Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Blaðsíða 28

28
ekki vera það, sem meint er með orðunum: Gakk inn
f fognuð herra þíns! “
Slfk augnablik eru andans pantur, vitnisburður
að ofan, eins og hin illa freisting er vitnisburður a$
neðan; þau eru leyndar-mál, sem mannleg sál á saman
við guð. Vei þeim, er með vanhelgri hendi dregur
skýluna frá!
Einnig aðrar stundir í lífi voru geta, að nokkru
leyti, skýrt ástandið f eilifðinni. þ>að er til æðra anda-
rfki, og við þetta andavald stóð fornkirkjan f sambandi,
með sinni barnslegu trú á engla guðs; þó að þessi til-
finning sje nú veikluð orðin, er hún enn eigi með öllu
horfin. |>etta ríki getur enn fyllt sálina gleði og fögn-
uði, eða þá skelfing og hryggð, svo hún gleymir hinu
liðna og komanda vegna hins þýðingarmikla augna-
bliks, sem yfir stendur, mynd eilífðarinnar í timanum.
Vjer bentum fyr á vitnisburð reynslunnar, til að
komast nær hugmyndinni um eilífðina, til þess að sýna,
hvernig hún á margan hátt gjörir vart við sig í sálum
vorum. En hvað er þó öll vor reynsla, sem ekki höf-
um, eins og postulinn, verið upp numdir í Paradís, í
samanburði við hina óumræðilegu þrá eptir hinu himn-
eska föðurlandi? „Sælir eru sorgbitnir11, segir drottinn,
„því þeir skulu huggun hljóta11. „í húsi föður míns
eru margir bústaðir11. Sannlega hefir guð gróðursett
eilífðina í sálu mannsins.
Sje annað lff nú áframhald af lífivoru hjerájörð-
unni, aðeins öðrum skilyrðum bundið, þá hlýtur það að
standa f nánasta sambandi við hinn sfðasta hluta manns-
æfinnar, það er að skilja ellidrin. Eptir náttúrunnar
rás er hið kristna gamalmenni komið næst jörðunni, en
einnig næst himninum. Hugsum oss því ástand hans,
og leitumst við að gjöra oss það ljóst.
Líkamskraptar hans þverra, honum er orðið þungt