Skírnir - 01.01.1913, Qupperneq 28

28
Lyf og lækningar.
Lyfja- Sú trú hefir gengið um lönd öll, að alvarlegir
trúin. sjúkdómar batni ekki af sjálfum sér aðgjörðarlaust,
heldur þurfi að reka þá úr líkamanum með harðri hendir
með læknislyfjum sem við þeim eigi og ætíð séu til, ef
menn þektu þau. Að miklu leyti er hvorutveggja stað-
hæfingin röng eftir því sem menn frekast vita. Allur
fjöldi sótta batnar af sjálfu sér. Náttúran læknar
sjúklingana, ef hún fær að ráða og mennirnir taka
ekki i fávizku sinni fram fyrir hendur hennar. Aftur
verða fæstir sjúkdómar reknir burtu með lyfjum sem við
þeim eigi, blátt áfram af þeirri ástæðu, að s 1 í k 1 y f
þekkjast ekki og hafa aldrei þekst. Líkind-
in eru jafnvel nauðalítil að þau uppgötvist nokkru sinni,
þó ekkert verði fullyrt um það. Lyfjatrúin sýnist að
þessu leyti vera og hafa verið hjátrú ein og ekkert ann-
að. Eg skal nú skýra þetta nánar og færa nokkrar sönn-
ur á mitt mál.
Hvernig »Góð mega þau vera þessi græðandi ineðul,
grær sár? Sem þið læknarnir brúkið við skurðarsjúklinga«,
hafa ýmsir sagt við mig er þeim þóttu stórir skurðir gróa
fljótt. Þeim fanst sjálfsagt að skurðirnir greru ekki af
sjálfu sér, það þyrfti »græðandi meðul« til þess að hleypa
þeim saman. Nú er sannleikurinn sá, að því fer svo
fjarri að læknar noti græðandi meðul, að þeir leita allra
bragða til þess að ekkert fari í sárið. Ef blóðrás er stöðv-
uð og skurður fellur vel saman, límir þunn blóðstorka
barmana saman innan lítillar stundar. Lifandi frumur úr
sárbörmunum brjótast inn í hana og taka að breyta henni
i lifandi vef, sem æðar vaxa óðar inn i. Eftir rúma viku
er sárið gróið þó örið sé veikt í byrjun, og það grær jafn-
fljótt hvort sem það er stórt eða lítið, ef það á annað borð
fellur vel saman. Af öllum þeim óteljandi lyfjum sem
læknar hafa reynt við sár, hefir ekki eitt einasta getað
grætt þau á styttri tíma en náttúran gjörir lyfjalaust. Nú
eru ekki lyf notuð við einfalda skurði nema að eins til
þess að hreinsa hörundið, og ekki eru heldur nein lyf