Óðinn - 01.07.1932, Blaðsíða 29

ÓÐINN
77
virðist*, sagði hann. Vjer báðum fyrir honum. Svo
kom oss saman um að hittast aftur kl. 7 næsta
morgun, og Ricard átti að fá vitneskju um hvort
hann væri á lífi. — Hann var það og vjer báðum
um líf hans, og svo komum vjer saman þrisvar á dag
að biðja og dagur leið af degi, og altaf lifði hann,
en hafði enga meðvilund, og sögðust læknarnir ekk-
ert skilja í þessari lifseigju. Síðan, rjett fyrir jól, feng-
um vjer að vita að hann væri úr allri lífshættu. í jan-
úar snemma var hann fluttur af spítalanum á fávita-
hæli, sem ólæknandi fáviti. — Mörgum af oss fjelst
nú hugur og Ricard sagði: »Þetta er þyngra en
dauðinn!* En nokkrir af oss ásettu sjer nú að halda
áfram að biðja um að hann kæmi til fulls ráðs og
rænu. — Það var bæn með von móti von. Svo í
maí var hann útskrifaður sem heilbrigður. — Síðan
gerðist hann sjómaður og fór í siglingar, og þá er
jeg kom til Khafnar 1901, var mjer sagt að hann
hefði ekki skrifað heim til sín þá í þrjú ár, og vissi
enginn hvort hann væri lífs eða liðinn. — Þannig
var það 1902, þegar Ricard rakst á hann fyrir utan
samkomuhúsið í Kalmejgötu í Kristjaníu. ívar sagði
Ricard þá að hann hefði verið sjómaður nokkur ár
og hefði fyrir IV2 ári verið á skipi, sem strandaði við
Noreg; hafði komist hjá að vera sendur heim til
Danmerkur, fengið atvinnu í Kristjaníu við regnhlífa-
verksmiðju nokkra og liði sjer nú allvel, en heim
hefði hann ekki viljað skrifa fyr en hann væri kom-
inn á rjettan kjöl aftur. Eftir að Ricard hafði sagt
mjer þessa sögu, bað hann mig að koma með
sjer að heimsækja ívar. ]eg gerði það. ívar tók
með mikilli gleði á móti okkur; hann hafði enn þá
stórt ör eftir skotið. Hann sagðist vera farinn að þrá
að verða trúaður maður og vildi svo koma heim. Við
sátum hjá honum langt fram á nótt í innilegu samtali.
Sunnudagurinn var síðasti fundardagur. Þá áttu
fulltrúar landanna að tala hver fyrir sína þjóð. Máttu
menn nota eitthvert af höfuðmálunum, eða eitthvert
af málum Skandinavíu. Voru hverjum gefnar þrjár
mínútur. Fyrir utan skandinavisku málin skildi jeg
best þýsku og frönsku, en mjög lítið í ensku. ]eg
talaði á dönsku. — Meðal þeirra sem töluðu var
]ohn R. Matt, ungur maður, sem á vegum kristilegu
stúdentahreyfingarinnar hafði farið kringum hnöttinn
og heimsótt fjölda af háskólum. Var nær því alstað-
ar stór vakning meðal stúdenta hvar sem hann kom.
Hann talaði fyrir hönd stúdentanna og brá svo við,
að hjá honum skildi jeg nær því hvert orð, sem hann
sagði. Það gekk sem rafstraumur gegnum alla; það
var eitthvað ólýsanlegt við mælsku hans, eitthvert seið-
magn, sem gekk út frá persónu hans, fremur en frá orð-
um hans; — seinna varð hann heimsfrægur maður
fyrir starf sitt í K. F. U. M. og stúdentaheiminum. —
Þá var hann aðeins 37 ára. — Að loknum þessum fundi
var gengið út í Frelsarans kirkjuna og þinginu slitið
með veglegri guðsþjónustu. Þar fóru fram stuttar pre-
dikanir á frönsku, þýsku, ensku og sænsku. Það var prins
Bernadotte, sem talaði á sænsku. Hann talaði um ]es-
um á ummyndunarfjallinu, og sælu lærisveinanna, og
hvernig þeir, er þeir litu upp eftir hrifningarleiðsl-
una, sáu engan nema ]esúm einan. Slíkur fundur
og þessi, sem vjer þá höfðum verið á, með allri
hrifningu hins kristilega bræðrafjelags svo margra
landa og þjóða, væri eins og ummyndunarfjall, þar
sem vjer lærisveinarnir hefðum sjeð svo margar sýnir.
Nú, er vjer ættum að skilja og fara hver til sinnar
iðju, þá væri gott að vjer vildum sjá ]esúm einan
eins og þeir. Sungið var meðal annars: »Vor Guð er
borg á bjargi traust«, og sungu fundarmenn sálminn
hver á sínu máli. Það var eins og eitthvert seiðmagn
væri í söngnum; sama var að segja um fyrsta versið
í sálminum: »Mikli Drottinn, dýrð sje þjer«. Það er
»Te Deum«, snúið á þýsku í þann bragarhátt og
síðan þýtt á hundrað tungumál. Lagið er eftir ]oseph
Haydn og er hið mikilfenglegasta. Stiftprófastur Hall
steig svo í stólinn og bað hina almennu kirkjubæn,
og er hann bað »Faðir vor«, tóku allir undir og báðu
hátt hver á sínu máli. Síðan var hann fyrir altarinu.
Eftir þetta fóru fundarmenn að fara úr borginni.
Mánudaginn eftir komu saman 150 framkvæmdar-
stjórar K. F. U. M. frá ýmsum löndum. Sigldum vjer
kl. 8 um morguninn út í eyju eina litla, sem heitir
Ormey, og hjeldum þar samræðufundi, allan daginn.
Var á eyju þeirri mjög fagurt, allstór skógur og tals-
verð bygð. Um kveldið, er vjer lögðum af stað, kl. 10,
var í landi skotið flugeldum og allur skógurinn stóð
eins og í loga af »bengölsku ljósi«. Var það mjög
hátíðlegt. — Jeg dvaldi svo í Kristjaníu þá viku og
var víða boðinn, t. d. til Bang’s biskups og Thorvald’s
Klaveness, Kristófers Bruun’s o. fl. — ]eg var sem
heimagangur hjá stiftprófasti Hall og var hann mjer
hinn besti.
Vikan leið furðu fljótt og á laugardegi átti jeg að
fara upp til Norður-Hofs í Hringaríki og tala þar á
ungmenna-samkomu, sem halda átti fyrir alt hjeraðið.
Einhver guðfræðikandídat hafði komið til mín og
beðið mig um það. Þegar jeg heyrði að staðurinn
væri í Hringaríki, varð mjer að orði: »]á, þangað
langar mig að koma, þar sem mínir fornu forfeður
hafa átt heima*. Kandídatinn spurði við hvað jeg ætti,