Óðinn - 01.07.1932, Page 32

80
ÓÐINN
Ólafur Gíslason framkvæmdastjóri.
Hann hjet fullu nafni Björn Ólafur Gislason og var
fæddur 4. sept. 1888 á Eydölutn í Breiðdai, sonur Gísla
Högnasonar, sem síð-
ar eignaðist Búðir í
Fáskrúðsflrði, og
Borbjargar Magnús-
dóttur, systur meist-
ara Eiríks bóka-
varöar í Cambridge.
Eru myndir og æfl-
ágrip þeirra hjón-
anna í Óðni 1927 og
um Gísla er áður
ritað í Óðni 1919.
Hann dó á Búðum
1917, en hún í Viðey
1927. Ólafur varð
ungur verslunar-
maður á Fáskrúðs-
flrði, en siðan versl-
unarstjóri í Borgar-
flrði eystra, en þar
næst á Norðfirði, en þaðan fluttist hann 1925 og varð
framkvæmdastjóri Kárafjelagsins í Viðey, og dvaldi þar
til æfiloka. 1909 kvæntist hann Jakobínu Davíðsdóttur
Ketilssonar bónda í Miklagarði í Eyjafirði, og lifir hún
mann sinn ásamt sjö börnum þeirra. Ólafur var dug-
legur maður og mikils metinn i hópi útgerðarmanna
hjer; hafði forgöngu að ýmsum umbótum í útgerðar-
málum. Og þótt honum tækist ekki að bjarga útgerðar-
fjelagi því, sem hann stýrði, frá falli, þá er það dómur
kunnugustu manna, að hann hafi staðið vel í stöðu
sinni sem framkvæmdastjóri þess. Hann andaðist 10.
júli síðastliðinn.
háskólanum saman. — Hann var með þeim skemti-
legustu mönnum, sem jeg hef fyrir hitt. Hann sýndi
mjer um borgina og ljet sjer í öllu umhugað um að
jeg skemti mjer sem best. Hann átti ungan son, sem
Stígur hjet, og var hinn skemtilegasti drengur. —
Svo var jeg í Gautaborg í tvo daga og fór síðan
náttfari til Kaupmannahafnar.
Vinir mínir tóku mjer hið besta, en ekki hafði jeg
verið þar lengi áður en jeg var sendur út í vel
niðurskipaða ferð um ]ótland. Var jeg nú aftur á
stöðugu ferðalagi um tvo mánuði. ]eg kom á mína
gömlu staði og rifjaði upp vináttu við marga frá því
árinu áður og kom á nýja staði og talaði alstaðar,
og mætti mikilli vinsemd. Var þetta ferðalag líkt því
sem jeg hef áður lýst og fer því nú fljótt yfir sögu.
— Jeg var boðinn til Esbjerg og fjekk þar að stotna
U-D (unglingadeild) innan fjelagsins þar. — Jeg hjelt
samkomu upp í Hanhjeraði í þorpi nokkru og gisti
hjá bónda einum; kona hans hafði mjög hvellan og
skrítinn málróm og var alt af að spyrja um Island,
en blandaði því óspart saman við Grænland. Jeg varð
hálfgramur og var líka þreyttur, og lá við að jeg
svaraði ónotum, en stilti mig þó vel. Jeg fann að
þetta var besta kona og í öllu vildi fólkið leika við
mig með mestu gestrisni. Það hjálpaði mjer nokkuð
að sonur hjónanna, Anders, 13 ára gamall, sat gegnt
mjer á stórri járnbentri kistu og tók svo vel eftir og
hló svo hjartanlega, er ettthvað bar spaugilegt á góma,
að það skein í mjallhvítar tennurnar og þar á meðal
á allstóra skögultönn. Komst jeg altaf í gott skap, er
jeg leit á hann. —
Einu sinni átti jeg að halda samkomu í hjeraðinu
Trollhede, sem er inni í miðju Jótlandi. Jeg hlakkaði
mjög til þess, því að þaðan var ættaður vinur minn,
Mads Samuel sál. Jörgensen, sem jeg hef lýst áður.
Jeg átti að gista hjá foreldrum hans. — í samkomu-
húsinu hjekk stór mynd af honum og var mjer klökk-
leiki í hjarta meðan jeg var að tala. Á eftir safnað-
ist margt fólk saman í stórstofu búgarðsins og eins
og vant var, var jeg spurður spjörunum úr um ís-
land. Bróðir Mads Samuels var þar, maður um þrí-
tugt. Hann var mjög ólíkur bróður sínum og reyndi
hann til að gera alt, sem jeg sagði, hlægilegt, og
kom með gamlar óþrifnaðarsögur, sem hann hafði
lesið og heyrt. Fanst mjer kenna mjög fyrirlitningar
og illgirni til íslands hjá honum. Jeg var seinast orð-
inn svo sár og reiður að jeg átti erfitt með að stilla
skap mitt. Svo var jeg beðinn um að lofa fólkinu að
heyra hvernig íslenskan hljómaði, og fór jeg með
eitthvert vers. Þá fór bróðirinn að skellihlæja og sagði
að þetta væri eins og villimanna mál. — Jeg fann,
að reiðin var að bera mig ofurliða og stóð því upp
og gekk hægt út. Þar náði jeg fullu valdi yfir mjer
og fór svo inn. Svo var farið að spyrja aftur, en þá
sagði jeg alveg rólega, að jeg mundi ekki svara fleiri
spurningum og bað fólkið að setja sig í mín spor,
ef það væri í útlöndum og heyrði gert gys að öllu
dönsku. Jeg mintist á sögurnar um óþrifnaðinn og
sagði, að jeg treysti mjer til að segja alveg eins
slæmar sögur af sóðaskap, sem jeg hefði sjeð í
Khöfn, en ósanngiarnt væri að skrifa eða segja að
svona væru Danir alment óþrifnir. Jeg sagði að á
fáa staði hefði jeg komið með meiri eftirvæntingu og
meiri viðkvæmni, af því að það væri fæðingarstaður
Mads Samuels heitins, en hvergi hefði jeg orðið fyrir
meiri ósanngirni en þar, og það hjá fólki, sem teldi
sig trúað fólk. Jeg sagði þetta eins blátt áfram og