Óðinn - 01.07.1932, Síða 37

ÓÐINN
85
mjer á bekknum, hann var svo mjór að jeg varð að
rísa upp þegar jeg vildi snúa mjer á hina hliðina.
Jeg fann að hreyfingar skipsins voru mjög einkenni-
legar; það marraði í hverju bandi eins og það væri
í skrúfu. Jeg þóttist vifa að við værum í Reykjanes-
röst. Síðdegis daginn eftir komum við til Reykjavíkur.
Það var 12. desember. — Jeg óskaði mjer að enn
væru eftir 25 dagar af ferðalaginu. Jeg hafði hvílst
svo vel, að öll þreyta og lasleiki var horfinn. Jeg
hafði lesið mikið á leiðinni og skrifað fjölda brjefa,
því næðið var nóg, og altaf hafði mjer liðið vel.
Vel var mjer tekið af vinum mínum, og nú byrjuðu
störfin í fjelaginu og alt gekk sinn vanagang.
Störfin heima fyrir.
Saga hinna næstu ára, til 1905, heyrir fremur til
fjelagssögu K F. U. M. en minni eigin, og fer jeg
því fljótt yfir þau ár. Þó má geta þess, að veturinn
1903 var pakkhúsinu vestan megin við húsið breylt
í mjög fallegan sal, sem tók um 200 manns í sæti,
og var það ákaflega mikil búningsbót, sem var til
mikilla þæginda fyrir starfið. Salurinn var hátíðlega
vígður 1. marts og næsta sunnudag, þann 8. marts,
átti að vera í honum fyrsta barnaguðsþjónustan. Sá
dagur varð minnisstæður, því að þá var rok svo
mikið að nær óstætt var. Samt komu 16 börn og
var haldin fyrir þau guðsþjónustusfund og síðan var
þeim fylgt heim til sín.
Kl. ll!/2 ætlaði jeg að leggja af stað inn á
Laugarnesspítala, því að þar var messudagur. Tveir
af vinum mínum á Stýrimannaskólanum, Kristinn Ágúst
Jónsson og Olafur Teitsson, komu um kl. 11 til að
fylgja mjer inn eftir, og Steinn Sigurðsson, er síðar
varð mágur minn, fór líka, því að hann var organ-
isti innfrá. — Við stóðum allir inni í Vesturstofu,
nær ferðbúnir, Þá kom svo mikil vindkviða, að alt
húsið nötraði og glerbrotum rigndi niður með hús-
hliðinni, og svo kom gluggaramminn á eftir, sundur-
tæftur. Jeg þaut upp á kvist og sá að gluggann hafði
tekið út og var eins og húsið ætlaði að liðast sundur.
Jeg stóð við opinn gluggann, og þá varð mjer fyrst
Ijóst, hvílíkt fárviðri var úti og hugsaði um fiskiskipin
úti á sjónum, og bað fyrir þeim, sem kynnu að vera
í nauðum staddir. Svo negldi jeg fyrir gluggann, og
síðan fórum við fjórir inn á spítala. I þessu veðri
tók menn út af skipum og eitt var komið mjög hætt
og misti marga menn. Einn af þeim, sem voru á
þessu skipi, sagði mjer síðar, að hann hefði verið
að koma upp úr hásetaklefanum rjett í því er stór-
Árni Steindór Þorkelsson skipstjóri
var fæddur 24. júní 1889, að Lambhaga í Garðahreppi,
foreldrar hans voru pau Þorkell Árnason bóndi þar
og kona hans Ingveldur Jónsdóttir frá Setbergi, Ólst
Árni upp hjá foreldrum
sinum til fullorðins ára.
Fórhann ungur að stunda
sjómensku, og höfðu for-
menn hans orð á pvi,
að þeir hefðu aldrei haft
ungling með sjer á sjó
er aðgætnari væri eða
eftirtektarsamari um alt
er að sjómensku liti, og
þar sem hann með full-
orðinsárum hafði ágætt
prek og karlmensku til
að bera, duldist engum
er kynni höfðu af hon-
um, að par var frábært
efni í valinn skipstjóra
er Árni var. Enda varð hann snemma formaður og
skipstjórarjeltindi sín fjekk hann 1920. Mun hann eftir
pað ftest ár hafa verið skipstjóri og lengst af hjá Lofti
Loftssyni í Sandgerði og reyndist einn af allra mestu
aflamönnum við Faxaflóa og oft hæstur á vetrarvertíð-
um, t. d. aflaði hann s. I. vetrarvertíð, frá 1. jan, til 18.
maí á mótorskipið Björgvin, 1556 skpd. og mun það
vera mest á mótorbát á þeim tíma bjer við land.
5. nóv. 1920 kvæntist Árni Steinunni Magnúsdóttur frá
Krókskoti á Miönesi og eignuöust pau sex börn, sem
öll eru á lífl. Árni ijetst 17. júlí i sumar á Sigluflrði,
Var hann pá að stunda sildveiði fyrir Norðurlandi, er
hann skyndilega varð mjög sjúkur; var pá haldið til
Siglufjarðar og hann þegar fluttur á spítalann, par sem
hann ljetst eftir fáar klukkustundir.
Árni sál. var vel greindur maður, góðhjartaður og
greiðvikinn, par sem pví varð við komið, og oftgaman-
samur í vinahóp. Og yflr allri persónu hans hvíldi ör-
yggi þess drenglundaða prekmanns, sem æ reynist
best er á hólminn er komið. P. Bj.
sjórinn kom í hnút á skipið. Sjórinn skall á honum
og fleygði honum öfugum niður í klefann, sem hálf-
fyltist af sjó. Sjálfur skorðaðist hann undir bekk, og
hjelt að hann mundi drukna þarna niðri. »Jeg kallaði
þá til Quðs og bað hann að láta þig biðja fyrir mjer«,
sagði sjómaðurinn. Hann sagði að þetta hefði verið
rjett fyrir hádegi. Mun það hafa látið nærri þeirri
stund, sem jeg stóð við gluggann og bað fyrir sjó-
mönnunum.
Annars leið nú tíminn furðu fljótt. Jeg hafði all-
mikið að gera, bæði við kenslu, við fjelagið og sjó-
mannastarfið, fyrir utan prestsstörfin á spítalanum.
Jeg gerði líka þó nokkur prestsverk í bænum fyrir