Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1904, Blaðsíða 35

35
deplar; aftur á móti eru deplar við enda orðanna í endá 3., 11. og x 5.
línu. Líkt stendur á um 9 linu, er endar á orðinu SIVKLEGA; þar f}?r-
ir aftan er að eins einn depill, og við enda síðustu Hnu eru 3 deplar,
hver uppundan öðrurn, og einn fyrir aftan miðdepilinn. Stafirnir eru
venjulegir latinuleturs-upphafsstafir. Aðeins pé-in og y-in eru dálítið frá-
brugðin; pé-iti eru opin að ofan svo að þau likjast kauni í rúnum og í
orðinu VIPRISV í næst-síðustu línu eru pé-in bundin saman; y-in eru
svipaðri smáleturs y-um. Ká-ið í- SRAPTA er líkast erri, því að efri
greinin beygist að leggnum. — V er látið tákna ú-, u- og t;-hljóð; í-hljóð-
ið er táknað með y (y) í tveim síðustu orðunum, EILí/FT : L^F, sem ber
vott urn að sá er stafina hjó hefir borið í og ý eins fram. Joð-hljóðið er
alstaðar táknað með I, sem eihnig táknar i og í. A táknar a og á; á
einum stað, í SRAPTA, hefir leturgrafarinn gleymt að setja þverstrikið
um A-ið. Je er hér táknað með IE, en ekki með E. E í orðinu EG í
12. 1. merkir e; þannig er orðið oft ritað enn og borið svo fram, eink-
um í skáldskap
Síðar verður minst á E í staðinn fyrir I í hreimlausum endingum
orða, sem einnig kemur fyrir á hinum legsteinunum.
Langt n er hér táknað með N í 3-, 6., 8., 11. og 13. 1. í orðinu
HIEDAn merkir það efalaust langt n (nn), þótt nú sé ekki ritað svo, því
að þannig mun það hafa verið borið fram þá eins og nú. í orðinu
Fí/RIRGEFnINGV er w-hljóðið táknað með íí (eftir F), en það ber til af
því að leturgrafaranum hefir fundist M-hljóðið í -GEFN- vera »hart«, líkt
og t. d. í steinn, og því sett N. Að Hkindum hefir orðið verið borið
fram eins og nú, samhljóðarnir -Fn- svo sem -bbn(n)-1. F-ið er hér því
merki fyrir langt varahljóð, framborið með báðum vörum (bilabiali s).
í fornum ísl handritum er oft ritað mn fyrir Jn og má vera að fratuburð-
urinn mn hafi verið milliliður milli hins gamla framburðar Jn og hins
nýrri b(b)n(n).
í orðinu NICHVLAS er k hljóðið táknað með CH og er það víst af
því að svo var orðið stundum ritað á latínu; á ensku er það og ritað með
ch, en annars er þessi ritháttur ekki upprunalegur. Nafnið er grískt, sam-
sett af nike (sigur, sigurdísin) og laos (lýður), og þýðir lýðsigrari.
í orðinu HOLLDSINS er /hljóðið táknað langt (og »lint«) með LL;
mun leturgrafarauum hafa þótt það nær framburði, sbr. nafnið Halldór og
ALLDVRS á steini nr. 4, 11. 1.
D- og d-hljóð eru táknuð með D.
HIER : HVILER
SA : TRVFASTE
1) Sbr. SOFNADVR í 11. 1.