Óðinn - 01.07.1932, Blaðsíða 28

76
Ó Ð I N N
l
sóknar að Geldingalæk, eftir að jeg flutti í Mýr-
dalinn, að jeg ekki tali um, þegar jeg átti von
á, að Einar yrði gestur minn, og hafði jeg þó
alla tíð góðar ástæður og ágætt heimili.
Þótt jeg hafi nú tekið þetta saman til minn-
ingar um hróður minn, sem jeg get nú ekki
sjeð oftar í þessu lífi, þá vantar þó hjer í ýmsa
kafla, svo sem um ferðalög okkar bræðra o. fl.,
sem gætu að vísu verið sögulegir út af fyrir sig,
ef fólk nú á tímum vill sinna þess háttar, en
því sleppi jeg. — Eftir að við Einar skildum,
fóru að hlaðast á hann meiri opinber störf, bæði
í hjeraði og fyrir landið i heild, og var það að
vonum, því að góðum hæfileikum var hann
gæddur. Allir, sem kyntust honum, fundu fljótt,
hve einlægur hann var í starfi og í hug, að
hverju sem hann gekk. Og frábærlega gestrisinn
var hann, enda var það langfeðga-arfur á Geld-
ingalæk. Fáa menn hef jeg vitað jafn skapstilta
og hann var; jeg, sem var nákunnugastur honum
lengi vel allra manna, minnist ekki að jeg heyrði
hann æðrast út af dægurviðburðum, og í póli-
tískum viðskiftum heyri jeg alla hera honum
heiðarleik. En um störf hans í málum almenn-
ings yfirleitt ætla jeg Rangæingum að rita, ef
þeir vilja sýna á því lit.
Einar var fæddur að Geldingalæk 18. nóv. 1868.
Dó 22. okt. 1932. Varð tæpra 65 ára gamall.
Minningu hans blessar bróðir hans
Lojtur Jónsson.
Gamlar þingvísur. Petta er ein af þingvísunum
»frá almennu sjónarmiði«:
Á þessu stigi málsins má
mælskan verða’ að liði,
en hún dugar ekki frá
almennu sjónarmiði.
Sjera Jón á Stafafelli, sem um eítt skeið var þing-
maður Austur-Skaftfellinga, var afskaplega nærsýnn, en
prúður maður og vinsæll meðal þingmanna. Um hann
var þetta kveðið:
Sjera Jóni’ er sjaldan heitt,
sist hann raskar friði,
enda sjer hann ekki neitt
frá almennu sjónarmiði.
Um kvefaðan þingmann var þetta kveðið:
Allir vita að jeg hef
öra tungu stálsins,
en þrautalegt er þetta kvef
á þessu stigi málsins.
9
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin.
Alþjóðafundur í Kristjaníu. Framh.
Klukkan fítt fór jeg til Ricards; hafði hann gjört
mjer boð að finna sig. Hjá honum fjekk jeg að heyra
sögu, sem mjer fanst meira til um en allar konunga-
veitslur til samans, en til þess að fögnuður okkar
skiljist, verð jeg að taka ofurlítinn útúrdúr niður til
ársins 1896. — ]eg var þá starfandi í unglingadeild-
inni í K. F. U. M. í Kh. Þá um haustið 1. nóv. varð
Ricard framkvæmdastjóri fyrir aðalfjelagið. Sama
kvöldið talaði hann í Unglingadeildinni. Þegar hann
var að því kominn að fara upp í stólinn kom brjef
til hans; það hafði auðsjáanlega mikil áhrif; hann
Ijet syngja aukasálm, og fór fram á meðan, og kom
inn aftur í seinasta versinu og hjelt svo ræðu sína.
Síðan bað hann mig um, er drengirnir væru farnir,
að halda öllu »Urvalinu« eftir. ]eg gerði það og bið-
um vjer nokkra stund með óþreyju, því að vjer þótt-
umst þess vissir að eitthvað hefði komið fyrir, þess
því fremur, sem vjer fengum að vita að lögregluþjónn
hafði komið með brjefið. Svo kom Ricard og sagði
oss þau sorgartíðindi að brjefið hefði fundist á ungl-
ingspilti, sem ívar hjet, og var frá honum, en hann
hafði þá um daginn fundist skotinn úti á Löngulínu.
En saga drengsins var sú, að hann hafði um ferm-
ingu verið áhugasamur drengur í Unglingadeildinni og
knýttist góðri vináttu við Ricard, en er hann var um
16 ára gamall, sneri hann baki við fjelaginu, leiddur
til þess af fjelögum sínum, og hafði svo lent í útslátt
mikinn. Þetta bar við skömmu áður en jeg kom til
starfsins, en jeg hafði heyrt heilmikið um þennan pilt,
því allir söknuðu hans. — Nú varð þetta endirinn.
I vasa hans fundust þrjú brjef: tíl móður hans, meist-
ara hans og Ricards. í brjefi Ricards stóð, að hann
væri kominn út á svo mikla glapstigu, að hann treysti
sjer ekki til að lifa, og tæki því það ráð að svifta
sig lífinu. Hann skrifaði: »Ef jeg hefði fylgt ráðum
þínum og ekki látið tælast burt frá ykkur, þá hefði
aldrei þurft að koma til þessa*. Þegar hann fanst, var
hann enn með lífsmarki. Hann hafði skotið sig uppi
undir hársrótunum vinstra megin, en miðað of hátt.
— Hann var fluttur á spítala. — Þegar Ricard kom
aftur hafði hann farið á spítalann og sagði oss, að
ívar væri enn á lífi, en læknarnir segðu að hann
mundi sjálfsagt deyja þá um nóttina. »En hann má
ekki deyja svona, vjer verðum að biðja, þótt vonlaust