Fylkir - 01.01.1922, Blaðsíða 55

55
f Pyrstu vísu kvæðisins Völuspá, 5. h., ritar F. J. (í útg. Eddu, 1905):
»ViIdu at, Valföðr, vel fyr teljak.«
Hverjir vildu? Einfaldara og skiljanlegra er:
»Vilda ek, valföðr, vel fyrir telja.«
1 2. stcfi sama kvæðis, í sömu útg. F. J., stendur:
»Niu mank heima, niu iviði,
mjötvið mærau fyr mold neðan.<
Og í 3ja stefi satna kvseðis ritar F. J.
»Ár vas alda, þars Ymir bygði.«
Menn geta ímyndað sér hve auðvelt er að skilja Eddu, þegar búið er að
ara svona með textan.
^ala á, samkv. nefndri útgáfu F. J., að vera að flytja Óðni sjálfum (guði)
kv*ði, sem segir frá sköpun heimsins og forlögum mannkynsins, en
konungi eða hersir. Hún á að geta um »veraldartré« í undír-
tleituum (sjá skýringar F. j.), en ekki unt fruinefnin rré um lopthafið
úuthverfis jörðina. (Þeir O. V. og Powell rita »íviðior« og »mjötuð«, þ.
e' gálur og dómari!
Loks á vala að segja hvar tíminn byrjaði! í fyrri útg. Eddu (ár, 1888),
ritar F. J. »Ár vas alda, þats ekki vas«. <— Allt jafn ljóst!
Ætt-færslur og orðaskýringar í nefndum útgáfum eru flestar álíka vel gerð-
ar eins og niðurröðun kvæðanna og texti. Þar fylgja Eddufrseðingar flestir
^ofundum Snorra-Eddu, F. J. einnig; jafnvel þó hann viðurkenni, í út-
Katu sinni af Snorra-Eddu (árið 1900), að margt í hetini sé munka-rugl
e®a þvættingur og ekki af heiðnum toga spunnið.
Ailir eddufræðingar þýða, t. d. orðin Grótta og Orótti, eins og Snorra-
tdda gerir, með kvörn. Jafnvel F. O. Bergntann ættfærir orðin við granit.
Hróttasöng útleggur F. G. B. með (Grahiten Gerausch). Enginn þess-
ara eddufræðinga hefur getið þess til, að orðið grótta væri sama orð, sem
rótta, nafn, sem Gotar (Forn-Ootar) gáfu hljóðfæri sínu hörpunni (sbr.
e Message de Sktrnir, útg. París árið 1840). Orðið crotter, notað í nú-
'ðar Frönsku, hefur sömu merking, setn að harpa, eða stagast, á einhverju.
Orðið skáld segir F. J. samstofna við þýzka orðið schailen að glymja,
en ekki náskylt slavneska orðinu skladatel, söngskáld (compositor) og
n°rrasnu orðunum, hlaða og klæða. Orðið elivogar verður hjá F. J., sama
Senr élvogar (frosthaf), ekki lifandi vogar eða sólarhaf (sbr. ungv. orðið
lifandi). Orðið Yggdrasill ættfærir F. J. við Ygg, Óðinn, og við
hrós«l, hest, eins ‘'og flestir aðrir eddufræðingar hafa gert. Þessi Óðins
estur, hinn áttfætti Sleipnir táknar, segja þeir, vindinn (sbr. Quðbr. Vig-
nsson & Powells þýðing í Corpus Poeticum boreale. En orðið Óðinn er,