Óðinn - 01.07.1932, Side 24

72
ÓÐINN
Á nýársdag 1913 sá jeg fyrst Gest heitinn. Var
það á samkomu á Stóra-Núpi. Vissi jeg ekki
fyr en eftir fundinn að þetta var Gestur, sem
þarna hafði fremur öðrum dregið að sjer at-
hygli mína, svo greindarlegur virtist mjer hann
i framkomu sinni. Jeg hafði heyrt talað um
hann og hjelt að hann mundi vera aldurslegri.
ósjálfrátt vaknaði löngun hjá mjer til að kom-
asl í náin kynni við hann. Hann hafði líka
ýmislegt og margt við sig, er hafði laðandi áhrif.
Fjör, fyndni og gamanyrði hafði hann jafnan á
reiðum höndum, Menn álitu, sumir hverjir, að
hann væri stríðinn og hæðinn, en mjer fanst
að þeir eiginleikar ekki eiga heima hjá honum,
heldur væri það alt saman að eins fjör og gáski.
En það, sem laðaði mig engu síður að honum,
var það, sem undir niðri bjó, en það var al-
varan sú, er hann best hefur sýnt með störfum
sínum, og það, að hann hugsaði um hag annara
jafnframt sínum. Hann var jafnan fús til hjálpar
öðrum og var oft mjög önnum hlaðinn við störf
fyrir aðra, hvort sem hann fjekk nokkuð fyrir
þau eða ekki. Að mínu áliti hafði hann lítið af
sjálfselsku.
Jeg minnist þess nú, er við Gestur heitinn
eitt sinn vorum á gangi saman í Reykjavík, að
hann — alt í einu — kvaðst þurfa að bregða
sjer þar í hús nokkurt. Var mjer boðið »inn
fyrir dyrnar« með honum. Var þá erindið, að
spyrja þar eftir einhverjum pilti, sem var fá-
tækur, en var að læra. Frjetti Gestur að piltur
þessi mundi eiga erfitt í peningasökum. Tók
Gestur heitinn þá seðlabunka upp úr vasa sín-
um og bað að færa piltinum. Hann var víst ekki
neinn venslamaður Gests, en þó var þetta veitt
sem gjöf. Varð þetta atvik eitt þeirra, er kendi
mjer að þekkja hann.
Margt fleira hafði hann við sig. Hann var
bjartsýnn, horfði jafnan fram, ljet ekki liðna
tímann hafa áhrif á sig til afturhalds og ekki
heldur örðugleikana; þeir urðu allir smáir í
hans augum. Dugnaður hans var með afbrigðum
mikill, að hverju sem hann gekk. Það vissu
allir, sem hann þektu. En þó fanst mjer að
greind hans og skarpskygni skara enn meira
fram úr — heldur en dugnaðurinn.
Vinskapur okkar Gests heitins komst ekki svo
langt að við segðum hvor öðrum frá nánustu
einkamálum okkar. En vinskapur okkar komst
svo langt, að við glöddumst yfir velgengni hvor
annars, og jeg fyrir mitt leyti hlakkaði ávalt til
að hitta hann, og jeg held að hann hafi haft
gaman af að hitta mig líka. Ræddum við oft
saman áhugamál okkar beggja: hafði hann þá
auðvitað oftar »orðið«, því að hann átti miklu
fleiri áhugamál heldur en jeg. En mjer fanst
jeg altaf eiga vegvísan samferðamann, þar sem
Gestur var, og mjer finst nú, þegar hann er
genginn, að jeg sem sunnlenskur bóndi hafi
mist minn besta samverkamann.
Við Gestur heitinn höfðum nokkur viðskifti
saman. Kom þar aldrei snurða á bandið, hvorki
til orða nje verka. Á því sviði reyndi jeg hann
ekki að öðru en höfðingslund.
Eins og menn sjá, rita jeg línur þessar að eins
til að minnast þessa vinar míns og geta þess,
hvernig hann kyntist mjer, en ekki til þess að
geta afreka hans — það gera aðrir — og heldur
ekki til þess að meta hann eftir kostum og
ókostum. í*að er líka erfitt fyrir okkur mennina
að kveða upp þannig dóma hverjir yfir öðrum.
Og jeg finn það glögglega og best nú, að það
sem jeg hefði getað fundið að honum, hverfur
mjer alt úr augum fyrir manngildi því, sem
hann hafði til að bera.
Vegna mannkosta sinna hafði hann svo kært
heimili sitt og alla sína nánustu, vegna mann-
kosta sinna vildi hann framfarir í landinu og
velgengni, vegna mannkosta sinna er hann svo
mörgum harmdauði, og vegna mannkosta sinna
veit jeg að hann á sinn hluta í föðurlandinu
himneska.
Jón H. Porbergsson.
Gömul þingvísa. Á árunum fyrir aldamótin var
kveðið töluvert af pingvísum og ljeku menn sjer mjög
að pvi að koma inn í pær orðunum »frá almennu
sjónarmiði«. Peir Hannes Hafstein og Halldór Jónsson
bankagjaldkeri voru pá pingskrifarar. Einu sinni keyptu
peir lítið bænakver, sem einn af pingmönnum, Sighvatur
í Eyvindarholti, hafði samið og gefið út, og lögðu eitt
eintak i skúffu hvers pingmanns, með áletraðri kveðju
frá höfundinum. Pá var pessi vísa ort í pinginu:
Bjó jeg til eitt bænakver
börnum Guðs að liði.
Skoðuð stjórn hans öll par er
frá almennu sjónarmiði.
y