Skírnir - 01.01.1885, Síða 149

NOREGUR,
151
eins bótum að sæta (sjá «Skirni» í fyrra 157. bls.). Hjer vildu
hvorugir neitt lasta fyrst um sinn, og vinstri menn höfðu ekki
við betra búizt, en hægri mönnum fannst þó hinum hljóta að
verða skapraunað, er konungur tólc þrjá af hinum dæmdu sjer
til ráðaneytis. Hinsvegar máttu allir vita, að hið nýja ráða-
neyti hlaut að freista einhverra miðlunarmála, ef það skyldi
ekki eiga sömu afdrif fyrir höndum sem hið fyrra, eða fólkið
bindast harðtækilegri úrræða. Orð Thyseliusar og ummæli í
sumum sænskum blöðum höfðu lilca ýft suma í liði hægri manna,
og einn þeirra (Mozfeldt) á að hafa sagt, að hann mundi undir
hinna merki ganga, ef hið nýja ráðaneyti hjeldi málinu til
kapps á nýja leik. þingið ljet nú nokkra bið á verða fyrst um
sinn, og vildi sjá, hvað stjórnin vildi sjálfkrafa gera til sátta
og samkomulags, eða til að gegna ályktum þingsins Rm þing-
göngu ráðherranna (17. marz 1880 og 8. júní s. á.). En ráð-
herrarnir þraukuðu, og það varð allt með tangarörmunum að
toga, sem af þeim fjekkst. Aðferð eðá atganga þingsins harðn-
aði á nýja leik, það gerði ráðherrunum nauðungarkosti og ljet
þá skilja, hvað í hönd færi, ef þeir ljetu ekki undan. Um
þetta leyti, eða seint í apríl, komst það upp, að ráðaneyti
Selmers hafði gert ymsar ráðstafanir til atfara með vopnum,
en gert þar vopri ónýt (tekið á burt lása af bissum), þar sem
hætt var við að liðið neytti þeirra til forvigis fyrir
þingi og þjóð. þar að auki Ijek nokkur grunur á, að stjórnin
(eptir samkomulagi við konung) hefði ætlað að neyta liðs frá
Sviariki til atfara. Um þetta var skýrslu krafizt af liermálaráð-
herranum (Dahll). Hann bar ekki á móti ráðstöfunum stjórn-
arinnar, en vísaði til ráðherrans á undan (Munthe). Hann var
sjúkur og sendi skriflega skýrslu, en hún nokkuð því ósam-
hljóða, sem Dahll hafði sagt, og lítt fallin til að dreifa grun
manna eða bæta úr skák fyrir stjórninni. Nú fór stjórnin að
guggna, en það sem kvisað hafði verið um atfaráráðin við
stjórn Svía, mæltist illa fyrir í Sviariki, og þegar norskur maður
Ullmann að nafni, hafði haldið fyrirlestur um afstöðu málanna
í Noregi, hjeldu 120 þingmenn Svía honum veizlu, og báðu
hann fullvissa landa sina um, að Sviar mundu aldri láta leiðast