Óðinn - 01.07.1932, Blaðsíða 43

ÓÐlNN
91
jörð fyrir löngu síðan. En nú undirlagt ágangi
Hafursár og fleiri áa, sem brutu tún, engjar og
haga, en báru eyrar á graslendið. t*ó var tví-
býli þar og fjekk Einar bygða 2/s parta, en lje-
legt tvíbýli var það talið og gæða rýrt. Árni
hjet bóndinn, sem bjó á V* hluta Holts, og var
hann fátækur mjög. — Svo var Einar einnig
frameftir búskapar árum sínum, en var að síð-
ustu vel efnum búinn. Brátt fjekk Einar alt Holt
til ábúðar, því Árni sambýlismaður hans varð
skammlifur, og ekkjan brá búi og flutti þaðan.
Eigandi Holts var Árni Gíslason, sýslumaður
í Skaftafellssýslu. Var ágreiningur milli hans og
Fellspresta um landamörk milli Holts og prests-
setursins Fells, sem er næsti bær við Holt.
Þrætustykki var land það nefnt, er um var
þrætt, og var allstórt slægjuland, og að mestu
notað frá Felli. En þegar Einar var setstur að
í Holti, tók hann að nota þrætulandið, og gerð-
ist um tíma alluppvöðslusamur- Af því reis
deila milli hans og prestsins á Felli, sem hjeltst
í mörg ár, og málaferli milli eigenda jarðanna.
Lauk þessu máli loksins með landamerkjadómi,
sem skifti þrætulandinu því nær í jafna parta
milli Fells og Holts. Dómur þessi var kveðinn
upp af Guðlaugi Guðmundssyni sýslumanni og
4 meðdómsmönnum árið 1896 og var þá Gísli
Kjartansson prestur á Felli.
Deilan um þrætustykkið bafði staðið yfirrúm
20 ár, og málið þvælt á margan hátt. Sótti Árni
Gíslason sýslumaður málið, eða Einar í Holti
fyrir hans hönd. Þótti Einar þá harður í horn
að taka og eigi lamb að leika við, meðan hann
hjelt fram rjelti Holts í þrætustykkinu og tog-
aðist á um það við Fellspresta. Milli nágrann-
anna var því óvild og ágangur, alt til þess að
í málinu var dæmt.
Þegar Einar byrjaði búskap f Holti, var sjera
Gísli Thorarensen prestur á Felli. Milli hans og
Einars var ekki mikil óvild, og þökkuðu margir
það lægni og lipurð sjera Gísla. En kuldi var
þar milli bæja, og hafði Einar oft gaman af að
stríða prestinum, en undir mun hafa soðið frá
sýslumanni. Voru þeir sýslumaður og prestur
hinir mestu óvinir: Ortu háðvísur hvor um
annan, og áttu í margs konar striði og erjum.
Ekki sist þegar þeir voru við öl, sem bar oft
við í þá daga. Sjera Gísli var nú á förum frá
Felli, og bjuggu þeir Einar ekki lengi í nábýli.
Pn þá kemur sjera Oddgeir að Felli, líklega
Bjarni Jónsson bankastjóri
á Akureyri átti sextugsafmæli 24. mai i vor. Hann er
fæddur á Bolafæti i Arnessýslu, sonur Jóns bónda
Magnússonar og konu hans Guðfinnu Bjarnadóttur.
Hann útskrifaðist úr
Latínuskólanum 1898
og tók próf í lögum
við háskólann i Kaup-
mannahöfn 2. marts
1906. Um tima hætti
hann við laganámið
og starfaði við bóka-
safn Fiske’s prófessors
suður í Flórens á ítaiu,
ásamt Halldóri Her-
mannssyni, sem einn-
ig hafði lesið lög
við Kaupmannahafn-
arháskóla, en hætti
því námi og varð
bókavörður Fiske-
safnsins, er það var
flutt vestur um haf,
til Cornellháskóla. Er
sagt frá safninu og starfi þeirra Halldórs og Bjarna við
það í janúarblaði Óðins 1909. — Eftir að Bjarni hafði
lokið lagaprófi, varð hann fyrst bæjargjaldkeri á Seyðis-
firði, 1906—10, en fór síðan til Akureyrar og varð for-
stjóri útbús Islandsbanka þar. Hefur hann alstaðar not-
ið trausts og álits. Kona hans er Sólveig Einarsdóttir
bókhaldara Pálssonar á Akureyri.
1871 eða 2 og milli hans og Holtsbóndans hófst
orusta um »þrætustykkið«. Var þá með köflum
ófriðlegt í bygðarlaginu, er báðir riðu um og
söfnuðu vottorðum og leituðu sjer liðs. Og svo
kvað mjög að sambúð þeirra Oddgeirs prests og
Einars að í glimu sló, þegar þeim bar saman í
veitslum og samkvæmum. Hjeldu báðir fast á
sinu máli og mátti ekki á milli sjá, hver betur
hefði. Oddgeir var mesti kappi, stór og sterkur,
en Einar smár vexti, en snar og fylginn sjer.
Lauk þó jafnan viðskiftum þeirra svo, að Ein-
ar hafði miður í glímu, en betur í orðasennu,
og voru viðskifti þeirra mjög umtöluð i þá daga.
Árið 1882 flutti sjera Oddgeir frá Felli, og var
þá prestlaust í Dyrhólahreppi um tíma. En að
Felli flulti Guðmundur ólafsson bóndi frá Eyj-
arhólum og bjó á Felli í 6 ár. Voru viðskifti
Einars við Guðmund skaplegri en við fyrri
nágranna. Þó voru allharðar erjur milli þeirra.
En heimilisástæður Einars voru þá orðnar svo
erfiðar, eins og síðar verður sagt frá, að
hvorki hafði hann tima nje krafta til að nota