Gangleri - 01.12.1870, Blaðsíða 37

37
spuröi hana, hvort hón hefði ekki fengið línu frá mjer,
„A! Er þjer farið að leiðast eptir svari ? Vertu
þolinmóður“.
Petta sagði hún hálfglottandi. Að hverju var hún
að glotta? Var hún að hæðast að hinum barnalegu til-
finningum mínum? Eða var hún að reyna til að dylja
einhverja ógeðíellda hugsun er vakti í brjósti hennar?
Mjer fannst í orðmn hennar liggja loforð um svar.
Að það yrði ógeðfellt, þótti mjer nú auðsætt. BVertu
þolinmóður<£. Það var liart lögmál.
„Löng er nótt,
langar eru tvær,
hve má jeg þreya þrjár“ ?
hugsaði jeg með sjálfuin mjer. Engu að síður juku
þessi orð hennar mjer nýtt þrek. Jeg ásetti mjer að
reyna að vera þolinmóður, að minnsta kosti þar til er
jeg fengi svar.
Eptir litla þögn hóf jeg máls á einhverju öðru.
Við skröíuðum um hitt og þetta stundarkorn. Jeg var
þó ærið órór. Svo mikið sem jeg hafði þráð fund
hennar, þá þráði jeg nú enn meir skilnaðinn, og varð
þeirri stundu fegnastur, er við komum heim á hlaðið.
Hjartað barðist milli vonar og ótta í tvo eða þrjá
daga. Jeg var þó öllu rólegri enn áður. þó var þol-
inmæðin ekki allskostar staðföst.
Næsta sunnudag fór jeg í kirkju. Jeg var í nokk-
urs konar dái eða dvala, og veitti því litla eða enga
athygli er fram fór. En við og við sendi jeg þögul
bænarandvörp í himininn fyrir henni, sem var mjer allt,
og líklega fyrir mjer líka.
Allt í einu hrökk jeg upp. Jeg heyrði nafn henn-
ar. Það var engin misbeyrn. það var verið að lýsa
„til cktaskapar í fyrsta sinn“ með henni og manni nokkr-
um ungum og efnilegum þar í sveitinni.
það má geta nærri, að mjer varð hverft við. En
„vertu þo]inmóður“. Þessi orð hennar bergmáluðu nú
með tvöföldu aíli í hjarta míno. þau veittu mjer nýan
kjark, og að nokkru leyti forhertu mig. Jeg gat ekki