við höfum
þurft að kveðja svo marga undan-
farna mánuði. Sorgin er gríðarleg og
maður spyr sig af hverju þú þurftir að
fara svona snögglega. Ég gat ekki
einu sinni kvatt þig almennilega og
sagt þér hvað mér þætti vænt um þig.
Það hellast yfir mig alls kyns minn-
ingar eins og síðustu áramót þegar
við sprengdum upp heilan helling af
rakettum og skáluðum svo fyrir nýju
árþúsundi í garðinum þínum. Því
gleymi ég aldrei. Einnig minnist ég
þess þegar ég kom inn í smiðju þá
varst þú nær alltaf sá iyrsti sem mað-
ur sá gangandi rólega um í bláa
sloppnum þínum.
Elsku Jens, það var alltaf stutt í
brosið þitt og þú varst með húmorinn
í lagi. Ég hafði alltaf gaman af því að
hitta þig, því þú áttir það til að hvísla
að mér einhverju fyndnu sem enginn
annar heyrði, og svo glottir þú út í
annað. Já, það er margs að minnast,
en nú kveð ég þig, elsku frændi, og
þakka þér fyrir þann tíma sem ég áttí
með þér. Guð geymi þig.
Þín frænka
Sigrún.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Eg harma það, en samt ég verð að segja,
að sumarið það líður allt of fljótt
Ég gái út um gluggan minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Égrýniútumrifumar
ég reyndar sé þig allsstaðar,
Pað næðir hér og nístir mig.
(Vilþjálmur Vilhjálmsson.)
Miðvikudagskvöldið 26. apríl sl.
bárast okkur þau hörmulegu tíðindi
að hann Jens hefði orðið bráðkvaddur
í bílnum á leiðinni heim úr páskafríi
sínu.
Síðastliðna sjö mánuði höfum við
þurft að sjá á eftir fimm ástvinum og
er okkar elskulegi bróðir og mágur
sjöttí í röðinni. Ekld datt okkur í hug
að við sæjum hann ekki aftur á lífi,
þegar við kvöddum hann síðast.
Við sitjum hér og hugsum um allar
ánægjustundirnar sem við áttum með
þeim hjónunum og koma þá upp í
hugann ferðir okkar hérlendis sem og
erlendis. Ógleymanleg er sú ferð sem
við fórum til Austurríkis og Þýska-
lands á eigin vegum í þrjár vikur. Við
skoðuðum m.a. blómaeyju þar sem
alls kjms dýr era gerð úr blómum,
fóram í skemmtigarð þar sem Sigrún
og Hafdís skemmtu sér konunglega
og skoðuðum alla þá fegurð sem þessi
lönd hafa upp á að bjóða.
Ekki reyndust þær síðri stundirn-
ar sem við eyddum saman í ferðum
innanlands, t.d vestur á firði og upp á
Hveravelli, að ógleymdum þeim veiði-
ferðum sem við fóram í saman. Já,
hann Jens hafði svo sannarlega mikla
ánægju af veiðiskap. Einnig var mjög
gaman að vera með þeim hjónum
þegar um tímamót var að ræða s.s.
um áramót og skemmtum við okkur
þá oft konunglega.
Við minnumst sérstaklega síðustu
áramóta, þau vora jú sérstök.Við
borðuðum dýrindismat saman og átt-
um góða stund, tókum í spil og höfð-
um það virkilega gott. Ekki óraði
okkur fyrir því að þessi tímamót yrðu
okkar síðustu með Jens.
Margar góðar minningar áttum við
í eldhúsinu hjá okkur, þegar Jens leit
inn í kaffi. Þá var oft mikið spjallað,
því hann lá aldrei á skoðunum sínum
enda talaði hann alltaf hreint út um
það sem honum lá á hjarta. Við viss-
um svo sannarlega hvar við höfðum
hann.
Of margs er að minnast, en minn-
ingin um góðan dreng, bróður og
mág, mun ylja okkur um ókomna tíð.
Jens okkar er sárt saknað ekki síst
af Guðríði og bömunum svo og pabba,
ömmu og Sigrúnu okkar, sem hafa
orðið að sjá á bak of mörgum ættíngj-
um á skömmum tíma.
Þeim öllum biðjum við blessunar
guðs í þeirra miklu sorg.
í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið
Sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn i brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
Því veit mér feta veginn þirrn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(PéturPórarinsson.)
Hvíl þú í friði elsku Jens.
Sjöfn og Snorri.
Það var vorið 1992 að hópur fólks
lagði upp í för til Glasgow. Hér var
um að ræða kennara við Setbergs-
skóla í Hafnarfirði, sem vora að fara í
námsferð, og fórum við nokkrir mak-
ar þeirra með. Meðan kennaramir
vora að puða í skólum þar ytra, reik-
uðum við hin um strætin og kynntum
okkur pöbba og verslanir staðarins.
Fljótlega varð okkur gengið inn í
verslun sem hét Slater. Einnig tókum
við eftir því að ef við keyptum okkur
bjór, þá var gjaman borinn á borð
fyrir okkur þýski bjórinn Becks.
Það varð til þess að við fóram að
kalla okkur félagið Slater & Becks.
Aðaltilgangur þess var að kaupa föt
hjá Slater og drekka Becks bjór. Jens
varð fljótt einn af máttarstólpum fé-
lagsins. Oft kom hann okkur felögum
sínum til að veltast um af hlátri með
bröndurum sínum og hnyttnum at-
hugasemdum. Um þetta leyti stóð yf-
ir Evrópukeppnin í fótbolta og héld-
um við félagamir þar dyggilega með
Dönum. Sátum við þá yfirleitt saman
inni á herbergi einhvers okkar og
horfðum á beinar útsendingar frá
keppninni. Þar var oft þröngt setíð en
ekki man ég eftir að svo þröngt væri á
þingi að ekki væri pláss fyrir a.m.k.
einn enn. Eftir heimkomuna hægði
heldur á starfsemi félagsins. Það er
Ijóst að félagið Slater & Becks er ekki
það sama og áður, eftir að Jens er far-
inn frá okkur.
Annai-s hófust kynni mín af Jens
þegar þau hjónin, Guðríður og hann,
bjuggu í sama húsi og foreldrar mínir.
Guðríði hef ég þekkt frá því við voram
unglingar. Þarf ekki að orðlengja það,
að þau hjón reyndust foreldram mínir
hinir bestu grannar. Sá vinskapur
hefur haldist æ síðan. Jens var vinur
vina sinna. Það fékk ég oft að reyna.
T.d. þegar hann hringdi í mig og
spurði hvort mig vantaði ekki inm-étt-
ingu í þvottahúsið. Þegar ég játtí því
bauð hann mér notaða eldhúsinnrétt-
ingu, kom með hana og hjálpaði mér
að setja hana upp. Margar ánægju-
legar samverastundir áttum við. M.a.
í ferðalögum með starfsfólki Set-
bergsskóla, ýmsum samkomum
tengdum skólanum og síðast en ekki
síst þegar setið var yfir kaffibolla á
heimili annars hvors okkar.
í fyrra áttum við svo mjög ánægju-
lega viku saman í Prag.
Hann var ekki fyrir vol eða víl.
Greiðvikni virtíst honum í blóð borin.
Ef hann gat hjálpað vinum sínum,
gekk hann umyrðalaust að verki og
ekki var spurt um laun.
Nú um páskana fóra þau hjónin til
Krítar. Hann náði að sjá landið sitt
aftur, en ekki heimilið sitt. Hann var
kallaður í aðra og lengri ferð áður en
þangað kom.
Elsku Guðríður, Óskar Daði og
Hafdís. Við Hanna sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur. Einnig
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur til föður hans og systur, svo og
annarra ættingja.
Að leiðarlokum vil ég segja þetta
við Jens: Farðu vel Ijúfurinn ljúfi.
Magnús Guðmundsson.
I dag verðm- borinn til grafar syst-
ursonur minn, Jens, eða Jensi eins og
við í fjölskyldunni kölluðum hann.
Mai’gar minningar koma upp í hug-
ann þegar hugsað er tilbaka. Við vor-
um þrír krakkarnir á Spítalastígnum
á svipuðu reki. Ég var elst, næst var
Sjöfn, systir Jensa, sex mánuðum
yngri en ég og Jensi rak lestína. Upp-
átæki okkar vora mörg og Þingholtin
vora leiksvæðið og síðar Seltjamar-
nesið. Fyrstu æviár okkar bjuggum
við í sama húsi en eftir að Jensi flutti
með fjölskyldu sinni á nesið varð ég
heimagangur þar og ætíð var sam-
gangur á milli heimilanna mikill.
Eg minnist Jensa sem mikils grall-
ara og man sérstaklega vel eftir einu
atviki sem áttí sér stað eftir að ég fór
að búa. Jensi kom í heimsókn milli
jóla og nýárs, með forláta áramóta-
sprengju. Eitthvað vai’ð hann að
sprengja og það varð úr að sprengjan
var sett í öskutunnu. Þrátt fyrir grall-
araskap var Jensi hæglátur. Það var
ekki að sökum að spyija, tunnan fór í
tætlur. Þá man ég líka vel eftír gulu
Toyotunni sem Jensi átti og hvað
stelpunum mínum þótti gaman að
fara í bíltúr með frænda sínum. Jensi
var afar bóngóður og var því aldrei
vandamál að biðja hann um greiða.
Verkin vora unnin fljótt og af mikilli
vandvirkni. Ekki þarf annað en að líta
til heimilis hans og Guðríðar í Reyni-
berginu til að sjá að við þar vora við-
höfð vönduð vinnubrögð. Og til marks
um það hversu vel hann fór með hluti
má nefna að gula Toyotan, sem
minnst var á hér að framan, er til enn
og er geymd í bílskúmum á Reyni-
berginu í toppstandi. Þegar Jensi
kynntist og gjftist Guðríði gekk hann
syni hennar, Óskari Daða, í föðurstað,
en saman eignuðust þau eina dóttur,
Hafdísi Björk.
Kæri frændi, ég kveð þig með þess-
um orðum: Megi Guð blessa vegferð
þína.
Guðríði, Óskari Daða, Hafdísi og
öðrum aðstandendum votta ég sam-
úð. Megi Guð vera með ykkur og veita
ykkur allan þann styrk sem þið þurfið
á að halda í sorg ykkar.
Hafdís.
Við systumar kynntumst Jens
faðir hans og móðir okkar hófu san>"
búð. Þar sem við voram öli af bams-
aldri kynntumst við ekki náið, en hitt-
umst þó við ýmis tækifæri að
tilstuðlan foreldra okkar.
Það er ekki auðvelt að koma auga á
tilgang þess að hrifsa mann á besta
aldri frá öllu því sem honum er kær-
ast. Eiginkonu, dóttur, stjúpsyni og
föður. I þessu tilviki felst miskunnar-
leysi örlaganna í því að höggvið er á
allt of stuttum tíma tvisvar í sama
knérann. Á örfáum mánuðum hefur
okkar kæri Hafsteinn misst fyrir-
varalaust elskaða eiginkonu sín^»,-
móður okkar og einkason sinn í blóma
lífsins. Er nema von að okkur sé vor-
kunn á skilningsleysi máttarvald-
anna.
Jens var mjög dagfarsprúður mað-
ur og einstaklega greiðvikinn. Það
sem þó einkum laðaði fólk að honum
var skemmtileg kímnigáfa hans og
ekki síst frásagnargleði mikil og oftar
en ekki var mikið hlegið í návist hans.
Alla sína starfsævi vann hann hjá föð-
ur sínum í fjölskyldufyrirtæki þeirra
Vélsmiðju Jens Ámasonar og var eft-
irtektarvert hversu innilegt og náið
samband þeirrra feðga var. Þeir vora
hvort tveggja í senn starfsfélagar og
bestu vinii’. Jens var gæfumaður í
einkalífi, hans ágæta eiginkona Gu5_-.
ríður Óskarsdóttir reyndist honum
traustur lífsförunautur og Hafdís
dóttir þeirra var augasteinninn hans.
Við systumar og fjölskyldur okkar
vottum þér, elsku Hafsteinn, Guðríð-
ur, Hafdís, Óskar og Sjöfn, okkar
innilegustu samúð. Það er von okkar
að ykkur takist að láta Ijúfar og ást-
ríkar minningar taka við af djúpri
sorg og sárum söknuði.
Vér fundum örlaga ofurþungann
sem engan frið eða miskunn gaf.
Vortlíferfisíþeimflugastraumi v
sem flæðir stanslaust í dauðans haf.
(Jón Magnússon.)
Hildur, Lilja og Helga.
. v/ Fossvogskit’Ujwgarð j
Sími! 554 0500
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alia þætti útfararinnar.
4
Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
meö þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja
% 3
UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga er andlát verður
Útfararstofan sér um stóran hluta af útförum á höfuðborgarsvæðinu og er samkvæmt
verðkönnun Mbl. með lægstu þjónustugjöldin v. kistulagningar og/eða útfarar.
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfuin við útfararþjónustu.
mf
Sverrir méih
Einarsson .„v4 Sverrir WjSppBB
útfararstjóri. Olsen WÍa Æ
sími 896 8242 uttararstjön. mm

Baldur Bóbó
Frederiksen
útfdrarstjóri.
sími 895 9199
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
—J