Lögrétta - 01.01.1934, Blaðsíða 22

43
L ÖGRJETTA
44
altaf með í kvalastaðu.
„Aldrei framaru — fuglinn kvað.
Lengi að skýring hugði jeg hljóður;
hugði að skýring sorgarmóður.
Var ei áður fyr svo fróður
að fugl jeg þekti, er svona kvað.
Eitt er víst: Hann var nú þarna;
vjek að kjörum duptsins barna.
Tók sjer vald og vottaði þarna
valdsorð þungt, er settist að.
Settist að og sagði þarna
sárbeitt orð, er nam sjer atað.
Orð er sárbeitt settist að.
Hrafninn þreyði og þögull tafði
þar, sem stað hann numið hafði.
Auðnarþunga um hann vafði
orðið, sem hann fyrri kvað.
Erfltt mjer til endursvara
ærið varð, loks braust til vara:
„Þú munt eflaust aftur fara
sem allir, mjer sem hændust að.
Þú munt eflaust frá mjer fara,
sem fór hver von, sem til jeg baðu.
„Aldrei framar“ — fuglinn kvað.
Með hrylling þarna á hrafnsins fundi
hugði jeg að hans orðtak mundi
lánað vera, að liðnum fundi
láns, úr hinsta kvalastað
einhvers þess, er harmar hafa
huga leitt frá gröf til grafa,
vonir teygt úr vafa í vafa,
í vafans hinsta kvalastað
þess, er vonir hrapað hafa
hinst í þennan kvalastað:
Aldrei framar — fugl sem kvað.
Á styttu hrafninn hvíld sjer veitti;
í hálfu rökkri furðu beitti.
Sæti’ jeg tók og sjónir þreytti,
sjúkur í hug, á.gátu um það
hvað að fuglinn mundi meina.
Minn tók hug sú spurnin eina,
hvað að fuglinn mundi meina,
úr myrkri nætur kominn a^
Hvaða vitrun vildi greina
vofa, spáfugl — eða hvað?
Hvern sjer orð hans ættu stað.
Gátu þessa’ jeg rakti af ráði,
ráðning fullri þó ei náði.
Auga hrafns sem gneisti gljáði;
geig og hrylling bar mjer að.
Um hug minn spurnir hljóðar fóru
— hnigu í átt til Leónóru.
Lampa glóðar geislar fóru
glitruðu við og námu stað
þar, sem ljósið Leónóru
lýsti fyr á sama stað
og aldrei frarnar — fugl sem kvað.
Þungt varð loft á þöglu kveldi
sem þyknaði við af fórnareldi
og hug minn draumi um sælu seldi.
„Sál mínu, jeg í huga kvað,
„engil sendi, guð svo gleyma
gráti’ jeg megi og unað dreyma.
Guð, lát ilm þíns anda streyma
í minn hug og nema stað,
svo jeg megi gleyma, gleyma,
gleyma henni, er til jeg baöu.
„Aldrei framaru, fuglinn kvað.
„Spáfugl“, sagði’ jeg, „ári, eða,
eða tákn um það hið skeða
og hulda tíð, á harrns míns breða
hvað dró þig úr versta stað?
Hrakning hver Ijet hug þinn standa
heim til minna tára landa?
Ef þú þekkir veg úr vanda
veit mjer líkn og segðu það.
Mundu vonir mjer til handa
mega gróa á nokkrum stað?“
„Aldrei framaru, fuglinn kvað.
„Seg mjer ári, sýndu vottinn
að sjertu af lífsins rótum sprottinn,
særi’ jeg þig við sjálfan drottinn,
særi þig við, hvern helgan stað
— hvort æfiljós mitt Leónóru
og ljósin, sem með henni fóru,
hvort lífs míns gleði Leónóru
líti’ jeg aftur, segðu það;
hvort lífs míns yndi Leónóru
líta’ jeg fái á nýjum stað“.
„Aldrei framaru, fuglinn kvað.
„Söktu niður í svarta víti,
svarti hrafn, með öll þín lýti.