Gangleri - 01.12.1870, Blaðsíða 35

35
mannfalli lá; skáru þá margir böpening sjer til
bjargar, einkum í Þiageyjar-og Skagafjarðarsýsl-
um. Grasbrestur varð mjög mikill vfða, ennýting
betri. Um haustið, 12. október, gjörði um allt
Norður-og Austurland einhverja hina mestu stór-
hríð, með fannkyngi miklu, svo raargar þósandir
fjár fennti; veðri þessu fylgdi svo mikið brim, að
víða braut skip, og gjörði á ýmsan hátt meiri skaða.
Síðan var veðurátta hörð til sólhvarfa, og ís rak
að landi á jólaföstu, en hvarf aptur brátt, því tíð-
arfar batnaði upp frá því.
6—
Þtí ÁTT MIG.
Þegar jeg var þrettán vetra, fjekk jeg ást á stólku
nokkurri í sókninni. Hón var af lítilsháttar foreldri og
bláfátæk, sæmilega greind, en lítt mönnuð. Ekki var
hón fríð ásýndum, en vaxin vel, og svipurinn virtist
mjer lýsa einhverju góðu og miklu. Engin var í mín-
um augum eins Selskuleg“, eins og hón. Hón var ná-
lægt fimm árum eldri en jeg. Hugur minn undi sjer
hvergi, nema hjá henni. Jeg þráði hana öllu fremur.
Þó hætti mjer hálft í hvoru við að verða æfinlega ut-
an við mig, er fundum okkar bar saman.
Mjer lá við að blygðast mín fyrir þessa tilfinningu.
Jeg þorði ekki fyrir nokkurn mun að bera hana upp,
enda gekk jeg að því vísu, að slíkt mundi metin mesta
bernska. Jeg þóttist þess og vís, að foreldrar mínir
mundu aldrei samþykkjast því ráði, að jeg — sjálfur
prestssonurinn, sem þau höfðu lagt svo mikla alóð á að
manna sem bezt — skyldi ekki fá göíugra gjaforð.
Jeg var einatt í þungu skapi. Jeg gat ekki fram-
ar haft yndi eða ánægju af neinu. Móðir mín snupraði