Gangleri - 01.12.1870, Blaðsíða 41

41
„Ólafur!
í*á hefir æfinlega átt mig. Á jeg þig enn þá? —<
Maöurinn minn cr dáinn fyrir 3 árum. Börnin okkar
eru 8 á lífi. Efnahagur minn er bærilegur. Jeg er á
áttunda árinu yfir þrítugt.
* Sigríður*.
Jeg ætlaöi varla aö trúa augum mínum. Þetta var
þó frá henni. Hún var ekki búin aö gleyina mjer, þó að
jeg væri búinn að gleyma henni.
Jeg fann óðar il færast í hjarta mitt. Hin forna
ást blossaöi þar upp meö nýu afli. Jeg sá hana í anda
jafnelskulega og fyrr, eða jafnvel enn elskulegri.
En þó var jeg f vanda, hverju svara skyldi. Hún
var nú sóma kona í sveit. En hvað var jeg? Afhrak
veraldar, er búinn var að sóa miklum og sjálfsagt bezta
hluta æfinnar til ónýtis, og orðinn snauður að fje og
farinn að þreki. Gat jeg á nokkurn hátt verið henni
samboðinn?
Aldrei hefi jeg innilegar beðið til Guðs en þá. En
um hvað jeg var að biðja veit jeg varla.
Smátt og smátt kviknaði og þróaðist sú voníbrjósti
mjer, að mjer mundi takast að ganga i endurnýungu líf-
daganna, og að jeg kynni að geta orðið henni til ánægju
og börnum hennar til gagns.
Hún átti mig. Jeg rjcð af að afhenda henni eign
sfna
Jeg Ijet þó brjefi hennar ósvarað. Ilún hafði ekki
svarað brjefinu mínu forðum. Mjer ljek meinlaus hefnd
í hug.
Eins og það forðum kom flatt upp á mig, er lýst
var til „ektaskapar í fyrsta sinn“ með henni og fyrra
manni hennar; svo kom það nú flatt upp á hana, er hún
sat í guðshúsi nokkru síðar, að lýst var „til ektaskapar
í fyrsta sinn“ með henni og mjer. Jeg hafði lagt svo
undir við sóknarprest hennar.
Jeg náði í þriöju lýsinguna. Daginn eptir vorum
við gefin saman. Sá dagur bar upp á brullaupsdag
hennar fyrir 20 árum.
Gaugleri jy. hepti.
5