Morgunblaðið - 19.10.2000, Síða 52

52 FIMMTUDAGUR 19. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURLAUG JÓNA
"HALL GRÍMSDÓTTIR
+ Sigurlaug Jóna
Hallgrímsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
9. janúar 1926. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 13.
október siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónina Jóns-
dóttir, f. 28.11. 1890,
d. 11.5.1941, og Hall-
grímur Jónsson, f.
— 25.9. 1886, d. 16.2.
■aÍ 962. Systkini Sigur-
laugar voru Margrét,
f. 12.1. 1920, d. 31.1.
1990, maður hennar
Guðjón Klemenzson, f. 4.1. 1911,
d. 26.8. 1987. Þeirra börn: Mar-
grét Jóna, f. 28.1.1945, Auðbjörg,
f. 24.4. 1948, Védís, f. 22.5. 1949,
d. 24.4. 1951, Hallgrímur, f. 13.5.
1952, og Guðný Védís, f. 21.10.
1958; Jónas Oddur, f. 3.6. 1921, d.
12.5. 1984, kona hans Þórunn Jó-
hannsdóttir, f. 15.8.
1927, d. 16.10. 1999.
Þeirra börn: Jdnína
Björg, f. 10.10. 1950,
Hallgrímur, f. 17.4.
1952, Jónas Þór, f.
19.12. 1954, og Edda
Jóna, f. 10.2.1957.
Sigurlaug lauk
prófi frá Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur
1946. Hún starfaði
fyrst hjá Prent-
smiðju Hafnarfjarð-
ar, en lengst af starf-
aði hún sem bókari
hjá Bæjarútgerð
HafnarQarðar. Eftir að Bæjarút-
gerðin hætti starfsemi starfaði
hún hjá Hafnarljarðarbæ þangað
til hún hætti störfum vegna ald-
urs.
Utför Sigurlaugar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Það var aldrei spuming um það
hver var uppáhaldsfrænka okkar.
Silla frænka var hluti af lífí okkar
fstkinanna frá fyrstu tíð, hún var
stir mömmu og þær voru alla tíð
mjög nánar og samrýndar. Hún
hugsaði um okkur eins og við vær-
um hennar eigin börn þegar hún
gætti okkar, var vinur og félagi okk-
ar þegar við áttum góðar samveru-
stundir, og hún var ein af fjölskyld-
unni þegar eitthvað stóð til.
Urðarstígurinn er okkur ljóslif-
andi í huganum. Þangað fengum við
stundum að fara einar í rútunni í
heimsókn til Sillu frænku og afa og
gista. Við fengum að hlaupa upp á
.iftiúnarhól og kaupa mjólk í flöskum
og Nonnabrauð, Silla las og þýddi
myndasögur fyrir okkiu' úr dönsku
blöðunum, stundum fór hún með
okkur í Hellisgerði, en mest gaman
var þegar hún fór með okkur í fimm-
bíó. Kjallarinn á Urðarstígnum var
sveipaður dulúð og voru farnar ófá-
ar ferðir niður um gólflúguna til
vissra erinda. Þá var alltaf kíkt í
geymsluna í leiðinni. Silla átti oft
appelsín og eitthvert góðgæti þar.
Eftir að við fluttum til Njarðvíkur
kom Silla frænka flestar helgar til
okkar. Kemur Silla ekki með næstu
rútu? var spurt á hverjum laugar-
degi. Við sjáum okkur systkinin í
anda að bíða í herbergisglugganum
á Brekkustígnum spennt að sjá Sillu
birtast með rútunni. Þá var alltaf
von á brjóstsykri eða öðru góðgæti
og þá var öruggt að spilað yrði lúdó
eða á spil, annaðhvort rommí eða
manni. Það var ekki laust við að vin-
konur okkar öfunduðu okkur af að
eiga slíka frænku. Já, margs er að
minnast. En ekki var lífið alltaf dans
á rósum hjá Sillu. 15 ára gömul
missti hún móður sína og var það
henni þungbær reynsla. En fjöl-
skyldan á Urðarstígnum var sam-
stillt, afi, systkinin Magga, Jónas og
Silla, og Oddný amma þeirra, sem
var á heimilinu alla tíð þar til hún
lést í hárri elli. Við fundum mikið til
með Sillu þegar hún missti bróður
sinn árið 1984, og nokkrum árum
seinna systur sína, bæði mjög
óvænt.
Við systkinabörnin og fjölskyldur
okkar höfum reynt að vaka yfir vel-
ferð hennar. Elsku frænka hefur átt
við heilsuleysi að stríða undanfarin
ár og bjó hún á dvalarheimilinu
Hrafnistu í heimabæ sínum, Hafn-
arfirði, síðustu mánuði. Við þökkum
Sillu frænku fyrir elskusemina og
allar samverustundirnar. Hvíl í friði.
Margrét Jóna og Auðbjörg.
Það haustar að og laufin á grein-
um trjánna sem í vor voru nýút-
+
Elsku litla dóttir okkar, systir og barnabarn,
KOLFINNA PÉTURSDÓTTIR,
lést á barnadeild Landspítalans mánudaginn
16. október.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju
mánudaginn 23. október kl. 15.00.
Þeir, sem vilja minnast hennar, láti barnadeild
Landspítalans njóta þess.
Ásta María Reynisdóttir, Pétur Árni Rafnsson,
Sif Pétursdóttir,
Svanfríður Bima Pétursdóttir,
Birna Pétursdóttir, Rafn Júlíus Jóhannsson,
Svanfríður María Guðjónsdóttir, Reynir G. Karlsson.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURBJÖRG G. GUÐJÓNSDÓTTIR,
Dalbraut 27,
áður Skúlagötu 64,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti þriðju-
daginn 17. október.
Sigursveinn R. Hauksson, Sigurbjörg M. Helgadóttir,
Jóhann H. Hauksson,
Signý S. Hauksdóttir, Sigurður A. Ingibjartsson,
Guðný E. Snorradóttir, Guðmundur K. Finnbogason,
barnabörn og barnabarnabörn.
sprungin og fagurgræn eru fölnuð
og falla til jarðar. Allt í náttúrunnar
ríki á sitt upphaf og sinn endi. Einn-
ig mannsævin. Þar ríkir vor og sum-
ar um stund en í kjölfarið haust og
vetur.
Sigurlaug Jóna Hallgrímsdóttir,
eða „Silla frænka" eins og hún var
alltaf kölluð af okkur sem stóðum
henni næst, felldi sitt síðasta lauf að
morgni föstudagsins 13. október.
Síðustu misserin var okkur ljóst að
nokkuð var tekið að hausta að í lífi
Sillu, of snemma að okkur fannst.
Hún, sem var ávallt sjálfri sér nóg,
var orðin lasburða og hjálpar þurfi.
Hún, sem var hrókur alls fagnaðar á
mannamótum og naut samvistanna
við sína nánustu, var hætt að geta
mætt nema stopult og þá með hjálp
ættingja og vina. Síðustu mánuðina
dvaldi hún á elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Hrafnistu í sínum kæra heima-
bæ, Hafnarfirði, og naut þar góðrar
umönnunar og umhyggju. Fyrir
þetta er nú þakkað. Sömuleiðis eru
starfsfólki deilda á Landspítalanum
í Fossvogi, sem annaðist Sillu í veik-
indum hennar undir það síðasta,
færðar alúðarþakkir. Einnig ætt-
ingjum, vinum og venslafólki sem af
einstakri ræktarsemi og hlýju
studdu Sillu og hlúðu að henni í
veikindum hennar.
Margs er að minnast. Það var há-
tíð í bæ á Brekkustígnum í Njarðvík
þegar von var á Sillu frænku í heim-
sókn. Hvort heldur voru páskar eða
jól, skírn, afmæli eða bara ósköp
venjulegur laugardagur. Þegar Silla
frænka birtist í dyrunum eftir rútu-
ferð úr Hafnarfirði, oft í misjöfnum
veðrum, upphófst gleði og gaman.
Ópal eða súkkulaðibiti í lítinn munn
og síðan spilaður Ólsen-Ólsen fram
eftir kvöldi. Lítil manneskja fékk að
vaka lengur en vant var. Sambýli á
menntaskólaárunum. Mörg kvöldin
var setið við eldhúsborðið á Flata-
hrauninu og skeggrætt um lífið og
tilveruna. í heimsókn með Margréti
systur sinni hjá okkur í Kaup-
mannahöfn. Ferðalög um Kaup-
mannahöfn og Sjáland með viðkomu
í stórverslunum, kirkjum og kónga-
grafreitum. Silla ófeimin að spjalla
við innfædda. Hún talaði íslensku
með handabendingum og sínu fal-
lega brosi og gekk bara ágætlega að
gera sig skiljanlega. Heimsóknir
með dæturnar á fagurt heimili Sillu
sem bar merki einstakrar snyrti-
mennsku og fágunar. Þátttaka
hennar í árlegri fjölskylduferð með-
an heilsa og kraftar leyfðu. Þátttaka
í afmælisveislum fullorðinna jafnt
sem barna. Glettni hennar og gjaf-
mildi við yngstu kynslóðina. Þegar
jóla- og afmælisgjafir voru annars
vegar gleymdi Silla engum.
Silla fæddist inn í hafnfirska
verkamannafjölskyldu við upphaf
kreppuáranna svokölluðu, yngst
þriggja systkina. Eldri voru Mar-
grét og Jónas Oddur. Hjá þeim bjó
einnig Oddný amma sem setti sterk-
an svip á heimilisbraginn. Af sam-
tölum okkai' við Sillu er ljóst að lífið
hjá foreldrum hennar, Jónínu og
Hallgrími, var ekki alltaf dans á rós-
um. Þau, eins og svo margir aðrir Is-
lendingar á þessum tíma, fengu sinn
skerf af atvinnuleysi og óvissu um
efnahagslega afkomu. Ung missti
Silla móður sína úr alvarlegum sjúk-
dómi og tregaði hún hana alla ævi.
Þrátt fyrir erfiðleika af þessu tagi
voru minningarnar um þessa litlu
fjölskyldu sennilega þær dýrmæt-
ustu sem Silla átti allt fram í and-
látið. Á heimilinu ríkti kærleikur og
einstök samheldni sem við sem
yngri erum kynntumst best gegnum
samskipti þeirra systkina síðar
meir. Því miður urðu þau styttri en
búast mátti við. Vegir Guðs eru
sannarlega órannsakanlegir. Jónas
Oddur lést af slysförum langt um
aldur fram og Margrét féll frá rétt
þegar komið var að þeim tímapunkti
að njóta ávaxtanna af gifturíkri ævi.
Andlát þeirra systkina var Sillu
mikill harmur. Makar Jónasar Odds
og Margrétar, þau Þórunn og Guð-
jón, eru einnig fallin frá og var frá-
fall þeirra einnig mikið áfall fyrir
Sillu. Með þessu fólki missti Silla
ekki einungis nákomna ættingja og
venslafólk heldur sína bestu vini
sem ávallt voru henni stoð og stytta
gegnum lífið.
Kæra Silla. Við munum minnast
þín sem þessarar glaðværu frænku
sem öllum fjölskyldum eru svo
nauðsynlegar. Án þín væru minn-
ingar okkar gleðisnauðari en ella.
Fyrir það er þér nú þakkað af heil-
um hug. Megi góður Guð geyma þig
og látna ástvini okkar. Það er sann-
færing okkar að á hinsta degi komi
aftur vor. Þá munuð þið öll samein-
ast á ný og fegurðin mun ríkja ein.
Guðný Védís, Ólafur
Marel og dætur.
Elsku Silla mín.
Það er ótrúlegt að þú, ömmusyst-
ir mín, sem hefur verið svo fastur
punktur í tilverunni alla mína ævi,
sért nú farin frá okkur. Ég man
varla eftir jólum, afmælum og öðr-
um stórviðburðum í lífi fjölskyld-
unnar, þar sem þú varst ekki við-
stödd.
Mín fyrsta minning af sjálfri mér
er einmitt heima hjá þér á Hóla-
brautinni. Þá var ég tæplega þriggja
ára. Þetta var í hádeginu á aðfanga-
dag og mamma hafði farið á spítal-
ann að „ná“ í litla systur handa mér.
Við ákváðum að hafa fiskibollur úr
dós í matinn. Þú varst auðvitað
sjálfri þér samkvæm og opnaðir
stóra fiskibolludós handa okkur
tveimur! Ég fékk auðvitað að hjálpa
til og stóð á stól við eldavélina og
hrærði í pottinum.
Þessi fyrsta bernskuminning kom
strax upp í hugann, þegar ég fékk
símhringingu í síðustu viku til
Bandaríkjanna um að þú værir orðin
svo lasin. Þú varst alltaf þolinmæðin
uppmáluð við okkur krakkana og
gerðir alltaf í því að láta okkur njóta
okkar og hafa gaman af. Það voru
heldur ekki fáar stundirnar sem við
sátum, þú, ég og Elín systir, og spil-
uðum rommí, ólsen-ólsen og veiði-
mann og fórum í leiki eins og „fagur,
fagur fiskur í sjó“ og „frúin í Ham-
borg“. Ég man aldrei eftir því að þú
hafir verið sú sem lagðir til að við
mundum nú hætta og fara að gera
eitthvað annað! Það yljaði mér svo
sannarlega um hjartaræturnar, þeg-
ar ég sá þig sitja með Nadiu dóttur
minni og með sömu þolinmæðinni
kenna henni að spila á spil.
Það koma líka upp í hugann allar
ferðirnar sem við fórum saman upp í
kirkjugarð að huga að leiði foreldra
þinna. Það var mest spennandi að fá
að dæla vatninu með handdælunni
og hjálpa til að vökva. Hversu mikil
hjálp var í mér, veit ég nú ekki! Þá
sagðir þú mér oft sögur af foreldr-
um þínum og að það væri einmitt
pláss fyrir þig við hliðina á þeim
þegar þú værir tilbúin að fara. Það
fannst mér skrítið og erfitt að
ímynda mér. Nú er það hins vegar
huggun að vita að þú ert hjá þeim og
systkinum þínum og hafa þau ör-
ugglega tekið vel á móti þér.
Ég er mjög þakklát fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við höfum
átt saman í gegnum árin, Silla mín,
og færi þér ástarkveðjur frá litlu
fjölskyldunni minni í San Diego.
Þín frænka,
Margrét.
Ég lonníettumar lét á nefið
svo lesið gæti ég frá þér bréfið.
Ég las það oft og mér leiddist aldrei
og lifað gæti ég ei án þin.
Tralalalalala ljúfan.
Þetta lag kenndi elsku Silla mér
þegar ég var lítil stelpa og höfum við
oft sungið það saman í gegnum árin.
Nú síðast söng ég það fyrir hana á
spítalanum en þar lá hún síðustu
daga sína. Silla frænka var ömmu-
systir mín í móðurætt og hefur verið
stór hluti af mínu lífi frá því ég man
eftir mér og eru minningamar um
hana margar og góðar, yndislegri
frænku er ekki hægt að hugsa sér.
Hún passaði okkur systurnar oft,
mig og Margréti, og alltaf hafði hún
tíma til að grípa í spil og spila
rommý sem hún kenndi okkur og að
syngja „Lonníettulagið". Silla tók
þátt í öllu með okkur í gegnum árin
en tengsl okkar styrktust enn meira
eftir að ég flutti í Hafnarfjörðinn
fyrir tæpum fjórum árum og heim-
sótti ég hana oft eða við fórum eitt-
hvað saman. Síðustu ár fór heilsunni
að hraka og eftir að Silla hætti að
keyra fórum við oft í bíltúr og ókum
um Hafnarfjörðinn sem henni þótti
svo vænt um og þekkti svo vel. Það
var alltaf jafn gott að koma til Sillu
og fara í búð fyrir hana í leiðinni ef
svo bar við. Heimili hennar var hlý-
legt, fallegt og einstaklega snyrti-
legt og lýsir það í raun henni sjálfri
vel. Við áttum ófáar stundir saman í
eldhúsinu hennar á Flatahrauninu
og var þá mikið spjallað og góð ráð
gefin. Hún talaði oft um foreldra
sína og æsku og sérstaklega minnt-
ist hún oft á móður sína en hana
missti hún þegar hún var táningur.
Silla sagði alltaf að fjölskyldan væri
það mikilvægasta sem maður ætti
og því mætti maður aldrei gleyma.
Með fráfalli Sillu hef ég misst ekki
bara frænku heldur einnig góða vin-
konu sem ég mun sakna sárt.
Elsku Silla mín, takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér.
Þín
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HALLDÓRJÓNSSON,
Grettisgötu 12,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi máriudaginn
16. október.
Hrafnhildur Stella Eyjólfsdóttir,
Guðmundína Margrét Sigurðardóttir,
Eyjólfur Júlíus Sigurðsson, Margrét Hjálmarsdóttir,
Sigurrós Halldórsdóttir, Helgi Eyvinds,
Hulda Guðbjörg Halldórsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Hjördís Rósa Halldórsdóttir, Jón Atli Brynjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
GUNNARJANGER,
verður kvaddur frá litlu kapellunni í Fossvogi
föstudaginn 20. október kl. 13.30.
Vigdís Þorbjarnardóttir Janger,
Þórdís Vala Smith,
Siv Dagmar Schultz.
Elín.