Gangleri - 01.12.1870, Blaðsíða 39

39
„barna og buraa. Svo fór jeg að svipast að brúðinni
sams erindis. Jeg hitti hana eina. Mjer kom það á ó-
varf, og ætlaði að verða orðfátt. Loks varð mjer að
orði:
„Jeg er á förum, — Vertu sæl. — Jeg skal elska
manninn þinn líka“.
Varir hennar bærðust, en lukust þó ekki upp. Hún
sló niður augunum, og sitt tár hraut niður cptir hvor-
um vanga hennar. Ekki varð meira um kveðjur að
sinni Jeg skundaði leiðar minnar.
Þessi tár vom hjarta mínu sannarleg smyrsli. Þau
fullvissuðu mig um, að þótt jeg ekki hefði hreppt hönd
hennar, þá hefði jeg þó hlotið það, sem meira var í
varið, hjarta hennar. Jeg sannfærðist um, að hún elsk-
aði mig, og engau annan, og að hún hafði ekki játast
bónda sínum, er nú var orðinn, af elsku, heldur aföðr-
um ástæðum, sjálfsagt fyrir fortölur móður minnar, og
líklega í því skyni, að standa mjer ekki í ljósi fyrir
betra gjaforði. Jeg hafði sigrað; enn um leið orðið sár
til ólífis. Örkumsl hjartans voru mjer dýrmæt. Hví
skyldi jeg eigi geta borið þau karlmannlega og verið
þolinmóður ?
Jeg liafði nokkur kynni af þeim fyrstu árin. Sam-
farir þeirra voru góðar. Þeim búnaðist vel og komust
brátt í álnir. í*au voru jafnan vingjarnleg, er fundum
bar saman. Jeg gjörði mjer og far um, að vera jafn-
vingjarnlegur við þau bæði. Mjer tókst furðanlega að
stjórna ntjer svo, að jeg Ijet aldrei í ljósi ást eða sökn-
uð með orði eða atviki. Mjer var enda nokkurs konar
yndi að því að sjá. að samhúð þeirra var ástúðleg og
farsæl.
Eptir tvö eða þrjú ár sótti faðir minn um annað
brauð, og fluttist jeg með honum alfari úr því byggð-
arlagi. Par lifði hann að eins skamma stund; og móðir
mín dó og um sömu mundir. Jeg var einarfi þeirra og
fjekk nú alltalsverðan fjárhlut.
Jeg hafði búizt við því, að hjarta mitt mundi
standa í Ijósum loga alla æli. En það varð ekki. fað