Skírnir - 01.01.1885, Qupperneq 150

152
NOKEGUR.
til að skerast í innanríkismál Norðmanna, en fyndu að eins
til, að það væru eindrægnis- og bróðernisbönd, sem tengdu
báðar þjóðirnar saman. Hægri menn i Noregi urðu líka dauf-
ari við, er vinur þeirra Thyselius gaf upp stjórnarforstöðuna,
og í hans stað lcom sá maður (Themptander), sem leit allt öðrum
augum á málin í Noregi. Nú var þess ekki lengi að biða, að
konungi sjálfum snerist hugur. það mátti næstum kalla frið-
mæling af hans hálfu, er hann lýsti yfir því í stjórnarráðinu
19. maí, að öll þau sakmál, skyldu niður falia, sem reist höfðu
verið fyrir ávirðingar eða meiðingaryrði gegn konunginum. Litlu
síðar brást stjórnin greiðiega við þvi, sem þingið hafði sam-
þykkt um framlögurnar til skotmannafjelaganna og um að-
alstjórn járnbrautanna, Nú var stjórnin komin á skriðið, og
þingið ljet hana ekki ná að stöðvast á hálfu skeiði. Á nýja
leilc krafizt skila af stjórninni (uppástunga Jóhans Sverdrúps
28. mai), bæði um það sem kvisað var um tortryggilegt ráða-
brugg, sem fram hefði farið eptir sekt Selmers áður konungur
leysti hann af embættinu, en sjeriiagi hvað til fullnaðar ætti
að koma á því öllu, sem undir dóminum væri fólgið, t. d.
þinggöngu ráðherranna. þingið krafðist líka nýs ráðaneytis,
sem betur væri fallið til að gegna lögkvöðum þess i frelsisins
og þjóðarinnar nafni. Til var nefndur O. J. Broeh prófessor,
sem hafði verið fyr í ráðaneyti konungs (gengið úr því 1872),
en boðið á móti til sátta hið sama sem boðið var áður
málsóknin byrjaði (1883), að þingið skyldi á ný samþykkja ný-
mælin um þinggöngu ráðherranna, og þingkosningar fyrverandi
ráðheri'a, og þau síðan svo helguð af stjórn og konungi sem
eklci hefði i gerzt. Iljer runnu tvær grimur á marga í liði
hægrimanna, og sumir gengu þegar undan merkjum, er Schwei-
gaard tregðaðist. Hann kaus loks, að skila af sjer vandanum
(31. mai), og konungur beiddi þá Broch að skipa nýtt ráða-
neyti (9. júní), en hann skildi það til, að þar skyldu tveir
menn vera úr meiri hluta þingsins. þetta vildi ekki takast, og
nú átti konungur eitt úrræði eptir, að snúa sjer að Jóhan
Sverdrup sjálfum og biðja hann að greiða úr vandræðaflækjunni.
23. júní kom Lövenskjold (ráðherra Norðmanua i Stokkhólmi)