Gangleri - 01.12.1870, Blaðsíða 38

38
reiðzt eða gramizt. Mikln fremur fannst mjer, sem jeg
nú elskaði hana enn innilegar enn nokkru sinni áður.
Innan skamms var jeg þess albúinn, að vaða öklaeld
vonlausrar elsku alla æfi fyrir hennar sakir.
Eptir þetta bar á engu þunglyndi hjá mjer. Þó
að mjer væri ekki alls kostar ljett innan brjósts, tókst
mjer nú að dylja það, og varð kátur við hvern mann.
Jeg hlýddi svo, eða þóttist hlýða, hinu dýrmæta boði:
Bvertu þolinmóður“.
Það leið að brullaupi þeirra. Einn morgun kom
jeg þar að, er foreldrar mínir áttu tal saman í næsta
herbergi. Jeg nam staðar og hlýddi, en gat eigi heyrt
nema orð og orð á stangli.
,,Jeg sá honum bregða. . . . Hann er orðinn allur
annar. . . . Ilann er skynsamur drengur. . .. Jeg vissi,
liann mundi skipast. . . . Það var þjóðráð. . . Hún ljet
fljótt undan. . .. Henni skildist, það væri ekki jafnræði“.
Þessum og fleirum orðum slíkum heyrði jeg móður
mfna fara. Það var anðsætt, að jeg var umtals efnið.
Nú taldi jeg það víst, að móðir mín hefði sjeð út úr
mjer hug minn til hennar, og hefði því stutt að þessum
ráðahag, til þess að gjöra enda á hinum bernskulega
draumum mínum.
„Það var þjóðráö“. En hvað hafði hún unnið með
þessu þjóðráði? —- Hún hafði — eða svo fannst mjer—•
svift mig Iífinu, því ástin var líf mitt. Jeg hafði ekki
skipast eins og hún ætlaði, en jeg hafði numið þá list,
að draga hana á tálar. Hún þóttist hafa sigrað mig,
og var hróðug af því. En jeg var með sjálfum mjer
hróðugur af því, að sigur hennar var írnyndun ein.
Jeg var að boði með foreldrum mínum. Jeggjörði
mjcr gleðilæti, og var óspar á gamanyrðum við brúð-
hjónin og aðra.
Brúðurin var glaðleg í bragði og alúðleg við alla.
Þó þóttist jeg geta sjeð einhvern raunablæ yfir henni.
Aldrei hafði mjer sýnzt hún eins elskuleg og þá,
Nú leið að hófs lokum. Jeg hitti brúðgumann og
sagði honum „Guðlaun fyrir grautinn“, og bað honum