Morgunblaðið - 09.07.2000, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUD AGUR 9. JÚLÍ 2000 31
ÞÓRDÍS
VIKTORSDÓTTIR
+ Þórdís Viktors-
dóttir fæddist á
Akureyri 24. aprfl
1954. Hún lést á
heimili sínu, Laufás-
vegi 47, Reykjavík,
30. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voi-u hjónin Unnur
Jensdóttir, f. 26. aprfl
1919, d. 19. maí 1982
og Viktor Jakobsson,
skipstjóri frá Hrísey,
f. 28. júní 1917, d. 15.
maí 1989. Systir
hennar er Halldóra
Bryndís, framkvæmdastjóri, gift
Páli Stefánssyni flugstjóra. Þór-
dís giftist Ragnari Haraldssyni ár-
ið 1973, en þau slitu
samvistum árið
1983. Sonur þeirra
er Haraldur, f. 27.
júní 1975. Árið 1986
giftist Þórdís eftirlif-
andi manni si'num
Þorsteini Þorsteins-
syni, framkvæmda-
stjóra.. Synir hans
eru Jón Reyr, f. 18.
nóv. 1969, Sindri
Páll, f. 27. maí 1975
og Steinn Hildar, f.
9.júní 1978.
Þórdís verður
jarðsungin frá Dómkirkjunni á
morgun, mánudaginn 10 júlí, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Við Dísa kynntumst snemma árs
1969 en þá var hún 14 ára unglings-
stúlka, há og grönn, ljóshærð, blá-
eyg, fjörmikil og stórglæsileg. Lífið
brosti við Dísu þetta fallega vor en
eitt af því fáa sem skyggði á gleði
hennar var hvað Hadda systir ætlaði
að giftast gömlum karli en það eru
sex ár á milli okkar hjónanna. Við
giftum okkur í apríl og tíðasti gestur
á okkar heimili varð fljótlega Dísa
sem oft passaði Viktor son okkar.
Tíminn leið hratt og Dísa var orðin
gullfalleg ung kona. Hún kynntist
fyi’ri eiginmanni sínum, Ragnari
Haraldssyni jafnaldra sínum, og
giftu þau sig 1973. Sumarið 1975
fæddist Haraldur sonur þeirra en við
fæðingu hans veiktist hún lífshættu-
lega en náði sér þó að fullu.
Ragnar og Þórdís slitu samvistum
en 1986 giftist hún eftirlifandi manni
sínum, Þorsteini Þorsteinssyni. Þau
hófu sinn búskap í Garðabænum en
fluttu um stund til Sauðárkróks og
síðan til Helsinki í Finnlandi vegna
starfa Þorsteins. Árin þeirra í Finn-
landi voru þeim mjög hamingjurík,
þau ferðuðust mikið og löðuðu að sér
stóran hóp góðra vina. En 1991 fór
Dísa að finna fyrir kvölum í höfði og
kom hún hingað heim til íslands og
voru tvisvar fjarlægð æxh úr höfði
hennar. Árið 1995 var hún svo end-
anlega greind með erfiða tegund
krabbameins. Þau fluttu þá heim frá
Finnlandi og tókust í sameiningu á
við hinn illvíga sjúkdóm þar til yfir
lauk.
Dísa tapaði stríðinu við krabba-
meinið en áður en til þess kom hafði
hún sigrað svo margar orrustur við
vágestinn ógurlega að með eindæm-
um er. Hún var alltaf jafnbjartsýn og
trúuð á bata hvort sem um var að
ræða uppskurði eða lyfja- og geisla-
meðferðir. Hún brosti við lífinu og
eftir hverja glímu gaf hún okkur hin-
um áfram kjark til að trúa að bjart-
ara væri fram undan. Það var okkur
oft óskiljanlegt hvemig hún gat tekið
þeim vonbrigðum að alltaf fundust
ný og ný æxli.
En Dísa barðist ekki ein því við
hlið hennar voru alla tíð Þorsteinn
eiginmaður hennar og besti vinur,
Halli sonur hennar, Hadda systir
hennar, Helgi Sigurðsson, læknirinn
hennar, og nú síðast Sólveig og Jó-
hanna og frábært hjúkrunarlið
Heimahlynningarinnar auk hennar
fjölmörgu vina sem létu sér svo annt
um hana.
Dísa reyndi einnig alls kyns óhefð-
bundnar aðferðir og las mikið um
sjúkdóm sinn og aflaði sér víða þekk-
ingar sem margir hafa sótt til henn-
ar. Það hvarflaði aldrei að henni að
gefast upp en í allri sinni baráttu var
hún aldrei bara sjúklingur, hún var
líka ung, falleg og gáfuð kona sem
naut lífsins, ekki bara sjálf heldur
hreif með sér og kenndi okkur hinum
að meta meir og betur þann tíma
sem okkur öllum er gefinn.
Nú hefur Dísa fengið þá hvíld sem
hún var farin að þrá en eftir stöndum
við hljóð og minnumst fallinnar hetju
með aðdáun, virðingu og þökk.
Páll Stefánsson.
Elsku allra besta uppáhalds
frænka mín. Eg kvaddi þig á föstu-
daginn og nú ertu farin í langferð.
Ég hef oft kvatt þig áður en það er
öðruvísi núna. Nú ertu ekki í Finn-
landi og ég get ekki hringt í þig og
spurt hvenær þið komið næst. Mér
finnst svo sárt að hafa þig ekki innan
seilingar til að spyrja ráða og spjalla
við um lífið og tilveruna eins og við
höfum alltaf gert. Þú varst ekki bara
móðursystir mín heldur vinkona og
félagi sem tók þátt í sigrum mínum
og vonbrigðum, stórum stundum og
hversdagslegum. Það eru svo marg-
ar góðar minningar sem koma upp í
hugann nú og dýrmætt er að eiga.
Allar stundirnar í Birkilaut hjá
mömmu og pabba, í Frakklandi með
þér, Ragga og Halla, í Finnlandi þeg-
ar ég bjó hjá ykkur Þorsteini og
Halla, í sumarbústaðnum í Dan-
mörku, í Dalsbyggðinni og á Laufás-
veginum. Þú og mamma voruð svo
nánar og hafið alltaf hugsað um börn
hvor annarrar eins og ykkar eigin.
Mér fannst því ekkert eðlilegra en að
þú birtist á fæðingardeildinni þegar
erfiðlega gekk hjá mér að koma Palla
litla í heiminn og mamma og pabbi
stödd í útlöndum.
Þú hefur kennt mér svo ótal
margt. Þegar ég bjó hjá þér í Finn-
landi kenndirðu mér að borða soja-
sósu og baka vanilluhringi. Þú
kenndir mér að vera bjartsýn og glöð
og hafa trú á því sem ég er að fást
við. Stundum þegar ég fékk skrýtna
flugu í höfuðið og flestir reyndu að
telja mér hughvarf hvattir þú mig
áfram. „Jú blessuð góða, þú getur
þetta alveg,“ sagðirðu og ég fékk aft-
ur trúna á sjálfa mig. En svo kennd-
irðu mér líka hluti sem mig langaði
alls ekkert til að læra. Hvemig á að
taka ósigri? Hvernig á að standa upp
þegar maður er sleginn niður aftur
og aftur? Hvemig er hægt að horfast
í augu við dauðann og vera sátt? Þér
tókst þetta allt og vel það. Þú tókst á
við veikindi þín með sömu bjartsýni,
jákvæði og léttleika og einkenndi allt
þitt líf. í augum okkar allra varstu
sönn hetja.
Ég veit vel að þú átt enn eftir að
segja mér margt, þú finnur ömgg-
lega leið til þess. Ég veit líka að þú og
amma og afi munuð senda mömmu
minni styrk og hugarró því hún hef-
ur nú séð á eftir ykkur öllum sem
voruð fjölskyldan hennar og saknar
ykkar allra. Svo verðurðu með okkur
þegar Þorsteinn og Halli fá sér
ferska ávexti hjá mér einhvern tíma.
Kannski setjum við smáís út á, og
e.t.v. vill einhver síróp út á sitt.
Elsku Dísa mín, ég kveð þig að
sinni en veit að við hittumst aftur.
Þín,
Lukka.
Elsku besta uppáhaldsfrænkan
mín. Þú varst ein mín besta vinkona,
við þig gat ég rætt öll mín hjartans
mál. Þú varst ótrúlega jákvæð í bar-
áttunni við krabbameinið og við
undruðumst oft hvaðan allur þessi
styrkur kæmi, hvernig þú gast aftur
og aftur staðið upprétt eftir hvert
áfallið á fætur öðra.
Þú sagðir okkur að Guð legði ekki
meira á eina manneskju en hún gæti
þolað og eftir þessu fórst þú.
Ég er fegin að núna hefur þú feng-
ið hvíld og líður vel en ég sakna þín
bara svo óskaplega mikið. Ég á svo
ótal margar og góðar minningar um
þig sem er gott að ylja sér við á erf-
iðri stundu. Til þín gat ég alltaf leitað
ráða, t.d. þegar ég var í vandræðum
með eldamennskuna sem var ekki
svo sjaldan. Þá hringdi ég stundum í
þig þegar allt gekk á afturfótunum
og þú bjargaðir málunum í gegnum
símann. Einnig ef ég var stödd heima
hjá þér og ráðfærði mig við þig um
mat þá endaði stundum með því að
ég fór frá þér ekki bara með ágætis
uppskrift að góðu matarboði heldur
líka hráefnið í matinn. Þú naust þess
að elda góðan mat og halda matarboð
og oft fengum við fjölskyldan að sitja
við borðstofuborðið ykkar og borða
dýrindis mat reiddan fram af ykkur
Þorsteini. Það vora góðar og
skemmtilegar stundir.
Ég var svo heppin að fá að dvelja
mikið á heimili ykkar Þorsteins og
Halla hvort sem var á Sauðárkróki, í
Garðabænum, í Finnlandi eða í sum-
arhúsinu í Danmörku og hjá ykkm-
leið mér alltaf eins og heima hjá mér.
Dísa mín, þú hafðir að geyma al-
veg einstaklega hlýja og notalega
persónu og áttum við mjög auðvelt
með að ræða tilfinningar okkar og
gátum hlegið og grátið allt eftir því
hvemig okkur leið. Ég sakna þess-
ara samtala okkar ólýsanlega mikið
núna en ég trúi því að ég muni alltaf
geta talað við þig, þvi að ég veit að þú
hættir aldrei að hlusta og þó að sjúk-
ur líkami þinn sé farinn frá okkur ert
þú enn þá hér og vakir yfir okkur öll-
um. Þú hefur kennt mér svo ótal
margt, þú kenndir mér að taka létt,
glöð og kát á móti lífinu og njóta þess
til fullnustu og fyrir það er ég þér
ævinlega þakklát. Ég veit líka núna
þegar ég finn fyrir spörkum ófædds
barns míns að þó að það fái ekki að
sjá hversu falleg og yndisleg mann-
eskja þú varst, þá munt þú alltaf vera
með því og gæta þess með mér.
Takk fyrir elsku Dísa, að hafa ver-
ið svona góð vinkona mín og fyrir að
hafa barist hetjulega til þess að við
gætum átt svona dýrmæt ár saman.
Þú barðist ekki bara fyrir lífi þínu
heldur líka fyrir okkur. Arin sem þú
varst veik era okkur öllum svo mikill
skóli og þrátt fyrir erfiðleika inn á
milli höfum við átt svo ótal margar
góðar stundir saman.
Við ræddum það oft að við fyndum
fyrir nálægð ömmu Unnar og að hún
fylgdist með okkur og ég veit að hún
og afi Viktor halda þér nú í faðmin-
um sínum.
Elsku besta Dísa mín, hjartans
kveðja frá þinni, þú veist hverri.
Við spyrjum margs en finnum fátt
um fullnægjandi svör.
Við treystum á hinn mikla mátt
semmildarallrakjör.
í skjóli hans þú athvarf átt
erendarlífsinsfór.
Og það er margt sem þakka ber
viðþessakveðjustund.
Fjör og kraftur fylgdi þér,
þín fríska, glaða lund.
Mæt og góð þín minning er
ogmildardjúpaund.
Þú skilur eftir auðlegð þá
sem enginn tekið fær.
Ást í hjarta, blik á brá,
ogbrosinsilfurtær.
Mesta auðinn eignast sá
eröllumreynistkær.
Þín minning öllu skærar skín
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
munsólinbrjótastinn.
við biðjum Guð að gæta þín
oggreiðaveginnþinn.
(G.Ö.)
Þín,
Soffía.
Sáereftirlifir
deyrþeimsemdeyr
enhinndánilifu'
íhjartaogminni
mannaerhanssakna.
Þeireruhimnarnir
honumyfir.
(Hannes Pét)
Dísa, elsku Dísa. Að rita nafn
hennar á blað magnar upp harminn.
Við söknum Dísu sárt. Én um leið
vakna svo margar góðar endur-
minningar. Minningar um mann-
eskju sem gerði veröldina betri. Og
skemmtilegri. Það var svo gott að
eiga Dísu fyrir frænku og vin.
Ástríka, hugrakka Dísa. Við
kvöddum hana á sólríkum sumar-
degi. Það gat aldrei orðið öðravísi.
Dísa var og verður alltaf birta og
hlýja. Geislar hennar speglast í tár-
um okkar og allra hinna sem elskuðu
hana. Við uxum af að kynnast Dísu
og nú vermumst við minningu henn-
ar.
Erna og Viktor.
Elsku Dísa. Mig langar að kveðja
þig með nokkrum orðum en auðvelt
væri fyrir mig að skrifa margar
blaðsíður bara um kosti þína. Við
vorum mjög ung þegar við giftum
okkur og hófum búskap í risinu á
Tjarnargötunni. Þar var margt brall-
að enda voram við ennþá barnlaus og
unnum saman í Pennanum hjá því
góða fólki Gunnari Dungal og fjöl-
skyldu. Síðan eignuðumst við Halla
og þá sýndfr þú vel úr hverju þú
varst gerð. Þú veiktist mjög alvar-
lega þegar hann fæddist en á ein-
hvern óskýranlegan hátt náðir þú
þér ótrúlega fljótt og gerðir læknana
orðlausa, því þeir gátu ekki útskýrt
þennan bata með læknisfræðilegum
rökum. Svo fluttum við í Kópavog og
áttum þar nokkur góð ár áður en við
byggðum okkur húsið í Garðabæ.
Um tíma bjuggum við hjá klettunum
í þinni fjölskyldu, Höddu systur
þinni og Palla, sem alla tíð vora til-
búin að hjálpa við alla hluti. En
margt fer á annan veg en maður ætl-
ar og leiðir okkar skildi. Til allrar
hamingju hvarf öll reiði og gremja
mjög fljótt og báram við gæfu til að
sýna hvort öðra vináttu og um-
hyggjusemi alla tíð.
Það lýsir þér ágætlega þegar þú
sagðir einu sinni við mig að þetta
hefði bara átt að fara svona svo Ás-
gerður, dóttir mín og Birnu, yrði til.
Okkur lánaðist báðum að eignast
nýjan lífsföranaut, þú Þorstein og ég
Bimu. Ég held að við hefðum ekki
getað verið heppnari því það hlýtur
að hafa verið Halla okkar mikils virði
að eiga öruggt skjól hjá báðum for-
eldrum og eignast Þorstein og Birnu
sem vini og fósturforeldra.
Síðan fluttuð þið til Finnlands og
allt gekk svo vel þangað til þú fórst
að finna til í höfðinu. Ég á aldrei eftir
að gleyma því þegar Þorsteinn
hringdi snemma um morgun og
sagði okkur að það hefði fundist æxli
í höfðinu á þér og þú værir á leiðinni
heim til að leita þér lækninga. Þú
varst strax skorin upp og allt gekk
vel. Það var sagt að þetta væri góð-
kynja og það hefði verið komist fyrir
meinið. Þú náðir íljótt góðum bata og
fórst aftur til Finnlands.
Það er mér enn í fersku minni
hvað þið Þorsteinn tókuð vel á móti
mér, Birnu og Ásgerði þegar við
komum til ykkar í stúdentsútskrift-
ina hjá Halla. Þið vorað bæði svo góð
við Asgerði, enda kallaði hún þig
aldrei annað en Dísu mömmu, en
henni fannst skrýtið að Þorsteinn
væri ekki einu sinni frændi hennar.
Fljótlega eftir þetta kom reiðarslag-
ið, að þú værir orðin veik aftur, og
önnur aðgerð var gerð.
Þú fékkst mann til að trúa að allt
yrði í lagi, eins og öll árin sem þú
varst veik. Þú sagðir alltaf að þetta
mundi lagast en guð hefur ætlað þér
annað hlutverk og þér batnaði ekki
heldur sigraði sjúkdómurinn að lok-
um.
Mér finnst það mikil forréttindi að
hafa kynnst manneskju svona náið
sem hafði slíkt hugrekki og æðru-
leysi til að bera sem þú. Dísa mín, þú
þarft ekki að hafa áhyggjur af Halla
þínum, hann er ótrúlega duglegur
sjálfur og það era allir svo góðir við
hann og langar mig sérstaklega að
þakka Höddu, Palla, börnum þeirra
og tengdabörnum, sem hafa verið
honum ómetanleg stoð í sorg hans.
Einnig vil ég þakka Þorsteini fyrir
öll árin sem hann hefur stutt Halla
son okkar.
Ég bið góðan guð að styrkja okkur
öll í sorginni og ég veit að foreldrar
þính', Dísa, taka vel á móti þér, þar
sem er ekki lengur til þjáning eða
böl.
Ragnar Haraldsson.
Svo deyja allir dagar sumarljósir,
Svo deyja allar lífsins fógru rósir.
(M. Joch.)
Það er ótæp reynsla ungrar konu
að heyja langa baráttu við hið óhjá-
kvæmilega. Þá er hver dagur án
þrauta sem ljós í myrkri. Hver morg-
unn sem fagnandi vor. Eitt bros mót
sólu.
Æskan tengdi okkur Dísu traust-
um böndum. Skólinn, lífið og tilver-
an, allt rann saman. Hver dagur sem *
nýtt ævintýr, hvort sem dvalið var
heima eða heiman.
Dísa var traustur vinur. Aðeins
átján ára var hún gift kona og litlu
síðar með lítið bam. Ég tók fullan
þátt í mömmuhlutverkinu með Dísu,
og fljótlega var Haraldur orðinn
nokkurs konar tveggja mömmu
barn. Þetta vora skemmtilegir tímar.
Dísa var glæsileg kona. Kát,
hreinskilin og ráðagóð. Fyrir mér
var hún stúlkan sem lýsti upp hvers-
dagsleikann og tilverana, ekki síst á
mótunaráram okkar.
Dísa var mikill listunnandi og‘
fagurkeri. Lýsti það sér í öllu um-
hverfi hennar.
Fyrir kynni okkar Dísu er ég afar
þakklát og dáist um leið að baráttu
hennar við yfirþyrmandi sjúkdóm.
„Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðram er hann meiri en hann
sjálfur." (EB.)
Æðraleysi og umhyggja Þor-
steins, eiginmanns Dísu, er aðdáun-
arverð. Árum saman stóðu þau af sér
ógnvekjandi tilhugsun um að sjálft
lífíð yrði frá Dísu tekið.
Með djúpstæðum söknuði kveð ég
elskulega vinkonu og sendi innilegar
samúðarkveðjur okkar Sigurðar
Gísla til Þorsteins, Haralds og ann-
arra ástvina.
Guðmunda.
Þórdís bjó í Helsinki þegar við
kynntumst henni. Þar bjó hún með
honum Steina sínum sem við höfðum
þekkt lengi. Við fyrsta fund ákvað
hún að okkur yrði vel til vina og sagði
það beint út enda hispurslaus og lá
ekki á meiningu sinni. Okkar var
ánægjan af samskiptunum því Þór-
dís var gestrisin, glaðvær og með
góða kímnigáfu.
Við og fleiri Islendingar í Helsinki
nutum góðs af því að eiga þennan
glæsilega sendiherra, sem var hinn
augljósi miðpunktur í litlu samfélagi
okkar. Það var alltaf afar gaman að
koma á heimili þeirra, þar sem
smekkvísi Þórdísar var augljós. Og
ekki var maturinn síðri. Þau hjónin
urðu saman listakokkar. En
skemmtilegast af öllu var þó að sitja
fram á kvöld og spjalla og grínast,
jafnvel þar til örþreyttur bankamað-
urinn var farinn að dotta í sófanum
og Þórdís leit á hann blíðlega og hló.
Þeirra hjóna var sárt saknað og ís-
lenska nýlendan í Helsinki varð fá-
tæklegri eftir að þau ákváðu að snúa
heim til íslands í kjölfar veikinda
Þórdísar.
Steini og Þórdís voru óvenju sam- •-
hent hjón og nánir vinir og kom það
kannski berlegast í ljós í veikindum
Þórdísar sem þau gengu bæði í gegn-
um með einstöku æðruleysi. Nánasta
fjölskylda Þórdísar er ekki stór en
henni þeim mun nánari. Hún talaði
um systraböm sín með jafninnileg-
um hætti og um hann Halla sinn.
Þrátt fyrir langan aðdraganda þá er
harmur þeirra allra nú mikill og eiga
þau samúð okkar alla.
Ingunn og Engilbert.
• Fleirí minningargreinar um Þór-
dísi Viktorsdóttur bída birtingar
ogmunu birtast íblaðinu næstu
daga.
Fríkirkian
í Reykjavík
Kvöldguðsþjónusta
kl. 20.30
Organisti Kári Þormar.
Allir hjartanlega
velkomnir.
Hjörtur Magni
Jóhannsson.