Óðinn - 01.07.1932, Page 31

ÓÐI N N
79
Næsta dag dvaldi jeg hjá prófasti og ókum við
saman í litlum vagni víða um hjeraðið og var pró-
fasturinn að sýna mjer sögustaði. Við komum að
steini, þar sem höfuð Halfdánar svarta var heygt.
Þar er haugur allmikill. Þar eru og leifar kirkju, sem
sagt er að Ólafur konungur helgi hafi látið reisa. —
Prófasturinn sýndi mjer og nesið, þar sem Sigurður
Sýr bjó, og víkina, þar sem sagt er að Haraldur
Sigurðsson og bræður hans hafi verið að Ieika sjer,
er Olafur helgi, bróðir þeirra, talaði við þá. — Varð
þessi dagur mjer ógleymanlegur. — Næsta dag kvaddi
jeg prófast og ók til járnbrautarstöðvarinnar í litlum
tvíhjólavagni og stóð ökumaður, vinnumaður prófasts-
ins, bak við. Þegar við ókum gegn um þorpið Höne-
foss, tók jeg eftir að þeir, sem við mættum, tóku
ofan; þeir hafa auðvitað verið á samkomunni á Asn-
um. ]eg athugaði það ekki þá og spurði ökumann,
hvort það væri siður þar í bænum, að heilsa ókunn-
ugum. Hann sagði: »Nei, men De maa huske paa,
at De er af vor gamle Kongeslægt*. ]eg var nærri
kominn að því að skella upp úr, en stilti mig, því
jeg vildi ekki særa manninn.
Er jeg kom til Kristianíu, láu fyrir mjer boð á
hótelinu, að jeg væri boðinn til kvöldverðar á Vic-
toríu-hótelið þá um kvöldið með alþjóðastjórn K. F.-
U. M. Hafði stjórnin hafst við í borginni til að Ijúka
störfum eftir þingið. í þeirri veitslu stóð upp Charles
Fermaud og hjelt ræðu fyrir íslandi, og lýsti mjög
skemtilega ferð sinni til íslands. Afhenti hann mjer
síðan stórt og mikið silfurúr, sem gjöf fyrir það, hve
vel jeg hefði gætt sín á ferðalaginu. Hafði hann látið
búa það til handa mjer. Á bakinu á úrinu var upp-
hleypt alþjóðamerki K. F. U. M. og á skífunni letruð
á íslensku þessi orð: »Hagnýtið tímann* —; hafði
Fermaud einu sinni beðið mig að sýna sjer hvar
þetta stæði í Nýja-Testamentinu á íslensku. ]eg gerði
það, en vissi ekki hvað hann ætlaði sjer með því.
Þegar jeg skrifa þetta eru liðin 30 ár síðan og hefur
úrið gengið vel, að eins einu sinni þurft viðgerðar.
Meðan jeg dvaldi í Kristianíu var jeg beðinn að
tala á vegum K. F. U. M. í Frederiksstad og fór jeg
þangað og var þar eina nótt. Þar hitti jeg íslenska
stúlku, sem starfaði þar í fjelaginu. Það var ungfrú
Halldóra Bjarnadóttir. Það var auðsjeð að hún var
þar í miklum metum og góðu áliti. Hún hefur síðan
unnið gott og nytsamlegt starf hjer heima við alls-
konar heimilisiðnaðar-kenslu.
Þegar jeg fór frá Kristianíu og hafði kynt mjer vel
K. F. U. M. þar og kynst ýmsum ágætum starfs-
mönnum þar, svo sem kand. theol. Kr. Piene, og
Walter Sigurðsson.
Það sorglega slys vildi til austur við Ölfusárbrú
sunnudaginn 16. október í haust, að Walter Sigurðsson,
annar framkvæmda-
stjóri og meðeigandi
Edinborgarverslunar
hjer I bænum, beið
bana af skoti, sem
hljóp að honum ó-
vörum úr byssu, sem
hann hafði hönd á.
Var hann þarna
staddur í skemtiför
ásamt konu sinni og
tveimur Englending-
um, sem voru gestir
þeirra. Walter var
tæplega þritugur að
aldri, sonur Asgeirs
Sigurðssonar kons-
úls og kaupmanns,
stofnanda Edinborg-
arverslunar, og hafði
hann orðið meðeig-
andi föður síns að
versluninni 25 ára
gamalt, en kvæntur
var hann fyrir fáum
árum Helgu dóttur
Jóns heitins lands-
bókavarður Jacobson.
Walter var mesti efnismaður, liklegur til gæfu og gengis
og hvers manns hugljúfi, sem honum kyntist.
rifjað upp gamlan kunningsskap við Kjeld Stub, sem
áður hefur verið sagt frá, lagði jeg leið mína um
Gautaborg í Svíþjóð. ]eg fór með næturlestinni og
kom til Gautaborgar snemma morguns. ]eg ætlaði
að dvelja þar um daginn og fara um kvöldið áleiðis
til Khafnar. En sú áætlun breyttist, því að jeg kynt-
ist þar skáldinu Alfred Bááth, sem var íslandsvinur
hinn mesti og hafði þýtt á sænska tungu »Gunnars-
hólma* og mörg önnur kvæði. Hann hafði einnig orkt
kvæði um ísland og er þetta upphaf að:
„Hvilar i hvifa
Skummande vágor
Stolt som i Sagan
Sagornas Ö“.
Hann var bókavörður við bókasafn borgarinnar.
Hann tók mjer tveim höndum; tók mig heim til sín
og ljet mig dvelja hjá sjer um nóttina í mesta yfir-
læti. Hann var margfróður um marga íslendinga,
gamall vinur dr. Ð. M. Olsen’s; höfðu þeir verið á