Gangleri - 01.12.1870, Blaðsíða 40

40
kólnaði smátt og smátt. Jeg týndi niðnr bænunum mín-
nro, og gleymdi henni, er jeg hafði heitast beðið fyrir.
Iljarta mitt varð dapurlegt og tómt, er hvorki var hæfilegt
fyrir il nje birtu. Jeg elskaði engan, og hafði engum að
lifa. Pað var voðaleg tilvera.
„Guði sje lof“, sagði jeg við sjálfan mig, er for-
eldrar mínir fjellu írá. „Guði sje lof þau þurfa þá ekki
að verða sjónarvottar að þeirri eymd og ógæfu, er vofir
yfir þeirra ástfólgna einkasyni, er þau höfðu gjört sjer
svo miklar og góðar vonir um“.
Eptir fráfall þeirra fór jeg að gefa mig í ýmis-
konar soll. Ekki gjörði jeg það af því, að jeg vænti
mjer hugbótar. En efni mín voru mjer hneigsli. Jeg
vildi eyða þeim. Um heilsu og líf var mjer ósárt líka.
Jeg varð hráðum þreyttur á sollinum. Jeg varð
sárfegin er arfur minn var uppi. Af tvennu illu ætlaði
jeg það þó skárra, að sveitast og þreytast fyrir viður-
væri sínu. En mjer vildi eigi verða að því. Lffið varð
mjer æ óbærilegra.
„Aumt er einlífið“. Mjer datt það stundum í hug.
Átti jeg ekki að breyta hag mínum, og leita mjer ráða-
hags? Mjer þótti auðsætt, að það mundi hafa góð á-
hrif á skaplyndi mitt. En það var vanhelg hugsun.
„Þú átt mig“. Með þeim orðum haíði jeg einhvern
tíma afsalað mjer öllum rjetti á sjálfum mjer. Mjer
var ekki heimilt að bjóða nokkurri hönd eða hjarta.
Auk þess var jeg mjer þess meðvitandi, að jeg var
„gallaður gripur“, og engri boðlegur, sem líkindi voru
til, að jeg gæti fellt mig við. Jeg ætlaði, að engin
rós mundi fá staðizt hrímkulda hjarta míns.
Jeg var búin að útrýma allri von úr hjartanu, og
frá horfin Öllum lífgunartilraunum. Jeg beið þess með
óþreyju, að ólyijan örvæntingarinnar tækist að vinna á
mjer að fullu, og gjöra enda á hinu tómlega lífi mínu.
Jeg þráði eigi framar uppbirtu þessa heims nje annars.
Enn átti þó að Ijóma af degi.
Einn dag fjekk jeg brjef. J?að var svo látandi: