Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Síða 40

40
Fiskimenn í Noregi álíta því „dagfiski“, eða að síld
veiðist á degi, merki þess, að ganga sé að hætta, en
þó bregður út af þessu.
Svo reynist í Noregi, að síld, sem ekki er búin
að hrygna en komin að því, veiðist betur í lagnet en
síld, sem er fyrir rétt eptir gotið. Síld rennur sjaldn-
ar á net, eptir að hún hefir hrygnt og er farin að
dýpka á sér, enda þótt hún sé við land. Lagnetaveiði
hættir því jafnan fyrri en nótaveiði. J>að er eins og
síldin, bæði hrygnur og svilfiskar, finni þörf hjá sér til
þess að núa kvið sinn undir gotið, til þess að hrogn
og svil renni, og menn halda að það sé af þessum or-
sökum, að síldin ekki fælist netin, en fremur dragist
að þeim, til þess að gera gotið auðveldara. fað kem-
ur þannig opt fyrir, að stórar síldir loða við smáriðin
net, þegar þau eru dregin, þótt höfuðið hafiekkikom-
izt svo langt inn, að möskvarnir hafi náð tálknopinu,
heldur smeygzt að eins upp á hausinn framanverðan.
|>að má því opt sjá rönd á hausum sílda, er síðar veið-
ast, af því að þær hafa reynt til þess að smjúga netin,
til þess að nudda kvið sinn. Menn hafa og opt séð
síldir, og það aptur og aptur, reyna að komast í gegn-
um möskvana. Með vatnskíki hefir það og sézt, að
síldin heldur sig við botninn, og eins og grefur sand-
inn með kvið sínum til þess að gjóta. Eptir að síldin
er búin að gjóta, hefir hún ekki lengur hvatir til þess
að sækja á netin. þ>á forðast hún þau, en er viðlíka
Qörug og áður, og hverfur alloptast skjótlega, svo úr
því verður lítið vart við hana.
Alþýðu í Noregi hefir verið mjög tamt að leggja
trúnað á ýmsa fyrirboða fyrir komu síldarinnar, en
flestir þeirra eru ekki nema hjátrú eða trúnaður á
ýmsa hluti, bygður á misskilningi eða rangtöldum or-
sökum. En sjái menn hvali snemma að vori nálgast
land, er vissa um að þeir elta síld, til þess að hafa