Morgunblaðið - 23.09.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 2000 51
Nú hallar degi svo hægt og rótt
og húmið læðist um sumamótt.
Fljólumar glitra, fíflamir titra,
fjallgolan þýtur um nátthvolfm blá.
Döggin hún fellur á dimmgræn strá.
Draumblærinn andar á lukta brá.
(Freysteinn Gunnarsson.)
Elsku Illa, ég veit að þér verður
gefinn innri styrkur til að takast á við
tilveruna á erflðum tímamótum.
Halldóra, Margrét, Sigurgeir, Odd-
ný, Bjami og fjölskyldur, Guð veri
með ykkur öllum.
Sigurborg Sigurgeirsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá h'ður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr.Pét)
Nú er afi minn, Jóhann Kristjáns-
son, látinn.
Það fyrsta sem kemur upp í huga
minn er ég lít um öxl og rifja upp
samverustundir okkar afa er hey-
skapur í Minni-Hlíð. Það var alltaf
eitthvað svo sérstakt við heyskapinn
og við fengum að taka mikinn þátt
þótt ekki værum við há í loftinu. Þú
leyfðir okkur bræðrunum að keyra
dráttarvélamar og þó mest þær litlu,
Deutz-vélarnar, sem þú hafðir hugs-
að svo vel um. Maður gat haldið að
þær hefðu sál.
Annað sem kemur í hug minn er
hundurinn Valur sem þið amma átt-
uð. Þið vomð mjög nánir og skilduð
hvor annan. Þegar hann dó var hon-
um útbúin vegleg kista sem þú hafðir
smíðað. Það lýsir þér einna best
hvernig þú komst fram við þá sem
þér þótti vænst um. Þú gafst þeim
alltaf það besta sem þú gast af þér
gefið. Nú hittist þið Valur að nýju og
verða eflaust miklir fagnaðarfundir.
Þið getið gengið saman efth- fénu en
þú hafðir nýlokið við að koma fénu í
hús er þú kvaddir þennan heim.
Það er mín einlæga ósk að þú
kunnir jafn vel við smalamennskuna
á nýjum slóðum og í Stigahlíðinni.
Eg vil fá að þakka þér afi minn fyr-
ir þær góðu stundir sem ég átti hjá
ykkur í Bolungarvík. Við voram sam-
mála um að þær hefðu mátt vera
fleiri síðustu árin. Við náðum þó allt-
af að hittast og oftast þurftir þú að
sækja mig heim síðustu árin. Ég var
ákveðinn í að endurgjalda þér heim-
sóknimar með því að koma í 75 ára
afmælið þitt núna í haust. Það bíður
annars tíma.
Elsku amma. Megi góður guð
styTkja þig og leiða í sorginni.
- Nú stillt og rótt ein stjama á himni skín
sú stjama leiðir huga minn til þín. -
(Ólafur Jóh. Sigurðsson.)
Jóhann Georg Möller.
Mig langar að skrifa nokkur orð í
minningu vinar míns og þakka hon-
um fyrir allt það sem hann var mér,
allt frá því ég var lítil stelpa heima í
Meiri-Hlíð.
Ég segi bara eins og þið vmfrnir,
pabbi, þú og fleiri sögðuð svo oft. Ég lít
í anda liðna tíð, já það var þá, eins og
þú sagðir síðast þegar við hittumst í
Minni-Hlíð, þá sagðir þú mér líka hvað
þér þótti alltaf vænt um hann pabba
minn. Það var mér alltaf mikils virði að
heyra það þótt ég hafi vitað það fyrir
því svo oft var ég nú búin að fá að njóta
þess að vera dóttir vinar þíns og mega
h'ta á mig sem vin þinn. Það hefúr verið
okkur Jakobi mikil þjálp og gleði að
eiga ykkur fjölskylduna að síðan við
hófum fjárbúskap í Minni-Hlíð, frá
upphafi höfum við fengið ómetanlega
hjálp og aðstoð frá ykkur öllum. Alveg
sama hvað hefur komið uppá hjá okk-
ur, hvort sem hefur verið um að ræða
að líta á veika kind eða fá svar við ein-
hverju sem upp hefur komið. Svarið
vissum við að við gátum sótt til Hanna,
Sigurgeirs, Guðlaugar eða Elvars. Ég
held að við hefðum ekki getað þetta án
ykkar hjálpar. Hjartans þökk fyrir
allt.
Við eram svo vanmáttug frammi
fyrir ykkar miklu sorg og söknuði
elsku Illa og fjölskylda, við getum
bara beðið ykkur guðsblessunar og
sent ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Elísabet María Pétursdóttir.
+ Selma Guð-
mundsdóttir
fæddist í Keflavík 20.
október 1937. Hún
lést á heimili sfnu,
Garðhúsum í Höfn-
um, 16. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Guðmundur Páll
Pálsson, sjómaður og
verkamaður, f. 12.1.
1906, d. 11.11. 1973,
og Kristín Þorvarð-
ardóttir, klæðskeri,
f. 24.9. 1899, d. 13.1.
1983. Systkini Selmu
voru: Asa, f. 24.8. 1927, d. 19.4.
1962; Ófeigur, f. 2.7. 1930, d. 1.6.
1931; Sunna, f. 12.5. 1932; Þor-
björg, f. 8.7.1933, d. 19.6. 1935 og
Heiðveig, f. 28.8. 1939.
Selma giftist ung Ágústi Bent
Bjarnasyni hárskera, f. 19.8.1935,
d. 18.2. 1980. Eignuðust þau þrjár
dætur sem allar eru matsveinar.
Þær eru: Birna, f. 4.8. 1955, gift
Vilhjálmi Reyni Sigurðssyni, hár-
skera; Sigríður Agústsdóttir, f.
26.11. 1957, gift Sigurði Ara EI-
Það má segja að nýr kafli hafi tekið
við í lífi Selmu móður minnar er
kynni tókust með þeim Þóroddi Vil-
hjálmssyni eftirlifandi eiginmanni
hennar fyrir um fimm áram. A fyrri
hluta ársins 1995 keyptu þau húsið að
Hafnagötu 30 í Höfnum sem mátti
muna fífil sinn fegurri. Þarna nutu
hæfileikar mömmu sín til fullnustu
bæði úti sem inni. Hæfileikar sem ég
hafði heyrt fjölskyldumeðlimi mína
stundum minnast á en aldrei sjálfur
orðið eins áþreifanlega var við og á
heimili þeirra. Það var sama hvert lit-
ið var: málverkin á veggjunum,
bólstraðir sófarnir, útsaumur af
ýmsu tagi, saumavélin varð í höndum
hennar eins og fingur á píanósnillingi
sem aldrei slógu feilnótu. En heimili
þeirra hjóna var ekki verk eins
manns því þar kom Þóroddur jafnoft
nærri með sinni verklagni og tækni-
þekldngu sem fáir hafa eðlislæga.
Um vorið 1999 keyptum við Hugborg
konan mín hús úti á Álftanesi. Eins
og gengur og gerist þurfti að breyta
og bæta og þá var gott að eiga góða
að. Marga yndisfagra morgna keyrði
ég suður í Hafnir og náði í mömmu
sem var vægast sagt árrisul og eftir
kaffið og stutt spjall var keyrt til
baka. Hún móðir mín hafði mikið dá-
læti á því að keyra í gegnum Hafnar-
fjörðinn og lögðum við iðulega smá
lykkju á leið okkar út á Álftanes.
Mamma var fædd í Keflavík en flutt-
ist snemma í Hafnarfjörð ásamt for-
eldram sínum. Hún var víðlesin og
gat tjáð sig um alla hluti og aldrei
stóð á skoðunum hennar. Það eitt að
sitja við hliðina á henni þennan stutta
spotta milli Hafnarfjarðar og Álfta-
ness veitti mér mikla ánægju þetta
vor. Eftir gott dagsverk og marga
lítra af málningu kom svo Þóroddur
og sótti mömmu sem ekki blés úr nös
eftir erfiði dagsins. Það var alltaf
mikið líf í kringum hana og aldrei fór
á milli mála þegar hún mamma var á
svæðinu. Svona leið tíminn og suma-
rið og verður það mér alltaf minnis-
stætt hversu mikill dugnaðarforkur
hún reyndist mér og henni Hugborgu
minni þegar á hólminn var komið. En
annað vil ég nefna en það vora böm-
in. Það var alveg einstakt með hana
móður mína hvað hún veitti Agnesi
og Ásthildi, stjúpbörnum mínum,
mikla ást og hvað hún skildi gleði og
sorgir þeirra vel. Og ekkert fór fram
hjá henni, hvort það voru afmælis-
dagar eða skólaferðalög, hún var allt-
af skrefi á undan. Stundum var fátt
um svör hjá mér þegar hún mamma
var að spyijast fyrir um þær einfald-
lega vegna þess að ég vissi ekki bet-
ur. Eitt er mér þó mjög minnisstætt í
þessu tilliti en það var þegar Guðfríð-
ur Selma, dóttir okkar Hugborgar,
var skírð. Þetta var ný og erfið lífs-
reynsla fyrir Ásthildi yngri stjúp-
dóttur mína að sjá alla þessa pakka
fara til hennar Guðfríðar sem svaf
bara í burðarstólnum og var sama um
allt og alla nema kannski mjólkursop-
íassyni, rafvirkja-
meistara og Selma
Ágústsdóttir, f.
22.12.1959, gift Jens
Herlufsen bifvéla-
virkja.
Seinna giftist
Selma Sigurjóni Ein-
arssyni, bifreiða-
stjóra, f. 20.10. 1930.
Eignuðust þau tvo
syni: Einar Sigur-
jónsson, matreiðslu-
mann, f. 29.6. 1969,
hans kona er Hug-
borg Erlendsdóttir,
leikskólakennari, og
Kolbein Sigurjónsson, tölvufræð-
ing, f. 22.1. 1972. Kona hans er
Guðlaug Á. Arnardóttir, snyrti-
fræðingur. Selma og Sigurjón
skildu. Selma átti 19 barnaböm
og eitt bamabamabarn.
Árið 1995 giftist Selma Þóroddi
Vilhjálmssyni, vélvirkjameistara
frá Merkinesi í Höfnum, f. 20.10.
1937.
Selma verður jarðsungin frá
Kirkjuvogskirkju í Höfnum í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
ann sem hún átti vísan hjá móður
sinni. Þá skaut hún mamma Selma
eins og við Ásthildur kölluðum hana
allt í einu einum pakkanum til henn-
ar. Ásthildur sem átti sér einskis von
vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið,
brosið kom og deginum var bjargað.
Það var sem hún mamma iðraðist
og bæði um ást og fyrirgefningu þeg-
ar böm og þeirra málefni voru annars
vegar. Hún móðir mín var alla tíð ár-
risul eins og ég nefndi hér að framan
og mikið var hún ánægð þegar ég sló
á þráðinn: fyrir tíu var silfur og fyrir
níu var gull. Hún mamma var alla tíð í
kapphlaupi, hún keppti við tímann
sem hún hafði svo oft miklar áhyggj-
ur af og endaspretturinn var harður.
Verkefnin vora til þess að vinna þau
og af nógu var að taka á heimili
þeirra.
það var nú svo að ekki var alltaf
kátt í höllinni, hún mamma mín átti
svo sannarlega við sín vandamál að
etja. Það sem háði henni mest sein-
ustu árin var að heilsu hennar fór
hrakandi. Hún mamma var mjög
hraust og sterk að upplagi en það
dugði því miður ekki til og tíminn
vann þar ekki með henni. Eftir sem
áður var engu hlíft, Þetta var eins og
eitthvert sögusviðið á sturlungaöld.
Það skyldi barist til seinasta blóð-
dropa þar sem menn stóðu uppréttir
með iðrin í höndum sér. Margt af því
sem hún mamma óskaði sér rættist,
hún eignaðist yndislegan mann sem
var henni stoð og stytta í veikindum
hennar. Sárast þykir mér þó að horfa
til tímans sem fram undan er en þar
era jólin efst á blaði og svo skemmti-
lega vildi til að þau Þóroddur áttu
sameiginlegan afrnælisdag 20. októ-
ber en þau vora jafnaldrar. Þá er hún
Guðfríður dóttir okkar átta og hálfs
mánaða þegar hún missir af ömmu
sinni.
Mamma mín ég þakka þér svo inni-
lega fyrir þær gleðistundir, rifrildin
og sættimar sem þú bauðst mér í
gegnum árin því af þeim hefði ég ekki
viljað missa af!
Þinn ástkæri sonur,
Einar.
Mig langar að minnast góðrar
konu sem ég var svo lánsöm að eiga
sem tengdamóður. Þó að leiðir okkar
Selmu hafi legið saman í stuttan tíma
reyndist hún mér yndisleg tengda-
móðir. Hún var dætrum mínum sem
besta amma og bar hag og velferð
þeirra fyrfr brjósti.
Þegar ég og Einar, sonur hennar,
keyptum hús á Álftanesi á síðasta ári
þá lét hún svo sannai’lega ekki sitt
eftir liggja. Hún hjálpaði okkur að
mála heilu og hálfu dagana og lét það
ekki aftra sér að koma snemma á
morgnana frá Höfnum til að geta lagt
sitt af mörkum. Selma var mikil lista-
kona og allt virtist leika í höndum
hennar, hún málaði falleg málverk,
saumaði hvað sem var og bróderaði,
t.d. saumaði hún þann fallegasta
skírnarkjól sem ég hef augum litið
fyrir Guðfríði Selmu, yngsta bama-
bam hennar, dóttur okkar Einars.
Selma var skarpgreind og fór fátt
framhjá henni, hún vann verk sín af
stakri nákvæmni.
Það var mjög gaman að tala við
hana, um viku fyrir andlát hennar töl-
uðum við saman í ráma tvo klukku-
tíma í síma, henni var m.a. tíðrætt um
dauðann. Hún sagði mér að það erfið-
asta sem gæti komið fyrir hana væri
að lifa manninn sinn, það gæti hún
ekki afborið. Henni varð að ósk sinni
þó að dauði hennar hafi ekki verið
tímabær. Selma var gift góðum
manni og með honum átti hún ham-
ingjusamt líf. Þóroddur var hennar
besti vinur. Heimili þeirra í Höfnum
var fallegt og hlýlegt og garðurinn
þeirra ævintýri líkastur.
Elsku Selma mín, ég vil þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar, hlýlegu
orðin og faðmlögin.
Við söknum þín afar sárt.
Þín tengdadóttir,
Hugborg Erlendsdóttir.
Selma Guðmundsdóttir, móður-
systir mín, var fædd í Keflavík 20.
október 1937 og var því ekki nema
rámlega sextug þegar hún lést á
heimili sínu 16. september sl. Hún
var næstyngst sex bama foreldra
sinna en fjórar komust systurnar á
legg, Ása móðir mín var elst, þá
Sunna, Selma og Heiðveig yngst.
Foreidrar þeirra, Guðmundur P.
Pálsson og Kristín Þorvarðardóttur,
bjuggu fyrstu búskaparárin í Kefla-
vík á æskuslóðum Guðmundar, en í
Hafnarfirði var heimili þeirra allt frá
1940 til æviloka, en Guðmundur lést
1973 og Kristín 1983.
Selma og Heiða veiktust báðar af
berklum sem börn. Upp í hugann
koma ijósmyndir af þeim systram,
uppáklæddum í köflóttar vetrarkáp-
ur og með vetrarhúfur á björtum
sólskinsdegi úti fyrir Ásbúð. Mynd-
frnar vora teknar þegar þær fengu
fyrst að fara út eftir margra mánaða
innivera og legu, en heilsa Selmu bar
merki þessara átaka við hvíta dauð-
ann alla tíð.
Selma giftist snemma Ágústi Bent
Bjarnasyni og eignuðust þau þijár
dætur, Birnu, Sigríði og Selmu. Hún
vann í Reykjavík við verslunar- og af-
greiðslustörf, m.a. í Bókaverslun Isa-
foldar, í Alaska og í Kjörgarði en
fluttist síðar í Mosfellssveit með þá-
verandi manni sínum, Sigurjóni Ein-
arssyni, og vann á Reykjalundi og í
Reykjagarði. Þau Sigurjón eignuðust
tvo syni, þá Einar og Kolbein.
Selma frænka var mér ákaflega
góð alla tíð og á unglingsáram mínum
bókstaflega dekraði hún við mig. Það
var ekki amalegt að eiga frænku sem
gat og nennti að sauma á mann hvað
sem hugurinn gimtist og það á met-
tíma. Aðeins ein unglingatískubúð
var í bænum og hún hét Kamabær.
Þangað og í útlend blöð var leitað að
sniðum og litum þegar eitthvað var í
uppsiglingu, efni keypt í Vogue og
Markaðnum og hlaupið heim til
Selmu frænku eftir skóla. Ég leit eft-
ir stelpunum, hitaði kaffi, vaskaði upp
og keypti inn meðan hún klippti,
þræddi og saumaði. Um kvöldið var
kjóllinn, dragtin, buxurnar eða hvað
það nú var, sem ég hafði beðið um, til-
búið og alltaf eins og klippt út úr
tískublaði.
Það lék reyndar fleira í höndunum
á Selmu. Auk saumaskapsins málaði
hún og teiknaði, skreytti glugga og
pakka, prjónaði og var flinkur kokk-
ur. Hún var kát kona og vinsæl, mein-
hæðin og hafði gaman af því að herma
eftir öðram og gera sprell. Svona
man ég Selmu frænku frá fyrstu tíð
og svona var hún líka þegar við hitt-
umst síðast hjá Stínu frænku austur á
Kjóastöðum í júlí í sumar. Á þessu
litla ættarmóti okkar afkomenda
ömmu Kristínar og afa Guðmundar
lék Selma á als oddi. Hún var greini-
lega mjög hamingjusöm kona og
r 13!ómat>úðirt >
öarðskom
l v/ Possvogskirl<juga»‘3 .
\. Sími: 554 0500 y/
ánægð með lífið og manninn sinn,
Þórodd Vilhjálmsson, sem var jafn-
gamall henni upp á dag. Þau áttu skil-
ið að njóta samvistanna lengur.
Ég votta Þóroddi, börnum Selmu Á
og fjölskyldum þeirra innilega sam-
úð.
Álfheiður Ingadóttir.
Er tími haustsins gengur í garð
era litbrigði jarðar hvað fegurst. í
dag er til moldar borin kær vinkona
og fyrrverandi vinnufélagi, Selma
Guðmundsdóttir. Fráfall hennar bar
skjótt að, hún var ekki heilsuhraust,
veikindi hennai’ vora langvinn, hún
vissi að hverju dró, en viðskilnaður-
inn snöggur. Leiðir okkar lágu saman
á Reykjalundi fyrir 22 áram. Minn-*~»-
ingamar hrannast upp, eftirminni-
legastir era kaffitímamfr, sem sumar
okkar kölluðu „slæpu“, er við yngri
og eldri starfsmenn deildum lífsskoð-
unum og reynslu. Selma orðheppin
svo af bar, frásagnir hennar af mann-
lífinu og uppvextinum í Hafnarfirði
engu líkar. Hún hafði góða nærvera.
Ég vil minnast hennar sem hæfi-
leikaríkrai' konu sem prýddi um-
hverfi sitt og heimili af listfengi og
natni. Allt heimilið bar handbragði
hennar vitni; púðar, gluggatjöld,
handmálaðfr hlutir að ógleymdum
myndum og málverkum.
Hún var okkur yngri vinnufélög-
unum innan handar með snið og
sauma, að horfa á hana handleika efni
og sníða var hrein unun, kunnáttu-
samlega var farið höndum um efnin,
mælt og klippt og allt smellpassaði
það þeim sem flíkin var ætluð. Allt
lék í höndum hennai'. Hin síðari ár
hittumst við sjaldnar er hún flutti úr
Mosfellssveitinni suður í Hafnir, sím-
tölin urðu þeim mun fleiri, oft talaði
hún um bamabömin, og ofarlega í
huga var henni að tengdadætur tvær
hafði hún eignast á nýliðnum áram og
tvö bamaböm höfðu bæst í hópinn.
Hún var stolt af fjölskyldu sinni og
naut þess að eiga að hamingjusamt ‘ 'r
oggottfólk.
Friður sé með ættfólki og þeim er
næst stóðu Selmu Guðmundsdóttur.
Minning um mæta konu lifir. Megi
ljós friðar og kærleika lýsa henni á
Drottins braut.
Margrét Sigurmonsdóttir.
Sumarið er hðið.
Síðast þegar við áttum tal saman
tók hún svona til orða. Undarlegt,
einmitt þegar sólin skein sem skær-
ast á hana.
Við kynntumst ungar. Áttum vonir
og þrár. Sumt rættist, annað ekki.
Vinátta er dýrmæt eign sem þarf að
rækja. Við gerðum það en oft leið ~
langur tími milli funda. Of langur á
stundum.
Ég sakna hennar. Hennar sem átti
svo margt ógert.
Hennar sem var svo mörgum hæfi-
leikum búin.
Lífið er snauðara.
Eitt bros - getur dimmu í dagsljós breytt
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Pel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í bijósti sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast
sem aldrei verður tekið til baka.
(EinarBen.)
Með þessum orðum sendi ég ein—
lægar samúðarkveðjur til Bimu, Sig-
ríðar, Selmu, Kolbeins, Einars og
Þórodds.
Ýrr.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
I IMl blómaverkstæði I
I PlNNfW |
Skólavörðustig 12,
á horni Bergstaðastrætis,
simi 551 9090.
SELMA
GUÐMUNDSDÓTTIR