Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1883, Qupperneq 55

55
rétt vera, að vekja athug'a á því, hvort byrjunin sé al-
veg rétt. Af þvi að Norðmenn hafa fyrstir fundið, að
síldarveiði er arðsöm hér á landi, og veitt hér á þann
hátt sem tiðkast í Noregi, leiðir engan veginn, að sú
veiðiaðferð sé réttari eða gagnsamari en þær sem
tíðkast á öðrum stöðum, og þessa vil eg biðja menn
vel að gæta.
það er því ekki rétt af oss, að telja oss sjálfum
trú um, að til þess, að koma upp síldarveiðum á ís-
landi, þurfi ekkert annað en að læra af Norðmönnum
þeirra veiði. Vér þurfum að kynna oss allar veiðiað-
ferðirnar verklega, láta reynzluna sýna hvað bezt er
og hentast, bæði alment og á hverjum stað.
Af þvi að þessi verklega reynzla ekki hefir
kveðið upp dóm sinn, álít eg það vera rétt, að sildar-
veiðunum sjálfum sé lýst að nokkru, til þess að menn
gefi þvi betur gaum, hverja veiðiaðferð sé bezt að
hafa á hverjum stað. fað má nú gera þessa skipt-
ingu: rekneta-, ádráttar-, lagneta- og byrginótaveiði.
Sé nú farið eptir því, hvað hver veiðiaðferð gef-
ur af sér, þá mun það ofan á, eins og búið er að sýna
fram á, að ef rætt er um Norðurhluta heimsálfu vorr-
ar, þá gefi reknetaveiðin mest af sér, þar næst byrgi-
nóta- og ádráttarveiði, og lagnet allra minst. Rek-
netaveiði Skota og Englendinga, Frakka og Hollend-
inga, verðskuldar því að henni sé gefinn gaumur, engu
síður en ádráttar- og byrginótaveiði Norðmanna, og
þegar fráskildir eru hinir ágætu síldarfirðir vorir, þar
sem veiðiaðferð Norðmanna á vel við, tel eg alllíklegt,
að reknetaveiðin hljóti að gefast hér engu síður en
annarstaðar. Hún hefir ýmsa kosti í för með sér, bæði
alment og líka fyrir eins fáa og félitla menn, sem
vér erum. f>að er sem sé mjög kostnaðarsamt að
fastbinda sig við einstaka firði, þar sem fólk ekki
einusinni er nægt fyrir, til þess að hirða veiðina, í stað