Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Blaðsíða 35

35
verður um líkamsefnið, er oss hulinn leyndardómur;
vjer komumst ekki lengra en að gjöra oss hugmynd,
og hana þó næsta óljósa, um einhverskonar dularfullt
samband á milli þess og sálarinnar. þesskyns hug-
mynd höfðu hinir skriptlærðu hjá Gyðingum ; í forn-
kirkjunni og á miðöldinni kemur hún einnig fram.
Öðruvísi er því varið, að því er s á 1 i n a snertir;
um ástand hennar eptir viðskilnaðinn við líkamann
hefir drottinn eigi látið oss án vitnisburðar, og þó liðu
langir tímar, áður en vitnisburður ritningarinnar yrði
nokkurn veginn ljós. Sumir (og þar á meðal Göschel)
halda fram þeirri meiningu, að vera sálarinnar klofni,
ef svo mætti að orði komast, í tvennt, og að sá hluti
hennar, er var líf líkamans, hljóti sömu kjör og hann;
um þetta verður ekkert sagt með neinni vissu. En
þótt þessu nú væri þannig varið, þá snertir þetta þó
eigi hið verulegasta í lífi sálarafinnar, og þegar frá
byrjun verðum vjer þessvegna með berum orðum að
mótmæla hugmyndinni um sálarsvefn. í þessu efni
þarf eigi lengra að fara, en að vitna til frásögunnar
um I.azarus og áuðuga manninn; og þótt ritningin
komist svo að orði, að maðurinn sofi, þá segir hún
hvergi, að sálin, sem skilin er við líkamann, sofi. Menn
hafa skírskotað til þess, að Lúther á nokkrum stöðum
í ritum sínum tali um svefn sálarinnar; en það er auð-
sætt, að þessi ummæli hanS eru sprottin af óttafyrirhreins-
unarelds-kenningunni; þar að auk eru þau of óljós og
óákveðin til þess, að nokkuð verði á þeim byggt. Eigi
hefir sálin drukkið af óminniselfu, og eigi er þáð held-
ur draumlíf eða skuggalíf, sem biður hennar í öðrum
heimi, heldur sannarlegt andlegt líf (i. Tím. 6, 19).
þetta er eins víst og áreiðanlegt eins og það, að sál
Jesú stje niður til hinna dauðu, eigi í leiðslu eða draumi,
heldur með fullri og ljósri meðvitund, og eins og það,
3*