Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.01.1879, Side 34

34
lík var sú sýn, sem Stefán pfslarvottur og margir aðr-
ir kristnir menn sáu á andláts-stundinni ?
f>egar vjer nú gætum þessa, getum vjer án efa
hugsað oss ástand guðhrædds deyjandi manns þannig,
að náðin gagntaki, hugsvali og hrífi sálu hans algjör-
lega á einu af þeim augnablikum, sem eru „eins og
þúsund ár“. Með þessu er það þó enn eigi sagt, að
maðurinn sje við þetta að fullu hreinsaður orðinn, eins
og þeir hljóta að verða, sem lifa apturkomu drottins,
og breytast á einni svipstundu. „Sá sem dauður er,
hann er rjettlættur frá syndinni“, segir postulinn (Róm.
6, 7); en eigi dirfumst vjer að heimfæra hjer þessi
orð eptir þeirra fullu merkingu.
Hinn síðasti óvinur, sem sigrast á, dauðinn, að-
skilur sálu og líkama, og heldur þeim aðskildum til
dómsdags í þvf millibils-ástandi, semvegnasynd-
arinnar er orðið nýr liður í alheims-skipuninni: hegn-
ing og þó náð. Sál og líkami hverfur þá, hvort í sfnu
lagi, niður í allífsins ómælanlega djúp, og undirbúast
þar í kyrrþey, til að sameinast aptur í dýrðlegri mynd.
En breytingin verður með tvennu ólíku móti: Ifkam-
inn í duptinu breytist að ytra ásigkomulagi, og leys-
ist fyrir manna sjónum í sundur, en framför sálarinnar
á himnum er öll inn á við, til að átta sig og þekkja
sjálfa sig.
Líkaminn, þetta hulstur sálarinnar, rotnar og
verður að dupti, svo sem vjer opt höfum sjeð ; hann
leysist sundur f frumefni sín, sameinast öðrum efnum,
dreifist í ýmsar áttir, svo að vjer vitum ekki einu sinni,
hvar hann „blundar“. Af jörðu var hann kominn,
að jörðu er hann aptur orðinn. Og engu að sfður er
þetta líkamsefni, sem orðið er að dupti, sem vindurinn
feykir og vatnið skolar hingað og þangað, — engu að
sfður er það endurfætt í skírninni til eilífs lífs, og hefir
bergt á lind ódauðleikans, sem er Jesú blóð. Hvað nú