Óðinn - 01.07.1932, Blaðsíða 18

ÓÐINN
fi6
Einar Jónsson
hreppstjóri á Ekru í Norðfirði.
Fæddur 2. jan. 1853. Dáinn 17. sepl. 1924.
ómannlega ferst mjer, er jeg hef látið svo
lengi dragast að minnast þín opinberlega, vinur.
Eigi er mjer það þó að öllu leyti sjálfrátt, nje
að mínum insta
vilja. Rás atvik-
anna getur oft
verið kynleg.
Jeg minnist svo
oft samvistarár-
anna. Jeg sje þig
svo oft í anda,
og nú í kveld
svo ljóst, hugljúf-
an, athugulan,
lausan við alt yfir-
læti, en virðuleg-
an þó. t*ú unnir
fögru formi í
stóru og smáu: í
framgöngu og á
skrifstofu þinni.
Alt þurfti að vanda, þótteigi væri nema auðvirði-
legur reikningslappi. En þó hef jeg aldrei þekt
mann öllu lausari við snápmensku en þú varst.
Jeg dáðist oft með sjálfum mjer að því,
hvernig þú komst málum þínum áleiðis. Jeg
þóttist og þykist enn skilja, hvernig á því stóð,
að þjer varð jafnan svo vel ágengt. Mergurinn
málsins var sá, að þú tamdir þjer jafnan aðferð
sólarinnar, en ekki stormsins. Þjett gatstu þó
haldið á málum, en jafnan slýrði mildi og
mannúð átakinu. Hnefann kreptir þú aldei til
þess eins, að sýna að þú œttir valdið. Embættis-
sigrar þínir, margir og merkilegir, voru grund-
vallaðir á góðleika þinum og sívakandi sam-
vitskusemi, samfara þrautseigju og iðni.
Jeg sje þig í anda í sorg og gleði, vinur. Þú
kunnir þá list að gleðja þig og aðra, án þess
að glata prúðmensku þinni eða gleyma hófstill-
ingu. En samt var það svo, að við, samsveit-
ungar þínir, urðum glaðari með þjer glöðum
en flestum öðrum, og slóst þú þó aldrei mikið
um þig með glamri eða gaspri, nje gerðir þjer
sjerstakt far um að skara fram úr í fyndni eða
öðru því, sem menn að jafnaði sækjast eftir í
samkvæmum eða glaumskálum. En hið innra
með þjer brann eldur sannrar gleði og þar bar
eigi fölskva á. Þess vegna þurftir þú eigi fyndni
nje fjörug orð til að fá aðra til að gleðjast.
Það kom eins og af sjálfu sjer í návist þinni.
Jeg sje þig líka í sorg þinni. Manstu eftir
morgninum, er við gengum saman í fjörunni?
Óveðrinu var lokið að vísu, — en við þóttumst
báðir þess vissir, að það hefði mikið frá þjer
tekið, eins og það líka reyndist. En ekki mæltir
þú æðruorð, þó að sárt brynni hjartað. Jeg
skildi þig þá, vinur, eins og oftar. Þjer var tregt
tungu að hræra, eins og Agli forðum, en gamall
verð jeg, ef jeg gleymi þeim fáu og karlmann-
legu orðum, er þú sagðir þá. Jeg óskaði heitt,
að allir kynnu eins vel sorg að bera, og þú.
Jeg hef Iöngu kvatt þig, vinur. En kveðja mín
var og verður jafnan: Au revoire. Yið sjáumst
aftur. Jeg veit það með vissu. Jeg veit, að á
Einar Jónsson.
vatni árin 1928—31, var og í byggingarnefnd
hans. Þau eru ekki fá dagsverkin, sem Kolbeinn
er búinn að eyða fyrir þetta mál frá því fyrsta.
Og þótt Grafningshreppur hafi altaf verið tal-
inn einn af þeim 5 hreppum, sem hrundu skóla-
málinu af stað, ásamt Laugardals-, Biskupst.-,
Grimsness- og Þingvalla-hreppum, þá var það
í rauninni ekki Grafningshreppur heldur Kol-
beinn einn, þvi hann borgaði alt tillagið einn
úr sínum vasa. Fyrir þetta mál eitt, þótt ekkert
væri annað, sem vitanlega er margt, á hann
sífeldar þakkir skilið allra góðra Sunnlendinga,
því á honum, einmitt honum, margvalt þetta
mál að ýmsu leyti. Er þeim, er þetta ritar, vel
kunnugt um, hve stór þáttur það er, sem Kol-
beinn á í stofnun þessa skóla. En út i það skal
ekki lengra farið hjer. — En þegar saga þessa,
að mörgu leyti merkilega, máls verður skráð,
verður Kolbeins altaf getið sem eins þess besta
liðsmanns.
Kolbeinn er vinfastur og áreiðanlegur maður
í öllu og hinn mesti drengskaparmaður. Einn
af þeim fáu sem telur töluð orð ekki verða aftur
tekin, en þeir eru, þvi miður, alt of fáir.
Böðvar Magnusson.
¥
i