Lögrétta - 01.01.1934, Blaðsíða 20

39
L ÖGRJETTA
40
kvöldljóðin sín áður en þeir gengju til hvílu.
Jeg kærði mig ekki um að fara inn, vildi
heldur njóta kyrðarinnar úti. Jeg settist á
grasbakka sunnan undir húsinu og horfði ú
skýin og skin mánans. Ský heilla mig, þau
koma mjer í gott skap og stemning og því
betur sem andstæðurnar í þeim eru meiri.
Þetta kvöld voru andstæðurnar sjerstaklega
sterkar: koldimmir skýjabakkar, heiðbláar
himinrendur og bleikur máninn. Jeg elska
ský og jeg elskaði þau sjerstaklega þetta
kvöld. Skin mánans á ljettgáruðu hafinu
kom mjer til að rísa á fætur og ganga niður
á ströndina.
Á ströndinni sá jeg það, sem jeg hafði
aldrei sjeð áður, það voru sæljós. Mjer
þótti þau svo töfrandi fögur að jeg gat
ekki haft augun af þeim í heila klukku-
stund. Þegar hægar og ljettar öldugárurn-
ar bárust upp að ströndinni voru faldar
þeirra eins og af gulli gerðir eða logandi
eldi. Þannig varð öll strandlengjan eitt log-
andi eldhaf, ein gullin rönd, og öðru hvoru,
þegar máninn sendi sitt föla skin niður á
hafið, þá var það því líkast sem það væri
af gulli og silfri gjört með dökkblárri um-
gjörð í kring.
Sjórinn lokkaði mig, dró mig til sín. I
einni svipan var jeg kominn úr fötunum og
stóð nakinn á sandinum. Jeg óð út í gull-
bárumar og ljet þær leika um fætur mína,
Jeg óð dýpra og dýpra og loks synti jeg.
Sjórinn var svalur, en samt fanst m!jer hann
volgur. Jeg synti út á djúpið, sem dökknaði
hvert sinn, sem ský dró fyrir tunglið, en
sem glitraði þess á milli eins og ólgusjór
lifandi gimsteina. Mjer fanst það svo hress-
andi og svalandi að synda, fanst jeg teyga
í mig alt það, sem gott var og fagurt, fanst
hvert sundtak auka mjer þrótt og vilja og
gefa mjer æsku og yndisleik. Þá stundina
óskaði jeg einskis annars fremur en að mega
s.vnda — synda eilíflega.
Jeg sneri við og synti til lands. Jeg átti
ekki nema örfáa faðma eftir, þegar jeg sá
mann á sundi fyrir framan mig. Það hlaut
að vera einhver fyrirliðanna, því strákarnir
voru allir gengnir til hvílu. Mig greip löng-
un til að gera honum bylt við, stakk mjer
og synti til hans í kafi. Mjer skaut upp
rjett fyrir aftan hann og jeg greip utan um
öklaliðinn á honum. En fóturinn var kaldur
og það var köld slepja utan á honum, sem
var næstum búin að koma blóðinu til að
storkna í æðum mjer. Jeg reisti mig við í
ofboði, sjórinn náði mjer tæplega í mitti.
Framundan mjer morraði lík af karlmanni
og útlimirnir slettust til og frá undan and-
varanum og ljettum bárunum. Það var orðið
gulflekkótt og byrjað að rotna. Það morr-
aði á bakinu á gyltum haffletinum, maður-
inn hafði bundið sig við fleka og flekinn
lyfti höfði líksins upp úr sjónum. Og nú sló
fölri tunglsbirtu framan í þetta dauða and-
lit. Brostin, galopin augu hins dauða störðu
á mig með slikjukendu, hryllilegu augna-
ráði, en út úr hálfopnum munninum lafði
dökt slý.
Voðalegur hryllingur greip mig við að
horfa á þetta viðbjóðslega andlit með brost-
in augu og hálfopinn munn. Mjer sýndist
andlitið einblína á mig með storkandi hatri,
og áður en jeg vissi af hljóðaði jeg af öll-
um lífs og sálarkröftum. Óstjórnleg hræðsla
læsti sig gegnum mig, jeg stóð eins og lam-
aður í sömu sporum, kalt vatn rann milli
skinns og hörunds og mjer fanst mátturinn
þverra með hverju augnabliki. Það hvíldi á
mjer hryllileg martröð, sem hjelt mjer kyrr-
um í sömu sporum og batt augu mín við
hatursfull augu líksins.
Dimman skýjabakka dró fyrir tunglið og
umhverfis mig varð myrkt. Jeg heyrði
ljett skvamp báranna í fjörusandinum, og
mjer fanst slikjað og rotnað líkið strjúkast
við mig um leið og það morraði áfram í
söltum sænum.
Það er hræðilegasta stund, sem jeg hef
lifað.
Ziirich 1933.