Óðinn - 01.07.1932, Blaðsíða 27

Ó Ð I N N
75
strái jafntrútt bræðralag og með okkur var. —
Einar var á ýmsa lund afburðamaður, reyndar
bæði til sálar og likama. Til dæmis skal jeg taka,
hvað hann var góður verkmaður. Eitt sinn um
slátt hjá föður okkar var mjög mikið þurt hey
á engjum, var mikið af því komið í sæti og
bað faðir okkar Einar að binda. Byrjaði Einar
snemma morguns og batt allan daginn til kvelds,
á 180 hesta; jeg Ijet það upp og flutti heim á
12 hestum, faðir okkar hlóð úr og alt var búið
áður en háttað var. — Sláttumaður var Einar
með afbrigðum, og glímumaður góður. — Eitt
sinn vildi faðir okkar, að við reiddum grjót
heim á hestum og átti að vera í heyhlöðu, sem
hann var að byggja; sagði hann okkur að taka
vissa hesta, sem sterkastir voru, til þess að flytja
á, því að grjótið var þungt. Við mölduðum í
móinn, um að grjótið væri ekki klyfjatækt, sem
upp var tekið. Faðir okkar vildi oftast verkin
fram og hafði þau svör, að ekki byggist hann
við, að við værum svo mergsviknir, að við vær-
um ekki baggatækir, en hestana kvaðst hann
mundu ábyrgjast. Segir síðan aðeins af 2 stærstu
steinunum, að við Ijetum þá á sterkasta hestinn;
Einari gekk vel að koma sínum steini til klaks,
en í því að jeg sliðraði minum upp, sortnaði
mjer fyrir augum og datt jeg niður, enda var
jeg þá ekki eldri en 17 ára. En svo fór með
klárinn, að hann komst heim með steinana, en
varð aldrei jafngóður á eftir. Steina þessa vógum
við og reyndist hvor um 280 pd.
Öll vinnubrögð kendi okkur faðir okkar, hann
var og hagleikssmiður á marga hluti, og 9 ára
gamla ljet hann okkur byrja að vefa og urðum
við því báðir Ieiknir vefarar. Við ófum mest á
dag 24 álnir af smáþræði með smáu ivafi. Eitt
sinn man jeg það, að Eyjólfur Guðmundsson f
Hvammi (á Landi) kom að Geldingalæk og bauð
faðir okkar honum í stofu, var annar okkar
bræðra þá að vefa á lofti uppi yfir. Eyjólfur
hefur orð á því, að börnin skuli látin vera að
hamast í vefstólnum, svo að faðir okkar bað
hann að koma upp og sjá það með eigin aug-
um; man jeg, hve hann var hissa á þeim hand-
tökum.
Öll okkar samveruár bræðranna vorum við
sem kallað er reglumenn, þó áttum við altaf
vin, og notuðum það oft, en ætíð í hófi. En við
reyktum þá báðir og það nokkuð mikið, en
þegar við skildum, hætti jeg að reykja og hef
aldrei gert það síðaD, en Einar hjelt áfram og
síst minna.
Snemma höfðum við gaman af góðum hest-
um, euda átti faðir okkar ágæta hesta og reið
með feiknum hart, því að hann var hugmaður
mikill. Það varð ekki erfitt að kenna okkur þá
list, og hjeltst það við hjá okkur hvorumtveggja.
Árið 1904 fluttist jeg að Eyjarhólum í Mýrdal
og kvæntist; tók þar við búsforráðum um vorið,
— keypti búið og leigði jörðina, og var þar
með lokið fjelagsbúi okkar bræðra á Geldinga-
læk. Skiftum við þá búinu með okkur þannig:
Við áttum 6 kýr, 3 kálfa, 23 hross og jeg man
ekki hvað margt sauðfjár; lögðum kú á móti
kú og hest á móti hesti, og þegar það var búið
gekk af skiftum 1 kálfur og 1 foli veturgamall,
rauður að lit, lítill og heldur ósjelegur, en fjör-
legur með afbrigðum. Þótt hvorugur okkar segði
neitt þar um, langaði báða til að fá hann, og
það varð að samkomulagi að »draga« um kálf-
inn og folann, — jeg man, hve jeg var »spentur«,
jeg hjelt á seðlunum og Einar dró — og dró
folann. Hesturinn hlaut nafnið Tryllingur og
varð víst einn af allra bestu hestum í Rangár-
vallasýslu; er hann víst sá eini hestur, sem
komist hefur upp á hátindinn á Heklufjalli, því
að þangað teymdi Einar hann, og var þá Tryll-
ingur kominn að tvítugu. — Svo keypti Einar
mestallan minn helming af búinu, aðeins fór
jeg með nokkra hesta. Betra samlyndi hef jeg
ekki vitað en var í einu og öllu með okkur um
þetta. Bjó Einar eftir þelta með systrum okkar
tveimur, þar til hann giftist, Ingunni Stefáns-
dóttur frá Glúmsstöðum í Fljótsdalshjeraði, er
eftir hann lifir með sonum þeijrra þremur, en
eina dóttur mistu þau nnga, sem þau hörmuðu
mjög, enda var hún frábærlega efnileg. Heita
þeir synir hans: Nikulás, 24 ára, Pjetur, 21 árs,
og Loftur Þór, 11 ára, allir heima, og ganga þeir
nú undir nafninu Geldingalækjarbræður.
Það mætti nú víst segja, að öllum þætti ekki
trúlegt, hvað okkur bræðrum var það þungbært,
er við hlutum að skilja samveruna, þótt við
Ijetum ekki mjög á því bera. Og svo sagði
Einar við mig eftir 4 ár þar frá: »Það var heið-
skírt og bjart daginn sem þú fórst, bróðir, en
það segi jeg þjer satt, að jeg sá ekki sólina,
þegar þú hvarfst fram af sandbrúninnk. Og
aldrei hlakkaði jeg meira til jólanna, þegar jeg
var barn, en er jeg síðar var ferðbúinn til heim-