Lögrétta - 01.01.1934, Blaðsíða 19

37
LÖGRJETTA
„Nei!“ sagði jeg með áherslu.
„Kystu mig!“
Jeg glápti orðlaus á hana; jeg gat ekkert
sagt, aðeins hrist höfuðið. Jeg var fyrir
aivöru farinn að halda, að hún ætlaði að
tæla mig til óskírlífis, en hún freistaði mín
ekki fremur en nashyrningsmeri.
„Þú ert óuppdreginn helvítis dóni“,
hvæsti hún, þegar bænir hennar voru allar
árangurslausar, og augun ranghvolfdust
meir en áður. Jeg ætlaði að svara henni ein-
hverju, en þá varð henni skyndilega fóta-
skortur og hún stakst á bólakaf ofan í
leðjusíki, sem sennilega hefur áður verið
gamall brunnur. Jeg dró hana upp úr, and-
litið var kolsvart eins og á negra og þegar
jeg loks gat bælt niður í mjer hláturinn
stilti jeg mig ekki um að svara henni:
„Og þú ert u p p d r e g i n n helvítis
dóni! Dreginn upp úr drullupytti“, bætti
jeg við til að útiloka allan misskilning. Þar
með var samtali okkar lokið.
Hitt atriðið, sem' mjer er minnisstætt
skeði um mitt sumarið á Hallig Siideroog,
í glaða sólskini og steikjandi hita. Strák-
arnir hlupu um eyna í mittisskýlum eða
böðuðu sig í sólskininu og skiftu sjer ekk-
ert af hinum morgu gestum, sem komnir
voru frá meginlandinu. Það hefur sennilega
verið eitthvað á 4. hundrað gesta, sem' komu
þennan dag og við vorum önnum kafnir að
afgreiða allskonar nærgöngular spurningar.
„Heyrið þjer ungi maður“, sagði kerling-
arhlussa og sneri sjer að mjer, „hver stjóm-
ar þessu drengjaheimili?“
Jeg sagði henni það.
Hort hún gæti ekki fengið að tala við
stjórnandann?
Jeg fór til Paulsen’s og sagði honum að
það væri kona úti, sem langaði að tala við
hann.
Þegar Paulsen kom, byrjaði kerling óð-
ara á því að ausa yfir hann óbótaskömm-
um. Hún sagðist hafa komið hingað eins
og siðleg manneskja með saklausa dóttur
sína og sagðist: hafa búist við að koma á
prúðan stað, þar sem alt færi siðlega fram,
en í þess stað væru hjer tugir og aftur tug-
ir stráka, sem hlypu um í mittisskýlunum.
Hún sagði ennfremur að sjer hefði aldrei
38
verið boðið annað eins um dagana, sagði að
þetta gæti gjörsamlega spilt sálarlífi dóttur
sinnar og spurði hvort það væri virkilega
með leyfi Paulsen’s að strákamir sýndu sig
almenningi svona í mittisskýlum.
Paulsen brosti. í stað þess að svara henni
nckkru, benti hann strák að koma til sín,
einum af þessum strákum í míttisskýlunni,
hann stóð álengdar og hlustaði á orðstraum
kerlingarinnar. Annars var kerling svo há-
vær og gustmikil, að fólk streymdi að og
umkringdi bæði hana og Paulsen til að vita,
hvað um væri að vera.
„Fritz!“ sagði Paulsen þegar stráksi kom,
„þessi kona þolir ekki að sjá þig í míttis-
skýlunni. Gerðu svo vel og farðu úr henni!“
Stráksi, sem var vanur að hlýða, stóð á
næsta augnabliki allsnakinn fyrir framan
hópinn.
„Helvítis þrælmenni eruð þjer! Og dóttir
mín! Guð hjálpi mjer!“ stundi feita konan,
þegar hún sá að rjótt andlit dótturinnar
gægðist yfir öxl hennar og horfði með eftir-
tekt á hinn allsnakta líkama. Hún greip
báðumi höndum fyrir andlitið, gaf dóttur
sinni merki um að koma, og labbaði burt.
Jeg hef sjaldan heyrt slíkan glymjandi
hlátur og þá.
IV.
Það var eina yndislega kvöldstund síðla
sumars. Úti var logn og hiti, en byrjaði að
liúma. Alt var svo hljótt, svo kyrt og meira
að segja mávarnir og kríumar, sem vön
voru að garga þarna í þúsundatah, hjeldu
kyrru fyrir. Ekkert raskaði samræminu í
kyrð náttúruhnar. Vitaljósin í Ording og á
Pellworm voru kveikt og glampinn frá
ljóskastaranum á Helgolandi sást greinilega
í hálfrökkrinu. En himininn var þmnginn
dimmum, óveðurboðandi skýjabólstrum,
sem hrönnuðust hingað og þangað um loft-
ið, en milli þeirra eygðust heiðbláar himin-
vakir.
Það dirndi æ meir, var næstum fulldimt;
tunglið kom fram, það óð í skýjum. Fölur
bjarmi þess sendi daufa, bleika birtu niður
til jarðar.
Söngvar og fiðluómár bárust innan úr
dagstofunni; þar voru strákamir að syngja