Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Blaðsíða 38

38
kemiir, þá enginn lengur fær unnið“, og í 3—4. kap.
Hebrea-brjefsins er talað um „hvíld fyrir guðs fólk af
verkum þess“; en þegar um verk er talað, á það á-
vallt að skiljast um starfsemi út á við. Einhver kynni
nú að hreifa þeirri mótbáru: f>egar Jóhannes talar um
verkin, sem fylgi hinum sælu, þá á það einungis að
skiljast um þá hina sælu, sem hann nánast hefir fyrir
augum. En þar til er aptur því að svara, að frásag-
an um Lazarus og auðuga manninn tekur berlega fram,
að verkin fylgi jafnt hinum sælu og hinum vansælu.
Yfir höfuð að tala, hefir þessi frásaga hina mestu þýð-
ingu fyrir oss, vegna þess að hún lýsir nákvæmlega
ástandi sálnanna í dauðra-ríkinu, en það er að vísu
áftur en Jesús „prjedikaði fyrir öndunum í varðhaldi“.
Verk vor eru kjarni eð'a eýni lí/s vors, og hin
sífelda endurminning þeirra, sem ritningin leggur á-
herzlu á, verður að skoðast sem nokkur hluti „hins
góðaverksins í oss, sem fyrst fullkomnast á degi Jesú
Krists“ (Filipp. 1, 6); hún hlýtur að hafa hugsvalandi
og styrkjandi áhrif á sálina og veita henni andlegan
proska. Að þessu lýtur það, þegar Irenæus talar um
„framför til óforgengilegleika“, og hina sívaxandi fram-
för, frá því augnabliki maðurinn er skapaður, og þang-
að til hann fær að sjá auglit Guðs.
En líf sálnanna á þessu stigi líkist á engan hátt
lífi guðhræddra einsetumanna. í lifandi myndum er á-
standi þeirra lýst svo fyrir oss, að þær sjeu í „hinni
himnesku Jerúsalem“, í samfjelagi við Guð\ öldungana
og alla heilaga engla, skrýddar hvítum skikkjum, syngj-
andiGuði lof (Hebr. 12, 22—23. Jóh. opinb. 7, 9—17).
Að þessi lýsing eigi heima í millibils-ástandinu, virðist
ljóst af því, að Hebreabrjefið tekur svo til orða: „and-
ar rjettlátra, sem algjörðir eru orðnir“ (Hebr. 12, 24);
en svo gæti ekki verið að orði komizt, ef átt væri við
hina upprisnu; og sú sæla, sem höf. brjefsins heitir