Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Blaðsíða 32

32
„er því yngri, sem hann er nær uppsprettu sinni; og
það mun valda mjer hryggðar, verði eg á morgun ekki
yngri, en eg er í dag“.
í Paradís átti svefninn heima — „og Adam svaf“,
segir ritningin —; en svefnsins ægilegi bróðir þekktist
þar ekki. Manninum var ætlað að lifa þar lífi líkam-
ans, sálarinnar og andans, og hefjast frá einu stigi til
annars til meiri og meiri dýrðar, þangað til „guð tæki
hann til sín“, eins og Enok. En Paradís finnst eigi
framar á jörðunni. En þrátt fyrir syndina og skelfingu
dauðans getum vjer enn þá fengið óljóst hugboð um,
hvernig manninum þar var ætlað að flytjast friðsam-
lega frá jörðu til himins, þegar vjer sjáum aldurhnig-
inn kristinn mann, sem saddur er orðinn lífdaganna,
sofna vært í drottni, með hægu andláti.
1 guðsríki, bæði hjer á jörðu og annars heims, er
sífelld framför, stig fyrir stig, frá hinu ófullkomnara
til hins fullkomnara, en aldrei stendur það í stað. Eg
minnist aptur hinnar efnisríku hugsunar hjá Irenæusi.
Æskumaðurinn hjer á jörðu „dreymir mikla drauma“,
fullorðni maðurinn starfar að framkvæmdum, gamal-
mennið hugsar, og leitast við að átta sig á lífinu, það
hvilist, og lifir í endurminningunni um hið liðna og
voninni um hið ókomna. Og eins og draumurinn er
fyrirboði framkvæmdanna, svo bendir og líf gamalmenn-
isins, er snýr sjer frá heiminum, á annað fullkomnara
og andlegra líf í hvíld, endurminningu og von, og
myndar, ef svo mætti að orði kveða, innganginn til
þess. Takmarki hins stundlega lifs er náð; undirbún-
ingnum er lokið til þess, að gjöra manninn hæfan til að
velja rjett í því, sem mestu varðar; hið tilkomanda
bendir sálunni til sín, og kallar á hana.
En leiðin liggur yfir dauöans land. þegar augu
holdsins lykjast aptur, og nóttin kemur yfir oss, þegar