Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Qupperneq 53

53
og’ lífsháttu sfldarinnar, og hefi gjört það eptir því,
sem föng voru til. Eg vona, að þó að alt það, sem
eg eptir megni hefi fært saman í eina heild, geti ekki
í einhverju einstöku atriði staðið sem stafur á bók,
þá geti það þó orðið til nokkurrar undirstöðu fyrir þá,
sem vilja reyna til þess að afla sér enn meiri fróð-
leiks.
Hér á landi er nú farinn að vakna talsverður á-
hugi á að veiða síld. Menn eru loks af hinum stór-
kostlegu aðförum Norðmanna í fjörðum vorum hin síð-
ari árin farnir að sjá, að mikill atvinnuvegur liggur
alveg ónotaður af landsmönnum. Efni vor leyfa eigi
mikið, því sá skildingurinn, sem græðist, verður að
fara til svo margs. Vér tölum ei um það fé, sem var-
ið er til heimilisþarfa, eða aukningar nokkurrar á ment-
un, en hin síðari árin hefir verið lagt meira fé en áður
til verzlunar við útlenda menn, til þess að auka þil-
skipaveiðar o. fl., en til als þessa þarf meira en fyrir
hendi er. Að lokum eru menn farnir að leggja nokk-
uð fram til síldarveiða, og má það telja þó nokkra
framför.
það getur samt engum dulizt, sem að því gætir,
að til einskis höfum vér staðið ver að vígi, en til
byrjunar síldarveiða. Skortur á nægu fé er sök sér,
en það er verra, að oss vantar alla þekkingu á veið-
unum. peir sem hafa viljað byrja á veiðunum, hafa
því orðið að kasta sér í faðm Norðmanna, taka þá í
helmingafélag, sæta öllum kostum af þeirra hendi,
láta þá veiða fyrir sig, selja aflann i fjarlægu landi, og
færa sér í hlaðið það sem umfram er, eða taka úr
sjóði félagsins það er á vantar, en sigla ávait fram
og aptur til Noregs á vorn kostnað, þó að þeir hafi
bæði farið og komið í ótima, eptir því sem þeim hefir
þótt bezt henta.
Að gruna Norðmenn í þessum viðskiptum, það