Óðinn - 01.07.1932, Síða 40

88
Ó Ð.I N N
Þjóðkunnugt höfuðból til sölu.
Á þvi er stórt tún, að mestu sljett, miklar og góðar áveituengjar, vetrarbeit
góð fyrir sauðfje og hross, skjólasamt fyrir öllum veðrum, fjörubeit og sumar-
hagar góðir. Góð aðstaða til að reka verslun og sjávarútveg með vjelbátum
og trillubátum, mikil hrognkelsaveiði og silungsveiði. Stórt íbúðarhús tvilyft
(21 X 12 álnir, með útbyggingum frá báðum hliðum), annað íbúðarhús minna,
verslunarhús, geymsluhús, sjóhús og bryggja, fjós og hesthús með stórri hlöðu
og haughúsum, fjárhús fyrir alt að 400 fjár, með grindum og steyptum safn-
þróm undir og stórri hlöðu, Tún og engi girt með gaddavir, sömul. ca. 200
dagsl. af beitilandi. Góðir matjurtagarðar, ca. 2000 fermetrar. — Sauðfje, kýr
og hestar geta fylgt með í kaupunum og sömuleiðis ýms búsáhöld.
Nánari upplýsingar gefur
Þorsteinn Gíslason ritstjóri, Þingholtsstr. 17, Rvík.
eyrun upp að hurðinni og gátu staðið þar lengi.
Dollur elti mig oft, þegar jeg fór út, og varð jeg að
loka hann inni, ef jeg þurfti að fara eitthvað lengra
burt. — Eina vornótt elti hann mig niður á stein-
bryggju, er jeg ætlaði að sigla á bátnum mínum, og
þegar jeg var kominn upp í bátinn, kallaði jeg á
hann, og stökk hann þá út í bátinn og var með á
siglingu út fyrir Engey. Veðrið var afargott og vind-
blær rjett svo að siglt varð. Þegar jeg kom aftur
upp að bryggjunni, var hann fljótur að stökkva í land
og víst feginn að sjóferð þeirri var lokið. — Margar
voru til sögur af kisum mínum og langar mig til að
segja eina af þeim, því að mjer þykir sjálfum hún
merkileg. Það var eina nótt, að jeg sat uppi í her-
bergi mínu á kvistinum og var að skrifa. ]eg sat á
legubekk, sem stóð milli glugganna. Við hlið mína
lá Dollur og svaf. Kvisturinn var klæddur að innan
með striga og veggfóður límt þar á. Það var því holt
á milli strigans og veggsins, og heyrði maður oft
rotturnar hamast þar á milli. ]eg var svo sokkinn
niður í það, sem jeg var að skrifa, að jeg tók ekki
eftir neinum skruðningum. Rjett fyrir ofan Iegubekks-
bakið var gat á veggstriganum. Alt í einu rís Dollur
upp og leggur vinstri framlöppina upp á sófabakið,
en með hægri löppina fer hann upp að gatinu og
horfir hvast inn í gatið og tekur til að hreyfa hægri
löppina hægt í hring kringum gatið og síðan fer
hann að raula með einkennilegum hreim. Jeg hef
áldrei heyrt neitt líkt fyr eða síðar. Það var ekki
mjálm og það var ekki mal, heldur rólegt, breytilegt,
hækkandi og lækkandi hljóð, svo hreimþýtt og dill-
andi, að jeg sat grafkyr og þorði ekki að hreyfa Iegg
eða lið, til þess að trufla hann ekki. Það var eins og
viss kveðandi í því, sem ómögulegt er að lýsa; smám-
saman urðu hreyfingar lapparinnar hraðari og hraðari
og raulið eins og innilegra og hraðara um leið.
Hann einblíndi inn í holuna. Svo eftir dálitla stund
beygði hann sig aftur á bak, Iyfti vinstra fætinum
frá sófabakinu og smelti báðum löppunum með feikna
flýti inn i gatið. Síðan heyrðist væl eða tíst
og hann dró út úr holunni roftu og stökk með hana
urrandi niður á gólf. ]eg var alveg undrandi og hugs-
aði mikið um þefta. ]eg held að hann hafi verið að
seyða rottuna til sín eða dáleiða hana. Mjer datt í
hug að þessa aðferð hefðu kettirnir, er þeir væru á
veiðum við rottuholur, en þetta er þó að eins tilgáta.
Jeg vildi gefa mikið til að heyra þetta hljóð aftur.
Löngu seinna datt mjer þetta í hug, er jeg Ias Djungul-
bókina eftir Kipling, sem svo kunnugur er háttum hinna
stóru dýra af kattarkyninu. Þar stendur um tigrisdýrið:
»Gólið hafði nú breyfst í einskonar raulandi mal, sem
virtist koma úr öllum átlum í senn. Það er það hljóð,
sem gerir viðarhöggsmenn og Sigaunara alveg ruglaða
og kemur þeim til að hlaupa beint í ginið á tigrisdýrinu«.
]eg hefði margar fleiri sögur að segja, en þær mundu
fremur eiga heima í »dýraverndara« en í æfisögu. —
Frh.