Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Blaðsíða 13

13
byrði, heldur eins og vilja sjálfs sín. Hann er oss til
fyrirmyndar i því, hvernig vjer eigum að vera í stöð-
ugu sambandi við Guð, og gjöra hans vilja í öllu. Ein-
stöku orðatiltæki get jeg ekki allsendis fellt mig við,
svo sem í 186.gr.: „En sumar þeirra (o: skyldnanna)
eru stundum kallaðar annaðhvort skyldur við sjálfa
oss, eða skyldur við náungann“. Skyldunum er skipt
í rjetta guðsdýrkun, rjetta sjálfsumhyggju og rjetta
breytni við náungann. Orðin „rjett“ og „rangt“ eru
ekki útþýdd. Jeg ímynda mjer, að það villi engan,
þó að í kaflanum um rjetta guðsdýrkun, það sem vjer
eigum að gjöra, sje sett svo fram, að sannkristinn maður
gjöri það, þó að í hinum köflunum sje skyldan fram
settsvo: „vjer eigum“. En eigi get jeg sjeð fulla ástæðu
til þessarar mismunandi framsetningar. í kaflanum
um rjetta sjálfsumhyggju þykir mjer kenningin um
samvizkuna koma oflítið fram, eins og náðarmeðölin
eru í 14. kaflanum að eins nefnd á nafn. í 207. gr.
er það gjört að skyldu, að leggja kapp á að eiga ein-
hvern vandaðan og trúan vin. þ>að er gott, þegar það
getur tekizt; en er það á mannsins valdi, að það takist?
Hitt álít jeg vafalaust, að heiðnir vitringar leggi miklu
meiri áherzlu á vináttuna en kristindómurinn.
Framan við barnalærdóminn er lagfærð þýðing á
fræðum Lúters hinum minni, cg hefir þýðing þeirra
tekið miklum bótum og gjört þau miklu aðgengilegri,
auk þess sem málið er miklu betra en áður var.
Margar ritningargreinir bæði í barnalærdóminum
og fræðunum eru orðaðar nokkuð á annan veg en í
þeim nýjustu þýðingum biblíunnar, og að mjer virðist,
rjettara og viðkunnanlegra. Aðeins tel jeg það óheppi-
legt, ef barnið heldur sig sjá annað í biflíunni, en þuð
hefir lært í kverinu sínu.